Ένας αποδιοπομπαίος τράγος

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Οταν η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έπνεε τα λοίσθια είχαν ήδη βαλτώσει όλα τα άλλα, κλεπτοκρατικά και διεφθαρμένα, παραδοσιακά αποθέματα εναλλακτικών λύσεων. Αναδύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ως φυσιολογική αλλά και μοναδική λύση διαδοχής. Ο διεθνής παράγων (ευφημισμός για τις ΗΠΑ) είχε ήδη πάρει τις απαραίτητες καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις και από τον ίδιο τον (μελλοντικό τότε) πρωθυπουργό κ. Τσίπρα. Στην Ουάσιγκτον κοιμόντουσαν ήσυχοι και επομένως στην Αθήνα ήταν ελεύθεροι να παίζουν ο καθένας το παιχνιδάκι του. Οι πιο εντυπωσιακοί ήταν αυτοί που μιλούσαν τότε και συνεχίζουν τώρα να μιλούν για κομμουνιστές (!) που ήρθαν να αλώσουν τα ιερά και τα όσια της πατρίδας. Λες και οι άλλοι έχυναν το αίμα τους. Με τέτοια μυαλά βασιλεύει σήμερα ο «κανένας».

Οι «κομμουνιστές» της παλαιάς εποχής, ήθελαν, λέει, για χάρη της Σοβιετικής Ρωσίας και ιδεολογίας, να πουλήσουν κομμάτι της χώρας, το μακεδονικό. Για χάρη ποιανού πραγματοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν οι τότε κομμουνιστές; Και επομένως τι είναι πολιτικά ο ίδιος;

Η αλήθεια είναι ότι οι μεν και οι δε ζητιάνευαν στα ξένα όχι για την ελευθερία της πατρίδας αλλά για την υποδούλωσή της είτε στον «Ελεύθερο Κόσμο» είτε στη «Σοβιετική Πατρίδα», ανάλογα με τα γούστα του καθενός. Όταν η Ελευθερία γύρευε για τους Έλληνες βοήθεια στην ξενιτιά «εξανάλθε μοναχή», με άδεια χέρια, λέει ο Σολωμός. Χωρίς εθνική ανεξαρτησία, βασισμένη στις δικές μας δυνάμεις, να περιμένουμε μέρα τη μέρα τα χειρότερα.


ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΙΚΗ η διαπίστωση ότι από τους «Αγανακτισμένους» ως σήμερα δεν αναδείχθηκε πολιτική ηγεσία στο λαϊκό κίνημα. Ούτε της κοινοβουλευτικής δεξιάς, ούτε της ακροδεξιάς, ούτε της όποιας αριστεράς. Γι’ αυτό αλωνίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Με σκληρό αντίπαλο τον κόσμο. Αυτόν τον κόσμο που μόνος του έστειλε στα τάρταρα τόσες κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς. Από τον ΓΑΠ, έως τους Σαμαροβενιζέλους και τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα. Τα ίδια συμβαίνουν σε πολλές χώρες της Δύσης αλλά και στις ΗΠΑ. Ο Τραμπ είναι το κορυφαίο δείγμα της αντίδρασης του κόσμου απέναντι στις ελίτ σε Αμερική και Ευρώπη. Στην Ιταλία η Λέγκα και οι 5 Αστέρες πήραν την κυβέρνηση συγκεντρώνοντας την εχθρότητα, καλυμμένη ή απροκάλυπτη, όλων των κατεστημένων δυνάμεων κάθε απόχρωσης από τα δεξιά ως τα αριστερά. Η σύμπραξη μιας εξελισσόμενης πρώην ακροδεξιάς (Λέγκα) και της κεντροαριστεράς των 5 Αστέρων με κίνητρο την ανεξαρτησία από το ευρωιερατείο είναι θανάσιμος κίνδυνος για τις συστημικές πολιτικές δυνάμεις. Αυτοί οι τελευταίοι διαχωρισμοί έχουν πεθάνει αλλά δεν έχουν σαπίσει και λησμονηθεί επειδή τους συντηρούν οι ελίτ και τους λιβανίζει ακόμα η λαϊκή συλλογική μνήμη που συνήθως καθυστερεί να συντονιστεί όταν η πραγματικότητα καλπάζει.

Ο κόσμος δείχνει το δρόμο της σύμπραξης απέναντι στις ελίτ. Ωστόσο αλήθεια είναι ότι υπερταξική και υπερκομματική ενότητα έγινε πράξη, ως τώρα, μόνο όταν παρουσιάστηκε εξωτερικός εχθρός, όταν ο αγώνας έγινε πατριωτικός, «υπέρ βωμών και εστιών», και τούτο από την εποχή των Περσικών Πολέμων έως το Αλβανικό Έπος και την Εθνική Αντίσταση. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Κυριαρχούσε σε όλες τις πλευρές το πατριωτικό κίνητρο ενώ το ιδεολογικό επιχείρημα έδινε χρώμα, ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Η απειλή ισοπέδωσης του κάθε ευρωπαϊκού έθνους υπό την Γερμανία προκαλεί σθεναρές αντιστάσεις και ευοίωνες συγκλίσεις.

Οι απειλές (παγκόσμιου) πολέμου, ένθεν και ένθεν, επιχειρούν να ξυπνήσουν αυτή τη μνήμη της πατριωτικής ενότητας είτε για να τονώσουν το λαϊκό κίνημα είτε για να εκτονώσουν τις αντιδράσεις στις αντιλαϊκές πολιτικές. Στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πιαστεί σε δόκανο. Έχει χάσει προ πολλού τη μάχη της λαϊκής ενότητας. Του απόμεινε η εκτόνωση των λαϊκών αντιδράσεων. Επιχείρησε, λοιπόν, να διασπάσει τον κόσμο και να προκαλέσει αντιπαραθέσεις. Αποφεύγει, όμως, να κατηγορήσει ευθέως τη Χρυσή Αυγή επειδή, με τις Πρέσπες, είναι σε μειονεκτική θέση. Μιλάει αορίστως για φασίστες, κατηγορώντας όσους αντιδρούν για το Σκοπιανό αλλά αυτό, ενόψει εκλογών, είναι κακή επιλογή, ερεθίζει διαρκώς τον κόσμο. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση δεν μπορεί να προσφύγει σε μια ανεξέλεγκτη και αχαλίνωτη αντιπαράθεση με τη Ν.Δ. Επειδή όλοι, το εσωτερικό πολιτικό σύστημα, ο διεθνής παράγων και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ για την επιβίωσή του, χρειάζονται τον δικομματισμό. Όχι την αλληλοεξόντωση. Χρειάζεται οξύτητα επιφανείας, όχι ουσίας.

ΤΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ των δυο κομμάτων, ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. είναι… ο «Κανένας», κατά κυριολεξία. Όσο δεν εμφανίζεται κάποιος ικανός να διεκδικήσει εξουσία ως τρίτος παράγων, τα δυο κόμματα μπορούν να αναλώνονται στις μεταξύ τους θεατρικές αντιπαραθέσεις. Οπότε οι ηγεσίες μπορεί να είναι προσωρινές και περαστικές, κανείς δεν νοιάζεται, πλην των ιδίων των αρχηγών, μιας χρήσης. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και αν επιστρέψει στην ασημαντότητα, κανείς δεν θα τον κλάψει. Ξένο σώμα ήτανε, θα τον θάψουν και θα τον ξεχάσουν. Μια τέτοια εξέλιξη προϋποθέτει ότι θα περπατήσουν επίδοξοι διάδοχοι, π.χ. Νίκος Παπανδρέου, και ότι γενικώς, θα υπάρξουν κατάλληλοι άνθρωποι και κατάλληλες, αναγκαίες συνθήκες.

Τότε, ίσως, το σύστημα, για να βγει καβάλα για όσα έχει διαπράξει και όχι απλώς να διασωθεί, μπορεί να σκεφτεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος και ώριμος αποδιοπομπαίος τράγος. Θα θυμηθούμε τα παλιά, πίνοντας το κρασάκι μας στην επίγεια την ταβέρνα. Παλιά μου τέχνη κόσκινο.

e-Δρόμος


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση