Το εθνικό δεν είναι εθνικιστικό και ο νοών νοείτω…

Γράφει ο Ελευθέριος Τζιόλας

Όσοι έχουν πραγματική γνώση της Ιστορίας και κουβαλούν μέσα τους τη μνήμη του έθνους μπορούν να κάνουν τη σύγκριση και να διαπιστώσουν τόσο τις επιδιώξεις και τις προκλήσεις, όσο, κυρίως, την αγωνιστική ένταση, το βαθύ λαϊκό χαρακτήρα και το πάθος, το πατριωτικό και δημοκρατικό φρόνημα του 1960-65 για την Κύπρο και το Κυπριακό και τα αντίστοιχα στοιχεία στις σημερινές, βέβαια, συνθήκες για την Μακεδονία και το «Μακεδονικό».

Ακόμη, ως συνεπαγόμενο παράγωγό τους: την τότε και την τωρινή ρευστοποίηση και αναδιαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού και των δυνάμεων του, με αιτία το εθνικό ζήτημα και με πυροδότηση της αλυσίδας των εξελίξεων από επιλογές υποχώρησης πίσω από την κόκκινη γραμμή που η λαϊκή συνείδηση είχε θέσει και υποστήριζε.

Τότε, με εξελίξεις που γνωρίζουμε, καθώς και την τραγική τους κατάληξη (1967-Ελλάδα, 1974-Κύπρος). Και, σήμερα, με ρευστοποίηση, αλλά και ανοιχτά και πιεστικά τα στοιχήματα, για το τώρα και το αύριο, άμεσο και απώτερο για την πατρίδα και την κοινωνία. Περί τα εθνικά ζητήματα αναδεικνύονται στη χώρα μας, οι μείζονες, οι βαθύτερες αντιθέσεις, που διαπερνούν οριζόντια τον πολιτικό χάρτη, συνταράσσοντας την επικράτεια, αναζητώντας έκφραση, εκπροσώπηση και δικαίωση.


Το ιδιαίτερο, κεντρικό αυτό χαρακτηριστικό της Ελλάδας, σχετίζεται με την ιδιοσυστασία της, με τη διαδρομή των εθνικών-λαϊκών αγώνων για την ολοκλήρωσή της, με τις ανοιχτές πληγές και τις μύχιες διαθέσεις δικαίωσης στο σώμα του Ελληνισμού στην κοντινή περιφέρειά της (Κύπρος, Αλβανία-Βόρειος Ήπειρος, ΠΓΔΜ-ελληνική Μακεδονία, Πόντος-Μικρασία-ξεριζωμός, αλλά και πιο πέρα). Επίσης με τις συνεχιζόμενες απειλές υψηλής ή μέσης έντασης πάνω στο »σώμα του έθνους» (γεωγραφικό, πολιτισμικό, ιστορικό, παραγωγικό).

Το εθνικό ζήτημα, συγκεκριμένα κάθε φορά, συνυφαίνεται με το κοινωνικό, αλλά προβάλει εντονότερο σε στιγμές προκλήσεων και επικαθορίζει το κοινωνικό. Χωρίς, όμως, το κοινωνικό χάνει το δυναμισμό του και το αναγκαίο πρόσθετο βάθος. Ο λαός, η κοινωνική πλειοψηφία, ως η δύναμη με τις λιγότερες εξαρτήσεις αλλά και ως φορέας αντίληψης για αυθεντικές λύσεις χωρίς εξαρτήσεις.

Ο λαός, με την πλέον γνήσια και ευθεία στάση και με το πολλαπλά βεβαιωμένο ψυχικό πάθος. Ο λαός, η κοινωνική πλειοψηφία, λόγω αυτών των γνωρισμάτων και του ήθους του, απέδειξε ιστορικά, και δείχνει διαχρονικά ότι με την ανάλογη ηγεσία είναι ο αληθινός μαχητής, η αναντικατάστατη απελευθερωτική δύναμη, η πραγματική ελπίδα! Καλή αντάμωση στους πατριωτικούς αγώνες την Κυριακή και διαρκώς (για να μην υπάρξουν »γουναράδικα» που έλεγε ο Άρης).

SLPress


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση