Πλεύση άνευ πυξίδας ή διεκδίκηση των αυτονόητων για την Ελλάδα;

Η πολιτική ηγεσία να μην υποκύψει…

Του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Η Ελλάδα, με την πολιτική που της επιβάλλεται, άκρως παθητική και περιοριστική, και που η ίδια πειθήνια ακολουθεί μη θέλοντας να την αποτινάξει, αγκομαχώντας τρέχει συνέχεια πίσω από τα γεγονότα.

Δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να σέρνεται αγωνιωδώς πίσω από τα γεγονότα τα οποία άλλοι (στην ορισμένη περίπτωση βασικά η Τουρκία, αλλά προπαιδευτικά φυσικά οι ΗΠΑ) δημιουργούν σε βάρος της, προσπαθώντας να περιορίσει όσο γίνεται της ζημιές ώστε να μην γίνουν μόνιμες βλάβες – ουσιαστικά τρέχει να σβήσει συνέχεια τις φωτιές που ανάβουν οι Τούρκοι για να την κάψουν.

Παρατηρούμε με μεγάλη απογοήτευση ότι η ελληνική κυβερνητική ηγεσία δυστυχώς αδυνατεί (αλλά δείχνει επίσης σαν να μη θέλει ή και να μην έχει τη δύναμη) να απαγκιστρωθεί από την σίγουρα πιεστική και ολιστική πλέον αμερικανική κηδεμονία, τελευταίο δείγμα της οποίας είναι και η λεγόμενη «αμυντική συμφωνία» με τις ΗΠΑ στην οποία η Ελλάδα φαίνεται πως τα έδωσε όλα όσα ακόμα είχαν μείνει και παίρνοντας σε αντάλλαγμα μια χούφτα μύγες – ας είμαστε ειλικρινείς.

Μια απόλυτη (όπως είναι η ελληνική) υπόκυψη σε ξένη βούληση σημαίνει και μια περιορισμένη στο έπακρο εθνική πολιτική, σημαίνει ολική έλλειψη διεθνών πολιτικών φιλοδοξιών, σημαίνει ακόμη κραυγαλέα περιστολή της εθνικής κυριαρχίας και τραγικό ψαλίδισμα των εθνικών συμφερόντων.



Όταν μια χώρα δεν διαθέτει καμία δυνατότητα άσκησης μιας πλήρους πολιτικής εμπνευσμένης μόνο από τα ποικίλα εθνικά συμφέροντα και όταν αυτά τα συμφέροντά της υπόκεινται στην «άδεια» ή όχι τρίτων («μεγάλων» ή μη, φίλων ή εχθρών), τότε αυτή η χώρα μοιραία υποχωρεί, αργά ή γρήγορα, βαθμιαία, ανάλογα πώς αποφάσισαν οι άλλοι, αρχικά προς την διεθνή αναξιοπιστία της και τελικά προς τον αφανισμό της.

Δυστυχώς, όσο κι αν θέλουμε να το κρύψουμε, όσο κι αν θέλουμε να λέμε (και να μας λέμε) ψέματα, η Ελλάδα δείχνει να είναι αυτή η χώρα με μια στείρα, άβουλη, υποχωρητική διεθνή πολιτική, χωρίς ίχνος «τσαγανού», χωρίς ίχνος πράξεων που να έχουν συγκεκριμένους στόχους και να αφήνουν εκεί το σημάδι τους, χωρίς ίχνος επιδιώξεων επιβολής και ικανοποίησης των δικών της συμφερόντων.

Η ελληνική κυβερνητική ηγεσία ξαναπέφτει σήμερα στη παγίδα των λεγόμενων «Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης», όταν όλες οι έως τώρα τουρκικές συμπεριφορές δείχνουν καθαρά πως καμία, μα καμία εμπιστοσύνη στους Τούρκους δεν μπορούν να τρέφουν οι Έλληνες. Αυτό έχει αποδειχθεί δεκάδες φορές. Αλλά… στου κουφού τη πόρτα…

Τι νόημα έχει πάλι τώρα να επιχειρήσουμε δήθεν ΜΟΕ μέσα σε ένα πανόραμα τουρκικών παραβιάσεων, εχθρικών συμπεριφορών, προγραμμάτων ακύρωσης της ελληνικής παρουσίας, επιδιώξεων καταρράκωσης της ίδιας της ελληνικής οντότητας; Άλλαξε κάτι ελπιδοφόρο στους Τούρκους; Εκατό φορές όχι, όπως όλοι γνωρίζουν, και πρώτοι και καλύτεροι οι κυβερνώντες. Λοιπόν;

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οποιαδήποτε προσπάθεια «συζήτησης» για ΜΟΕ με τους Τούρκους είναι για την Ελλάδα ένα τέλειο χάσιμο χρόνου, μια ατέλειωτη χρεοκοπία, αλλά και ένα σύρσιμο σε μια προπαγανδιστική πλατφόρμα που η Τουρκία ξέρει να την οδηγεί υπέρ της.

Ας πάμε όμως να δούμε πώς είναι πρακτικά τα πράγματα εκείνα τα οποία είναι σαν βόμβες που κρέμονται σαν εκρηκτικά δαμόκλεια σπαθιά.

Την περασμένη 27η Νοεμβρίου 2019 η Τουρκία υπέγραψε με τον Λίβυο Πρωθυπουργό μια «συμφωνία» το ουσιαστικό κομμάτι της οποίας αφορά δήθεν μια «οριοθέτηση» θαλάσσιων συνόρων 27 χιλιομέτρων(!) Τουρκίας-Λιβύης στη μέση(!) της Μεσογείου, μια συμφωνία που ο κάθε νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί παρά να θεωρήσει a principio άκυρη αφού:

1) όπως προβλέπεται από τον λιβυκό νόμο, δεν επικυρώθηκε απ’ τη λιβυκή Βουλή, ενώ υπογράφηκε από έναν πρωθυπουργό μη εξουσιοδοτημένο να υπογράφει συμφωνίες του είδους, και
2) αντιβαίνει απόλυτα την διεθνή νομοθεσία (UNCLOS), ενώ και από γεωγραφική άποψη είναι ό, τι πιο παρανοϊκό και παράλογο.

Μπροστά σε αυτόν τον βιασμό της λογικής και του νόμου εκ μέρους της Τουρκίας με την πρόδηλη πρόθεση να δημιουργήσει ένα είδος «τετελεσμένου» πολύ χρήσιμο για το μέλλον, η μόνη σωστή και αποτελεσματική απάντηση για την Ελλάδα ήταν η άμεση ανακήρυξη της ΑΟΖ της, προπαντός με τη Κύπρο και δευτερευόντως με την Αίγυπτο και συγχρόνως ταχείς συζητήσεις με αυτές τις δυο χώρες για τις σχετικές οριοθετήσεις, έστω κι αν θα έπρεπε να γίνει απ’ την Ελλάδα κάποια ανώδυνη, μικρή θαλάσσια υποχώρηση.

Βασικότατο ήταν και είναι να οριστούν, με αρωγό τον ισχύοντα διεθνή κανόνα νόμου (UNCLOS), με νόμιμο τρόπο, δηλαδή, οι ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου που θα ακύρωναν αυτοστιγμεί, de jure και de facto τον έκνομο, αλλά και επικίνδυνο «δούρειο ίππο» της «συμφωνίας Ερντογάν/Ες-Σαράτζ.

Εν ανάγκη και σε πρώτη φάση να γίνει ως και μονομερής οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ με Κύπρο και Αίγυπτο!

Η Ελλάδα όμως ακόμη μια φορά δεν έκανε τίποτα απ’ όλα αυτά. Η Ελλάδα έμεινε γυμνή, γιατί έτσι την θέλουν οι φίλες και σύμμαχοι ΗΠΑ και γιατί η ελληνική ηγεσία, δραματικά κατώτερη των περιστάσεων, θα έλεγε κανείς εθελόδουλα δεν θέλησε να κάνει το άλμα ποιότητας που χρειαζόταν για να προστατέψει, με όποιο κόστος αυτό κι αν είχε γι’ αυτήν, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή της, τα εθνικά συμφέροντα.

Σήμερα, δημοσιογραφικές ειδήσεις μας λένε πως ο ΟΗΕ (Επιτροπή/Διεύθυνση Ωκεανίων Υποθέσεων και Δικαίου της Θάλασσας) ετοιμάζεται να αναρτήσει τις θαλάσσιες συντεταγμένες της «συμφωνίας» Τουρκίας-Λιβύης, μολονότι αυτές είναι εμφανώς και αποδεδειγμένα εκτός νόμου και νομικής λογικής και επομένως άκυρες και άνευ νομικών συνεπειών.

Εάν γίνει αυτό (άλλωστε ο Ερντογάν τις έστειλε στον ΟΗΕ ακριβώς γι’ αυτό το σκοπό!), ο ίδιος ο Τούρκος πρόεδρος θα το εκλάβει οπωσδήποτε σαν επιβεβαίωση της ορθότητας της «συμφωνίας» του και ως εκ τούτου θα θεωρήσει τον εαυτό του «εντεταλμένο» να προχωρήσει σε ερευνητικά προγράμματα ενεργειακών πόρων μέσα στην ελληνική ΑΟΖ, ανατολικά και νότια της Κρήτης, στη θαλάσσια περιοχή την οποία αυτός «θεωρεί» ως ΑΟΖ Τουρκίας-Λιβύης.

Και τότε η Ελλάδα πώς θα συμπεριφερθεί;!

Ναι, εντάξει, μπορεί ο αυτή η διαδικασία του ΟΗΕ να καταλήξει σε ένα απλό πρωτόκολλο του τουρκο-λιβυκού εγγράφου χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο ίδιος εγκρίνει ό, τι λέει μέσα αυτό το έγγραφο και την οποιαδήποτε ενέργεια που θα ήταν δυνατόν να απορρεύσει απ’ αυτό, έχοντας υπόψη εκείνο που περνάει μέσα απ’ το μυαλό του Ερντογάν.

Ποιος όμως θα μπορούσε να βάλει την υπογραφή του σε μια τέτοιου είδους συμπεριφορά του ΟΗΕ; Και ποιος μας εξασφαλίζει ότι ο ΟΗΕ «αποκτώντας» τα τουρκικά έγγραφα με τις θαλάσσιες συντεταγμένες που περιέχουν, απλά θα τα τοποθετήσει στο αρχείο και δεν θα τα θεωρήσει ικανά έστω και για μερικές συνέπειες υπέρ της Τουρκίας στη Μεσόγειο, μη ξεχνώντας πως ο Γκουτέρες δεν έδειξε ποτέ ως τώρα κάποια «δυσανεξία» προς το «υλικό Ερντογάν»;

Χωρίς να παραλείψουμε βέβαια, ανατρέχοντας στο παρελθόν, και την γενική «τάση» του ΟΗΕ να υποβαθμίζει συστηματικά τα τουρκικά «παραπτώματα» εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου – στην ουσία εις βάρος σε ό, τι είναι ελληνικό!!

Τώρα, υποθέτοντας πως οι Τούρκοι (που «δεν καταλαβαίνουν τίποτα»!) άρχιζαν κάποια διαδικασία μέσα σε αυτή τη ψευδο-τουρκική ΑΟΖ, τί θα γινόταν; Ποιος θα «κουνιόταν» για να θέσει ενδεχομένως ένα ΣΤΟΠ;! Για να πει ότι εκείνη η θαλάσσια περιοχή δεν είναι τουρκική αλλά ανήκει στην Ελλάδα και η Τουρκία πρέπει να φύγει αμέσως;

Ο Δένδιας και ο Μητσοτάκης θα αρχίσουν πάλι να τρέχουν δεξιά κι αριστερά σε έναν σπασμωδικό, δήθεν διπλωματικό, μαραθώνιο ζητώντας «πάλι» απ’ τους ξένους να επέμβουν για να σταματήσουν τους Τούρκους, ενώ οι φιλέλληνες ξένοι απλά και ξανά θα δηλώσουν την «αλληλεγγύη» τους στην Ελλάδα και θα «καταδικάσουν» πάλι με λόγια την τουρκική «παρανομία»;

Ακόμη μια φορά το ίδιο παραμύθι;

Άδικος κόπος, γιατί κανείς απ΄ αυτούς τους ξένους δεν θα σταματήσει τις τουρκικές ενέργειες, κανείς δεν θα «πάρει τα όπλα» για να βοηθήσει την Ελλάδα, κανείς δεν «θα τα σπάσει» με την Τουρκία για να υποστηρίξει την Ελλάδα.

Ή μήπως θα επέμβει ο 6ος αμερικανικός Στόλος για να εμποδίσει, με καλούς ή κακούς τρόπους, τους Τούρκους ή να τους διώξει;
Σκέτη ουτοπία, αυταπάτη… Ο πρώην Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα δεν μας θύμισε πρόσφατα πως οι ΗΠΑ δεν θα κουνήσουν το δακτυλάκι τους για να βοηθήσουν την Ελλάδα σε περίπτωση σύρραξης με την Τουρκία; Κάτι ξέρει αυτός.

Ή μήπως το ελληνικό ναυτικό και η ελληνική αεροπορία θα μεριμνήσουν να «πετάξουν με τις κλωτσιές» τους Τούρκους έξω από τη ψεύτικη ΑΟΖ τους γιατί θα βρίσκονται στην «αληθινά ελληνική ΑΟΖ»;

Μάλλον απίθανο αν όχι αδύνατο να γίνει αυτό, όπως και οτιδήποτε άλλο, πολύ απλά γιατί εκείνη η θαλάσσια περιοχή δεν (θα) είναι ελληνική, και δεν (θα) είναι ελληνική γιατί πολύ απλά η Ελλάδα δεν έχει αν ανακηρύξει την ΑΟΖ της που περιλαμβάνει και εκείνη τη περιοχή!

Είναι διεθνή ύδατα με ελεύθερη πρόσβαση των πάντων και με ελευθερία διεξαγωγής ερευνών ή εξορύξεων αφού στα διεθνή ύδατα δεν παραβιάζεται κανένα δικαίωμα κανενός κράτους γιατί κανένα κράτος δεν έχει εθνικά δικαιώματα που αποκλείουν τους άλλους σε οποιαδήποτε διεθνή ύδατα.

Αρκεί με τις ενέργειες μας να μην καταστρέφεται το περιβάλλον. Αλλά κι αυτή είναι πάλι μια έννοια αρκετά ελαστική, η υπεράσπιση της οποίας δύσκολα θα βρει πρόθυμους υποστηρικτές.

Έτσι η Τουρκία θα έχει αφαιρέσει απ’ την Ελλάδα ένα μεγάλο μέρος της θαλάσσιας κυριαρχίας της και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της. Και η Ελλάδα δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα για να το εμποδίσει. Αλλά και κανείς άλλος.

Και το χειρότερο είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει επεκτείνει ούτε καν τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ.! Μένει ακόμη – ίσως η μόνη χώρα στον κόσμο – εγκλωβισμένη μέσα στα στενά όρια των 6 ν.μ. , πράγμα που σημαίνει πως όλοι μπορούν να έρθουν έως πολύ κοντά στην ελληνική ακτογραμμή, ας πούμε στα 7 ή 8 μίλια, να κάνουν τις βόλτες τους, τις έρευνές τους στα εκεί διεθνή ύδατα, και να κοροϊδεύουν κιόλας όσο θέλουν τους Έλληνες στις απέναντι κοντινές ακτές.

Γι‘ αυτό άλλωστε δεν έγινε και η παιδιάστικη ελληνική ανακοίνωση της δήθεν «αβλαβούς διέλευσης» στο επεισόδιο με το τουρκικό Oruc Reis που μπήκε (ποιος ξέρει; ίσως μαζί με μια τουρκική φρεγάτα) μέσα στη «δυνητική» ελληνική ΑΟΖ.

Και είναι φυσικό που επρόκειτο για «αβλαβή διέλευση», κατά το ελληνικό σκεπτικό, δεν μπορούσε παρά να είναι «αβλαβή» αφού εκείνα τα νερά δεν είναι ελληνικά, επισήμως, αλλά διεθνή και επομένως η ελληνική φρεγάτα δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα για να διώξει το τουρκικό πλοίο βρισκόμενο σε διεθνή ύδατα. Απλώς μπορούσε να «το παρακολουθεί», έτσι, για τα μάτια.

Κι αυτομάτως σήμερα ερχόμαστε να συνδέσουμε εκείνο το «πέρασμα» και την «αναγνώριση» του χώρου, ίσως και πόντιση ερευνητικών καλωδίων, από το Oruc Reis με την αποδοχή απ΄ τον ΟΗΕ και την εγγραφή στα «χαρτιά» του της «συμφωνίας» Ερντογάν/ες-Σαράτζ, κάτι που ο Τούρκος μάλλον δεν θα αφήσει ανεκμετάλλευτο.

Αλλά τί να πούμε και για την ακόμα πιο ύποπτη ελληνική αναφορά σε ένα «παράκτιο κράτος»; Το οποίο όμως ποιο είναι;

Μόνο η Τουρκία υποστηρίζει ότι εκείνη είναι «παράκτιο κράτος» απέναντι απ’ την Ελλάδα, όχι βέβαια σε σχέση με τα ελληνικά ανατολικά νησιά (Λέσβος, Χίος, Σάμος, κλπ.), αλλά σαν να έχει «μεταθέσει» τις μικρασιατικές ακτές της στη μέση του Αιγαίο, οπότε έχει και θαλάσσια σύνορα με την Ελλάδα!

Μετά το Oruc Reis λοιπόν και η Ελλάδα τώρα εννοεί και μας μιλάει για «παράκτιο κράτος» εν σχέση με τη Τουρκία, και μάλιστα στο νότιο Αιγαίο; Αυτές είναι οι άνωθεν διαταγές; Η Ελλάδα λέει πως συνορεύει στο Αιγαίο με την Τουρκία;!

Με όλα ετούτα που συμβαίνουν, πώς μπορούμε να πάψουμε να ζητάμε φορτικά την άμεση, υπερεπείγουσα ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ με Κύπρο μέσα στα πλαίσια της ανά τους αιώνες ελληνικότητας που συνδέει τη Μεγαλόνησο με την Ελλάδα, μέσω μιας συνεννόησης όμως και σύμπνοιας, επιτέλους, που θα πρέπει να είναι απόλυτες και σταθερές, και προπαντός αποτελεσματικές στις κρίσιμες αυτές στιγμές οι σημερινές;

Η Ελλάδα χωρίς την ΑΟΖ της είναι έρμαιο, νεκρό καράβι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να τσακιστεί παρασύροντας μαζί του ολάκερο έναν λαό, έστω και άβουλο υποχείριο έξωθεν παρεμβάσεων και έσωθεν κακουργηματικών παραπληροφορήσεων και παραπλανήσεων.

Η Ελλάδα επικαλείται συνέχεια και μονότονα το Διεθνές Δίκαιο, τέλειο άλλοθι(!!) των πολιτικών της για να κρύψουν πίσω του την ανεπάρκεια τους και την υπακοή σε αλλότριες εμπνεύσεις.

Όχι πια επίκληση του Διεθνούς Δικαίου, αλλά ΠΡΑΞΕΙΣ Διεθνούς Δικαίου!

Έως τώρα καμία ελληνική πολιτική ηγεσία δεν υπήρξε άμοιρη υποταγής σε διαλυτικές ξένες ποικίλες πολιτικές, συμφέρουσες μεν για τις κομματικές της επιζητήσεις εξουσίας, καταστρεπτικές δε για την ανεξαρτησία της χώρας και για τα νόμιμα δικαιώματα κυριαρχίας της.

Μια φορά μόνο, σήμερα, ας γίνει να υψωθούμε σε μια εθνική υπέρβαση και ας έχουμε το κουράγιο και το σθένος να πράξουμε όχι πια ό, τι ζητούν από εμάς οι ξένες επιταγές, αλλά εκείνο που οι «σοφές φωνές» που ακούγονται μας επισημαίνουν ως αναγκαίο για την επιβίωση του έθνους εντός άθικτων εδαφών της και έννομων κυριοτήτων.

ΥΓ. Όλα τα παραπάνω γράφονται με πραγματικό πόνο καρδιάς, αναφερόμενα σε μια Ελλάδα που (η Ιστορία διδάσκει)με τα ίδια της τα χέρια/(πολιτικοί άνδρες) σκάβει χρόνια τώρα το λάκκο της μέσα στον οποίο οι ξένοι δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να την ρίξουν προκειμένου να της πάρουν ό, τι έχει και δεν έχει. ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΑ!

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση