Ακατέργαστο Διαμάντι

Εικόνες παρακμής και ανομίας στα ελληνικά Πανεπιστήμια

Όταν το κράτος δεν έχει τη δυνατότητα να παράσχει στους νέους εναλλακτικές λύσεις, τότε δημιουργείται μια σειρά από κοινωνικά προβλήματα, όπως: καταλήψεις, συλλαλητήρια, χάος. Η Ελλάδα χρειάζεται πριν από οτιδήποτε άλλο την κατάλληλη για την ίδια παιδεία. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια πρέπει – από εκκολαπτήρια συνδικαλιστών και δήθεν επαναστατημένων νέων – να μετατραπούν σε ιδρύματα που θα χτίζουν πάνω από όλα τον χαρακτήρα των ανθρώπων.

Του Γιώργου Μιχαήλ

Κάθε δεκαετία μια νέα γενιά Ελλήνων ξεπροβάλλει. Αυτό δεν συμβαίνει χωρίς να υπάρχει εξέλιξη. Σε μεγάλο ποσοστό, οι νέες γενιές των Ελλήνων έχουν εφοδιαστεί με μόρφωση. Έχουν επίσης αποκτήσει την γνώση των καθιερωμένων, ανά τον πολιτισμένο κόσμο, τρόπων συμπεριφοράς.

Τα εφόδια αυτά ωστόσο δεν τα αποκτούν στην Ελλάδα. Τα αποκτούν μέσω των σπουδών, ή επαγγελματικών εμπειριών, που εξασφαλίζουν κυρίως από τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα από τα πλεονεκτήματα του να είναι μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι ότι η πλειοψηφία των νέων αυτών καταλήγει στο τέλος να ζει δυστυχώς εκτός Ελλάδας.

Η αδυναμία της Ελλάδας να δημιουργήσει ένα σύστημα παιδείας ικανό να παρέχει στους νέους τα εφόδια αυτά «εντός των συνόρων της», σε συνδυασμό με την δυνατότητα των άλλων Ευρωπαϊκών κρατών να παρέχουν ταυτόχρονα παιδεία και εργασία, έχει ανοίξει αυτή την τεράστια αιμορραγία στην Ελληνική κοινωνία.


Την ίδια στιγμή, η τεράστια αυτή αιμορραγία αδυνατίζει κάθε μέρα και πιο πολύ τον οργανισμό της πατρίδας μας, ανοίγοντας με την σειρά της άλλες πληγές, που μπορεί να μεγαλώσουν τόσο, όσο χρειάζεται για να γονατίσουν την Ελλάδα ακόμα περισσότερο. Γιατί όσοι νέοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν και να ζήσουν κάποια χρόνια στο εξωτερικό, εγκλωβίζονται ψυχολογικά και κυριολεκτικά στον ασφυκτικό κλοιό που το ίδιο το κράτος έχει δημιουργήσει μέσα στην Ελλάδα.

Όταν τώρα αυτό το κράτος δεν έχει τη δυνατότητα να παράσχει στους νέους εναλλακτικές λύσεις, τότε δημιουργείται μια σειρά από κοινωνικά προβλήματα, όπως: καταλήψεις, συλλαλητήρια, χάος. Η Ελλάδα χρειάζεται πριν από οτιδήποτε άλλο την κατάλληλη για την ίδια παιδεία. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια πρέπει – από εκκολαπτήρια συνδικαλιστών και δήθεν επαναστατημένων νέων – να μετατραπούν σε ιδρύματα που θα χτίζουν πάνω από όλα τον χαρακτήρα των ανθρώπων.

Ιδρύματα που θα σφυρηλατούν ανθρώπους με προσωπικότητα και ψυχική δύναμη να αντιμετωπίσουν κάθε δυσκολία, να παλέψουν και να νικήσουν με το σωστό τρόπο. Μόνο εάν συμβεί αυτό η Ελλάδα θα μπορέσει να σηκώσει κεφάλι χωρίς να της το κόψουν από τη ρίζα. Γιατί μόνο τότε μπορεί να αρχίσουν σιγά-σίγα να ασχολούνται με την πολιτική άνθρωποι με αξία και αγάπη για ότι κάνουν.

Μόνο τότε η βασική αρχή που διέπει όλες τις προηγμένες κοινωνίες που θέλουμε να πλησιάσουμε, θα μπορεί να εφαρμοστεί και στη δική μας. Αυτή η αρχή δεν είναι άλλη από τον σεβασμό της ιεραρχίας από το Α μέχρι το Ω. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι ικανός να σέβεται τους υφιστάμενους του αλλά και τους προϊστάμενους του ταυτόχρονα. Σεβασμός προς τους υφιστάμενους σημαίνει προγραμματίζω και δίνω τις απαραίτητες εντολές. Σεβασμός προς τους προϊστάμενους σημαίνει έχω το σθένος να ακολουθήσω τις εντολές τους δίνοντας τον καλύτερο μου εαυτό.

Σημαίνει ταυτόχρονα πως έχω σωστή κρίση και το θάρρος της γνώμης μου, αλλά μέχρι το σημείο που μου επιτρέπεται να την εκφράσω και να την εφαρμόσω. Η κοινωνία μας θα μπορέσει να αλλάξει πρόσωπο, μόνο όταν η παραπάνω αρχή εφαρμοστεί σε ολόκληρο το φάσμα της κρατικής και επιχειρηματικής λειτουργίας της χώρας.

Γι αυτούς τους λόγους λοιπόν η παιδεία πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να δοθεί έμφαση στην πρακτική. Στην εφαρμογή δηλαδή της θεωρίας στην πράξη. Πρέπει να δοθεί στους νέους περισσότερος ελεύθερος χρόνος για να μπορούν να αναπτύσσουν και άλλες δραστηριότητες.

Πρέπει να δοθεί στους νέους η ευκαιρία να αποσυμπιεστούν από όλη αυτή την μάταιη προσπάθεια απομνημόνευσης χιλιάδων σελίδων. Πάνω από όλα πρέπει να αρχίσει ξανά να καλλιεργείται στους νέους η εθνική συνείδηση. Γιατί αυτή η συνείδηση αποτελεί τη σημαντικότερη ασπίδα προστασίας της κοινωνικής συνοχής.

Αυτή η συνείδηση αποτελεί την ίδια την ψυχή της κοινωνίας μας. Χωρίς αυτήν δεν μπορεί να σταθεί καμιά ανθρώπινη κοινότητα πάνω στη γη. Χωρίς αυτόν τον συνδετικό κρίκο δεν μπορεί να επιβιώσει κανένα ανθρώπινο σύνολο. Θα είναι καταδικασμένο σιγά-σιγά να μαραθεί και να σβήσει.
Επίλογος

Χωρίς αυτή τη συνείδηση δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική αλληλεγγύη. Χωρίς πραγματική αλληλεγγύη δεν μπορεί να δημιουργηθεί τίποτα. Η Ελλάδα σήμερα αποτελεί ένα ακατέργαστο διαμάντι. Πρέπει να το πιστέψουμε. Το έχουμε άλλωστε αποδείξει σε όλους τους τομείς της παγκόσμιας δραστηριότητας.

Ωστόσο, πρέπει να μάθουμε να διοχετεύουμε τη δυναμική αυτή μέσα στην Ελληνική κοινωνία και όχι έξω από αυτήν. Αγάπη, πάθος και πίστη για αυτόν τον σκοπό πρέπει να μας κυριαρχήσουν. Όταν το καταφέρουμε αυτό τότε κανένας και τίποτα δεν θα μπορεί αρνηθεί το μέλλον που αξίζει στην Ελλάδα και σε όλους μας.

* Ο Γιώργος Μιχαήλ είναι επιχειρηματίας, Διευθύνων Σύμβουλος ναυτιλιακής εταιρείας και συγγραφέας του βιβλίου Πολικός Αστέρας, Αθήνα, Κυπρής, 2017.
Analyst


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση