Το «παιχνίδι» των αγωγών

Όταν στο πλευρό σου δεν έχεις μόνον το διεθνές δίκαιο αλλά και μία ομάδα ισχυρών κρατών της περιοχής με ταυτόσημα συμφέροντα, το «ζύγι» δείχνει κάπως καλύτερο. Τουλάχιστον, δεν θα ισχύει μόνον το δίκαιο του... ισχυροτέρου

Σε αλλαγή των όρων του «παιχνιδιού» στην Ανατολική Μεσόγειο και σε πλήρη αιτιολόγηση του εκνευρισμού που επιδεικνύει η Άγκυρα εσχάτως, οδηγεί η εξαγγελθείσα για τις 2 Ιανουαρίου 2020 υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και -λίαν προσεχώς- Ιταλίας, για τον αγωγό EastMed.

Και τούτο, διότι διεμβολίζει τα σχέδια της Τουρκίας αναφορικά με την επέκταση της ΑΟΖ της έως εκείνην της Λιβύης και μάλιστα με τις «ευλογίες» των ΗΠΑ.

Χαρακτηριστικά, μόλις το Σάββατο, ο Αμερικανός πρόεδρος Ντ. Τραμπ έβαλε την τελική υπογραφή στον προϋπολογισμό της χώρας του, ο οποίος ενσωμάτωνε ειδικό νομοθέτημα για τον αγωγό EastMed, καθιστώντας έτσι το συγκεκριμένο έργο «υπέρ του εθνικού συμφέροντος» των ΗΠΑ, δεδομένου ότι διευρύνει τις πηγές ενεργειακών προμηθειών της Ευρώπης και μειώνει κατ' αντιστοιχία την εξάρτησή της από τη Ρωσία, στρατηγικό αντίπαλο των ΗΠΑ.

Την ακριβώς αντίθετη στάση έχει επιφυλάξει η Ουάσινγκτον για τους αγωγούς NordStream και TurkStream, που επίσης προορίζονται για τη μεταφορά ρωσικών υδρογονανθράκων στην Ευρώπη, φθάνοντας μέχρι του σημείου να επιβάλει κυρώσεις κατά εταιρειών και φυσικών προσώπων που εμπλέκονται στην κατασκευή τους και προκαλώντας, φυσικά, την ευρωπαϊκή (διάβαζε κυρίως γερμανική) και ρωσική μήνη γι' αυτό.


Επίσης, το Σάββατο το απόγευμα, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου, στη διάρκεια της οποίας -εικάζεται- ότι συμφωνήθηκε η πραγματοποίηση της τελετής υπογραφής στις 2 Ιανουαρίου.

Ήδη, χθες, μόλις ώρες πριν την ανακοίνωση της ημερομηνίας της τελετής υπογραφής της συμφωνίας για τον EastMed, ο Τούρκος πρόεδρος Ρ.Τ. Ερντογάν κατέστησε σαφή τον εκνευρισμό της Άγκυρας για την εξέλιξη, τονίζοντας πως: «Οσοι κάνουν σχέδια σε νησιά αμφισβητούμενης κυριαρχίας στο Αιγαίο να ξέρουν πως το πεδίο δεν είναι ελεύθερο», σε μία δήλωση η οποία εκλήφθηκε ως υπενθύμιση των τουρκικών ισχυρισμών περί «γκρίζων ζωνών».

Πρόσθεσε, όμως, ο Τούρκος πρόεδρος: «Η Ελλάδα και οι σύμμαχοί της προσπαθούν να μπλοκάρουν την πρόσβαση της Τουρκίας σε όλες τις θάλασσες, αλλά η Τουρκία θα συνεχίσει να έχει πρόσβαση στον EastMed μέσω πρωτοβουλιών όπως η Συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες με τη Λιβύη και την ΤΔΒΚ (όπως αποκάλεσε το ψευδοκράτος)».

Υπό το πρίσμα των παραπάνω αλλά και του διπλωματικού μαραθώνιου που διεξάγει ο υπουργός των Εξωτερικών Ν. Δένδιας, ο οποίος βρέθηκε χθες στη Βεγγάζη της Λιβύης και μεταβαίνει στην Αίγυπτο και την Κύπρο, μετά τα πρόσφατα ταξίδια του σε σειρά κρατών της Μ. Ανατολής, (Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Ιορδανία), δημιουργείται ένα πλέγμα υπό το οποίο τα ελληνικά συμφέροντα εμφανίζονται να ταυτίζονται με εκείνα άλλων σημαντικών «παικτών» της περιοχής. Κυριότερα, δε, με εκείνα των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

Πρόκειται για μία ταύτιση συμφερόντων η οποία θα μπορούσε να αποδειχθεί καταλυτικής σημασίας σε ό,τι αφορά στην αντιπαράθεση της χώρας μας με την Τουρκία καθώς δυνητικά, το συγκεκριμένο «μπλοκ» κρατών που στέκουν στο πλευρό της Αθήνας ενισχύεται και από τη Γαλλία, η οποία έχει εμπράκτως κινηθεί για την προάσπιση των συμφερόντων της στην περιοχή, αλλά και την Ιταλία.

Αντίστοιχα, ρόλο σε όλη αυτή την υπόθεση θα διαδραματίσουν και οι εξελίξεις στον νεόκοπο εταίρο της Τουρκίας, τη Λιβύη. Κυριότερα, δε, πρόκειται για μία ταύτιση συμφερόντων η οποία εδράζεται στο διεθνές δίκαιο και στο Δίκαιο των Θαλασσών και στέκει πλέον ως σαφές αντίβαρο στο τουρκικό «δίκαιο του ισχυροτέρου».

Νίκος Γ. Δρόσος
Euro2day


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση