Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι η χλιαρότητα…

Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής

Νά ‘μαστε λοιπόν, και πάλι, μπροστά στις κάλπες, για να εκλέξουμε τους καλύτερους, τους εξυπνότερους, τους ικανότερους, τους εμπειρότερους, προκειμένου να μας εκπροσωπήσουν στους Δήμους, στις Περιφέρειες και, φυσικά, στην Ευρωβουλή…!

Τα κόμματα, τα αποκόμματα και οι κάθε λογής «σωτήρες», έχουν εμφανιστεί για να μας σώσουν. Έχουν απλώσει την «πραμάτεια» τους και έχουν κάνει τα αδύνατα – δυνατά (βλ. πληρωμένες εμφανίσεις στα ΜΜΕ) να μας πείσουν, ο καθένας από την πλευρά του, πως εάν τους εκλέξουμε, δεν θα γίνουν λιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί και εν γένει δεν θα επέλθει το χάος, αφού αυτοί θα έχουν εκλεγεί…!

Ο γνωστός Συγγραφέας - Σύμβουλος επιχειρήσεων, κ. Αναστάσιος Λαυρέντζος, στην τελευταία του παρέμβαση για τις επικείμενες εκλογές ανέφερε χαρακτηριστικά:

«Για μια ακόμη φορά ο ελληνικός λαός καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε κόμματα που τον κατέστρεψαν. Και δεν θα διαλέξει αυτό που θα τον σώσει, αλλά αυτό που προσδοκά ότι θα τον καταστρέψει λιγότερο. Η χώρα διολισθαίνει όλο και πιο χαμηλά:
- με το δημογραφικό να υποσκάπτει την ύπαρξη της μόνιμα και ανεπίστρεπτα,
- με το χρέος μεγαλύτερο από ποτέ και τη δημόσια περιουσία υποθηκευμένη,
- με την Τουρκία να αποθρασύνεται από τη διευρυνόμενη διαφορά γεωπολιτικού δυναμικού,
- με τον λαθρομεταναστευτικό εποικισμό της χώρας να συνεχίζεται.
Την ίδια ώρα στην Ευρώπη συντελούνται τεκτονικές πολιτικές μετατοπίσεις, καθώς οι ευρωπαϊκοί λαοί αντιδρούν στην ποδηγέτησή τους από ένα αδιαφανές διευθυντήριο. Αντιδρούν στην καταστροφή της ιδιοπροσωπίας τους και στην αναγκαστική συνύπαρξη τους με μια βαρβαρότητα που έρχεται για να τους αντικαταστήσει.
Τίποτε όμως από τα παραπάνω δεν συζητήθηκε σοβαρά. Μόνο προσχηματικές κουβέντες, κούφια υποσχεσιολογία, κομματικοί διθύραμβοι και άφθονα ωραιοποιημένα ψέματα για να διατηρηθούν στο μαντρί οι ψηφοφόροι.
Όχι, τα προβλήματα της χώρας είναι βαθιά, υπαρξιακά και θανάσιμα. Και σίγουρα δεν σώζεται από αυτό το πολιτικό καρναβάλι που βρίσκεται επί σκηνής. Ας κάνει ο καθένας την εσωτερική του επανάσταση όσο είναι καιρός. Το χρωστάμε στα παιδιά μας».

Η πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, γνωστή διεθνώς οικονομολόγος, Μαρία Νεγρεπόντη – Δελιβάνη, σε δική της σημερινή παρέμβαση σχετικά με την ποιότητα του πολιτικού μας προσωπικού, αναφέρει:

«Τα ευρήματα της τελευταίας έρευνας του ΙΟΒΕ είναι, όντως, τραγικά για μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα, η οποία μαρτύρησε επί 10 περίπου χρόνια, στα χέρια των "εταίρων της" που την υποχρέωναν να εφαρμόζει προγράμματα, δήθεν σταθεροποίησης της οικονομίας της, και για τα οποία ήδη αυτοί οι "εταίροι" απολογούνται επειδή... ήταν λανθασμένα, και υπόσχονται στο μέλλον να εφαρμόσουν διαφορετικά!
Και οι δικοί μας κυβερνητικοί, τα ακούν και δεν αντιδρούν!
Δεν εξοργίζονται για να απαιτήσουν αποζημιώσεις για την καταστροφή του λαού και της οικονομίας, παρότι τι αποζημίωση μπορεί να φέρει πίσω τους δολοφονημένους από τα μνημόνια;
Και να σκεφθεί κανείς ενόσω, από την αρχή αυτών των άθλιων μνημονίων, η υπογράφουσα και όχι μόνο, έγραφε, φώναζε, διοργάνωνε επιστημονικά συνέδρια για να δηλώσει το αυταπόδεικτο, ότι δηλαδή τα μνημόνια θα καταστρέψουν και δεν θα διορθώσουν τα προβλήματα της οικονομίας μας, οι οικονομολόγοι όλων ανεξαιρέτως των μνημονιακών κυβερνήσεων "έβλεπαν να έρχεται η ανάπτυξη", και εκτελούσαν πιστά και αγόγγυστα τις εξαθλιωτικές συνταγές των μνημονίων.
Μιλούσαν, ακόμη, και για... βιώσιμο χρέος!!!
Όχι, και βέβαια όχι.
Δεν ήταν διόλου αδιέξοδη η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, όταν μας αλυσόδεσαν με τα δεσμά , και με την έγκριση των δικών μας κυβερνητικών... οι οποίοι αποκλειόταν να μην καταλάβαιναν το αδιέξοδο.
Δυστυχώς, οι περισσότεροι ανάμεσά μας πείστηκαν ότι η σωτηρία μας είναι τα... μνημόνια!
Και έτσι φθάσαμε στο τραγικό σήμερα, ύστερα από αιματηρές θυσίες 10 περίπου ετών!
Φυσικά, δεν έχουν τελειώσει οι ταπεινώσεις και οι βασανισμοί μας, μια και τα μνημόνια.... έφυγαν, αλλά είναι πάντα μαζί μας.
Και θα είναι για δεκαετίες, ακόμη, αν δεν αποφασίσουμε να σπάσουμε τα δεσμά μας, να βγούμε έξω στον καθαρό αέρα, και επιτέλους να σταθούμε στα πόδια μας.
Διαβάστε την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ, για την Ελλάδα, από 66 σελίδες, για να καταλάβετε το πόσο, εντός και εκτός μας περιπαίζουν, και ότι δε υπάρχει ελπίδα για μας εντός του δηλητηριώδους χώρου των μνημονίων!»

Και μετά από τις «σαρωτικές» επώνυμες παρεμβάσεις των δύο αξιολογότατων επιστημόνων, επανερχόμαστε στην πεζότητα των επικείμενων (αυριανών) εκλογών.

Ενδιαφέρον, πραγματικά, παρουσιάζουν όσοι επικαλούνται την «πρώτη τους κάθοδο» στα κοινά. Πολλές φορές μόνο με συνθήματα, προσπαθούν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον και να συγκεντρώσουν ψηφοφόρους. Άλλοι, πάλι, προτάσσοντας έννοιες όπως «πατρίδα» και «θρησκεία», ευελπιστούν πως θα καταφέρουν να εισέλθουν στα άδυτα των αδύτων και θα γίνουν παρακοιμώμενοι της όποιας εξουσίας με αποτέλεσμα να ζήσουν το όνειρό τους, σε μία χώρα που καταρρέει επειδή υπάρχουν πολλές αυταπάτες και όνειρα, αλλά δεν υπάρχουν οράματα…

Όμως, η κατηγορία εκείνων των κομμάτων που προβάλουν την εμπειρία τους, προκαλεί πραγματική θυμηδία, αφού επικαλούνται την εμπειρία τους στη διοίκηση ή γενικότερα στα κέντρα λήψης αποφάσεων και δεν θέλουν επ’ ουδενί να σκεφτούμε πως η ανικανότητά τους στην διοίκηση και στις αποφάσεις, έχουν καταστρέψει τη χώρα. Τραγικότεροι, όμως, είναι όλοι εκείνοι που τους πιστεύουν! Πιστεύουν, δηλαδή, πως τα κόμματα που τους κατέστρεψαν επανέρχονται για να τους σώσουν! Κόμματα που δεν έχουν κανένα ιδεολογικό κορμό, ούτε κανόνες εσωτερικής λειτουργίας, επιχειρούν ξανά να αποκτήσουν την όποια μικρή ή μεγάλη εξουσία, υποσχόμενα πως θα κάνουν όλα όσα επιθυμούμε, όλα όσα χρειαζόμαστε για να επανακτήσουμε την αξιοπρέπειά μας ως άνθρωποι και ως πολίτες μιας χώρας που βρίσκεται σε κατάσταση κατοχής (βλ. γερμανική Ευρώπη) εξαιτίας των επιλογών – αποφάσεων των ίδιων κομμάτων… Και μπορούν να υπόσχονται τα πάντα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως δεν πρόκειται να διωχθούν ποινικά και να τιμωρηθούν, αν δεν υλοποιήσουν καμία από τις υποσχέσεις τους ή και αν κάνουν τα αντίθετα από όσα υπόσχονται…

Μέσα στα πλαίσια αυτής, ακριβώς, της δημοκρατίας λειτουργούμε. Στα πλαίσια μίας δημοκρατίας όπου η ατιμωρησία είναι ο κανόνας όσων διοικούν και αποφασίζουν (σε οποιοδήποτε βαθμό διοίκησης και διακυβέρνησης) και η εξαγορά ψήφων έχει σχεδόν θεσμοθετηθεί (είτε με τις γνωστές δηλώσεις Πάγκαλου «τους διορίζαμε και μας ψήφιζαν», είτε με τις σημερινές γνωστές «παροχές» του φερόμενου και ως πρωθυπουργού της χώρας Αλέξη Τσίπρα σε συνταξιούχους και Ρομά).

Ποιος, όμως, φταίει για όσα συμβαίνουν; Το σάπιο πολιτικό σύστημα που παράγει -κατά κανόνα- ανίκανα στελέχη (υπάρχουν και ικανοί που χάνονται στο πλήθος των «επικίνδυνα ανίκανων», οι οποίοι με την, ως εξαίρεση, ύπαρξή τους απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα της ακαταλληλότητας των κομματικών στελεχών και οι οποίοι στη συνέχεια είτε εγκολπώνονται στο «κομματικό σύστημα», είτε αποχωρούν αηδιασμένοι από την όζουσα πολιτική σκηνή).

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι σαφές: Πως θα γλιτώσουμε από αυτή την «λαίλαπα» των «σωτήρων» που απειλούν να μας διασώζουν στο διηνεκές, κατορθώνοντας να κάνουν το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή να μας καταστρέφουν και να μας τοποθετούν – ως πρόβατα επί σφαγή, σε έναν δρόμο που οδηγεί στην ολική καταστροφή;

Η απάντηση βρίσκεται σε εμάς. Σε όλους εμάς. Στην χλιαρότητα συμμετοχής που μας διέπει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Είτε πρόκειται για την οικογένειά μας, είτε για τον κοινωνικό μας περίγυρο, είτε για τα όσα συμβαίνουν στην περιοχή που ζούμε, είτε όσα πραγματώνονται για εμάς, αλλά χωρίς εμάς, στην ίδια μας την χώρα, ακόμη και στην ίδια μας τη θρησκευτική πίστη.

Κοιτάζοντας αντικειμενικά μέσα στην οικογένειά μας εύκολα διαπιστώνουμε πως κάτι δεν πάει καλά. Ας τολμήσουν οι γονείς να ανοίξουν τα τηλέφωνα και τους υπολογιστές των παιδιών τους (παραβιάζοντας την κακώς νοούμενη ιδιωτικότητά τους), για να δούνε σε φωτογραφίες και βίντεο αλλά και σε κείμενα συζητήσεων τι πραγματικά συμβαίνει και που βρίσκονται τα παιδιά τους. Το αποτέλεσμα θα τους τρομάξει. Και το αποτέλεσμα είναι ακριβώς η χλιαρότητα αντιμετώπισης των ευθυνών τους, αλλά και η απουσία ουσιαστικών κανόνων μέσα στις οικογένειές τους.

Η χλιαρότητα βρίσκεται και στη μη συμμετοχή μας στα κοινά της περιοχής που ζούμε. Πόσοι γνωρίζουν τι συζητιέται και τι αποφάσεις παίρνονται στους Δήμους και τις Περιφέρειες; Πόσοι γνωρίζουν το πραγματικό έργο της κάθε απελθούσας Δημοτικής ή Περιφερειακής αρχής; Πόσοι γνωρίζουν τις παρεμβάσεις που έχουνε γίνει και τα αποτελέσματα αυτών των παρεμβάσεων; Και πόσοι, τελικά, εκλέγουν τους εκπροσώπους τους με βάση τη γνώση που έχουν για την πραγματικότητα και όλα όσα συμβαίνουν στον τόπο διαμονής τους;

Η περίπτωση εκλογής των ευρωβουλευτών είναι άκρως ιδιαίτερη. Κι αυτό, επειδή αφορά την εκλογή εκπροσώπων σε ένα κοινοβούλιο ενός κράτους που δεν υπάρχει. Ας μην γελιόμαστε. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι κράτος. Δεν έχει κοινή οικονομία, δεν έχει κοινά σύνορα, δεν έχει κοινή πολιτική, δεν έχει κοινό στρατό ικανό να παρέμβει άμεσα στα σύνορα όποιας χώρας αντιμετωπίζει πρόβλημα (έστω και υποψία) εισβολής. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας οργανισμός, μια αρχή, που διοικείται από ανθρώπους που δεν εκλέγονται από τους πολίτες, που διαθέτει μηχανισμούς που δεν ελέγχονται από τους πολίτες και που αποφασίζει και διατάσσει χωρίς καμία επίπτωση των αποφάσεων και πράξεων όλων όσων συμμετέχουν σε αυτή την «αόρατη», αλλά ιδιαίτερα αισθητή αρχή.

Σε αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση, λοιπόν, καλούμαστε να ξαναστείλουμε τους εκπροσώπους μας, χωρίς να γνωρίζουμε τα αποτελέσματα του «έργου» των προηγούμενων. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι οι παχυλότατοι μισθοί τους (20.000€ το μήνα), ενώ υποψιαζόμαστε τα έσοδά τους από τα λόμπι στα οποία «εγκολπώνονται» για να ψηφίζουν υπέρ των συμφερόντων πολυεθνικών εταιρειών ή και… χωρών (βλ. Γερμανία με τις χώρες δορυφόρους). Και σε αυτές τις κρίσιμες θέσεις φροντίζουμε ενίοτε να στέλνουμε ποδοσφαιριστές, φωτομοντέλα, αποτυχημένους δημοσιογράφους και εκδότες, καθώς και πολιτικούς που «κάηκαν» λόγω των υπηρεσιών που προσέφεραν στο «σύστημα» και πρέπει το «σύστημα» να τους φροντίσει, στέλνοντας το μήνυμα αυτής της «φροντίδας» σε όλους όσους θελήσουν να υπηρετήσουν σκοπούς που δεν συνάδουν με όσα χρειάζονται οι πολίτες και η χώρα που - υποτίθεται ότι - υπηρετούν.

Κάποιοι μπορεί να πουν πως «εάν οι εκλογές έφερναν την αλλαγή, τότε θα τις είχαν καταργήσει». Σωστά. Εμείς ας τολμήσουμε να τους αναγκάσουμε να καταργήσουν και την μάσκα της δημοκρατίας που σήμερα επικαλούνται. Με την έξυπνη συμμετοχή μας σε μια διαδικασία που εμφανίζεται και είναι αδιέξοδη, αλλά μπορεί να γίνει προβληματική για εκείνους που θέλουν να εμπορεύονται τις ζωές μας για να κατακτήσουν τις ψυχές μας,.

Η χλιαρότητα της κρίσης μας, δυστυχώς, γίνεται θεμέλιο της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε και συμμέτοχος στα όσα μας συμβαίνουν και όλα όσα θα μας συμβούν.

Είναι η ίδια η χλιαρότητα που, τελικά, δείχνουμε στο εάν θέλουμε να ζούμε ή να επιβιώνουμε.

Είναι η ίδια η χλιαρότητα που έχει μετατραπεί σε παράγοντα αναισθητοποίησής μας προ μιας ζωής και ενός τέλους που άλλοι αποφάσισαν για εμάς, με τη δική μας χλιαρή αντίδραση και σιωπηλή συναίνεση.

Είναι η ίδια χλιαρότητα που δείχνουμε και σε θέματα που αφορούν την θρησκευτική μας πίστη, που βάλλεται ακόμη και εκ των έσω. Ή, μάλλον, πρωτίστως εκ των έσω…

Αυτή η χλιαρότητα είναι η τελευταία κατάσταση στην οποία μπορούμε να βρεθούμε πριν αποφασίσουμε να αντιδράσουμε με θέρμη, ή πριν «παγώσουμε» αδιαφορώντας για όσα μας συμβούν…

Η πρώτη ενέργεια που θα μας οδηγήσει και στο πρώτο βήμα σε έναν καλύτερο δρόμο, είναι να πάψουμε να είμαστε χλιαροί.

Να γίνουμε υπεύθυνοι των αποφάσεων και των πράξεών μας.

Να συμμετέχουμε στις διαδικασίες που ορίζουν τι θα συμβεί στις ζωές αλλά και την ψυχή μας.

Να σκεφτούμε πολύ πριν ασκήσουμε την υποχρέωσή μας στο «εκλέγειν» και στην εμπιστοσύνη που θα δείξουμε στο πρόσωπο που θα μας εκπροσωπήσει.

Και να αναλάβουμε, τέλος, την ελάχιστη ευθύνη να παραδώσουμε στους επόμενους μια χώρα όπως την παραλάβαμε, αφού δεν βρεθήκαμε άξιοι να προσθέσουμε σε αυτήν όσα της αξίζουν.

Απόδειξη της σοβαρότητας – κρισιμότητας των επερχόμενων εκλογών είναι η αγωνία που βιώνουν οι υποψήφιοι για την εκλογή τους. Την ίδια αγωνία θα έπρεπε να έχουμε όλοι εμείς οι «εκλέκτορες», αφού εμείς (και τα παιδιά μας) θα είμαστε εκείνοι που θα βιώσουμε το λάθος της επιλογής μας. Κάποιοι κάνουν σχέδια για εμάς και εις βάρος μας. Η ψήφος μας είναι αλήθεια πως δεν μπορεί να ανατρέψει αυτά τα σχέδιά τους. Μπορεί όμως να τα καθυστερήσει, μέχρι να ξημερώσει μια άλλη μέρα, να εμφανιστεί κάτι ακόμη καλύτερο και πιο ελπιδοφόρο. Αλλά και ούτως ή άλλως, οφείλουμε εμείς να κάνουμε το καθήκον μας. Και αυτό το καθήκον μας οφείλει να είναι καρπός της ψυχρής λογικής αλλά και της θερμής καρδιάς μας.

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τη χλιαρότητα. Τι λέει ο ίδιος ο Χριστός μέσα στην Αποκάλυψη σε κάποιον χλιαρό επίσκοπο των εσχάτων χρόνων;

«Οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ, οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἢ ζεστός. Οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου».
Έπρεπε να είσαι ζεστός ή έστω ψυχρός. Γιατί αν ήσουν ψυχρός, θα μπορούσα να σε ζεστάνω. Επειδή όμως είσαι χλιαρός, θα σε εμέσω από το στόμα μου.

Συγκλονιστική αυτή η φράση. Και εδώ μπορεί να αφορά βέβαια κυρίως θέματα πίστης. Δευτερευόντως όμως αφορά και το πώς αντιμετωπίζουμε την πατρίδα μας, την οικογένειά μας και όλα τα άλλα θέματα.

Εύχομαι «καλό βόλι» σε όλους.
Ένα το έχουμε. Είτε για άμυνα είτε για επίθεση.
Ας το χρησιμοποιήσουμε αποτελεσματικά.

Χριστός Ανέστη…


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση