Η ύπουλη ασθένεια του Αλέξη Τσίπρα

Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να πάσχει από μια ασθένεια. Οσο είναι στη θαλπωρή και στις φροντίδες του Μαξίμου ο αντιαμερικανισμός του βρίσκεται εν υπνώσει, σε βαθμό που να λέει ότι ο Τραμπ είναι καλός. Μόλις όμως λίγο φύγει από το προστατευόμενο περιβάλλον, ο ασθενής ξανακυλάει

Γράφει ο Ανδρέας Στασινός

Στη δεκαετία του ’80 ένας χημικός παρομοίαζε στο φροντιστήριό του την οξειδωτική συμπεριφορά του διχρωμικού καλίου, που από πορτοκαλί γίνεται πράσινο με την πολιτική του Ιωάννη Ζίγδη που, όντας πρόεδρος της ΕΔΗΚ (πορτοκαλί), συνεργάστηκε και βγήκε βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου (πράσινο). Έτσι, το διχρωμικό κάλιο μετονομάστηκε σε «αντιδραστήριο Ζίγδη». Όμως τα χρόνια πέρασαν και η παρομοίωση δεν μπορούσε να λειτουργήσει, σε μαθητές που δεν είχαν ιδέα ποιος ήταν ο Ζίγδης. Γι’ αυτό, επειδή ο χημικός που επέμενε να χρησιμοποιεί το ίδιο αστείο, μαζί με την οξειδωτική συμπεριφορά του διχρωμικού καλίου έλεγε στα παιδιά και την ιστορία της ΕΔΗΚ!

Αν προσέξουμε καλύτερα αυτό το παράδειγμα μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι το πέρασμα του χρόνου δεν επηρέασε σε τίποτα την οξειδωτική συμπεριφορά του διχρωμικού καλίου, ούτε την ιστορία της ΕΔΗΚ. Αυτό που είχε χαθεί όμως ήταν η συγκεκριμένη σύνδεση που δεν μπορούσε να λειτουργήσει στο μυαλό των (επόμενων) μαθητών.

Νομίζω ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το Πολυτεχνείο και το φοιτητικό κίνημα καθώς ο χρόνος περνάει, εννοώντας με αυτό ότι η σύνδεση του ιστορικού «Πολυτεχνείου» του 1973 με το σημερινό φοιτητικό κίνημα και τις σημερινές συνθήκες δεν είναι πλέον αυτονόητη παρά την πολλαπλή σημασία του στη νεότερη ελληνική ιστορία.


Ακόμα και σε επίπεδο συμβόλων, μεγάλη είναι η απόσταση από την εξέγερση του 1973 μέχρι τα επεισόδια των τελευταίων χρόνων. Αρκεί να σταθούμε στο ότι το 1973 οι φοιτητές υψώνουν την ελληνική σημαία και τραγουδούν τον εθνικό ύμνο, πράγμα που δεν έχει καμία σχέση με ό,τι συμβαίνει πια, αποτελώντας για τους περισσότερους σημερινούς νέους που θεωρούν εαυτόν ως πρωτοπορία του σύγχρονου φοιτητικού κινήματος μία άγνωστη και για τους λίγους που την ξέρουν, μία ενοχλητική αλλά τελικά άνευ σημασίας λεπτομέρεια.

Έτσι και σήμερα, η βασική αναφορά στο «Πολυτεχνείο» εστιάζει μόνο στον χαρακτήρα της εξέγερσης και μάλιστα σε συνθήκες μεγάλου ρίσκου, επενδύοντάς τον με μία σειρά από επιμέρους αιτήματα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο όμως οδηγείται στην περιθωριοποίηση. Κι αυτό γιατί, μαζί με τον αναμφισβήτητα εξεγερσιακό του χαρακτήρα, το Πολυτεχνείο του 1973 ήταν άμεσα συνδεδεμένο με τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα της χώρας (δικτατορία, άνοιγμα Παπαδόπουλου με τον Μαρκεζίνη, πολιτικό μέλλον της χώρας).

Αντίθετα σήμερα, τα συνθήματα που επιλέγονται δείχνουν πόσο μακριά από τα κρίσιμα κεντρικά ζητήματα της χώρας (μεταξύ των οποίων και τα σχετικά με την εκπαίδευση) βρίσκεται το φοιτητικό κίνημα. Ισως επειδή τα συνθήματα, συνδυασμένα με πλήρη έλλειψη ουσιαστικής ανάλυσης, είναι τελείως ανεπαρκή για να συμβάλουν σε μία πορεία ανόρθωσης της χώρας μέσα στον ωκεανό των προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Οπότε, ακόμα κι αν εδράζονται σε κάτι τόσο δυνατό και πλούσιο σε συμβολισμούς, όσο η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, έχουν χάσει τη σύνδεση με τις σημερινές συνθήκες. Και αυτή η προϊούσα περιθωριοποίηση επιβεβαιώνει το στίχο του ρεφρέν στο τραγούδι του Hannes Wader, «Heute hier, Morgen dort» (Σήμερα εδώ, Αύριο εκεί): «χρόνο με το χρόνο μου γίνεται φανερό πως τίποτα δεν μένει όπως ήταν».

Protagon


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση