Η αλήθεια για τη Βενεζουέλα

Οι πιέσεις που ασκούνται στον Maduro θεωρούνται ως ένα πραξικόπημα του αμερικανικού βαθέως κράτους – το οποίο στην προκειμένη περίπτωση υπερίσχυσε του προέδρου Trump, αναγκάζοντας τον να ευθυγραμμιστεί μαζί του, με στόχο την καταστροφή της Λεκάνης της Καραϊβικής.

Γράφει ο Αλέξης Ζακυνθινός

Η Γερμανία, μαζί με ορισμένες άλλες χώρες της Ευρώπης, αναγνώρισε τον Juan Guaidó που προσπαθεί να ανατρέψει την κυβέρνηση της Βενεζουέλας, ως μεταβατικό πρόεδρο της χώρας – οπότε θεώρησε τον εαυτό της συνυπεύθυνο για την υπερψήφιση ή καταψήφιση κυβερνήσεων σε μία ξένη χώρα. Ο ισχυρισμός δε, σύμφωνα με τον οποίο ολόκληρη η Ευρώπη στηρίζει το «μεταβατικό πρόεδρο», είναι ανυπόστατος – αφού η Ιταλία έθεσε βέτο, η Ελλάδα είναι αντίθετη, ενώ αρκετές άλλες χώρες, ιδίως οι φιλικές προς τη Ρωσία, δεν έχουν πάρει θέση.

Η άνευ προηγουμένου αυτή αλαζονεία της Γερμανίας αποτελεί μέρος ενός σεναρίου των Η.Π.Α., στο οποίο συμμετέχει η χώρα – με στόχο τον περιορισμό της επιρροής της Ρωσίας εν πρώτοις και της Κίνας κατά δεύτερο λόγο στη Λατινική Αμερική. Μίας επιρροής που, σύμφωνα με τις Η.Π.Α., αφορά κυρίως τη Βενεζουέλα, την Κούβα και τη Νικαράγουα – όπου η υπερδύναμη σχεδιάζει την ανατροπή των κυβερνήσεων των δύο άλλων χωρών, αφού όμως προηγουμένως ο Maduro αντικατασταθεί από τον Guaidó.

Η παρούσα προσπάθεια ανατροπής του Maduro είναι το αποτέλεσμα ενός αποτυχημένου πραξικοπήματος εκ μέρους των Η.Π.Α. – ενώ οι σύμμαχοι τους στην Ευρώπη και στη Β. Αμερική προσπαθούν να διασώσουν την παγκόσμια κυριαρχία της Δύσης, υιοθετώντας ξανά τις αποικιακές τους μεθόδους (πηγή).

Μπορεί λοιπόν να είναι πράγματι ένας δικτάτορας ο Maduro, έχοντας εφαρμόσει μία εντελώς αποτυχημένη οικονομική πολιτική που κατέστρεψε τη χώρα του, όπως έχουμε αναλύσει (πηγή), αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να στηρίζει κανείς αυτές τις μεθοδεύσεις – τις οποίες άλλωστε βιώνουμε στην Ελλάδα, η οποία έχει μετατραπεί σε στρατιωτική αποικία των Η.Π.Α. και σε οικονομικό προτεκτοράτο της Γερμανίας. Δύο κρατών που δεν δίστασαν να υποχρεώσουν την ελληνική κυβέρνηση να παραδώσει τη Μακεδονία – αποτελώντας το μεγάλο χαμένο της συμφωνίας των Σκοπίων.

Από την άλλη πλευρά, οι πιέσεις που ασκούνται στη Βενεζουέλα θεωρούνται ως ένα πραξικόπημα του αμερικανικού «βαθέως κράτους» – το οποίο στην προκειμένη περίπτωση υπερίσχυσε του προέδρου Trump. Όπως γράφεται, «τελικά ο πρόεδρος ευθυγραμμίστηκε με τις φιλοδοξίες του αμερικανικού βαθέως κράτους, για τη καταστροφή της Λεκάνης της Καραϊβικής» – ενώ στήριξε τον αντιπρόεδρο M. Pens και τον γερουσιαστή M. Rubio στην αποσταθεροποιητική τους επιχείρηση στη Βενεζουέλα. Λέγεται πάντως πως μπορεί επίσης να υποστηρίξει τους ίδιους δύο άνδρες, στα σχέδιά τους για το Ισραήλ και τη Συρία.

Η ανακοίνωση τώρα του προέδρου Trump πως αναγνωρίζει τον Juan Guaidó ως νόμιμο πρόεδρο της της Βενεζουέλας, προετοιμάστηκε από ένα υπόγειο πυρήνα στο Κογκρέσο και στον Λευκό Οίκο – όπως περιέγραψαν με λεπτομέρειες οι Times της Νέας Υόρκης στις 26 Ιανουαρίου. Κύριος χειριστής ο γερουσιαστής της Florida M. Rubio, οιονεί υπουργός των Εξωτερικών για την Λατινική Αμερική, ο οποίος διευθύνει και εκφράζει την αμερικανική πολιτική στην περιοχή – σε συνεργασία με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ M. Pens, και τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας J. Bolton.

Ειδικότερα, στις 22 Ιανουαρίου, στον Λευκό Οίκο, οι τρεις τους παρουσίασαν το σχέδιό τους στον πρόεδρο, που το αποδέχτηκε. Αμέσως μετά, όπως αναφέρουν οι Times της Νέας Υόρκης, «ο κ. Pens κάλεσε τον Guaidó στο τηλέφωνο και του είπε ότι οι ΗΠΑ θα τον στήριζαν, αν διεκδικούσε την προεδρία.»

Ο αντιπρόεδρος Pens μετέδωσε στην συνέχεια ένα βιντεοσκοπημένο μήνυμα στην Βενεζουέλα, με το οποίο καλούσε τους διαδηλωτές «να κάνουν να ακουστεί αύριο η φωνή τους» – διαβεβαιώνοντάς τους εξ ονόματος του προέδρου Trump και του αμερικανικού λαού με τα εξής: «Είμαστε μαζί σας όσο δεν έχει αποκατασταθεί η Δημοκρατία, ενώ ο Maduro είναι ένας δικτάτορας, που ποτέ δεν κέρδισε την προεδρία με ελεύθερες εκλογές».

Το συγκεκριμένο παρασκήνιο αποκαλύπτει ότι, οι σχετικές πολιτικές αποφάσεις ελήφθησαν στις ΗΠΑ εξ αρχής από το «Βαθύ Κράτος» – από το υποχθόνιο κέντρο δηλαδή της πραγματικής εξουσίας των οικονομικών, των χρηματοπιστωτικών και των στρατιωτικών ολιγαρχιών. Αυτές αποφάσισαν να ανατρέψουν πραξικοπηματικά τον πρόεδρο της Βενεζουέλας – μίας χώρας που διαθέτει, εκτός από μεγάλα αποθέματα πολύτιμων ορυκτών, τον μεγαλύτερο στον κόσμο πετρελαϊκό πλούτο, ίσο με 300 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου ή έξι φορές μεγαλύτερα από των ΗΠΑ.

Θυμίζουμε πως για να απελευθερωθεί από την παγίδα των κυρώσεων η Βενεζουέλα, οι οποίες φθάνουν στο σημείο να την εμποδίζουν να εισπράττει το αντίτιμο του πετρελαίου που πουλάει στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση της αποφάσισε να τιμολογεί τις πωλήσεις του πετρελαίου της όχι πλέον σε δολάρια, αλλά σε κινεζικά γουάν. Ως εκ τούτου αποτελούσε κίνδυνο για τα πετροδολάρια, όπως ο Σαντάμ στο Ιράκ  – χωρίς τα οποία η οικονομία των Η.Π.Α. θα καταρρεύσει.

Λογικά λοιπόν οι Η.Π.Α. αποφάσισαν να επισπεύσουν την ανατροπή του Maduro, αφού προηγουμένως εξασφάλισαν τη συνεργασία του Guaidó – κάτι ανάλογο δηλαδή με το πραξικόπημα που δρομολόγησαν στη Βραζιλία (ανάλυση). Όσον αφορά τον πετρελαϊκό πλούτο της Βενεζουέλας, τους είναι άμεσα απαραίτητος όχι ως δική τους πηγή ενέργειας, αλλά σαν στρατηγικό εργαλείο ελέγχου της διεθνούς αγοράς – με βασικούς αντιπάλους τη Ρωσία και την Κίνα (ενώ η μάχη της Σαουδικής Αραβίας συνεχίζεται).

Προηγουμένως, με τη βοήθεια των κυρώσεων (όπως το 2014 εναντίον της Ρωσίας) και του σαμποτάζ, επιδείνωσαν σε μεγάλο βαθμό την οικονομική κατάσταση της Βενεζουέλας – ειδικά όσον αφορά τις εισαγωγές ειδών πρώτης ανάγκης, από τα οποία είναι εξαρτημένη η χώρα λόγω των λαθών των κυβερνήσεων της, ενώ η έλλειψη τους είναι αυτή που πυροδοτεί την κοινωνική δυσφορία, η οποία καταλήγει σε εσωτερικές αναταραχές και εξεγέρσεις.

Εκτός αυτού οι Η.Π.Α. διείσδυσαν με τις γνωστές ΜΚΟ που δραστηριοποιήθηκαν επίσης στην Ουκρανία – οι οποίες χρηματοδότησαν μέσα σε ένα χρόνο στη Βενεζουέλα σαράντα προγράμματα για «την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της Δημοκρατίας!», με δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια το κάθε ένα. Επί πλέον η Μ. Βρετανία μπλοκάρισε το χρυσό της Βενεζουέλας, ενώ το Βέλγιο κεφάλαια ύψους 1,2 δις $ – με την υπεύθυνη εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ να απευθύνει τελεσίγραφο στον Maduro για τη διεξαγωγή νέων εκλογών, όταν η ίδια ένα χρόνο πριν είχε αρνηθεί την πρόσκληση του να εποπτεύσει τις προεδρικές εκλογές στη Βενεζουέλα (πηγή).

Αυτή είναι η αλήθεια, με βάση τις πηγές που έχουμε παραθέσει, καθώς επίσης την κοινή λογική – χωρίς σε καμία περίπτωση να δικαιολογούμε το Maduro για την απολυταρχική πολιτική και τα οικονομικά του λάθη, τα οποία τον οδήγησαν στην παγίδα των Η.Π.Α.

Analyst

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση