Ούτε πόλεμος ούτε διαπραγματεύσεις δεν σταματoύν την Τουρκία

Η απληστία πληρώνεται

Υπάρχει κανείς που δείχνει διάθεση να σταματήσει τους Τούρκους; Εάν όχι, τότε ο τουρκικός επεκτατισμός θα γίνεται όλο και πιο επιθετικός σε Κύπρο, Αιγαίο και Θράκη.

Στην περίπτωση που οι ΗΠΑ και η Ρωσία, με βάση κάποια φόρμουλα ειρήνευσης, αποδεχτούν την παρουσία στρατευμάτων της Τουρκίας στη βορειοανατολική Συρία, στην ουσία θα της αναθέσουν πρωτεύοντα περιφερειακό ρόλο για να ολοκληρώσει το έγκλημά της.

Λίγες ώρες πριν την πρόσφατη μετάβαση στην Άγκυρα του Αμερικανού αντιπροέδρου Μάικ Πενς και του υπουργού Εξωτερικών Μάικ Πομπέο, ο Ταγίπ Ερντογάν είχε πει ότι «καμία δύναμη δεν μπορεί να σταματήσει την επιχείρηση της Τουρκίας προτού επιτευχθούν οι στόχοι της».

Και να λοιπόν που αποδεικνύεται ότι κανένας δεν την σταματά, τουλάχιστον έως τώρα. Όχι επειδή δεν υπάρχει δύναμη που μπορεί να της κόψει τα φτερά, αλλά επειδή τα συμφεροντολογικά παιχνίδια που παίζονται στην περιοχή είναι αρκετά και ύπουλα. Με τις ισλαμοφασιστικές πρακτικές του Ερντογάν και τις αλληλοσυγκρουόμενες αποφάσεις του Ντόναλντ Τραμπ φαίνεται ότι, τουλάχιστον προς τον παρόν, εξυπηρετούνται οι τουρκικοί επεκτατικοί σχεδιασμοί.

Ο ιμπεριαλισμός είναι σαν την Λερναία Ύδρα, αθάνατος και πολυκέφαλος. Για να εξαφανιστεί από τον πλανήτη θα πρέπει η απληστία να θαφτεί βαθιά μέσα στη γη.


Η Τουρκία εισέβαλε ανενόχλητη στη Συρία, όπως και στο νησί μας το 1974. Σε μια άνιση μάχη, οι Κούρδοι πολεμούν μόνοι και εγκαταλελειμμένοι. Έτσι πολέμησαν και οι Έλληνες της Κύπρου, διπλά προδομένοι από «δικούς» μας και ξένους.

Για 45 χρόνια η σημαία του κατακτητή είναι χαραγμένη πάνω στον Πενταδάκτυλο. Κι ενώ πρόκειται για ένα προκλητικό σύμβολο καταπάτησης κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, καμία δύναμη σε Ανατολή και Δύση δεν απαίτησε μέχρι σήμερα την εξαφάνισή του.

Την ίδια στιγμή, οι πολιτικές ηγεσίες σε Λευκωσία και Αθήνα για χρόνια τώρα επενδύουν στην ψευδαίσθηση του εξευμενισμού της Τουρκίας για να επιλύσουν το Κυπριακό, να συγκρατήσουν την τουρκική επιθετικότητα και να αντιμετωπίσουν τις παραβιάσεις του ελληνικού θαλάσσιου και εναέριου χώρου.

Αν και αποδείχθηκε επανειλημμένα ότι σε κάθε υποχώρηση της ελληνικής πλευράς και σε κάθε επίδειξη καλής θέλησης, η Τουρκία απαιτεί όλο και περισσότερα, στοχεύοντας στη διαμόρφωση συνθηκών δημιουργίας και εδραίωσης τετελεσμένων γεγονότων (είτε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων είτε επί του εδάφους-θαλάσσης), εντούτοις η Κύπρος και η Ελλάδα επιμένουν να ακολουθούν την ίδια χρεοκοπημένη και κυρίως εθνικά επιζήμια πολιτική.

Όπως απορρίπτεται συνολικά η επιλογή του πολέμου ως εθνική στρατηγική για την αποτίναξη της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο και τη διαφύλαξη της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, άλλο τόσο θα πρέπει να απορρίπτεται ο διάλογος που απενοχοποιεί και δίνει άλλοθι στην Τουρκία.

Όσον η Αμερική, η Ρωσία, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ακόμα και η Κίνα, δεν θέλουν ή δεν τολμούν ή δεν είναι διατιθέμενες (η καθεμιά για τους δικούς της λόγους) να συνετίσουν και να σταματήσουν την Τουρκία, δεν πρόκειται να επιτευχθεί σωστή, λειτουργική και δημοκρατική λύση προς όφελος του Κυπριακού λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Η Ουάσινγκτον και η Μόσχα την άφησαν ή την ενθάρρυναν να εισβάλει στη βορειοανατολική Συρία. Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών δεν κατάφερε να εκδώσει -έστω για τα μάτια της διεθνούς κοινότητας- ούτε μια ανακοίνωση καταδίκης της παράνομης αυτής ενέργειας σε βάρος του Καταστατικού Χάρτη του διεθνούς οργανισμού.

Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, προέτρεψε «όλα τα μέρη» να επιδείξουν τη «μέγιστη αυτοσυγκράτηση». Όπως και για την Κύπρο, ενώ η Τουρκία είναι η κατοχική δύναμη και η χώρα που εισβάλει στην κυπριακή ΑΟΖ, ο κ. Γκουτέρες καλεί «όλα τα μέρη» να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση.

Πώς λοιπόν ένας τέτοιος μεσολαβητής, ο οποίος δεν τολμά ή δεν τον αφήνουν να ξεχωρίσει το φως από το σκοτάδι, θα μπορέσει να συμπεριφερθεί δίκαια, λογικά και έντιμα για την επίλυση ενός διεθνούς προβλήματος, όπως το Κυπριακό;

Επομένως, υπό τις παρούσες συνθήκες, μια νέα διαπραγματευτική διαδικασία και κάθε προσπάθεια καλοπιάσματος της Τουρκίας θα επιφέρει ακριβώς το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Δεν θα οδηγήσει καν στην οριστική διχοτόμηση και στο μοίρασμα της κυπριακής ΑΟΖ, αλλά στον πλήρη έλεγχο της Κύπρου από την Τουρκία.

Εκείνο που απαιτείται τώρα είναι η διαμόρφωση συνθηκών για να αντιμετωπιστεί όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά ο τουρκικός επεκτατισμός, χωρίς νέες εθνικές ταπεινώσεις και χωρίς καινούργιους ακρωτηριασμούς των κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Και επειδή οι δικτάτορες έχουν συνήθως άδοξο τέλος, θα έρθει η στιγμή, αργά ή γρήγορα, που η διαδρομή του σουλτάνου Ερντογάν θα τελειώσει. Μαζί του όμως δεν αποκλείεται να τελειώσουν και κάποια από τα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας.

Άλλωστε, η κάθε απληστία μπορεί να μην εξαφανίζεται, αλλά μερικές φορές πληρώνεται ακριβά.

Πανίκος Παναγιώτου
HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση