Ο Τσίπρας είναι ο καμένος

Να ξεκινήσουμε από εκεί που τελειώναμε την προηγούμενη Κυριακή. Χωρίς τον Καμμένο ο Τσίπρας έχει μία και μοναδική λύση: τις εκλογές.
Γιατί όλη η σεναριογραφία με την «κυβέρνηση-κουρελού» είναι εκτός τόπου και χρόνου. Αντί ο Τσίπρας να εκβιάζεται από τον Καμμένο, στην «κυβέρνηση-κουρελού» θα είναι όμηρος τουλάχιστον πεντέξι «απροσάρμοστων» βουλευτών. Φέξε μου και γλίστρησα δηλαδή. Με συνοπτικές, λοιπόν, διαδικασίες κατέληξε: χέρι-χέρι με τον Καμμένο, «μαχαίρι» στον σύντροφο Νίκο.

Κάπου εδώ όμως σταματούν τα εύκολα. Τι δεν προέβλεψε το σχέδιο, ίσως γιατί δεν το επιτρέπει ο πανικός μπροστά στην αναπόφευκτη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές; Οτι πλέον το κόστος από τη συγκατοίκηση Τσίπρα - Καμμένου θα μεγαλώνει γεωμετρικά. Και θα το πληρώνει αποκλειστικά ο πρωθυπουργός. Άλλωστε ο συνέταιρός του στην εξουσία ό,τι ήταν να χάσει το έχασε.
Ο Τσίπρας, είτε χάσει, είτε κερδίσει (λέμε τώρα...) τις επόμενες εκλογές, έχει στη διάθεσή του μόνο έναν δρόμο: τη μετεξέλιξη σε ένα ευρύχωρο κόμμα της Κεντροαριστεράς με όλες τις βαλκανικές και συριζαϊκές ιδιομορφίες και παθογένειες. Μέσα από μια επώδυνη αλλά και αναγκαία διαδικασία μετασχηματισμού, να εγκαθιδρύσει την ηγεμονία του στον έναν από τους δύο πόλους του νέου δικομματισμού που σταδιακά διαμορφώνεται στην πολιτική σκηνή.

Όσοι ονειρεύονται την επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την εκλογική ήττα, στους δρόμους και τις πλατείες του «κινηματισμού» και του «ακτιβισμού», μάλλον έχουν «μυαλά Πολάκη». Όπως «μυαλά Πολάκη» έχουν και όσοι, από την αντίθετη πλευρά, προβλέπουν την «εξαέρωση» του ΣΥΡΙΖΑ.


Ωστόσο η στρατηγική της μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε κανονικό κόμμα προϋποθέτει ριζική ανατροπή του ύφους και του ήθους της μέχρι σήμερα διακυβέρνησης. Προϋποθέτει επίσης νέο ιδεολογικό περιεχόμενο και διαφορετική πολιτική τοποθέτηση. Έναν ανακαινισμένο και εντελώς διαφορετικό ΣΥΡΙΖΑ από αυτόν που διαμορφώθηκε την περίοδο της αντιπολίτευσης (2012-2015) και της διακυβέρνησης (2015 και μετά). Μια τομή με τον τυχοδιωκτικό λαϊκισμό και τις εμφυλιακές λογικές του τύπου «ή εμείς ή αυτοί».

Όλα αυτά, λοιπόν, δεν γίνονται χέρι-χέρι με τον Καμμένο. Γιατί η συγκατοίκηση με τους ΑΝ.ΕΛ. αποτελεί την επιτομή του ήδη ξεπερασμένου ΣΥΡΙΖΑ, του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει κανένα μέλλον. Απλώς επιτείνει τη φθορά της διακυβέρνησης και ναρκοθετεί τις μετεκλογικές επιλογές του Τσίπρα.

Για να το πούμε αλλιώς. Το πολιτικό μέλλον του Τσίπρα περνά μέσα από το οριστικό διαζύγιο με τον Καμμένο. Προς το παρόν, ο πρωθυπουργός φοβάται να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα. Εγκλωβίζεται στην κοινοβουλευτική αριθμητική και την αγωνία για μια ολιγόμηνη παράταση στην εξουσία. Ομως με αυτό τον τρόπο για λίγη ακόμη εξουσία με τον Καμμένο, καίγεται η επόμενη μέρα του.

Θανάσης Τσεκούρας
Πρώτο Θέμα


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση