Η ενδοοικογενειακή κακοποίηση της Ελλάδας

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη - Δελιβάνη

Εδώ και χρόνια το κόψιμο της πίττας του Στέλιου Παπαθεμελή, ανήκει στα σημαντικά ποιοτικά συμβάντα της Θεσσαλονίκης. Και τούτο, ανεξαρτήτως της ιδιότητας του Στέλιου, αν είναι δηλαδή υπουργός, υφυπουργός, βουλευτής ή πρόεδρος της Δημοκρατικής Αναγέννησης. Ο εκάστοτε τίτλος ή και η τυχόν έλλειψή του αποτελεί ασήμαντη λεπτομέρεια στην προσωπικότητα του Στέλιου. Γιατί ο ίδιος ήταν και παραμένει, πάντοτε, στην ολιγομελή ομάδα των σημαιοφόρων της πόλης, της περιοχής και της Ελλάδας μας, και με όλες του τις δυνάμεις φυλάει Θερμοπύλες.

Έτσι, και γι’ αυτό δέχθηκα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση την τιμητική του πρόσκληση να μιλήσω απόψε σε αυτή την εκδήλωση.

Με αφορμή τη φυσική, αλλά όχι και την πραγματική αποχώρηση του ΔΝΤ, από τη χώρα μας, εφόσον η εποπτεία του θα συνεχιστεί για πολύ ακόμη, επέλεξα ως θέμα μου για απόψε τον απολογισμό των Μνημονίων. Που τον συνοψίζω με τον τίτλο «ενδοοικογενειακή κακοποίηση της Ελλάδας», και με την πεποίθηση ότι δεν υπερβάλλω. Ως πρώτο, λοιπόν, σημείο της αποψινής μου ομιλίας θα είναι η διερεύνηση του:

1. Πως πεταχτήκαμε στα Τάρταρα;

Υπενθυμίζω ότι από την πρώτη στιγμή της κρίσης, η επίσημη ερμηνεία για το πώς αυτή προκλήθηκε, κυρίως βέβαια από τα γερμανικά ΜΜΕ, ήταν ότι εμείς και μόνον εμείς ήμασταν οι υπαίτιοι. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, τα δικά τους ΜΜΕ, μας πρόσβαλλαν παντοιοτρόπως, χαρακτηρίζοντάς μας τεμπέληδες, αλκοολικούς, ουζοπότες από το πρωί, ανίκανους να παράγουμε οτιδήποτε, καλοπερασάκηδες αλλά με το μόχθο των εταίρων μας και άλλα τινά. Με βάση όλα αυτά τα δήθεν αποκρουστικά χαρακτηριστικά του DNA μας εξηγούνταν δήθεν τα τεράστια ελλείμματα και χρέη, που δημιούργησε η ανευθυνότητά μας, και που θέτουν σε κίνδυνο τη σταθερότητα της Ευρωζώνης. Εξυπακούεται, λοιπόν, ότι πρέπει να «συνετιστούμε» μέσω σκληρής τιμωρίας. Για την αποτελεσματικότερη και παραδειγματική τιμωρία μας, οι εταίροι μας έκριναν απαραίτητο να ζητήσουν και τη βοήθεια του ΔΝΤ, επειδή ακριβώς είχε μακρά εμπειρία στον τομέα αυτό, παρότι ως τότε, μόνον για την περίπτωση αναπτυσσόμενων και κυρίως αφρικανικών χωρών.

Φυσικό ήταν όσο και αναπότρεπτο, αυτό το χειμαρρώδες και αδιάκοπο κατηγορητήριο, σχετικά με τους άχρηστους για οτιδήποτε Έλληνες, να στρώσει κόκκινο χαλί για την υποδοχή των διεθνών χρηματιστηριακών γυπαετών, που έσπευσαν να ρημάξουν το Χρηματιστήριο. Η αποστολή των γυπαετών ήταν να εμφανίσουν ως αναπόφευκτα, για την Ελλάδα, τα απάνθρωπα Μνημόνια.


Σίγουρα, η ενορχηστρωμένη αυτή προπαγάνδα εναντίον των δήθεν αχρείων Ελλήνων, κυρίως πάντοτε από τα γερμανικά ΜΜΕ, ουδεμία σχέση είχε με την πραγματικότητα. Ωστόσο η επιδιωκόμενη συνέπειά της, που όχι απλώς επέτυχε, αλλά και μέχρι σήμερα στραγγαλίζει κάθε δυνητική προσπάθεια αντίδρασής και λυτρωμού μας, είναι το γεγονός ότι σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού, τελικά πείστηκε ότι εμείς φταίμε για όλα. Και, δυστυχώς, καμία ελληνική κυβέρνηση των τελευταίων 10 ετών, δεν προσπάθησε να μεταβάλλει αυτό το νοσηρό, αλλά χωρίς βάση, κλίμα.

Έτσι ερμηνεύεται η, σε πρώτη ματιά, απάθεια με την οποία ο ελληνικός λαός δέχθηκε και εξακολουθεί να ανέχεται τα φρικτά μαρτύρια που του επιβάλλουν οι ξένοι, δυστυχώς, και με τη σύμπραξη των ελληνικών Κυβερνήσεων. Και έτσι ήρθαν τα Μνημόνια, που στην πραγματικότητα θα είναι μαζί μας, επ’ αόριστον.

1α. Ωστόσο, η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας πριν από την κρίση, ουδόλως δικαιολογούσε τον εξευτελισμό και τη σκληρή τιμωρία μας

Και τούτο επειδή η ελληνική οικονομία εμφάνιζε σημαντική δυναμική, πραγματοποιώντας μέσο ρυθμό ανάπτυξης από τους ταχύτερους τότε της Ευρώπης, κατέγραφε ανεργία χαμηλή, και το δημόσιο χρέος της ως ποσοστό στο ΑΕΠ ήταν κάτω από 110%, που θεωρείται βιώσιμο και αντιμετωπίσιμο με βάση τα διεθνώς επικρατούντα στο χώρο. Υπήρχε, βέβαια ένα εκκολαπτόμενο αγκάθι με αυξητική τάση μετά το 2000, και αυτό ήταν το δημόσιο έλλειμμα, δηλαδή η ετήσια υπέρβαση δαπανών στον προϋπολογισμό. Για αυτό, ασφαλώς, χρειαζόταν η λήψη σταθεροποιητικών μέτρων, που όμως, ουδεμία σχέση είχαν με τα όσα εγκληματικά, από κάθε πλευρά, μας επιβλήθηκαν.

1β. Τι λοιπόν ήταν αυτό που μας κατέστρεψε;

Η αιτία της καταστροφής μας, όπως άλλωστε είχε από την αρχή διαπιστωθεί αλλά στη συνέχεια λησμονηθεί, και όπως ξεκάθαρα ομολογήθηκε πρόσφατα, από κοινού και από την ΕΕ αλλά και από το ΔΝΤ, ήταν ο κίνδυνος κατάρρευσης γαλλικών και γερμανικών τραπεζών, που ήταν φορτωμένες με ελληνικά ομόλογα. Αυτές έπρεπε, με κάθε μέσον, να διασωθούν. Και στον πανικό που κατέλαβε την ΕΕ, η Ελλάδα ως εταίρος, ως κυρίαρχο έθνος και ως λαός ουδόλως μετρούσε. Αντιθέτως, έπρεπε να υποβαθμιστεί και να εξαθλιωθεί, ώστε να μην αντιδράσει σε όσα μαρτύρια έκριναν οι εταίροι μας αναγκαία για να εξασφαλιστούν τα δικά τους συμφέροντα.

Έτσι, τα Μνημόνια, όπως περίτρανα μαρτυρεί το κατ’ επανάληψη αιματηρό περιεχόμενό τους, αγνόησαν παντελώς το ότι αφορούσαν έναν ολόκληρο λαό, που επιπλέον τύχαινε να είναι και μέλος της Ευρωζώνης. Ακάθεκτα, λοιπόν, τα Μνημόνια, ως ταύροι σε υαλοπωλείο, εισέβαλαν στη χώρα μας απαιτώντας με πρωτοφανή σκαιότητα κατάργηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υποθηκεύοντας το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, αποκλείοντας συμψηφισμό με υφιστάμενα χρέη προς την Ελλάδα, και επιβάλλοντας απάνθρωπες πολιτικές λιτότητας.

Αφελές θα ήταν το επιχείρημα ότι τα μαρτύρια των Μνημονίων στόχευαν στην ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας. Γιατί, αν αυτός ήταν ο στόχος, θα φρόντιζαν να αναδείξουν τις αναπτυξιακές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας, και όχι να στραγγαλίσουν κάθε ικμάδα της. Δυστυχώς, όπως είναι πια αυταπόδεικτο, η μοναδική τους προσπάθεια αυτά τα 10 τελευταία χρόνια ήταν, η με κάθε τρόπο και κάθε θυσία, εξασφάλιση όσο γίνεται υψηλότερου πρωτογενούς πλεονάσματος. Αυτό κατάφεραν τα Μνημόνια, αφήνοντας αλύπητα την οικονομία να αργοπεθαίνει και τον ελληνικό λαό να εξαθλιώνεται.

Και ενώ θα μπορούσε, ακόμη, να διασωθεί η Ελλάδα, αν η αναδιάρθρωση του χρέους γινόταν από την αρχή, όπως άλλωστε επιβάλλεται σε ανάλογες περιπτώσεις, οι εταίροι μας την αρνήθηκαν, πάντοτε για να μην διακινδυνεύσουν τις τράπεζές τους. Έτσι, όταν αυτή επιτέλους αποφασίστηκε, κατέληξε στην καταστροφή των ελληνικών κοινωνικών ταμείων.

Στις διαδοχικές σκηνές της ελληνικής τραγωδίας, θα ήταν εξωπραγματική η αναζήτηση οσμής ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, προσφοράς εταίρων προς εταίρο που βρίσκεται σε δύσκολη θέση, συνοχής και άλλων ανάλογων ουτοπιών. Με αυτές τις ουτοπίες μεθοδικά απενεργοποιείται, επί 10 και πλέον χρόνια, η δικαιολογημένη οργή των Ελλήνων. Και ας μην επικαλεστούν κάποιοι τα δισεκατομμύρια, που οι εταίροι και το ΔΝΤ μας δάνεισαν, με βαρύτατους άλλωστε όρους, μέχρι πριν λίγο, και με πιο ευνοϊκούς μόνον όταν τα επιτόκια διεθνώς κινούνται σε αρνητικό επίπεδο. Δεν ήταν βέβαια για να μας βοηθήσουν, όπως πολλοί εσφαλμένα εξακολουθούν να πιστεύουν, αλλά για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους. Τα δισεκατομμύρια αυτά ουδέποτε πέρασαν το κατώφλι των ελληνικών συνόρων.

1γ. Και τώρα πρέπει να απαντηθεί το πως και το γιατί υπέγραψαν δικοί μας κυβερνήτες τις θανατικές αυτές καταδίκες εναντίον της χώρας και του λαού μας.

Δεν θα υποστηρίξω ότι όλοι όσοι κυβέρνησαν την Ελλάδα στο κρίσιμο αυτό διάστημα των Μνημονίων ήταν προδότες. Και δεν θα το κάνω επειδή δεν το πιστεύω. Αντιθέτως, πιστεύω ότι υπάρχει σωρεία ερμηνειών, μεμονωμένων ή αλληλοσυμπληρούμενων κατά περίπτωση, χωρίς φυσικά αυτές να ικανοποιούν. Θα αναφέρω μερικές από αυτές, απλώς και μόνο επειδή εξακολουθούν να προσπαθούν να εξηγήσουν τα κατά συρροή εγκλήματα, που επί δεκαετία συμβαίνουν στον τόπο μας:

- Υποδουλώθηκαν, οι Έλληνες αρμόδιοι, σε ένα συνονθύλευμα πολυάριθμων αδυναμιών, ουτοπιών, περιορισμένων γνώσεων, φοβίας και υποταγής σε διάφορες κοσμοθεωρίες

- Μερικοί, ανάμεσά τους, υπέγραψαν τα Μνημόνια απαξιώνοντας να μελετήσουν το άθλιο περιεχόμενό τους, λόγω έλλειψης χρόνου ή και δυνατότητας κατανόησης

- Άλλοι, δυσκολεύτηκαν να συνειδητοποιήσουν ότι οι εταίροι μας κάθε άλλο παρά πάσκιζαν για τη σωτηρία μας, πίστευαν στο μύθο της ύπαρξης φιλελλήνων, και, συνεπώς, υπέγραφαν με κλειστά μάτια ότι τους ζητούσαν.

Συνοψίζοντας, πιστεύω, ότι το σύνολο των διαχρονικών κυβερνητών μας δεν μπόρεσε να εκτιμήσει το μέγεθος της καταστροφής, στο οποίο οδηγούσαν οι υπογραφές τους. Και δεν μένουμε μόνο στις υπογραφές αυτές, που φευ διευκόλυναν τη διάπραξη απεχθών εγκλημάτων εναντίον της Ελλάδας, Πρέπει, ακόμη, να προσθέσω, ότι δυστυχώς οι κυβερνήσεις μας, των 10 κρίσιμων αυτών ετών, υπέκυψαν και στο σλόγκαν «ΜΝΗΜΟΝΙΑ Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ» παρότι τελικά τα ίδια αυτά ΜΝΗΜΟΝΙΑ ήταν η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΜΑΣ.

2. Οι τραγικές συνέπειες των Μνημονίων, έχουν συνοπτικά ως εξής:

* Το ΑΕΠ έχει υποχωρήσει κατά 26% από την αρχή της κρίσης

* Το κατά κεφαλήν εισόδημα στη χώρα μας μειώθηκε κατά ¼.

* Το χρέος σε απόλυτους αριθμούς ήταν το 2008 263δις€. και ήδη τώρα αναρριχήθηκε σε 337δις€. Ως ποσοστό στο ΑΕΠ, το χρέος ήταν το 2008, 109%, αρκετά υψηλό, αλλά όμως βιώσιμο. Και τώρα, μετά τα προγράμματα της δήθεν διάσωσής μας ή, ορθότερα εξαιτίας τους, το χρέος μας αναρριχήθηκε σε 182%, μέσα στο ΑΕΠ. Και στο παραπάνω αυτό ποσό του σημερινού χρέους, θα πρέπει να προστεθούν και άλλα 101 δισ. ευρώ, που είναι χρέη ιδιωτών και επιχειρήσεων προς το Δημόσιο, και που εξαιτίας της φτωχοποίησης τους αδυνατούν να ξεπληρώσουν. Να σημειώσω, ακόμη, ότι το παγκόσμιο χρέος μέσα στο παγκόσμιο ΑΕΠ ανέρχεται σε 230%. Πραγματικά πολύ επικίνδυνο, αλλά δεν προκάλεσε πανικό.

* Η ανεργία, από 8% περίπου πριν από την κρίση, σκαρφάλωσε στο 26%. Οι διαβεβαιώσεις περί της δήθεν μείωσής της είναι αίολες, πρώτον διότι δεν λαμβάνεται υπόψη η μείωση του ενεργού πληθυσμού εξαιτίας της μαζικής μετανάστευσης των νέων, και δεύτερον διότι ένας στους 3 που νέο-προσλαμβάνεται αμείβεται με ακαθάριστο μηναίο μισθό ίσο με 391€ και όντως είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για απασχόληση.

* Ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης, που για την επταετία πριν από την κρίση ήταν πάνω από 4%, στη δεκαετία της κρίσης ήταν αρνητική ή απελπιστικά χλωμή.

* Έχουμε τον πιο γερασμένο πληθυσμό της Ευρώπης ο οποίος μειώνεται επικίνδυνα και προβλέπεται ότι θα κατέλθει γύρω στα 8 εκατομμύρια τις προσεχείς δεκαετίες. Ακόμη, διαπιστώνεται πτώση του μέσου όρου ζωής από τις κακουχίες. Επιπλέον, η μεσαία τάξη υπέστη πρωτοφανή συντριβή.

* Οι περίφημες μεταρρυθμίσεις, που απαιτούσε και εξακολουθεί με πάθος να απαιτεί το ΔΝΤ και η ΕΕ, ως δήθεν σωτηρία της Ελλάδας, υλοποιήθηκαν τελικώς με τη μορφή αφενός μετατροπής της αγοράς εργασίας σε άγρια ζούγκλα, και αφετέρου λεηλασίας του συνολικού δημόσιου πλούτου της Ελλάδας, από τους εταίρους μας.

* Και το χειρότερο είναι η κατακόρυφη πτώση της δυνητικής ανάπτυξης της οικονομίας μας, εξαιτίας της μακρόχρονης διάβρωσης που υπέστη, από τα Μνημόνια, το σύνολο της παραγωγικής της βάσης, και που αποκλείει ταχύρρυθμη ανάπτυξη σε μακροχρόνια βάση. Δεν πρόκειται, φυσικά, για μεταρρυθμίσεις, αλλά για απευκταίες εξελίξεις, που όμως εξυπηρετούν τα συμφέροντα των δανειστών.

Τα αποτελέσματα των Μνημονίων προβάλλουν,έτσι, μια βιβλική καταστροφή, που ωστόσο πραγματοποιήθηκε σε καιρό ειρήνης. Η διαχρονική σύγκριση βασικών στοιχείων και δεικτών αποκαλύπτει ότι πριν από την κρίση η ελληνική οικονομία ήταν σε απείρως καλύτερη κατάσταση από όσο τώρα, και ήταν αυτά ακριβώς τα Μνημόνια, που την κατάστρεψαν. Η είσοδος της χώρας μας στο κολαστήριο του ΔΝΤ ήταν παντελώς αδικαιολόγητη. Και είναι, όντως, ακατανόητη η ικανοποίηση, αλλά και η υπερηφάνεια των εταίρων μας στην ΕΕ, στο ΔΝΤ, αλλά δυστυχώς και των δικών μας ανθρώπων που ήταν σε θέση-κλειδιά αυτή την κρίσιμη περίοδο.

2α. Και τώρα να πω δυο λόγια σχετικά με το περίφημο έλλειμμα, γιατί όπως όλα συνηγορούν, ήταν ο χειρισμός του, που άνοιξε τις πύλες της κόλασης, για τη χώρα μας.

Το δημόσιο έλλειμμα, λοιπόν, δηλαδή η ετήσια υπέρβαση δαπανών στον προϋπολογισμό ήταν, σαφώς, πάνω από τις ανειλημμένες υποχρεώσεις της Ελλάδας, ως μέλος της ΕΕ, πριν από την κρίση. Αυτό, όφειλε να είναι κάτω από το 3% και είχε ανέλθει στο 9.8% μέσα στο ΑΕΠ. Ήταν, σαφώς, προβληματικό, αλλά απολύτως αντιμετωπίσιμο, όπως το τόνισα ήδη παραπάνω.

Όμως, ως κεραυνός εν αιθρία και χωρίς καμία δικαιολογία, ο τότε διευθυντής της ΕΛΣΤΑΤ εμφάνισε στα εμβροντητα μέλη της επιτροπής ελέγχου, ένα έλλειμμα που απότομα είχε πηδήξει από 9.8% στο 15.6% του ΑΕΠ. Και τότε κρίθηκε ότι ναι, αυτό πια δικαιολογούσε την εισβολή του ΔΝΤ.

Η υπόθεση αυτή, όπως υποθέτω ότι έχει παρακολουθηθεί από πολλούς ανάμεσά σας, ταλάνισε τα ελληνικά δικαστήρια για χρόνια, με ατέλειωτες δίκες εναντίον του τότε διευθυντή των ΕΛΣΤΑΤ. Η βασική κατηγορία, που εδραζόταν σε πολλές και συγκεκριμένες ενδείξεις, προερχόταν από μέλη της επιτροπής ελέγχου του ελλείμματος του ΕΛΣΤΑΤ, και υποστήριζε ότι υπήρχε κάτι το ανεξήγητο και το μεμπτό στην απότομη αυτή αύξησή του. Στο μακρύ διάστημα αυτών των δικών εκδόθηκαν πολυάριθμες αποφάσεις με περιεχόμενο, που γρονθοκοπείται αναμεταξύ του. Δηλαδή, που άλλες χαρακτήριζαν τον τότε κατηγορούμενο ένοχο και άλλες αθώο.

Το πολύ χαρακτηριστικό στοιχείο αυτής της πολύκροτης και μακρόχρονης δίκης ήταν η έκδηλη αγωνία των εταίρων μας, καθώς και οι συνεχείς παρεμβάσεις τους, για να κριθεί αθώος ο κατά καιρούς κατηγορούμενος. Είναι γεγονός ότι αυτή η ξαφνική και εν πολλοίς ανεξήγητη έκρηξη του δημόσιου ελλείμματος υπήρξε η αφορμή όλων των μετέπειτα δεινών της Ελλάδας.

Δεν κρίνω δικαστικές αποφάσεις, αλλά προβλέπω, ωστόσο, ότι αυτή η υπόθεση θα επανέλθει κάποτε στο μέλλον στο πολιτικό προσκήνιο καθώς βαρύνεται με πλήθος ανεξήγητων και σκοτεινών σημείων.

3. Μπορούμε να σωθούμε;

Το πρόβλημα της Ελλάδας, κατά 80% τουλάχιστον, οφείλεται στο γεγονός ότι λειτουργούμε με βάση ουτοπίες, που μας εμποδίζουν να αξιοποιήσουμε τις δικές μας δυνάμεις. Βαυκαλιζόμαστε με το ότι δήθεν μας στηρίζουν οι εταίροι στην ΕΕ και οι σύμμαχοί μας, ότι ανήκουμε στη Δύση, ότι αν κινδυνέψουμε θα σπεύσουν να μας σώσουν, ότι νοιάζονται γενικώς οι ξένοι για το καλό μας. Αρνούμαστε, έτσι, να λειτουργήσουμε αυτόνομα, δεν διαθέτουμε εναλλακτικά σχέδια, για την περίπτωση που αυτά που μας επιβάλλουν οι εταίροι μας κακοφορμίσουν, προσφέρουμε αδίστακτα και κυρίως χωρίς ανταλλάγματα όλα όσα απαιτούν από εμάς, και έτσι φθάσαμε στο χείλος του γκρεμού. Ανάμεσα και σε πλήθος άλλων, να μας χρωστά η Γερμανία το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις, που υπερβαίνουν το ποσό του δικού μας χρέους, και να δηλώνει ανερυθρίαστα ότι δεν το πληρώνει. Και εμείς να μην απαιτούμε συμψηφισμό, εμείς να μην αντιδρούμε . Να βγαίνει η ΕΕ και το ΔΝΤ και να ομολογούν, ότι για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες μετέτρεψαν την Ελλάδα σε Ιφιγένεια, και να μην απαιτούμε αποζημίωση. Να μας ζητούν οι εταίροι να υπονομεύσουμε το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, για το χρέος, και να υποκύπτουμε πειθήνια στην επιθυμία τους. Να μας έχουν μεταβάλλει, με το μεταναστευτικό, σε αποθήκη ψυχών, ενόσω το σύνολο των υπολοίπων ευρωπαϊκών οικονομιών έχουν προ πολλού κλείσει τα σύνορά τους, και εμείς να κόβουμε το λαιμό μας για να συμμορφωθούμε με τις επιθυμίες των εταίρων μας. Η Ελλάδα αργοσβήνει, και θα χαθεί, αν δεν αποφασίσει να σταθεί στα πόδια της. Αλλά, και η ΕΕ πηγαίνει άσχημα και, ασφαλώς, πληρώνει και θα πληρώσει το τίμημα της οικτρής αυτής πολιτικής της.

Τελειώνοντας, θα δανειστώ κάποια αποσπάσματα του Peter Koening, Άγγλου οικονομολόγου-νομισματολόγου, από ανοικτή επιστολή του το 2017 προς τους Έλληνες, το περιεχόμενο των οποίων φυσικά προσυπογράφω.

Λαέ της Ελλάδας! – Ξυπνήστε.

Σας σφάζουν μπροστά στα μάτια του Πλανήτη.
Πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας. Παύτε να πληρώνετε το χρέος σας- η Δύση δεν μπορεί να κάνει τίποτα ενάντια σε αυτό. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα, αν λειτουργείτε τη χώρα σας με τις δικές σας δημόσιες τράπεζες και το δικό σας χρήμα, βαθμιαία αλλά με βεβαιότητα θα ανοικοδομήσετε την καταστραμμένη οικονομία σας. Η πληρωμή του χρέους είναι διαπραγματεύσιμη. Τα παραδείγματα αφθονούν σε όλο τον κόσμο.

Λαέ της Ελλάδας, αφυπνιστείτε για το τι συμβαίνει. Λαέ της Ελλάδας, θέλετε να συνεχίσετε αυτόν τον δρόμο της υποδούλωσης από μια αρπακτική αυτοκρατορία που τελικά ελέγχει κάθε κίνηση που κάνετε;

Ή θέλετε να ανακτήσετε την κυριαρχία σας, και να ξεκινήσετε από την αρχή, όπως ο ευγενής και σοφός ελληνικός λαός που έφερε την Δημοκρατία στον κόσμο περίπου 2500 χρόνια πριν; Σίγουρα η Ελλάδα έχει ακόμα οραματιστές και τη σοφία να ξαναφτιάξει την Δημοκρατία. Συνειδητοποιήστε ότι, ενώ δεν μπορούμε να αλλάξουμε την γεωγραφική μας θέση – το μέλλον αναμφισβήτητα ανήκει στην Ανατολή.

Ζήτω η Ελλάδα!
Ζήτω ο ελληνικός λαός!

Ομιλία της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη στο κόψιμο της πίτας του Στέλιου Παπαθεμελή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση