Οι καιροί αλλάζουν, τα μυαλά μας όχι

Του Γιάννη Πανούση

Τελικά είναι θέμα προθέσεων, γιατί "συνείδηση δεν σημαίνει 'δεν ξεχνώ', σημαίνει τοποθετώ την τραυματική εμπειρία στα ιστορικά της συμφραζόμενα, όχι για να δικαιολογήσω, ούτε για να κάνω συμψηφισμούς’’

Γιάννης Παπακώστας, Πού μας πάει αυτό το αίμα;

Άλλοτε Γίγας και Σοφός Λαός (όταν συμπορεύεται) κι άλλοτε Νάνος και Άφρων Λαουτζίκος (όταν διαφοροποιείται). Άλλοτε Πατριώτες οι κυβερνώντες (κι ας μας οδήγησαν σε οδυνηρές ήττες) κι άλλοτε Προδότες (ενώ μας διέσωσαν από καταστροφές). Άλλοτε Σεβάσμιοι οι ποιμένες (όταν ευλογούν την εξουσία) κι άλλοτε Βλάσφημοι (επειδή διαφωνούν με την κυβέρνηση). Άλλοτε φιλικοί εταίροι οι "πρόθυμοι" Διανοούμενοι κι άλλοτε Χρήσιμοι Ηλίθιοι.

Μοιάζει το Ήθος των πολιτικών και των θεσμών και το Ήθος των πολιτών να μην μπορούν να συναντηθούν, ούτε καν να συγκλίνουν.

Δημαγωγία (oυτοπική ή λογιστική) από τη μία, απάθεια ή αμάθεια από την άλλη εκλύουν μιά αρνητική ενέργεια και (καθ)οδηγούν τη χώρα σε τυφλή και καταστροφική πορεία προς νέες μορφές ανελευθερίας, ανισότητας και πελατειασμού.

Όλοι απολυτοφρονούν κι άπαντες σιωπούν όταν τίθεται το ερώτημα: Σε ποιόν ανήκει η πραγματική υπεύθυνη/υπόλογη/λογοδοτούσα εξουσία;

Επειδή προφανώς δεν ανήκει στα ψάρια (όπως λένε ορισμένοι για το Αιγαίο), ούτε στους απέλπιδες "επαναστάτες", ή στους ικέτιδες ξένους, πρέπει κάποια στιγμή το νέο(;) Κατεστημένο αφενός ν’ αναγνωρίσει τον εαυτό του και τους συμπαίκτες του κι αφετέρου ν’ αναλάβει τις ευθύνες που απορρέουν από το ρόλο του.

Ανάδελφον Έθνος με Ανεύθυνο Πολιτικο-θεσμικό Σύστημα δεν είναι καλό προοιωνιστικό σύμπτωμα.

Η ελληνική κρίση, ανάμεσα στ’ άλλα, ανέδειξε και το μέγα πρόβλημα Ηγεσίας. Και δεν εννοώ μόνον πολιτικής, αλλά πάσης ορατής και αοράτου.

Παλαιοί ηθο-ποιοί σε νέους ρόλους και νέοι ηθο-ποιοί σε παλαιούς ρόλους δεν γίνονται πιστευτοί (ούτε καν αρεστοί). Η εποχή δεν αντέχει άλλες "μεταμφιέσεις". Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα οριζόντιο, καθαρό και πραγματιστικά ονειροπόλο/δημιουργικό establishment, μιά εθνική ελίτ.

Τ’ ακυβέρνητα καράβια ή χάνονται στους ωκεανούς ή βυθίζονται. Και προφανώς δεν φταίνε γι’ αυτό οι χάρτες ή οι ναύτες, αλλά όσοι κρατάνε (ανάποδα) το τιμόνι και επιμένουν να συμβουλεύονται τη (χαλασμένη) πυξίδα.

ΥΓ. "Ωστόσο, μένει το έσχατο ερώτημα:
Ποιοί είναι τάχα οι νικητές
και ποιοί οι ηττημένοι;"
(Αντ.Ρουπακιώτης, Εγώ δεν είμαι ποιητής)

Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση