Το νέο κόμμα του ασπόνδυλου λαϊκισμού

Το αριστερό ηθικό πλεονέκτημα λειτουργεί ως καθαρτήριο ακόμα και για αυτούς που έβλεπαν τους μετανάστες ως κατσαρίδες

Γράφει ο Λεωνίδας Καστανάς

Και πάνω που οι «έγκυροι αναλυτές» ήταν σίγουροι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τη σοσιαλδημοκρατική στροφή, προέκυψαν Μπόλαρης, Μαριλίζα, Χρυσοβελώνη, Παπακώστα και σχόλασε ο γάμος με τον σοσιαλισμό του μέλλοντός μας. Γιατί οι «έγκυροι αναλυτές» δουλεύουν ακόμα με εργαλεία της λίθινης εποχής της μεταπολίτευσης. Νομίζουν ότι τα κόμματα έχουν κόκκινες γραμμές, οι λαϊκιστές μπέσα και η συμφωνία των Πρεσπών την ικανότητα να θέσει τους ΑΝΕΛ εκτός κυβερνητικού συνασπισμού. Για τη Μακεδονία την ξακουστή. Ούτε μυρωδιά.

Το ίδιο συνέδριο που εξέλεξε τον αριστεράτο Νίκο Φίλη πρώτο σε ψήφους στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, το ίδιο αποθέωσε και τον δεξιότατο Πάνο Καμμένο κατά την παρθενική του ομιλία σε αριστερό ακροατήριο. Και οι αριστερότεροι του κόμματος όχι μόνο δεν είπαν κουβέντα για την «ανάρμοστη σχέση» αλλά αντιθέτως την υπερασπίστηκαν με ενθουσιασμό. Πρόδρομα φαινόμενα της μετάλλαξης του αριστερού γονίδιου του κόμματος που προκάλεσε τον πιο ανίατο ασπόνδυλο λαϊκισμό στην πολιτική μας ιστορία. Η κοινωνία εθίζεται από καιρό σε εξωτικά πολιτικά μείγματα. Φυσιολογικά, λοιπόν, η κ. Παπακώστα ήρθε σαν ψύχρα φθινοπωρινή που προμηνύει έναν βαρύ χειμώνα.

Δεν είναι καινοφανές ότι υπάρχουν δεξιοί πολιτευτές στον ευρύτερο χώρο της Νέας Δημοκρατίας που γουστάρουν πολιτικά τον Αλέξη Τσίπρα. Τους αποκαλούν «καραμανλικούς», αν και ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής ποτέ δεν αποδέχθηκε αλλά ούτε και αρνήθηκε τη σχέση. Ίσως κάποια στιγμή μας λύσει την απορία. Με την υπουργοποίηση της κ. Παπακώστα άνοιξε και επίσημα ο δίαυλος επικοινωνίας του χώρου αυτού με τον ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς να πέσει τουφεκιά στα κομματικά πεδία. Ακόμα πιο παλιά είναι και η συμπάθεια πολιτευτών του ΠΑΣΟΚ του τέως περιβάλλοντος του Γ. Παπανδρέου και όχι μόνο. Είναι αυτοί και αυτές που έχασαν το timing της μαζικής μετανάστευσης και μετά σταλικοπόδιασαν περιμένοντας στη στάση. Με την υπουργοποίηση της κ. Ξενογιαννακοπούλου άνοιξε ένα ακόμα πλατύτερο κανάλι, μιας και ένα μέρος της κεντροαριστεράς αγαπάει ΣΥΡΙΖΑ.

Ένας «ανοίκειος» συνασπισμός που ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την εξουσία σε συνθήκες μεγάλης απαξίωσης βρίσκει έστω και αμφίβολης ποιότητας στηρίγματα στο «παλιό» πολιτικό σύστημα. Εντυπωσιακό αλλά τελείως λογικό. Το αριστερό ηθικό πλεονέκτημα λειτουργεί ως καθαρτήριο ακόμα και για αυτούς που έβλεπαν τους μετανάστες ως κατσαρίδες. Τα πρόσωπα είναι αδιάφορα. Ενδιαφέρον έχει ο πολιτικός συμβολισμός της κίνησης του Α. Τσίπρα. Αποτελεί συνέχεια της ρηξικέλευθης επιλογής συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ και μάλιστα σε εποχές αριστερού παροξυσμού. Συνέχεια της πρωτόγνωρης για αριστερό κόμμα φιλοαμερικανικής στάσης, του ξαφνικού έρωτα με το ΝΑΤΟ, της αγαστής συνεργασίας με τους εταίρους δανειστές, της ρήξης των σχέσεων με τη Ρωσία. Ήρθε επιτέλους αυτό που όλοι περιμένατε. Πάρε κόσμε.


Ένα νέο κόμμα γεννιέται. Λαϊκίστικο και πολυσυλλεκτικό, ευρωσκεπτικιστικό και υπόρρητα εθνικιστικό, εξόχως κρατικιστικό αλλά και ολίγον τι αγοραίο, με ιδεολογικά δάνεια από όλη την παλέτα του πολιτικού φάσματος, που ομνύει σε έναν θολό «αριστεροδέξιο προοδευτισμό» και κολυμπά σε μια ρευστή, αμφιλεγόμενη και άχρωμη ριζοσπαστικότητα. Καταλύτης δε όλων ο αμοραλισμός. Βασικός στόχος η διατήρηση του υπάρχοντος. Η Ελλάδα της μιζέριας, των κολλητών, της αβελτηρίας, της διαμαρτυρίας, της συντεχνίας, της βίας, της κομματοκρατίας, της οικονομικής καχεξίας. Η κάθε χώρα έχει το λαϊκισμό που της ταιριάζει. Η Ελλάδα ήδη ζει τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ. Οι «αριστεροί διανοούμενοι» θα δυσκολευτούν να του δώσουν μια νόμιμη ιδεολογική ταυτότητα, αλλά στο τέλος θα τα καταφέρουν. Εξάλλου έχουν καταπιεί τόσα, σ’ αυτό θα κωλώσουν;

Στα πλαίσια αυτά ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει. Οι άνθρωποι είναι πάνω από τους αριθμούς αλλά κανένας και καμιά δεν πήρε ειλικρινά πάνω του/της την εκατόμβη στο Μάτι. Διευκολύνονται οι μεταναστευτικές ροές με ύποπτες οργανώσεις αλληλεγγύης ενώ το κολαστήριο της Μόριας είναι εκεί για να δηλώνει την απέχθεια προς κάθε έννοια κοσμοπολίτικου ανθρωπισμού. Σκανδαλώδης ανοχή στην αριστερή τρομοκρατία αλλά και διαρκές πάγωμα της δίκης της Χρυσής Αυγής. Βολικός νόμος απελευθέρωσης βαρυποινιτών που μπορούν να «αποδείξουν» αναπηρία 67%, αλλά και κυνήγι μαγισσών - πολιτικών αντιπάλων με αστήρικτες προς το παρόν κατηγορίες (υπόθεση Novartis).

Μεγάλη ευαισθησία για τις έμφυλες ταυτότητες αλλά και 35.000 παιδιά εκτός δημόσιων παιδικών σταθμών. Μπορεί η ανώτατη εκπαίδευση να ξευτελίζεται μεθοδικά αλλά χαρίζονται και τα χρέη των πανεπιστημιακών δασκάλων. Ενατένιση του κομμουνιστικού ορίζοντα αλλά και μεταφορά του αγίου φωτός με τιμές αρχηγού κράτους. Φορολογία σκανδιναβικού κράτους για ποιότητα δημόσιων υπηρεσιών αφρικανικού επιπέδου. Λιτότητα για επίτευξη υπερπλεονάσματος αλλά και χιλιάδες, συνήθως αχρείαστοι, κομματικοί διορισμοί. Άφθονη ανέξοδη κουβέντα για επενδύσεις που σκοντάφτουν στην αρχαιολογική υπηρεσία και στη NATURA.Υπογραφή τρίτου μνημονίου αλλά και λεονταρισμοί αθέτησης των συμφωνηθέντων. Η πρόσφατη δήλωση απαξίωσης της διάκρισης των εξουσιών από τον νέο της Δικαιοσύνης ένα δηλητηριώδες κερασάκι στην λαϊκιστική τούρτα. Ποιος Όρμπαν;

Ένας απρόβλεπτος πολιτικός και ιδεολογικός αχταρμάς. Η τέχνη του ασπόνδυλου λαϊκισμού στα καλύτερά της. Όχι βέβαια ως αποτέλεσμα ενός καταστρωμένου σχεδίου αλλά ως απότοκο μιας διάτρητης ιδεολογικής ταυτότητας και της λατρείας του κυβερνητισμού με κάθε θυσία. Ένα μοντέλο από το παρελθόν που ταιριάζει σε χώρες τριτοκοσμικές με καθημαγμένη μεσαία τάξη, νησίδες προσοδοθηρίας, ανοχή στη βία και στοιχεία κορπορατικού καπιταλισμού. Αν σήμερα υποχωρεί, αύριο σε μια αλλαγή του πολιτικού κλίματος φιλοδοξεί να βρεθεί και πάλι στη θέση του οδηγού ως ο δεύτερος πόλος του νέου δικομματισμού. Όταν ο Κυριάκος θα έχει κουράσει.

Η ριζοσπαστική αριστερά δύει και στη θέση της ανατέλλει ένα υβριδικό μόρφωμα με σαφώς μεγαλύτερη διεισδυτική ικανότητα κυρίως στα λαϊκά στρώματα. Μεγάλο μέρος του ελληνικού εκλογικού σώματος δεν διαθέτει την αναγκαία πολιτιστική ταυτότητα ούτε τα ανάλογα πολιτικά εργαλεία ώστε να απομονώσει τέτοιου είδους σχηματισμούς. Εδώ θα μου πείτε δεν διαθέτουν ούτε οι Ιταλοί. Τα ΜΜΕ δεν θα του αρνηθούν τις «καλές» τους υπηρεσίες, όταν οι συντεχνίες θα υπερασπίζονται τα κεκτημένα τους. Η Ελλάδα κινδυνεύει να μπει σε έναν κύκλο δημιουργίας - καταστροφής, δηλαδή στον ορισμό της στασιμότητας. Χωρίς την κοινοτική προστασία, έρμαιο στις διαθέσεις των αγορών. Όσοι δεν έχουν καταλάβει συνεχίζουν να ομιλούν για την αντίθεση δεξιάς - αριστεράς.

Ένα τέτοιο συνονθύλευμα θα προσπαθήσει να οξύνει το πολιτικό κλίμα οδεύοντας προς τις εκλογές. Όχι μόνο στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό, υπερασπιζόμενο δήθεν τις συντάξεις, τη μείωση των οποίων αυτό υπέγραψε. Να μεταφέρει τον πολιτικό διάλογο στη σκανδαλολογία και τις θεωρίες συνωμοσίας. Θα ζήσουμε νέες ενδιαφέρουσες αντιθέσεις όπως «βρώμικοι-καθαροί», «τραπεζίτες-καθαρίστριες», «Περιστέρι-Κολωνάκι», ίσως και «ωραίοι-άσχημοι». Οτιδήποτε είναι ικανό να σκεπάσει τα 4 χαμένα χρόνια, το τρίτο μνημόνιο, τη διαρκή επιτροπεία και φυσικά τις καταστροφές που προκάλεσε σε όλους τους τομείς. Τους 98 νεκρούς στο Μάτι. Στον δρόμο αυτό η πολιτική βία θα διασχίζει ολοένα και συχνότερα τον ποταμό Ρουβίκωνα και όλα θα θυμίζουν μια αποτυχημένη ρέπλικα του 2015.

Ελπίζω η δημοκρατική αντιπολίτευση να μην ακολουθήσει το δρόμο του πολιτικού ξεπεσμού και να κρατήσει τον διάλογο στα επίμαχα και ουσιώδη. Το εκλογικό σώμα που έβγαλε τον ΣΥΡΙΖΑ από τη χαραμάδα του 3% υποθέτω ότι είναι έτοιμο να υποστεί και τις συνέπειες της μετάλλαξής του. Δυστυχώς ένα πολιτικό σύστημα σε συνθήκες αδιάλειπτου πολιτικού βρασμού είναι αρνητικό τόσο για τη δημοκρατία όσο και για την ανάπτυξη. Η πατρίδα μπορεί πολύ εύκολα να εμπλακεί σε περιπέτειες χειρότερες από εκείνες του 2015. Ζητούνται εκείνοι/ες που θα σταθούν και πάλι στη σωστή πλευρά της ιστορίας.

AthensVoice


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση