Παζάρια, εκβιασμοί, συναλλαγές, μόνη λύση οι εκλογές

Όλο αυτό το αποκρουστικό σκηνικό οδηγεί σημαντική μερίδα πολιτών να απεύχονται την προοπτική συγκρότησης κυβερνήσεων συνεργασίας

Τα κόμματα τα οποία γεννήθηκαν την περίοδο των πρώτων μνημονιακών χρόνων, απότοκα του σοκ και του θυμού που προκάλεσαν στην ελληνική κοινωνία τα σκληρά μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, τώρα διαλύονται. Όχι μόνον γιατί τα μνημόνια εξελίχθηκαν σταδιακά σε «κανονικότητα» αφού τα υπέγραψαν και τα εφάρμοσαν και εκείνοι που τα κατήγγειλαν, αλλά επειδή τα συγκυριακά κόμματα συγκροτήθηκαν πάνω σε ένα και μοναδικό αντιμνημονιακό ιδεολόγημα το οποίο κατέρρευσε. Πολιτικά υποκείμενα χωρίς κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο, χωρίς έρμα, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς αξίες. Το τέλος τους ήταν θέμα χρόνου.

Το παράδειγμά τους θα έπρεπε κανονικά να συνετίσει το Μέγαρο Μαξίμου. Να αντιληφθεί ότι η συγκυριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία των «151» δεν μπορεί να πάει μακριά. Διότι δεν συγκροτήθηκε στη βάση κάποιων αρχών, ούτε καν κάποιου κοινού προγραμματικού παρονομαστή, αλλά με μοναδική συγκολλητική ουσία τη διατήρηση προνομίων τα οποία διασφαλίζει η για λίγους μήνες ακόμη παραμονή στα αξιώματα. Κυβερνητικά είτε κοινοβουλευτικά.

Είναι, συνεπώς, μοιραίο και αυτή η, έξω από κάθε αρχή, κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αργά ή γρήγορα να καταρρεύσει. Όμως, έως ότου συμβεί αυτό θα έχει επιτύχει τον πλήρη ευτελισμό, τον δικό της αλλά και του πολιτικού συστήματος εν γένει.


Παζάρια, εκβιασμοί, συναλλαγές, κυριαρχούν τις τελευταίες ημέρες στην πολιτική σκηνή. Βλέπουμε τον έως πρότινος ελάσσονα κυβερνητικό εταίρο να κάνει πλάτες στον πρωθυπουργό, δανείζοντάς του τέσσερις από τους βουλευτές του προκειμένου να μαζέψει τους «151» που χρειαζόταν ώστε να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης∙ και αμέσως μετά να τον απειλεί ότι θα τον ρίξει εάν δεν φροντίσει η κυβέρνηση να αλλάξει τον κανονισμό της Βουλής ώστε να εξακολουθήσει ο ίδιος να θεωρείται αρχηγός Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Βλέπουμε το κυβερνών κόμμα να ενδίδει στον εκβιασμό (γιατί άραγε; Τι έχει να κρύψει;) και να αναζητά τρόπους να κρατήσει πολιτικά ζωντανό τον πρώην συνεταίρο του ο οποίος το εκβιάζει. Βλέπουμε βουλευτή να αυτογελοιοποιείται, μεταθέτοντας μέρα τη μέρα, βδομάδα τη βδομάδα την υποβολή της παραίτησής του. Χρησιμοποιώντας, μάλιστα, δικαιολογίες από το πανέρι.

Βλέπουμε και άλλους συναδέλφους του να αλλάζουν απόψεις και ιδεολογικές παντιέρες προκειμένου να διατηρήσουν τα αξιώματά τους ή για να εξασφαλίσουν θέση στα ψηφοδέλτια κάποιου μεγαλύτερου κόμματος προκειμένου να επανεκλεγούν.

Πέρα από τον περαιτέρω ευτελισμό του πολιτικού συστήματος η κατάσταση αυτή πλήττει και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος, ως κυβέρνηση, έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη. Τον εμφανίζει όμηρο των ορέξεων του πρώην εταίρου του, αλλά και πρωταγωνιστή πολιτικών συναλλαγών προκειμένου να παρατείνει με κάθε τρόπο, την παραμονή του στην εξουσία.

Επιπλέον, όλο αυτό το αποκρουστικό σκηνικό οδηγεί σημαντική μερίδα πολιτών να απεύχονται την προοπτική συγκρότησης κυβερνήσεων συνεργασίας και να προτιμούν ισχυρές αυτοδύναμες κυβερνήσεις κάτι που στη σημερινή συγκυρία, ευνοεί κυρίως τη Νέα Δημοκρατία η οποία διαθέτει σοβαρό δημοσκοπικό προβάδισμα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η μόνη ενδεδειγμένη καθαρή λύση, η καλύτερη για όλους, είναι η άμεση προσφυγή στις κάλπες.

Νίκος Ηλιάδης
Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση