Κάτι επικίνδυνο συμβαίνει: Μοιραίοι κι άβουλοι μπρος στον επικίνδυνο Ερντογάν

Του Γιάννη Σιδέρη

Ο Πάνος Καμμένος είναι υπουργός Εθνικής Άμυνας, αλλά στο βάθος φαίνεται ότι κρύβει έναν κουλτουριάρη πολιτικό σχολιαστή. Πώς αλλιώς θα εξηγείτο η φράση του «Η Τουρκία λειτουργεί με τη λογική του Εξπρές του Μεσονυκτίου».

Αυτή είναι μια φράση που ταιριάζει σε ένα δημοσιογράφο, σε ένα πολιτικό αναλυτή, σε ένα διεθνολόγο. Όχι σε έναν υπουργό Άμυνας, όταν δύο στρατιωτικοί του βρίσκονται στις φυλακές, οι  οικογένειές τους αγωνιούν και η κυβέρνησή του κινείται μέσα από διπλωματικές διόδους προς απελευθέρωσή τους.

Διέπεται από την  ίδια… ενσυναίσθηση που τον ωθούσε να απειλήσει την Ευρώπη ότι θα τη γεμίσει τζιχαντιστές και τώρα χαρακτηρίζει τα ελληνικά σύνορα ευρωπαϊκά, εκλιπαρώντας εμμέσως την συμπαράσταση των Ευρωπαίων. Στις ίδιες δηλώσεις παραπονείται λέγοντας ότι «δεν μπορεί η Ευρώπη να δίνει στην Τουρκία 4 δισ. και να αντιμετωπίζονται οι Έλληνες στρατιωτικοί ως τριτοκοσμικοί».

Δεν βρίσκουμε λογική συνάφεια στον ανωτέρω συσχετισμό. Στην Τουρκία τα δισ. παρέχονται για τους πρόσφυγες, προκειμένου ο Erdogan να λειτουργήσει ως κλειδοκράτορας της άτυπης φυλακής των προσφυγικών καταυλισμών, για να μην εκκινήσουν τα εκατομμύρια των προσφύγων προς τη Δύση – και θα είμαστε οι πρώτοι που θα πληγούμε δραματικά. Οπότε αν έπρεπε να ψέξουμε κάποιον για τα δισ. θα ήταν όχι η Ευρώπη αλλά ο Erdogan, και μόνο στην περίπτωση που δεν τα αξιοποιήσει για τον σκοπό που του δίνονται. Όχι να γκρινιάζουμε γιατί του δίνονται. Δεν είναι πολιτική αυτή.

Προσμένουν κάποιο «θάμα»

Ωστόσο τα ανωτέρω είναι πταίσματα μπροστά στο τραγικό της κυβερνητικής ανεπάρκειας και ελαφρότητας.

Την ημέρα που ο νέο - σουλτάνος Erdogan, τροπαιοφόρος από το αιματηρό Αφρίν, προαναγγέλλει γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ με πλοίο τουρκικής κατασκευής, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Άμυνας δεν συναντήθηκαν για να συζητήσουν τους τρόπους αντίδρασης στην αύξουσα τουρκική επιθετικότητα σε χώρους που άπτονται ζωτικών ελληνικών ενδιαφερόντων. Συναντήθηκαν, υπό τις εντυπώσεις που δημιούργησε το δημοσίευμα του «Φιλελεύθερου», για να ποζάρουν μπροστά στις κάμερες προσπαθώντας να πείσουν ότι η χωλαίνουσα - έτσι κι αλλιώς - σχέση τους, χαίρει άκρας ευρωστίας.

Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι η πολιτική ηγεσία έχει κατανοήσει το έκρυθμο τοπίο που διαμορφώνεται στα ανατολικά μας σύνορα, καθώς η σταθερότητα που υπήρχε - έστω επίφοβη ως τώρα  - παρήλθε, και το νέο τοπίο εγκυμονεί εντάσεις που μπορεί να φτάσουν ως ένα θερμό επεισόδιο - για να επιλέξουμε την πλέον καθησυχαστική μορφή διατύπωσης.

Η αναγγελία Erdogan για γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ δεν αποδίδεται με την εύκολη ερμηνεία της νευρικής κρίσης ή της μεγαλομανούς εξουσιαστικής βουλιμίας του. Αποσκοπεί να διαμορφώσει καταστάσεις πίεσης ώστε να επιτευχθεί διαμοιρασμός του ορυκτού πλούτου ή να πιέσει για ταχύρυθμη λύση του κυπριακού, υπό το πρίσμα φυσικά των τουρκικών συμφερόντων.

Η επικαιροποίηση της συνθήκης της Λωζάνης, την οποία (προς δόξαν της ελαφρούτσικης, φανφαρόνικης και αψυχολόγητης πρόσκλησής του εδώ) διετύπωσε και εντός ελληνικού Προεδρικού Μεγάρου, δεν είναι απλώς δήλωση νοσταλγίας για τα σύνορα της τουρκικής καρδιάς του. Είναι στρατηγικός στόχος που θα τον επιδιώξει εφόσον δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις, ή εφόσον κάλλιστα τις δημιουργήσει ο ίδιος. Ούτως ή άλλως, η επικαιροποίηση της συνθήκης δεν είναι κάτι μακρινό.  Αυτή ήδη άρχισε νοτιοανατολικά με την κατάκτηση του Αφρίν…

Ένα θερμό επεισόδιο στα σύνορα του Έβρου ή γύρω από τα Ίμια, όπου οι τριβές είναι συνεχείς και το σκηνικό της κρίσης μόνιμο, είναι από πιθανό ως αναμενόμενο. Το έχουν άλλωστε διατυπώσει πιο έγκυρα ημών πρόσωπα, κάποιοι εκ των αξιόλογων καθηγητών που έχει φιλοξενήσει το liberal. Ένα τέτοιο επεισόδιο θα μας υποχρέωνε να καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με αντικείμενο την αλλαγή του νομικού καθεστώτος του Αγαίου, που με την σειρά του θα επιφέρει συνολικές διευθετήσεις. Από αυτές δεν είναι σίγουρο ότι θα είμαστε οι πλέον κερδισμένοι – για να χρησιμοποιήσουμε πάλι την πιο καθησυχαστική έκφραση.

Βέβαια η ελαφρότητα της κυβέρνησης, μπροστά στη νέα γεωπολιτική κατάσταση που διαμορφώνεται, εναρμονίζεται με το πολιτικό κουτσομπολιό των Media. Ψάχνουν υπαρκτές μεν, δευτερεύουσες δε, ενδοκυβερνητικές αντιθέσεις και αρκούνται σε αυτές. Για το αν, και γιατί, ο Καμμένος χαρακτήρισε «ομήρους» τους δύο έλληνες στρατιωτικούς, ή αν είναι διμερές θέμα, και αφού είναι διμερές γιατί ζητήσαμε τη βοήθεια της Merkel.

Το γεγονός - όπως είχαμε γράψει και με το ταξίδι Τσίπρα στην Αμερική -  της αναβάθμισης της βάσης της Σούδας και μεταφοράς σε αυτή λειτουργιών της βάσης του Ιντσιρλίκ, καθώς και η επικείμενη αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου του Αιγαίου, καθιστούν την Ελλάδα ψηφίδα του νέου πλαισίου που διαμορφώνεται, μόνο που δεν έχει άποψη επ' αυτού! Δυστυχώς, ψηφίδα στο σκηνικό δεν σημαίνει αναγκαστικά έπαρση και μεγαλεία. Μπορεί να σημαίνει συμμετοχή στη αναταραχή. Αλλά δεν έχει χρόνο να στοχαστεί γι αυτά. Επιδίδεται σε ανοιξιάτικους όρκους αγάπης Αλέξη - Πάνου.

Η κυβέρνηση στον ύπνο του Δικαίου

Με βάση την καθημερινή συμπεριφορά της κυβέρνησης, την καθήλωση της χώρας η οποία δεν κινείται στο διεθνές πεδίο για συμμαχίες, και την αμήχανη έως ανύπαρκτη συζήτηση στο εσωτερικό, είναι δεδομένο ότι ηγεσία και κοινή γνώμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι ακριβώς διακυβεύεται. Και οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί, όχι επικοινωνιακοί. Η εμπλοκή της σε θερμό επεισόδιο (αποφεύγουμε να πούμε πολεμική κρίση, για να μην κατηγορηθούμε ως κινδυνολόγοι) δεν είναι φαντασία. Είναι ενδεχόμενο που προκύπτει από τα ίδια τα γεγονότα - ενδεχόμενο λέμε.

Παρόλα αυτά, κανένα κρίσιμο κυβερνητικό όργανο – υπουργικό συμβούλιο, ΚΥΣΕΑ - δεν συζητά, δεν χαράσσει στρατηγική και περιμένει από τους ξένους να λύσουν τα δικά μας προβλήματα ασφάλειας. Ο ΟΗΕ θα εκδίδει ψηφίσματα, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ θα κάνουν δηλώσεις, αλλά επί της ουσίας θα είναι ανύπαρκτα. Όπερ σημαίνει πρωτίστως θα πρέπει να στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις.

Προκαλεί δε, μείζονα ερωτηματικά, το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός εδώ και τρία χρόνια έχει ταξιδεύσει αμέτρητες φορές στην ΕΕ προκειμένου να αναζητήσει στηρίγματα και συμμαχίες για το ύψος του ΦΠΑ, για μια ιδιωτικοποίηση, για κάποια προαπαιτούμενα. Για να καταγγείλει την επιθετικότητα της Τουρκίας, τις απειλές για τη συνθήκη της Λωζάνης, την επικείμενη  εμπλοκή στην ΑΟΖ της Κύπρου, δεν έχει κάνει το παραμικρό!

Η μία εκδοχή είναι ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει τους κινδύνους. Η δεύτερη - εξαιτίας της πρώτης - είναι ότι έχει εναποθέσει τα πάντα στον ΥΠΕΞ, ο οποίος στην τελική δεν έχει επιδείξει τρανταχτές επιτυχίες σε Σκόπια, Αλβανία και Τουρκία. Άλλωστε και ο καλύτερος να ήταν, αυτά δεν μπορούν να είναι ενός ανδρός αρχή, αλλά επεξεργασίες think tanks, που η κυβέρνηση δεν έχει και δεν την απασχολεί να έχει.

Κάτι επικίνδυνα περίεργο συμβαίνει.

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση