Οι «Λωτοφάγοι» στην Ελλάδα ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ...

Της Κρινιώς Καλογερίδου

Διατρέχω με βλέμμα σκεπτικισμού την τρέχουσα προεκλογική πραγματικότητα όπως παρουσιάζεται απ' τον ηλεκτρονικό Τύπο. Ψάχνω να βρω κάτι που να αφορά την ελληνική κοινωνία και τις αντιδράσεις της στα όψιμα ''φιλολαϊκά'' μέτρα της κυβέρνησης στο παραπέντε των Ευρωεκλογών.

Σε ρόλο φυσιογνωμιστή από ένστικτο, ψάχνω να βρω κάποια αυστηρή υποδήλωση, κανένα αντιγύρισμα εγωιστικό του κόσμου στα προεκλογικά τερτίπια αυτών που μας κυβερνούν. Τίποτα!.. Μόνο ο τριζάτος απόηχος των αιχμηρών δημοσιογραφικών άρθρων κάνει εμφανή την αντίδρασή του στην προεκλογικό αφήγημα και πέραν τούτων ουδέν...

''Θα περίμενε κανείς'', σκέφτομαι, ''πως μετά απ' τα τεσσεράμισι χρόνια τραγελαφικής διακυβέρνησης των μαδουρόπληκτων του Τσίπρα και της ''Κυβερνώσας Αριστεράς'' τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ θα είχαν γίνει μονοψήφια...

Και θα 'πρεπε να ήταν τέτοια, γιατί ο πρωθυπουργός - παρά τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του και την εκπληκτική προσαρμοστικότητά του στις αρχές του καπιταλισμού, προς χάριν της πολιτικής του επιβίωσης - έκανε τραγικά λάθη εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής παίζοντας σε διπλό ταμπλό τη σχέση του με τις ευθύνες που του αναλογούσαν: στο αριστερό-σοσιαλιστικό και το δεξιό-λαϊκιστικό, στα τέσσερα τουλάχιστον χρόνια που συγκυβερνούσε με τον Καμμένο...


- Θα 'πρεπε να 'ναι μπροστά, στο κατώφλι μιας οδυνηρής ήττας μ' αυτά που έκανε, αντί να ελπίζει ότι μπορεί να ανακάμψει..., ψιθυρίζω αφηρημένα σπρώχνοντας προς τα πίσω ένα τσουλούφι απ' τα μαλλιά μου, σαν για να αποφύγω τις δυσάρεστες σκέψεις μου.

Όμως δεν τα καταφέρνω με τίποτε και γέρνω πίσω με μισόκλειστα μάτια εξουθενωμένη.

- Τι φταίει και δεν αντιδράει ο κόσμος, ενώ είναι διαλυμένος; αναρωτιέμαι, αφού το νέο όραμα ζωής που υποσχέθηκε το πήρε και το σήκωσε ο αέρας;

Η μνήμη μου διατρέχει, ασυναίσθητα, τα χνάρια που άφησαν τα μνημόνια της δυστυχίας στο πέρασμά τους, για να καταλήξει στη διαπίστωση - που είναι διάχυτη πλέον - ότι ''βρεθήκαμε ως κοινωνία, ως λαός και ως έθνος στο μάτι του κυκλώνα''...

Μαζί με μας, δυστυχώς, βρέθηκαν και κλυδωνίστηκαν επικίνδυνα οι θεσμοί μας, οι παραδοσιακές αξίες μας, οι δομές μας, τα πρότυπα συμπερφοράς μας, η ίδια η ιδιοπροσωπία μας, η οποία αιώνες τώρα απονέμει στον κάθε Έλληνα - ως τίτλο τιμής - αυτόν του αλληλέγγυου, του αισιόδοξου και φιλότιμου ανθρώπου.

Να, γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε..., διαπιστώνω με μικρό αναστεναγμό. Τα ρίξαμε όλα στον Καιάδα μαζί με την ιστορική μνήμη και γίναμε Λωτοφάγοι!.. Ακολουθήσαμε τον εύκολο δρόμο του ατομικισμού και του ωχαδελφισμού. Βάλαμε πάνω απ' όλα το ''εγώ'', μας αφήνοντας το ''εμείς'' απέξω, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Ώσπου κάποια στιγμή αναφωνήσαμε όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά αλαλιασμένοι:

- Ο σώζων εαυτόν σωθείτω!.. Ωχ, αδελφέ, εγώ θα σώσω την Ελλάδα; Ας τη σώσει κάποιος άλλος αυτή τη φορά...

''Γίναμε τελικά Λωτοφάγοι και, εν πολλοίς, ασυνείδητοι, χωμένοι σε βαθύ πηγάδι κι όχι σε τούνελ • στο πηγάδι του ξεπεσμού και της τύψης μας..., σκέφτομαι μελαγχολικά. ''Και φτάσαμε σ' αυτό το σημείο της αδράνειας και της αβουλίας, γιατί γυρίσαμε την πλάτη στο παρελθόν μας αφήνοντας να περάσει στο εθνικό μας υποσυνείδητο η αίσθηση ότι ''δεν υπάρχει πια καμιά ελπίδα να βρεθεί υγιές, ηθικό κομμάτι γης να σταθούμε και να σπρώξουμε το εθνικό μας όχημα''...

- Μα πώς; Δε γίνεται να χαθούν διαμιάς όλα όσα χτίσαμε σε χιλιάδες αιώνες..., διαμαρτύρεται μια φωνή μέσα μου.

- Όταν δεις το μίσος στα μάτια των νεαρών που πυρπολούν, ρημάζουν και σπάνε το βιος του κόσμου στην Αθήνα, τότε θα πιστέψεις πως γίνεται..., της απαντά μια άλλη μελαγχολικά.

Μένω κατάπληκτη, πελαγωμένη, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τις δυο φωνές μέσα μου.

''Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής'', σκέφτομαι, άρα η δεύτερη θα 'χει το δίκιο''...

Και έχει δίκιο, όμως δεν είναι μόνο ο ατομικισμός, ο ωχαδελφισμός, η έλλειψη παιδείας, η φτήνια των μέσων ψυχαγωγίας, η απαξίωση των αξιών και του πολιτισμού, η αναξιοκρατία, η αδικία, η αποχαύνωση της κοινωνίας και η επισκίαση της δημοκρατίας απ' την αναρχία τα σημάδια της παρακμής μας, αλλά είναι και το γεγονός ότι αφήσαμε να λυγίσει ο Έλληνας μέσα μας απ' την άποψη της κυριολεξίας και της μεταφοράς συγχρόνως.

Εβδομηντατέσσερα χρόνια μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Έλληνες ξέμαθαν να πολεμάνε κι έμαθαν να εφησυχάζουν συνειδησιακά. Αυτό το πριόνισμα της εθνικής τους συνείδησης, μάλιστα, εντάθηκε σε απίστευτο βαθμό την τελευταία πενταετία, που συμπίπτει με την αριστερή παραμόρφωση της Γαβρόγλειας παιδείας, η οποία διατρέχει ήρωες και θύματα - στο μάθημα της ιστορίας - απ' τον Μέγα Αλέξανδρο ως την ποντιακή γενοκτονία, με ενδιάμεσο τον Παύλο Μελά...

Οι Έλληνες μάθαμε, δυστυχώς, να ζούμε σε μια κατάσταση ράθυμη και νωχελική, μακριά απ' την εγρήγορση της καθημερινής άσκησης και του ''ετοιμοπόλεμου'' για την υπεράσπιση της ακεραιότητας της πατρίδας και των συμφερόντων της.

Θεωρώντας δεδομένη την ειρήνη, ξεχάσαμε να τη διεκδικούμε και να διεκδικούμε μαζί μ' αυτήν τη διασφάλιση των εθνικών κεκτημένων μας. Τα τελευταία ειδικά χρόνια - με τον εθνομηδενισμό να έχει υποκαταστήσει την εθνική περηφάνια και τον πατριωτισμό, τη φιλοπατρία μας - οι κυβερνώντες μάς δίδαξαν πώς να υποχωρούμε και να παραχωρούμε (''συμφωνία Πρεσπών'' κλπ.)...

Με τον τρόπο αυτό όμως κινδυνεύουμε να χάσουμε και το δικαίωμα στην ελευθερία μας ξεχνώντας προφανώς τη φράση του Θουκυδίδη (απ' τον ''Περικλέους Επιτάφιο'') ''... τό εὔδαιμον το ἐλεύθερον, τό δ' ἐλεύθερον τό εὔψυχον...'' (''η ευτυχία προϋποθέτει την ελευθερία και αυτή την ευψυχία''), αλλά και εκείνην του Βενιαμίν Φραγκλίνου:''Όποιος θυσιάζει την ελευθερία για την ασφάλεια, δεν αξίζει ούτε την ελευθερία ούτε την ασφάλεια''...

Σε όλα αυτά τα τραγικά επακόλουθα της παρακμής μας, που μας έφτασαν στο σημείο που είμαστε, θα πρέπει να προσθέσουμε και την ακαταλληλότητα της εκτελεστικής εξουσίας η οποία επιδιώκει να κυβερνά λαό Λωτοφάγων, χωρίς μνήμη, για να ξεχνά την ασχετοσύνη και την ανικανότητά τους σε πλείστα ζητήματα εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής.

Για να ξεχνά την εθνική τους μειοδοσία στις Πρέσπες, την απάνθρωπη επικοινωνιακή τους διαχείριση σε Μάνδρες και Μάτι, το απερίγραπτο μπάχαλο απ' τη ρύπανση στον Σαρωνικό, την Πολάκεια χυδαιότητα και τον διχασμό που έσπειραν στην κοινωνία με αποκορύφωμα εκείνη τη μνημειώδη διχαστική, απαράδεκτη για πρωθυπουργό έκφραση : '' Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν...'' (Σεπτέμβριος 2015).

Αλλά τα ανεχτήκαμε κι αυτά τα εμφυλιοπολεμικά και τα χειροκροτήσαμε, χωρίς ντροπή, σαν να ήταν κάτι... φυσιολογικό. Πέσαμε εύκολα θύματα των δημαγωγών πολιτικών, γιατί ήμασταν ''ανοχύρωτοι''παιδευτικά και με υποβαθμισμένο τον κώδικα αξιών μας.

Γιατί είμαστε κράτος υπό διάλυση και μια κοινωνία ξεχαρβαλωμένη, ανήμπορη να αντιμετωπίσει κοινούς κινδύνους, αφού με τον σπόρο του διχασμού μέσα της αρνείται να αναγνωρίσει κάτι κοινό...

Είμαστε αδιόρθωτοι και ανεπίδεκτοι, αφού πουλάμε την ψήφο μας για ψίχουλα (''13η σύνταξη''-επίδομα) και μάθαμε να ανεχόμαστε τα πάντα και να εκλέγουμε κυβερνήτες για λόγους παράλογους, συναισθηματικούς, αρκεί αυτοί να μας χαϊδέψουν τ' αυτιά με γλυκά παραμύθια.

Είμαστε άξιοι της μοίρας μας, γιατί ανεχτήκαμε την προδοσία για τα μάτια ενός ανιστόρητου, που έβαλε την υπογραφή του σε βάρος των εθνικών μας δικαίων. Είμαστε ''Λωτοφάγοι'', γιατί αφήσαμε την κοινωνία μας στο έλεος των μπαχαλάκηδων και του Ρουβίκωνα. Ανεχτήκαμε το πανεπιστημιακό άσυλο της αναρχίας και της ανομίας και την μετατροπή των δημοσίων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε στέκια διακίνησης ναρκωτικών.

Είμαστε ''Λωτοφάγοι'' γιατί ανεχτήκαμε την ποδηγέτηση της δικαστικής απ' την εκτελεστική εξουσία, τη στέρηση της ασφάλειας και της ελευθερίας μας, το διασυρμό της δημοκρατίας απ' την αναρχία και τον γιγαντισμό του νεποτισμού και της κομματοκρατίας.

Είμαστε ''Λωτοφάγοι'' γιατί ξεχάσαμε κιόλας τον αμοραλισμό των κυβερνώντων στο Μάτι, απ' όπου ξεγλίστρησαν ατιμώρητοι οι υπεύθυνοι αφήνοντας πίσω τους την εκατόμβη νεκρών της ανείπωτης τραγωδίας, που συμπυκνώθηκε στην εικόνα με τους 26 αγκαλιασμένους νεκρούς και τις μορφές των κοριτσιών που έφυγαν απανθρακωμένα στην αγκαλιά των παππούδων τους...

Ναι, θα γίνουμε ''Λωτοφάγοι'', αν τους ξαναψηφίσουμε. Αν δεν τους δείξουμε, έστω και την ύστατη στιγμή, πως είμαστε αποφασισμένοι να σηκωθούμε, για να συμπαρασύρουμε στην ανύψωσή μας κι αυτούς, πριν να κλείσει η αυλαία για όλους μας, πριν να σβήσουν τα φώτα για την Ελλάδα και της πούμε όλοι μαζί εν χορώ την τελευταία ''Καληνύχτα'' !..

AntiNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση