1821 - Αναψηλαφώντας μια προδομένη επανάσταση…
Του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορα Βυζαντινής Ιστορίας
Πλησιάζει λοιπόν άλλη μια 25η Μαρτίου, που βέβαια θα «τιμήσουμε» και πάλι με τον ίδιο πάντα ανούσιο τρόπο: τις ίδιες παρελάσεις, τα ίδια αφιερώματα, τους ίδιους ανιαρούς επετειακούς λόγους. Και για μια ακόμη φορά προφανώς θα χάσουμε την ευκαιρία να αντικρίσουμε αυτή τη μέρα στις πραγματικές της διαστάσεις, για να μάθουμε να την αντιμετωπίζουμε τελικά με έναν τρόπο εντελώς διαφορετικό. Με έναν τρόπο που πολύ απλά καλεί σε προβληματισμό, σε βαθιά περίσκεψη ή ακόμη και σε μελαγχολία. Έχω άλλωστε την αίσθηση ότι 197 χρόνια μετά την έναρξη της Μεγάλης μας Επανάστασης (και 186 από την επίσημη ίδρυση του θλιβερού μικροελλαδίτικου «βασιλείου» - προτεκτοράτου) ο μόνος τρόπος για να τιμήσουμε ειλικρινά τους ηρωικούς αγωνιστές του ’21 περνάει πια αναγκαστικά μέσα από τον δρόμο της απόλυτης κατάθλιψης.
Αναπόφευκτος πράγματι αυτός ο δρόμος, όταν ζεις στη χώρα της απάτης, της ψευτοπροοδευτικής υστερίας, της πολιτιστικής ασυναρτησίας, της πολιτικής διαφθοράς, της εκκλησιαστικής εκκοσμίκευσης, της βαθιάς κρίσης όλων ανεξαιρέτως των θεσμών. Στη χώρα που τη λυμαίνονται διεφθαρμένοι μεγαλοεπιχειρηματίες και καναλάρχες, αχρείοι πολιτικοί, πλανεμένοι ιεράρχες, αγύρτες δημοσιογράφοι και γραικύλοι θολοκουλτουριάρηδες. Στη χώρα όπου ζει πλέον ένας λαός τυφλός και αμνησιακός, που καθημερινά βουλιάζει ολοένα και περισσότερο στην παρακμή και τη βλακεία. Ένας λαός που κάποτε ήταν ανυπότακτος, που σφυρηλατήθηκε επί αιώνες μέσα από την αντίσταση, που πολέμησε τους Φράγκους κατακτητές, που έχυσε το αίμα του σε περισσότερες από 150 επαναστάσεις ενάντια στους Τούρκους. Και έτσι, αφού τα έπραξε όλα αυτά, πήγε μετά και υποτάχτηκε από μόνος του στα σκουπίδια.
Όπως βεβαίως ήδη αντιληφθήκατε, αυτό εδώ δεν είναι ένα επετειακό κείμενο για μια νικηφόρα επανάσταση. Είναι απλά το ρέκβιεμ για μια τραγική αποτυχία. Και ασφαλώς την αποτυχία όχι των συγκλονιστικών ανθρώπων που κουβάλησαν στις πλάτες τους τον μεγαλειώδη Αγώνα, αλλά εκείνων που διαχειρίστηκαν την απόληξή του: των επιγόνων της επόμενης και της μεθεπόμενης μέρας. Μ’ άλλα λόγια, για τη φενάκη εκείνου του μικροελλαδικού κρατιδίου του 1832, που χτίστηκε εξαρχής πάνω στην απόλυτη προδοσία του οράματος όσων πραγματικά αγωνίστηκαν.
Αυτοί πολέμησαν για ανεξαρτησία, για θρησκευτική και πνευματική ελευθερία, για δημοκρατία και ισότητα. Μα το όραμά τους προδόθηκε αμέσως. Οι ίδιοι πέρασαν στο περιθώριο, πέθαναν φτωχοί και περιφρονημένοι, μερικοί φυλακίστηκαν κιόλας, σαν τον Κολοκοτρώνη, που τον καταδίκασε το καθεστώς του Όθωνα για συνωμοτική δράση. Ή σαν τον Νικηταρά, ο οποίος «θήτευσε» αρχικά στο Παλαμήδι και στη συνέχεια στις φυλακές της Αίγινας (βάσει επίσης ανυπόστατων κατηγοριών για συνωμοσία εναντίον του Όθωνα) και που όταν αποφυλακίστηκε το 1841, το (ξεδιάντροπα βαυκαλιζόμενο και αυτοφερόμενο ως) ελληνικό κράτος του έκανε την…ύψιστη τιμή να του επιτρέψει να επαιτεί κάθε Παρασκευή έξω από μια εκκλησία! Οκτώ χρόνια αργότερα, ο γενναίος και έντιμος αυτός ήρωας πέθανε ξεχασμένος και πάμφτωχος, ενώ το ίδιο φτωχοί και ξεχασμένοι έφυγαν βέβαια και πολλοί ακόμη ήρωες. Και τους αγώνες αυτών των ανθρώπων τους καρπώθηκαν άλλοι, που ούτε πολέμησαν ποτέ, ούτε υποβλήθηκαν στην παραμικρή θυσία και ίσως ούτε και νοιάστηκαν ποτέ τους πραγματικά. Το νεόδμητο ελληνικό κράτος χτίστηκε εξαρχής πάνω στην αδικία και την εμπάθεια. Και η πολιτική μας ιστορία από το 1832 και μετά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι μια ατέλειωτη σειρά από καιροσκόπους, διαδρομιστές, τσανακογλείφτες ξένων συμφερόντων, μέλη και παρατρεχάμενους μασωνικών στοών, χαφιέδες, λαμόγια και πάσης φύσεως λοιπά καθάρματα. Και απολύτως χαρακτηριστική είναι βέβαια η περίφημη φράση του μεγάλου μας στρατηγού Μακρυγιάννη ότι τέτοια λευτεριά τη σιχάθηκε και πως «αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτερία οπού θα γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους, άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή και τιμιότητα…Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλυτώση από τον μεγάλον γκρεμνόν οπού τρέχομεν να τζακιστούμεν…».
Και φυσικά αυτή η απελπισμένη κραυγή του Μακρυγιάννη δεν αντικατοπτρίζει μόνο την αδικία, την αχαριστία και την ασέβεια του καιρού του. Είναι κραυγή αγωνίας για όλο το παρόν της γενιάς του αλλά και πρόγευση του μέλλοντος, κραυγή αγωνίας απόλυτα δικαιωμένη από όλη τη μετέπειτα νεότερη και σύγχρονη Ιστορία μας. Κραυγή για ένα τμήμα του Ελληνισμού που γλίτωσε πράγματι από τον τουρκικό ζυγό, αμέσως όμως πέρασε κάτω από άλλους ζυγούς, όχι τόσο ορατούς, αλλά πάντως εξίσου επικίνδυνους - και τελικά πολύ πιο αποτελεσματικούς. Που έγινε έρμαιο στα χέρια ξένων δυνάμεων, θύμα οικονομικής καχεξίας, χώρος αέναης ανακύκλησης αδικιών και ανισοτήτων, πεδίο εισβολής και επιβολής ξένων πολιτισμικών προτύπων που οδήγησαν στην πνευματική του διάβρωση και εν τέλει εκποίηση. Που έγινε έρμαιο μιας ατέλειωτης σειράς ανελλήνιστων πολιτικών, φραγκεμένων κληρικών και πλεγματικών ψευτοδιανοούμενων, η οποία, ως πεμπτοφαλαγγίτικο σκουπιδαριό, ανέλαβε να φέρει εις πέρας το έργο της μετακένωσης του Ευρωπαϊκού Διασκοτισμού, πλήττοντας το ζωντανό και σφύζον σώμα της Ρωμηοσύνης με τη βλακώδη νεκρόφιλη λατρεία μιας (ιδεαλιστικά άλλωστε μεταλλαγμένης) αθηνοκεντρικής αρχαιότητας και καθιστώντας σύντομα δυνατή την κατάντια του δύσμοιρου κρατιδίου σε ένα μόρφωμα μίζερο, απρόσωπο, πολιτισμικά ασυνάρτητο και χαοτικό. Κι αν κάποιες σπίθες ζωντανές παρέμειναν ακόμη μέσα σ’ αυτό, τροφοδοτούμενες από το μεγαλύτερο και αείποτε ζων κομμάτι του Ελληνισμού, που επιβίωνε πανσθενές - παρά τα δεινά - πέρα από τα επίσημα σύνορα, έσβησαν αργότερα κι αυτές μαζί με τη συθέμελη κατάρρευση του παντός, μέσα στο αίμα, τη σκόνη και τους καπνούς της Μικρασίας. Το 1922, ακροτελεύτια στην πραγματικότητα χρονιά όχι μόνο της Ελληνικής Επανάστασης αλλά και του Βυζαντίου, χρονιά που οριστικά «η Ρωμανία επάρθεν», είναι ίσως το πιο καθοριστικό χρονικό ορόσημο στη συνολική Ιστορία του Ελληνισμού. Η συνθλιπτική ταφόπλακα, το βίαιο τέλος μιας περιπέτειας 4000 χρόνων. Και συνάμα η οριστική και μόνιμη επιστροφή στη μίζερη, ευνουχισμένη και μικρονοϊκή λογική του γελοίου και τραγελαφικού ψευδοκράτους της Μελούνας.
Από κει και πέρα, ο κατήφορος προς τον πάτο δεν είχε πια τελειωμό. Μία χώρα πλέον ανάπηρη, μια ιστορία ακρωτηριασμένη κι ένας λαός σε βαθιά σύγχυση που μετά και την τελευταία αναλαμπή του - το μεγάλο κύκνειο άσμα του στ’ Αλβανικά Βουνά και την Αντίσταση - παραδόθηκε πια εντελώς. Ένας λαός που (κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν άλλωστε μιας άρχουσας - και αυτοφερόμενης ως μεγαλοαστικής τάξης - γουνένδυτης και πλήρως αφελληνισμένης κουρελαρίας) αφιερώθηκε πια ολοκληρωτικά στο νεόδμητο «greek dream» του κομποδέματος και στην πλέον παραληρηματική πολιτιστική ασυναρτησία, κατορθώνοντας επί μισό αιώνα να καταβροχθίζει με τη βουλιμία απύθμενου οχετού και να χωνεύει με συνοπτικές διαδικασίες ένα απερίγραπτο τουρλού, μέσα στο οποίο στοιβάζονταν η καραγκούνα και ο τσάμικος με τον Αττίκ και τον Τζίμη Μακούλη, ο Μάρκος και ο Τσιτσάνης με το φοξ τροτ, η εκκλησιαστική σύναξη με την προτεστάντικη ευσεβιστική ηθικολογία, ο πλάγιος του δευτέρου με το τσιφτετέλι, ο Θεόφιλος και ο Ελύτης με τη Μέριλυν, ο Γρηγόριος Νύσσης με τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, ο Μπιθικώτσης με τη Μαντόνα και τη Λέιντυ Γκάγκα, ο Κόντογλου με τον Κοέλο και τον Γουόρχολ, ο Μάνος και ο Μίκης με τον Τέρη Χρυσό, ο Χρύσανθος με τον Βαρθολομαίο και τον Ιωάννη Ζηζιούλα, ο Βούλγαρης με τη Στεφανίδου και την Ανίτα Πάνια, ο Μότσαρτ κι ο Βιβάλντι με τον Αργυρό, η «Πολίτικη Κουζίνα» με τα τουρκοσήριαλ και την «αισθητική» του Jumpo, ο παπα-Θόδωρος Ζήσης με τον Ράμφο, τον Φάρο και τον Γιαγκάζογλου, ο Σπανουδάκης με τη Στανίση, την Πάολα και τον Καρβέλα. Όσο για την τελική απόληξη της συνολικής αυτής εκπάγλου πολιτισμικής συνθέσεως (στην πιο ευτελισμένη της βεβαίως πλέον και πεπτωκυία μορφή), αυτήν τη ζείτε και τη βλέπετε πια καθημερινά στις κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενες πόλεις σας, στις όζουσες γυάλινες οθόνες σας, στις χάσκουσες αναγκαστικές συναναστροφές των εργασιακών σας πρωινών, στη φρικώδη ηχορύπανση των - χαμένων στην πολύβουη μοναξιά τους - σαββατόβραδων.
Και για ποια τελικά απ’ όλα αυτά θα είχαμε άραγε ποτέ το δικαίωμα να κατηγορήσουμε οποιονδήποτε άλλον, εκτός από τους ίδιους τους θλιβερούς εαυτούς μας; Για ποια δηλαδή απ’ όλα αυτά δεν ήμασταν υπεύθυνοι οι ίδιοι; Τα πιο πολλά εμείς τα προκαλέσαμε. Αλλά και για τα άλλα, πάλι εμείς φταίμε, που δίχως αντίδραση τ’ αφήσαμε να συμβούν. Κανένα απολύτως άλλοθι δεν μπορεί να σταθεί για τον πάλαι ποτέ λαό της Αντιστάσεως, που απλώς κάποια στιγμή επέλεξε, ως πλεγματικός νεόπλουτος, να πετάξει αβασάνιστα στη χωματερή όλη την Ουσία του, όλα τα σημαίνοντα και σημαινόμενα του καθ’ ημάς Τρόπου, που τον γέννησαν και τον κράτησαν ζωντανό επί χιλιετίες. Κανένα άλλοθι για τον λαό που θέλησε να γίνει «πολιτισμένος», πιθηκίζοντας ξένα πρότυπα και τρόπους αλλότριους, για να μάθει απλά να συλλαβίζει - κατά πώς λέει κι ο Σεφέρης - «σπασμένες λέξεις από ξένες γλώσσες».
Και έτσι πια εδώ, στο Σήμερα, έχοντας απολέσει πλέον την ταυτότητά μας, απομείναμε να κάνουμε εις το διηνεκές κύκλους γύρω από το Πουθενά. Αποστερημένοι από τα βασικότερα δομικά στοιχεία της ταυτότητάς μας, παραλυμένοι από την ιστορική αμνησία, αποξενωμένοι από τις αιώνιες αξίες μας, σε πλήρη αποστασία από τον Θεό, επιδέξια χειρουργημένοι επί χρόνια πάνω στο κρεβάτι του Προκρούστη με τα νυστέρια του εύκολου πλουτισμού, της αφελληνισμένης «παιδείας» και του εγκάθετου ψευδο-εκσυγχρονισμού. Πνιγμένοι επί μακρόν στην ευτέλεια της δανεικής ευμάρειας - και τώρα πλέον στο άγχος της οικονομικής κρίσης (από την οποία ποθούμε να εξέλθουμε απλά και μόνο για να επιστρέψουμε στη δανεική ευμάρεια). Βουλιάζοντας στη σαβουριάλιτυ κατινιά των βοθροκάναλων. Ερωτοτροπώντας καθημερινά με τη ρηχότητα, τη χυδαιότητα, το κιτς και τη βλακεία. Καταναλισκόμενοι σε «ανθρώπινες σχέσεις», δομημένες με κριτήρια της πλάκας. Προσκυνώντας στοιβαδόν ειδωλόθυτα και σκύβαλα τραγικά. Ανάγοντας σε πρωταρχικές μας αξίες το πορτοφόλι μας κι όποιο άλλο σκουπίδι σφηνώνεται κατά καιρούς στο άρρωστο μυαλό μας. Πετώντας στα σκουπίδια της αθεΐας τη ζείδωρη ορθόδοξη πίστη μας ή νοθεύοντας και μαγαρίζοντάς την μέσα στα λύματα του Οικουμενισμού. Αδρανείς ρέκτες της θυμηδίας, μανικοί εραστές του Τίποτα, νευρωτικά υποχείρια του εθισμού στην απόλυτη θολούρα και στο βαθύ τέλμα, μέσα στα οποία βουλιάζουμε εδώ και δεκαετίες. Και ειδικά τα τελευταία χρόνια, άθλιοι κι εμμονικοί υποστηρικτές και συνεργοί αντίχριστων και μισελληνικών κυβερνήσεων, που εγείρονται ασφαλώς στο προσκήνιο κατ’ εικόνα ημών και ως σαρξ εκ της σαρκός ημών, που εμείς τις ανακυκλώνουμε στην εξουσία και τις παρακολουθούμε παθητικά να αποτελειώνουν με δαιμονική μανία ακόμη και τα λίγα που απέμειναν όρθια μετά από την επέλαση δύο αιώνων φωταδιστικής υστερίας και ψευτοπροοδευτικής χυδαιότητας, να πετούν τα μαργαριτάρια στα γουρούνια, να εξεμούν απροκάλυπτα πάνω στα ιερά, να αφοδεύουν ξετσίπωτα πάνω στα τίμια. Έρημα και κενά σαρκία καταντήσαμε πια, που δείχνουν να περιφέρονται δίχως νόημα και δίχως σκοπό. Έχει απομείνει άραγε μέσα μας κάποια σπίθα ζωντανή από τον περήφανο λαό που πάλεψε και έμεινε ζωντανός επί αιώνες, ενάντια σε δυσκολίες απερίγραπτες και καταστάσεις τραγικές; Είναι γνωστό ότι «μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί». Έχει απομείνει όμως άραγε πια εδώ ζύμη, που θα ξαναζυμώσει από την αρχή «όλον το φύραμα»;
Ως λαός, έχουμε έρθει από μακριά, δίνοντας μάχες υπέρ βωμών και εστιών, μάχες με βαρύ τίμημα, μετατρέποντας την αυτοθυσία και τον θάνατο σε συχνά αυτονόητο και ελάχιστο φόρο τιμής για τη σωτηρία της πατρίδας. Έχουμε έρθει από μακριά, δημιουργώντας, συνθέτοντας, παράγοντας και αναπαράγοντας ύλη και πνεύμα, βιώματα και αξίες, ιδέες και πεποιθήσεις, οικονομικές σχέσεις και πολιτικές δομές, τέχνες και γράμματα, θεσμούς και ιδανικά. Σαρκία ένθεα, ατέρμονοι οδίτες, εμπνευσμένοι ταυτόχρονα από το κατά Λόγον και το υπέρ Λόγον. Έχουμε έρθει από μακριά, γεννώντας και αναδιαμορφώνοντας έναν Πολιτισμό με αδιατάρακτη ιστορική συνέχεια χιλιετιών, έσχατα απομεινάρια εμείς σήμερα ενός λαού που κάποτε μεγαλούργησε με μετριοπάθεια, ταπεινοί μαζί και άνω θρώσκοντες, χοϊκοί και περιπατούντες επί πτερύγων ανέμων.
Στο τέλος πια αυτής της μακραίωνης διαδρομής, καθώς βουλιάζουμε στις εσχατιές της παρακμής και της κατάντιας - και λίγο πριν τη διαφαινόμενη ιστορική μας έκλειψη - είναι πια επιτακτική η ανάγκη να παλέψουμε για να ξαναβρούμε επιτέλους την περπατησιά μας. Μόνο έτσι άλλωστε θα εμπνευστούμε από τη μεγάλη μας Επανάσταση του 1821 - και μόνο έτσι βέβαια θα την τιμήσουμε πραγματικά. Όχι με δεκάρικους και ξεφτισμένες επετειακές αναφορές, αλλά ξεκινώντας μια νέα Επανάσταση - και μάλιστα τούτη τη φορά κυρίως ενάντια στους ίδιους τους εαυτούς μας. Μία πραγματική Επανάσταση, όπως η ίδια η λέξη το ορίζει, δηλαδή να κοιτάξουμε πίσω, να βρούμε τι χάσαμε κι έτσι να σηκωθούμε πάλι, πολεμώντας για ν’ ανακτήσουμε την κατάστασή μας την προπτωτική. Για να ξαναβρούμε την αυθεντική μας ταυτότητα, που την απωλέσαμε στη δίνη των καιρών, και να αναζητήσουμε το μονοπάτι που θα μας λευτερώσει απ’ όλη αυτή την ασφυκτική (πρωτίστως πνευματική και δευτερευόντως υλική) σκλαβιά και θα μας βγάλει από το τέλμα.
Το ερώτημα όμως (θα το επαναλάβω) παραμένει αμείλικτο: έχει απομείνει μαγιά σε αυτόν τον τόπο, έχει απομείνει έστω και μικρά ζύμη που θα οραματιστεί αυτή την άλλου είδους συνολική Ελευθερία και θα ξαναζυμώσει όλο το φύραμα; Έχουν απομείνει ζωντανοί; Αν ναι, δεν αρκεί πάντως να το ψελλίζουν με το κεφάλι σκυφτό. Πρέπει επιτέλους να το φωνάξουν. Κι αμέσως μετά, πολύ απλά, πρέπει και να το αποδείξουν. Ατέλειωτες ωστόσο γενιές νεκρών και αγέννητων αυτού του τόπου (για να θυμηθώ και τον Κωστή Παλαμά), απαιτούν τέτοιες αποδείξεις από εμάς. Και επειδή απλούστατα «οι καιροί ου μενετοί», τις απαιτούν επιτακτικά και άμεσα.
Καλή λευτεριά λοιπόν. Αν φυσικά την θέλουμε, αν την αντέχουμε και αν την αξίζουμε…
Απίστευτο κείμενο, συγχαρητήρια κύριε Δαπέργολα. Ό,τι πιο συγκλονιστικό και πιο καίριο έχω διαβάσει εδώ και πολύ καιρό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά υπέροχο. Όλη η σύγχρονη Ιστορία μας κι όλος ο πνευματικός και υλικός κατήφορος δύο αιώνων μέσα σε 2-3 σελίδες. Εύγε!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς γνωστόν, αυτός που σε αγαπά σε κάνει και κλαίς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μου το θυμηθείτε, αυτή η κρίση θα είναι η τελευταία μας.
Το Ψευτορωμαίικο που είχε προφητέψει Ο Αγιος μας, ο εθνομάρτυς Πατροκοσμάς φτάνει στο τέλος του.
Τέτοια κείμενα ούτε γράφονται , ούτε και γίνονται αποδεκτά από πεθαμένους!
Θέλουν ανθρώπους εμπνευσμένους από Τον Τριαδικό Θεό μας και για να γραφτούν και για να μιλήσουν στην αθάνατη Ρωμαίικη Ελληνοχριστιανική ψυχή μας. Με τέτοιους Ανθρώπους , ως τον ΚΥΡΙΟ Δαπέργολα, γνήσιο τέκνο Του Τριαδικού Θεού μας και ένα τόσο δα σπρωξιματάκι από Την Υπεραγία Θεοτόκο μας και το θαύμα έγινε!
Αρκεί να μετα νοήσουμε και να Της το ζητήσουμε!
Ο αρθρογράφος αυτός είναι από μόνος του όλη η μαγιά που χρειάζεται ο Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός μας για να ξανα Αναστηθεί και να μεγαλουργήσουμε!
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μας , μας δείχνει τον μοναδικό δρόμο!
ΘΑ υποφέρουμε αλλά με αλήθειες, προσευχή , μετάνοια , νηστεία , πίστη και αγώνα θα ΑΝΑΣΤΗΘΟΥΜΕ!
ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΗ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΣΚΛΑΒΙΑ , ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΒΑΘΜΟ ΕΙΧΑΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙ
ΠΟΥ Ο ΚΑΛΟΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ ΜΑΣ, ΜΑΣ ΤΗΝ ΧΑΡΙΣΕ ΑΠΛΟΧΕΡΑ...
ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΞΑΝΑΘΥΜΗΘΟΥΜΕ!
ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Καταιγιστικό, εύστοχο, καίριο. Και δυστυχώς με πολύ πικρές και πολύ σκληρές αλήθειες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκλονιστικό. Η Παναγιά να μας λυπηθεί. Καλή αφύπνιση και καλή λευτεριά (αν όντως τη θέλουμε και την αξίζουμε)!
ΑπάντησηΔιαγραφήEυχαριστούμε κ.Δαπέργολα για το κείμενο αληθείας μεν, λυπηρού και απογοητευτικού δε. Όμως χρειάζεται αναθάρρηση και μετάνοια γι αυτό και θα θυμηθώ την ρήση ενός Αγ.Γέροντα: " Mή στεναχωριέστε, παιδιά μου, ο Θεός αγαπάει πολύ την Ελλάδα και τούς Έλληνες." Και επειδή οι Άγιοι δεν λένε ανοησίες, πιστεύω ότι η αγάπη αυτή, μέσα απο τον παιδαγωγικό κανόνα Του, θέλοντας και μή, θα ζυμώσει το φύραμα και η ελπίδα ενός αναγεννημένου έθνους θα ανθήσει πάλι. Ο άσωτος υιός θα έλθει εις ευατόν αρκεί να ταπεινώσει την καρδιά και τον λογισμό του. Και αυτό ζούμε τώρα τον εξευτελισμό και την χλεύη. Όσοι λοιπόν απο μας επιστρέψουμε γρήγορα ας βοηθήσουμε τούς χαμένους μας αδερφούς μέσα απο την προσευχή την μετάνοια την νηστεία, όχι τον φανατισμό την κατάκριση την μελαγχολία. Ας το κάνουμε για τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας, ας κάνουμε εμείς την αρχή, οι λίγοι οι ωριμάζοντες στην νουθεσία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Καλή Ανάσταση Χριστός Ανέστη,΄Έλλην Ανέστη !
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρίς να θέλω να ερμηνεύσω τον αρθρογράφο, δεν θεωρώ πως είναι απογοητευμένος. Ή μάλλον, απογοητευμένος ίσως και να είναι, αλλά απελπισμένος σίγουρα όχι. Σκληρές αλήθειες θέτει, σε μια ακτινογραφία της νεώτερης ιστορίας μας, αλλά πλην αυτού ελπίζει, όπως δείχνουν και άλλα κείμενά του. Όπως π.χ. το Ζητείται Θαύμα. https://kostasxan.blogspot.gr/2018/02/blog-post_461.html. Χρειάζεται μετάνοια όμως, λέει στο κείμενο αυτό. Το θέμα είναι: την έχουμε; Τη θέλουμε πραγματικά τη σωτηρία μας, τη θέλουμε έμπρακτα δηλαδή; Ή μήπως είμαστε απλώς κύνες επί τον ίδιον έμετον επιστρέφοντες; Αυτό είναι το ερώτημα.
ΔιαγραφήΔεν έχω διαβάσει καλύτερη περιγραφή της καθοδικής πορείας των Ελλήνων, από μυρόβλητες ψυχές, γεμάτες από μια δύναμη εσωτερική που δεν έχει αναφανεί σε άλλο λαό, τη δύναμη να σμιλεύει τη λέξη, το μάρμαρο, το στοχασμό και να φτιάχνει ό,τι πιο τέλειο δημιούργησε ποτέ ο άνθρωπος, μέχρι το σημερινό κατάντημα, που περιγράφεται τόσο τέλεια στο κείμενο του κ. Δαπέργολα, που δεν μπορεί κανείς να προσθέσει ούτε μία λέξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστόσο, παρ' όλο το ζόφο που αναδύεται από αυτήν την περιγραφή, της καθόδου των Ελλήνων στον Άδη, τον πνευματικό Άδη, κρατιέται και αναδεικνύεται (έστω με ένα ερωτηματικό) η ελπίδα για την Ανάσταση, για την άνοδο στο διαχρονικό ελληνικό Φως. Που ήταν και είναι πάντα Φως Αγιοπνευματικό, γιατί το Φως μία μόνον ΠΗΓΗ μπορεί να έχει και καμία άλλη!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΔΕΡΦΙΑ.
Θα τα καταφέρουμε, θα βγούμε από τον πνευματικό μας κατασκότεινο Άδη προς το πνευματικό φως του ΧΡΙΣΤΟΥ, του εν Τριάδει Θεού. Αρκεί όποιος αρχίσει να βλέπει το Αναστάσιμο Φως να το μεταλαμπαδεύει αμέσως στον διπλανό του, στον πλησίον του. Ας μην ξεχνάμε εμείς οι Έλληνες δεν πιστεύουμε στην ατομική σωτηρία. Μόνον ως ΕΝΟΤΗΤΑ μπορούμε να νικάμε, να δημιουργούμε και να υπάρχουμε, έως το τέλος των “αιώνων”!
Ἔκθαμβος καὶ ἄναυδος ἐκ τοῦ ἐκπάγλου κειμένου σας κύριε καθηγητᾶ, σᾶς χειροκροτῶ διὰ τὴν ἱστορικὴν ἀνάλυσιν τοῦ πάλαι ποτὲ ὑψίστου, ὅμως πεπτωκότος πλέον ἑλληνικοῦ φρονήματος. Ἀλλὰ θέλετε ὡς ἁπλοῦς πολίτης νὰ σᾶς εἴπω τὴν ἀλήθειαν ποὺ ἐγὼ ἠσθάνθην; Ἐν τέλει τὰ ἀπογοητευτικὰ κείμενα (ὅπως καὶ τὰ ψευδοδιεγερτικὰ) δὲν προσφέρουν ἀπολύτως τίποτε. Γενικῶς τὸ συνεχὲς γράψιμον εἶναι ἀτελέσφορον. Ὅλοι οἱ «πνευματικοὶ» ἐνίοτε παίρνετε ἀνὰ χεῖρας κονδυλοφόρον καὶ γράφετε, γράφετε, γράφετε... Καὶ ὅσον γράφετε σεῖς, τόσο γραμμένους σᾶς ἔχουν οἱ κατέχοντες τὴν ἐξουσίαν. Τί νὰ τὶς κάνω ἐγὼ τὶς ἑρμηνεῖες, τὶς αἰτίες διὰ τὸ νεοελληνικὸν κατάντημα; Μπούχτισα, ἐκορέσθην ἀπὸ τὰς ἀναλύσεις σας κ.κ. καθηγηταί! Αὐτὸ ποὺ ἐν κατακλείδι συμβουλεύετε ἢ προτρέπετε τοὺς Ἕλληνας νὰ κάμουν, δηλαδὴ ἐπανάστασιν, νὰ τὸ κάμετε ὑμεῖς πρῶτοι! Βγέστε ἔξω, ὁμιλῆσατε ὅπως ὁ 92χρονος Μ. Θεοδωράκης, παραμείνατε ἐκεῖ, ὄρθιοι ἕως νὰ σᾶς ἀκολουθήσει ὁ λαός! Ὑπάγετε ἐν τῇ παρελάσει ἀνήμερα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ἁρπάξατε τὰ μικρόφωνα ἀπ' τοὺς αἱρετούς, μὴ τοὺς ἀφήσετε νὰ ποῦν τὶς κοινοτοπίες τους καὶ ἐξεγείρατε τὸν ΛΑΟΝ!! Τώρα, ὄχι αὔριον! Ἑνωμένοι καὶ ἐν ὁμονοίᾳ, ὄχι ὁ καθεὶς διὰ ν' ἀναδείξῃ τὸν ἑαυτόν του. Τότε καὶ μόνον τότε θὰ ἐπαναστατήσῃ ὁ λαός· ὁ ὁποῖος παρεμπιπτόντως ἓν ἔναυσμα χρειάζεται, ἕνα γενικὸν κάλεσμα καὶ θ' ἀκολουθήσῃ, ὅπως στὰ συλλαλητήρια γιὰ τὴ Μακεδονία. Ἡ μικρᾶ ζύμη ποὺ προσδοκεῖτε ἔχει χρεῖαν καλῆς μαγιᾶς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αυτός και άλλοι «γραφιάδες» δεν είναι μόνο λόγια, πολλές φορές παλέψανε και με πράξεις. Το πρόβλημα δεν είναι ο φόβος αυτωνών να τραβήξουνε πρώτοι κουπί, το πρόβλημα είναι ο δικός μας φόβος να ακολουθήσουμε. Το «βγείτε μπροστά κι εμείς από πίσω» ξέρετε πόσες φορές έχει ακουστεί; Και ξέρετε και πόσες βγήκανε κάποιοι μπροστά και μετά απομείνανε μόνοι τους, γιατί κανείς δεν ακολούθησε; Να αφήσουμε λοιπόν στην άκρη την απόσειση ευθυνών από τους δικούς μας ώμους και να δούμε πρώτα τα δικά μας χάλια. Ακόμη και η φοβία (ή δεν ξέρω πού αλλού να το αποδώσω) να γράψουμε το πραγματικό μας όνομα όταν σχολιάζουμε εδώ μέσα, είναι πολύ χαρακτηριστική. Μετά μη ζητάμε επαναστάσεις. Από τζάμπα μαγκιές χορτάσαμε!
ΔιαγραφήΤζάμπα γκρίνια για τη γκρίνια. Πάντως ο άνθρωπος κάνει μια ιστορική αποτίμηση της καθοδικής μας πορείας και δεν παριστάνει τον επαναστάτη ποπολάρο. Ίσα-ίσα, μιλάει για μετάνοια. Αυτή είναι το κλειδί, η γενιά της μετανοίας θα είναι η μαγιά, όχι κάποιοι που θα βγάζουν λόγους στα μπαλκόνια (σαν τον πράκτορα Μίκη) ή θα αρπάζουν μικρόφωνα και θα διαλύουν παρελάσεις. Αυτά τα κάνανε οι συριζαίοι αληταράδες κάποτε και τα είδαμε τα καζάντια τους. Τέτοια θέλετε πάλι, σαματάδες και κουτσαβακισμούς; Δεν θα έλθει έτσι η λύση στον πάτο που βρισκόμαστε, κύριε. Από αλλού θα έλθει.
ΔιαγραφήΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ ΜΕ ΔΙΑΡΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΑΠΕΙΝΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ: "ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΥΙΕ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ ΕΛΕΗΣΟΝ ΚΑΙ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ ΤΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ".
ΑπάντησηΔιαγραφή"ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ=ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ"
ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΙΑΡΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΤΑΠΕΙΝΟ ΦΡΟΝΗΜΑ, ΑΛΗΘΙΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΔΕΝ ΠΡΟΔΙΔΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ.
ΑΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ ΟΣΟ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΕΘΝΟΚΤΟΝΟΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗΣ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΔΗΘΕΝ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΜΑΣ ΥΛΙΣΤΕΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΟΥΣ, ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ http://freevolition.gr/greece.htm ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΧΙΤΛΕΡΙΚΟΙ ΔΩΣΙΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΑΝΕΤΡΕΨΑΝ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗΣ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΨΑΝ ΤΗΝ «ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ» ΜΑΣ…
ΩΣΤΟΣΟ, ΟΠΩΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ «ΟΥΣΙΑ» ΜΑΣ, ΤΗΝ «ΨΥΧΗ» ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΗΝ ΑΦΑΝΙΣΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΑΝΤΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ, ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ (ΟΡΘΟΔΟΞΗ) ΠΙΣΤΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΡΩΤΑ (ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ) ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΥΣΤΕΡΑ. ΓΙΑΤΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ http://freevolition.gr/orthodoxy-homology.htm ΟΠΩΣ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ https://www.youtube.com/watch?v=lUxjDvBLbWA .
ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4, ΣΤΙΧΟΣ 5: «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα·».
...
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ:
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ Κατά του Οικουμενισμού
(ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ)
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ "Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΜΟΥ" από την Παναίρεση του Οικουμενισμού, από τον Ευστάθιο Μοσχοβίτη http://www.freevolition.gr/orthodoxy-homology.htm (συμπληρωμένο)
Παρατηρῶ πὼς δὲν τηρεῖται ὁ κανὼν περὶ τῶν ἠλεκτρονικῶν ζεύξεων (συνδέσμων) ἐκ τοῦ διαχειριστοῦ. Τὸ σχόλιον τοῦ κ. Εὐσταθίου Μοσχοβίτη περιέχει πλῆθος τέτοιων παραπομπῶν. Ἐπίσης, ἐπειδὴ μοὶ ἀπεκρίθησάν τινες ἐπώνυμοι καὶ ἀνώνυμοι (ὁποὺ πολὺ ἀμφιβάλλω ἂν δὲν ταυτίζονται εἰς ἓν καὶ τὸ αὐτὸν πρόσωπον), ἔχω νὰ σχολιάσω πρὸς δῆθεν θαρραλέους ἐπωνύμους ὅπως περιποιηθοῦν τὴν ἰδικήν των κυφότητα μετανοοῦντες κι ἔπειτα ἂς ἀσχοληθοῦν μὲ ἄλλων σχολιαστῶν τὶς ταυτότητες. Καὶ πρὸς μὴ θαρραλέους ἀνωνύμους ποὺ ὑβρίζουν ὅ,τι ἀδυνατοῦν νὰ φθάσουν, ἔχω νὰ σχολιάσω πὼς ἂν προσδοκοῦν τὴν «ἐπερχομένη σωτηρία» τοῦ ἔθνους μὲ παθητικές δεήσεις κλεισμένοι ἐντὸς ναῶν χριστιανικῆς λατρείας, εἶδός τι «ἀντιστάσεως» ὠσὰν τὸ σάψαλο Ἱερώνυμο δηλαδὴ κρατοῦμε ἐμεῖς τὶς θεσοῦλες μας, τοὺς ὑπερμισθοὺς καὶ τὶς περιουσίες μας καὶ σιτίζουμε κουτόχορτον προφορικὸν ἢ γραπτὸν τὸν λαὸ ἤτοι τὰ κορόιδα, εἶναι πολὺ γελασμένοι· μὴ φάγετε, ἔχουμε γλαρόσουπα! Τελικῶς τὸ πνευματικὸν ἐδεσματολόγιόν σας ταυτίζεται μὲ τὴν «ἐλπίδα» τοῦ ΣΥΡΙΖΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντάξει, έπεσαν πάλι οι μάσκες. Και ήταν και καθαρευουσιάνικες, αρχαιολατρικές και δεν ξέρω τι άλλο. Φουλ egomaniac αδυναμία αυτοκριτικής, από κάποιον που υποδύεται τον ξερόλα τιμητή και υπογράφει και ως...Λουκάριστος Ζιλνορμάνδος (!!!???). Καλή επανάσταση (στον καναπέ σας). Εγώ, δεν περιγράφω άλλο.
ΔιαγραφήΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «ΠΑΘΗΤΙΚΗ ΔΕΗΣΗ» ΑΛΛΑ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ
Διαγραφή(ΕΠ)ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ, ΣΤΑΥΡΟΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΑΝΤΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ, ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 1000 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΡΩΜΑΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ (ΒΥΖΑΝΤΙΟ) ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΠΡΟΔΩΣΑΜΕ ΤΗΝ ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΨΕΥΔΟΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ «ΑΛΑΘΗΤΟ» ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΑΠΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΑΛΩΘΗΚΕ Η «ΠΟΛΗ»... ΜΕ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΣΤΥΛΟΒΑΤΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΣ ΑΓΙΟ ΜΑΡΚΟ ΕΥΓΕΝΙΚΟ: «Ο άγιος Μάρκος Ευγενικός, διαπρύσιος πολέμιος του παπισμού, λίγο πριν κοιμηθεί άφησε εντολή: «ούτε στην κηδεία μου ούτε στα μνημόσυνά μου θα πατήσει οποιοσδήποτε υπέγραψε την ένωση με τους καθολικούς» https://agonasax.blogspot.in/2017/06/blog-post_97.html ».
ΑΣ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΑΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΟΥΜΕ-ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ http://freevolition.gr/orthodoxy-homology.htm .
Υ.Γ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΠΙΜΟ ΟΥΤΕ ΛΟΓΙΚΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΣΥΝΔΕΣΜΩΝ, ΟΠΩΣ ΙΣΩΣ ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ «ανώνυμε Λουκάριστος Ζιλνορμάνδος», ΑΦΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΡΑΦΩ ΑΝΩΝΥΜΑ ΟΥΤΕ ΜΕ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ ΟΥΤΕ ΑΝΑΖΗΤΩ ΕΝΑΓΩΝΙΩΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ, ΔΙΑΔΙΔΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ… https://twitter.com/freevolitiongr/status/978090316095016960
Ευχαριστούμε για το εξαιρετικό κείμενο κε Δαπέργολα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσφαλώς και θέλουμε την Ελευθερία.
Αλλά για ποια ελευθερία μιλάμε.
Ασφαλώς για αυτήν που οραματίστηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας,ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης και όλοι οι Θεωρητικοί(ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός) της Επανάστασης(συγχωρήστε με που δεν τους αναφέρω όλους) και οι πρακτικοί προσπάθησαν να κάνουν πράξη.
Και σε καμία περίπτωση από τις παραπλανητικές επαναστάσεις,τις επαναστάσεις εικονικής πραγματικότητας που (υποσχέθηκαν) υπόσχονται κάποιοι και οποιαδήποτε επανάσταση που θα σχεδιαστεί από τους Δεσμοφύλακες μας.
Θα πρέπει όμως για να πετύχει αυτό το εγχείρημα,να έχει ο καθένας μας κατανοήσει και αποφασίσει για το τι συνέβη ως τώρα(ιστορική γνώση και ερμηνεία)-με τη βοήθεια ενός Ρήγα-και το τι θα πρέπει να συμβεί από εδώ και πέρα.
Έως τότε καλή Ανάσταση (εσωτερική και εξωτερική) και καλό Πάσχα σε όλους.
"ΕΙΚΟΝΙΚΕΣ" ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΡΟΣΚΑΙΡΕΣ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ" (ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ...) ΓΙΑΤΙ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΜΟΝΟΓΕΝΟΥΣ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΥΧΗ ΜΑΣ...
ΔιαγραφήΣτο ερώτημα των "κοσμικών": "Πως θα ζήσεις μόνο με τον Σταυρό στο Χέρι και τον Λόγο του Θεού σε ένα κόσμο όπου το άδικο και ο μαμωνάς κυριαρχεί..." απαντά ο Αναστημένος Θεάνθρωπος Χριστός "Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ὁ ἄνθρωπος, ἀλλ' ἐπὶ παντὶ ῥήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ" (Ματθ. 4:4).
Πραγματικά ζει με "Ελεύθερη Βούληση" ο άνθρωπος που με την Χάρη του ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ απελευθερώνεται από τα πάθη και τις αδυναμίες του και Αγαπά τον Θεό και τον συνάνθρωπό του αληθινά, θυσιαστικά και Σταυροαναστάσιμα, βιώνοντας με αληθινή ορθόδοξη ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ πίστη την Ανάσταση του Χριστού ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΩΘΕΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΘΕΟ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ. Καινή Διαθήκη, Α΄ Πέτρου, 1:16 «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι». Καινή Διαθήκη, Α΄ Πέτρου, 1:16 «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι».
ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΑΛΛΩΣΤΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΝΤΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ, ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΥΣΤΕΡΑ... ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΤΑΥΡΟΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ... http://freevolition.gr/orthodoxy-homology.htm