Δεν πάει τίποτα καλά

Μικρές αλήθειες, «ιστορικές φούσκες» 

και άλλες εκκλησιαστικές ιστορίες

Του Γιώργου Πετράκη

Η ανάγκη της κυβέρνησης να ξεπεράσει τις δομικές ρωγμές στα θεμέλια της στον δρόμο προς τις κάλπες ακολουθεί την πεπατημένη: στον αέρα σκάνδαλα πραγματικά και ανύπαρκτα, παροχές που δεν είναι και εντελώς παροχές και «ιστορικές» πρωτοβουλίες, που δεν είναι και τόσο «ιστορικές».

Η μικρή αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση έχει ανάγκη από αφήγημα. Και επειδή τα μέχρι τώρα αφηγήματα της ξεφούσκωσαν εύκολα, όπως εκείνο της εξόδου στις αγορές, αναζητά σωτηρία σε εντυπωσιακούς τίτλους…

Και τότε πέφτει στην παγίδα: θεωρεί ότι όσο πιο μεγάλη η φούσκα, τόσο και πιο πειστική.

Η μεγέθυνση μικρών πρωτοβουλιών -το τελευταίο δίμηνο έχουμε υποστεί βομβαρδισμό με καμιά εικοσαριά «Ιστορικές πρωτοβουλίες»- τελικά πλήττει ακόμη και μικρά θετικά ίσως βήματα που θα μπορούσαν να γίνουν. Και αυτό συμβαίνει με την υπόθεση της Εκκλησίας και της συμφωνίας, που αποδείχθηκε πλαίσιο συζήτησης για συμφωνία με την Πολιτεία.

Και τελικά η «Ιστορική Συμφωνία» με την Εκκλησία αποδεικνύεται ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια προβληματική μεθόδευση η οποία απαλλάσσει μεν την Εκκλησία από ένα σημαντικό οικονομικό βάρος και απλώς εξασφαλίζει στην κυβέρνηση το αφήγημα του μεγαλύτερου κράτους. 10.000 ακόμη προσλήψεις…


Και εμφανίζεται τελικά μια ολόκληρη Συμφωνία να γίνεται απλώς για να βρεθεί τρόπος να παρακαμφθεί η Αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, που αποτελεί την μοναδική λύση για την εξυγίανση του Δημόσιου Τομέα… Και με μεγάλο κόστος να εξασφαλίζεται η σιωπή της Εκκλησίας για εθνικά η κοινωνικά ζητήματα…

Ένα πλαίσιο που κανείς δεν γνωρίζει εάν θα οδηγήσει και σε τυπική αποδέσμευση 10.000 θέσεων από το Δημόσιο, καθώς η μισθοδοσία τους θα συνεχίσει να βαραίνει τον κρατικό προϋπολογισμό. Κι όμως η κυβέρνηση υπόσχεται προσλήψεις οι οποίες απλώς δεν υφίστανται. Κι αν γίνουν εκλογές χωρίς να έχει προχωρήσει η συμφωνία, θα συνεχίσει να υπόσχεται τις ανύπαρκτες προσλήψεις, τις οποίες θα φορτώσει στον επόμενο.

Ο κ. Τσίπρας δεν είναι ο πρώτος που επιχειρεί να ψαρέψει στα θολά νερά της Εκκλησίας. Ελπίζει ότι έτσι θα ικανοποιήσει τους έτοιμους να πειστούν οπαδούς και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ότι πρόκειται για «προοδευτική τομή» που ίσως έτσι εξισορροπεί το όνειδος για την Αριστερά, της συνεργασίας με την Ακροδεξιά. Συγχρόνως ρίχνει τα δίχτυα του και στον χώρο της Εκκλησίας όπου ο κ. Ιερώνυμος αποδείχθηκε ίσως ο πιο συνεπής εταίρος της κυβέρνησης όλα αυτά τα χρόνια, και προφανώς με το αζημίωτο.

Η Πολιτεία δεσμεύεται να καταβάλλει εσαεί, το ποσό μισθοδοσίας των κληρικών και του προσωπικού της Εκκλησίας, όπως αυτό θα κλειδώσει την ημέρα της Συμφωνίας, πόσο που υπολογίζεται στα 210 εκατομμύρια τον χρόνο. Και συγχρόνως θα υπάρχει πρόβλεψη για αναπροσαρμογές βάσει των μισθολογίων του Δημοσίου.

Το ποσό αυτό ΔΕΝ συνδέεται με το κοινό Ταμείο, αλλά αποτελεί καθαρή υποχρέωση της Πολιτείας.

Πέραν των διαφόρων άλλων προβλημάτων που ανακύπτουν και έχουν σχέση με το ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό των ιερέων ανακύπτουν και άλλα ζητήματα: Είναι δυνατόν οι κληρικοί που υπάγονται στην Εκκλησία της Ελλάδας να μην λογίζονται πλέον Δημόσιοι Υπάλληλοι, ενώ αντιθέτως οι κληρικοί της Κρήτης και της Δωδεκανήσου που υπάγονται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο να παραμένουν Δημόσιοι Υπάλληλοι;

Ποιος θα διασφαλίσει την χρήστη διαχείριση του «επιδόματος» των 210 εκατομμυρίων από τον Αρχιεπίσκοπο και τους Μητροπολίτες σε υπαλλήλους και κληρικούς που έτσι μετατρέπονται σε απολύτως εξαρτώμενους από τους Μητροπολίτες (με τα λεφτά των φορολογουμένων);

Όμως η μεγάλη φούσκα είναι το Ταμείο, καθώς δημιουργείται η λανθασμένη εντύπωση ότι για πρώτη φορά η Πολιτεία βάζει επιτέλους χέρι στην Εκκλησιαστική περιουσία. Το Ταμείο θα αναλάβει την αξιοποίηση της αμφισβητούμενης περιουσίας της Εκκλησίας ,που κυρίως είναι περιουσίες που διεκδικεί η Εκκλησία από το κράτος, κάτι που σημαίνει ότι το κράτος θα παραιτηθεί των δικαιωμάτων του αναγνωρίζοντας δικαιώματα στην Εκκλησία. Όμως συγχρόνως στο Ταμείο αυτό προβλέπεται να παραχωρηθούν και όσα ακίνητα επιθυμεί η Εκκλησία, που προφανώς δεν θα αποτελούν τα φιλέτα της περιουσίας της αλλά το πιθανότερο προβληματικές και κοστοβόρες περιουσίες.

Όμως Πολιτεία και Εκκλησία αναλαμβάνουν 50-50 το Ταμείο τόσο τα έσοδα όσο και τις Υποχρεώσεις των περιουσιών αυτών, δίνοντας την εντύπωση ότι πρόκειται για έναν νέο Οργανισμό Προβληματικών (εκκλησιαστικών) Περιουσιών… Εξάλλου θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι μια τέτοια ρύθμιση θα είναι έωλη νομικά, καθώς θα μπορεί να προσφύγει ο οποιοσδήποτε πολίτης ή ακόμη και επιχειρηματικά συμφέροντα εναντίον της παραίτησης της Πολιτείας από την διεκδίκηση συγκεκριμένων περιουσιών. Και φυσικά κανείς δεν γνωρίζει ούτε μπορεί να υπολογίσει αν και πόσα θα είναι τα έσοδα από αυτό το ταμείο, ώστε να μπορεί να σταθεί ο ισχυρισμός ότι τα 210 εκατομμύρια θα καλύπτονται εν μέρει…

Επομένως ούτε για διαζύγιο πρόκειται ούτε για έναρξη διαδικασίας έκδοσης διαζυγίου, αλλά μάλλον για ένα ακριβό δώρο για σύμφωνο συμβίωσης που και οι δυο κερδίζουν (η Εκκλησία οικονομικά, η κυβέρνηση ψηφοθηρικά), εκτός από τον Έλληνα πολίτη, είτε από τον ρόλο του πιστού, είτε από εκείνον του φορολογούμενου, είτε από εκείνον του Αριστερού που γαλουχήθηκε με το αντικληρικό φρόνημα…

Και η περίφημη επιδίωξη του διακριτού ρόλου της Εκκλησίας από την Πολιτεία, της αξιοποίησης της Εκκλησιαστικής περιουσίας προς όφελος της χώρας, εκφυλίσθηκε τελικά σε ένα πλαίσιο Συμφωνίας που όλο και περισσότερο μοιάζει με ταπεινή εμπορική συναλλαγή…

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση