Αλλαγή σκυτάλης στην Ευρώπη

Η Πολιτική έχει πάρει πλέον τα ηνία από την Οικονομία – γνωρίζοντας πως όταν η κυρία C. Lagarde διορίσθηκε επικεφαλής του ΔΝΤ, ήταν υποχρεωμένη να βασίζεται στις συμβουλές οικονομολόγων και τραπεζικών, αφού είναι νομικός. Ως εκ τούτου η βασική ευθύνη της δεν ήταν άλλη από την εξισορρόπηση των διαφορετικών πολιτικών ενεργειών, μετατρέποντας τες σε όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά μέτρα – οπότε η εμπειρία της στη χρηματοπιστωτική διπλωματία θα είναι το πλεονέκτημα της στην ΕΚΤ. Όταν λέμε «Πολιτική» εδώ δεν εννοούμε βέβαια τη λαϊκή βούληση – αφού πρόκειται για θέσεις ατόμων που δεν εκλέγονται δημοκρατικά αλλά διορίζονται, υπηρετώντας συνήθως τις οικονομικές ελίτ.

Γράφει ο Άρης Οικονόμου

Σύμφωνα με τις ειδήσεις και εφόσον επαληθευθούν, η Γερμανία κέρδισε μία ακόμη θέση-κλειδί στην Ευρώπη, αυτήν του επικεφαλής της Κομισιόν, μετατρέποντας την ήπειρο μας σε ακόμη πιο γερμανική. Εάν τώρα αναλάβει τη διοίκηση της ΕΚΤ η Γαλλίδα C. Lagarde του ΔΝΤ, θα είναι σαν να μοιράσθηκαν τα χαρτιά μεταξύ των Η.Π.Α., της Γερμανίας και της Γαλλίας – ενώ ασφαλώς η σημαντικότερη θέση είναι αυτή της ΕΚΤ που αν μη τι άλλο η έδρα της παραμένει σε γερμανικό έδαφος.

Γεγονός πάντως θα είναι η πιο στενή συνεργασία της ΕΚΤ με τη Fed και του ευρώ με το δολάριο, σημειώνοντας πως πρόκειται για τα δύο κορυφαία παγκόσμια αποθεματικά νομίσματα – επάνω στα οποία, κυρίως βέβαια στο δολάριο, στηρίζεται το δυτικό σύστημα του χρέους που απειλείται τόσο από τη Ρωσία, όσο και από την Κίνα (ανάλυση). Εκτός αυτού, για πρώτη φορά θα ηγούνται στις δύο μεγαλύτερες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη δύο νομικοί – σημειώνοντας πως ο σημερινός διοικητής της ΕΚΤ, ο κ. J. Powell, δεν είναι επίσης ούτε οικονομολόγος, ούτε τραπεζικός.

Αυτό σημαίνει με τη σειρά του πως η Πολιτική έχει πάρει πλέον τα ηνία από την Οικονομία – γνωρίζοντας πως όταν η κυρία C. Lagarde διορίσθηκε επικεφαλής του ΔΝΤ, ήταν υποχρεωμένη να βασίζεται στις συμβουλές οικονομολόγων και τραπεζικών, αφού δεν είχε ανάλογες γνώσεις. Ως εκ τούτου η βασική ευθύνη της δεν ήταν άλλη από την εξισορρόπηση των διαφορετικών πολιτικών ενεργειών, μετατρέποντας τες σε όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά μέτρα – οπότε η εμπειρία της στη χρηματοπιστωτική διπλωματία θα είναι το πλεονέκτημα της στην ΕΚΤ.

Όταν λέμε «Πολιτική» εδώ δεν εννοούμε βέβαια τη λαϊκή βούληση – αφού πρόκειται για θέσεις ατόμων που δεν εκλέγονται δημοκρατικά αλλά διορίζονται, υπηρετώντας συνήθως τις οικονομικές ελίτ. Ο κ. Draghi πάντως μπορούσε να εφαρμόσει τη νομισματική πολιτική που θεωρούσε κατάλληλη για την Ευρωζώνη, μόνο ευρίσκοντας συμβιβαστικές λύσεις μεταξύ των μελών του συμβουλίου της ΕΚΤ – γεγονός που προϋποθέτει πολιτικές ικανότητες.

Εν τούτοις, ακριβώς επειδή δεν είναι οικονομολόγος η κυρία C. Lagarde, είναι λογικό πως θα παρακολουθείται τουλάχιστον στην αρχή με μεγάλη προσοχή από τις αγορές – οι οποίες θα πρέπει να ανακαλύψουν τις νομισματικές της αντιλήψεις, τη δυνατότητα της να επιβάλλεται στους εκπροσώπους των κρατών της Ευρωζώνης κοκ. Ως εκ τούτου θα πρέπει να αποδείξει πάρα πολλά, πριν ακόμη κερδίσει την εμπιστοσύνη όλων όσων θα επηρεάζει μέσω της ΕΚΤ – όπως συνέβη με το σημερινό της πρόεδρο στο ξεκίνημα του.

Από την άλλη πλευρά τα σχόλια της ως επικεφαλής της ΕΚΤ, όπως το ότι επαίνεσε τον κ. Draghi όταν το 2012 δήλωσε πως θα κάνει ότι χρειάζεται για να διασώσει το ευρώ, θα διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο – καθώς επίσης οι αναφορές της στην αδυναμία της παγκόσμιας οικονομίας να αναπτυχθεί, στη λιτότητα ως μία καταστροφική πολιτική, στα δύο προβλήματα διεθνώς, την υπερχρέωση και τη μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων κοκ. Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, επί των ημερών της το ΔΝΤ παραδέχθηκε επανειλημμένα τα σφάλματα του (άρθρο), ενώ κατά την ίδια η αντιμετώπιση της ύφεσης προϋποθέτει την αύξηση των δημοσίων δαπανών – κάτι που θεωρούμε ως τη μοναδική λύση για τη χώρα μας (δημόσιες επενδύσεις), σε συνδυασμό με τη δραστική μείωση της φορολογίας.

Σε κάθε περίπτωση η κυρία C. Lagarde, ως πρώην υπουργός οικονομικών της Γαλλίας, γνωρίζει καλύτερα την πολιτική καθημερινότητα από τον κ. Draghi, μέλους ως γνωστόν της κλειστής λέσχης των 30 (ανάλυση) –  ενώ ο τελευταίος είχε απαιτήσει την «ανακούφιση» της νομισματικής πολιτικής, θεωρώντας πως οι προϋπολογισμοί των κρατών της Ευρωζώνης θα πρέπει να προσφέρουν περισσότερα στη σταθερότητα της οικονομίας. Ενδεχομένως λοιπόν να καταφέρει καλύτερα να επηρεάσει τα κράτη-μέλη, έτσι ώστε να επιτευχθεί το παραπάνω – πόσο μάλλον όταν θεωρείται πως διαθέτει μεγάλο ταλέντο στη διοικητική, πολιτική και διπλωματική διαχείριση.

Ολοκληρώνοντας, περιμένει μεν κανείς πως θα συνεχισθεί η σημερινή πολιτική του φθηνού χρήματος εκ μέρους της ΕΚΤ, αλλά όχι κάτι περισσότερο – οπότε πως δεν θα επιλυθεί το πρόβλημα των διαφορετικών ταχυτήτων, όσον αφορά την ανάπτυξη των επί μέρους κρατών, ούτε των δογματικών αντιπαραθέσεων των κυβερνήσεων μεταξύ τους, με κυριότερο «αντιρρησία» τη Γερμανία. Έτσι όμως η Ευρωζώνη δεν είναι βιώσιμη, κάτι που θα ανακαλύψουν αργά ή γρήγορα οι αγορές – αυτή τη φορά με επίκεντρο την Ιταλία, αφού η Ελλάδα έχει πλέον μετατραπεί σε μία εξαθλιωμένη γερμανική αποικία, βιώνοντας συνθήκες που χαρακτηρίζουν τα αποτυχημένα κράτη (ανάλυση).

Analyst

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση