Η ψευδής συνείδηση που έγινε ιδεολογία

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας

Ανθρώπινα είναι όλα. Πρέπει να έχουμε έλεος για τον παραβάτη.
Τον μετανοούντα όμως παραβάτη.
Σε αυτόν αρμόζει το έλεος και η συγχώρεση και όχι στον κατά φύση και κατά συνείδηση παραβάτη.
Σε αυτόν, του πρέπει η τιμωρία, ο χλευασμός και η απαξίωση.
Και αυτή την τιμωρία την ορίζει ο κριτής και όχι ο παραβάτης.

Οι σημερινοί ψεύτες, πανηγυρίζουν χωρίς Τσίπ(ρ)α για τα «επιτεύγματα» της διακυβέρνησής τους κόντρα στο δημόσιο αίσθημα, προσπαθώντας να πείσουν τον λαό με κλόμπς και δακρυγόνα για τα οφέλη των ενεργειών τους.

Οι χθεσινοί φταίχτες, παρουσιάζονται σαν σημερινοί σωτήρες κατηγορώντας τους ψεύτες, προκαλώντας ενθουσιασμό στο δικό τους ακροατήριο και θυμηδία ευτυχώς, σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας.

Οι οπαδοί, αυτό το αντικοινωνικό στοιχείο φορώντας κομματικά γυαλιά, υπερασπίζονται με φανατισμό τους σημερινούς ψεύτες και δίνουν συγχωροχάρτι στους χθεσινούς φταίχτες.

Και η χώρα που κάποτε ήταν φτιαγμένη από την χρυσόσκονη των άστρων, σήμερα βουλιάζει στα σκατά.

Ζούμε σε μια χώρα που ο πρωθυπουργός μαέστρος μιας φάλτσας ορχήστρας, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε θεμιτό η αθέμιτο μέσο, στην προσπάθεια του να κρατηθεί με νύχια και με δόντια στην εξουσία.
Βάζοντας καινούριους κανόνες πολιτικής ηθικής, σε μια προσπάθεια να καταρρεύσει το αφήγημα της αντιπολίτευσης ότι είναι Πρωθυπουργός μιας «κυβέρνησης κουρελού».

Λες και τώρα που έπιασε τον μαγικό αριθμό των 151 βουλευτών με ότι χειρότερο έχει να παρουσιάσει ο κοινοβουλευτικός βίος από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, έπαψε να είναι.

Διανύουμε μια περίοδο που βουλευτές κάνουν σουλάτσα πότε στο ένα κόμμα και πότε στο άλλο, γλύφοντας σήμερα χωρίς να νοιώθουν αηδία εκεί που μέχρι χθες έφτυναν.

Επαινούν σήμερα αυτούς που χθες χλεύαζαν και αύριο δεν θα διστάσουν να «πουληθούν» σε αυτούς που θα τους τάξουν περισσότερα.


Η σαπίλα, η αυτογελοιοποίηση και η παρακμή έχουν ξεπεράσει κάθε πτωτικό όριο, που αναρωτιέσαι πόσο κάτω μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για μια υπουργική καρέκλα, για μία βουλευτική αποζημίωση κάποιων μηνών ακόμα, η μία υπόσχεση για μία θέση στο μέλλον.
Γιατί πόσο ξεδιάντροπος μπορεί να είναι ένας βουλευτής όταν δηλώνει εκ προοιμίου, ότι όποιο νομοσχέδιο και να φέρει η κυβέρνηση στην βουλή:
«Η ψήφος του πάντα και παντού να προσμετράται μαζί με τις ψήφους των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ»

Βλέπετε δεν είναι μόνο το χρέος και τα μνημόνια τοξικά Αλέξη, αλλά και η αλαζονεία, οι ουτοπίες, η παραβίαση κάθε κανόνα ηθικής, με την ψευδή συνείδηση που έγινε ιδεολογία και που διαστρέφει επικίνδυνα την πραγματικότητα.

Θράσος και ψέματα χωρίς τέλος από ένα ασήμαντο ανθρωπάκι, με τακτικισμούς που εμπεριέχουν αυταπάτες και ακροβασίες, σε βάρος της Δημοκρατίας, των θεσμών, της Βουλής και της πορείας αυτού του τόπου.
Ακούω την «αριστερή» ρητορική του και μου θυμίζει ένα στίχο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: «Το κούφιο τίποτα, φαιδρό, με κορδωμένο βήμα»
Ασήμαντα ανθρωπάκια που φόρεσαν τον «αριστερό» μανδύα, με σκοπό να επιβάλουν στην κοινωνία περίεργες και κυρίως μειοψηφικές αντιλήψεις, που ταιριάζουν γάντι με την ανηθικότητα, τους τραμπουκισμούς, την ανεπάρκεια, την ημιμάθεια και την υποκουλτούρα τους.

Που είδαν την άνοδό τους στην εξουσία ως επίτευξη της ματαιοδοξίας τους και όχι την προσφορά στον τόπο, η οποία επίτευξη κάτω από φυσιολογικές συνθήκες θα παρέμενε διαχρονικά όνειρο απατηλό.

Που έχουν εθιστεί στην πολιτική μπουρδολογία και ο καθεστωτισμός με τον μηδενισμό τους τώρα πια δεν μπορούν να κρυφτούν και ούτε θέλουν να τον κρύψουν. Δεν κρατούν πια ούτε τα προσχήματα.

Παρεμβάσεις παντού. Στην δικαιοσύνη, στην Βουλή, στις ανεξάρτητες αρχές, στις πρόσφατες κρίσεις στις Ένοπλες Δυνάμεις, στην άλωση του δημοσίου με τους κομματικούς τους στρατούς.

Μας έβαλαν καινούριους κανόνες πολιτικής αισθητικής που ταιριάζουν στον κάθε τραμπούκο Πολάκη, ενώ απουσιάζει η ψύχραιμη σκέψη, το ψέμα υποκαθιστά την πραγματικότητα και τα δεδομένα είναι κατά πολύ μικρότερα από τις προσδοκίες.

Η ευτέλεια και η υποκρισία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του πολιτικού λόγου, που η χλεύη, η απαξίωση και η κατασυκοφάντηση με κάθε μέσο του «αντιπάλου», είναι ο μόνος τρόπος πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά και προσπάθειας παραμονής τους στην εξουσία.

Κάπως έτσι πορευτήκαμε την τελευταία τετραετία, παίζοντας τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου», πειθαρχήσαμε στα «ευφυή τίποτα» και καταλήξαμε στον πάτο.

Η χώρα για να επανέλθει σε μια κανονικότατα που δυστυχώς δεν την είχε ποτέ, πρέπει να αλλάξουν οι αντιλήψεις και η νοοτροπία της αποδοχής του λιγότερου κακού και να πάψει το επιχείρημα «οι άλλοι ήταν καλύτεροι;» να είναι συγχωροχάρτι σε εγκληματικές συμπεριφορές από τους σημερινούς ψεύτες.

Να σταματήσει η εξαχρείωση του δημοσίου λόγου από την βουλή,
να αποκτήσουμε όλοι πολιτική παιδεία,
το δημόσιο συμφέρον να επικρατήσει του ιδιωτικού,
η ψευδής συνείδηση να πάψει να γίνεται ιδεολογία,
οι παρωχημένες αντιλήψεις να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας,
το ψέμα να πάψει να υποκαθιστά και να παίζει τον ρόλο της αλήθειας
και οι 10.000 προσλήψεις στο δημόσιο να στερούν ψήφους αντί να προσθέτουν στο κόμμα που τις υπόσχεται.

Γιατί τελικά το μέλλον του καθενός μας δεν θα είναι αυτό που επιθυμούμε, αλλά αυτό που μας αξίζει πραγματικά.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση