Οι Έλληνες θέλουν δημοψήφισμα, οι πολιτικοί τους όχι!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


Πάνω από το 60% των Ελλήνων θέλουν να γίνει δημοψήφισμα για το θέμα του ονόματος της πΓΔΜ, σύμφωνα με τελευταίο γκάλοπ της Metron Analysis.

Η κυβέρνηση, ως έχει δικαίωμα, διαπραγματεύεται με την πΓΔΜ μια συμφωνία για το θέμα της αναγνώρισης της γειτονικής χώρας που αφορά το όνομά της και τα άλλα στοιχεία αλυτρωτισμού. Το θέμα αυτό συνιστά κρίσιμο εθνικό θέμα, εμπίπτει δηλαδή στα θέματα που μπορούν να τεθούν στην κρίση των πολιτών κατά το Σύνταγμα, ενώ διχάζει έντονα τον ελληνικό λαό.

Γι’ αυτό και, εφόσον καταλήξει σε συμφωνία, η δημοκρατική τάξη αλλά και λόγοι μείζονος εθνικού συμφέροντος, απαιτούν η κυβέρνηση να την υποβάλλει στην κρίση του ελληνικού λαού, προς έγκριση ή προς απόρριψη. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να προστατευθεί η εθνική και δημοκρατική συνοχή των Ελλήνων, η ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος και τα εθνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού.

‘Όπως άλλωστε έχουμε επισημάνει και αλλού, μια λύση, για να είναι λύση και όχι εισαγωγή σε ένα νέο γύρο αντιπαραθέσεων, οφείλει να γίνεται αποδεκτή από την πλειοψηφία των δύο λαών και όχι να είναι ένα καπέλο που θα φορέσουν τρίτοι, εν προκειμένω οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ, στις δύο χώρες δια των πολιτικών τους και κόντρα στη θέληση των πολιτών.

Οι λαοί δεν συμφιλιώνονται στα ελβετικά θέρετρα όπου μαζεύονται οι Ύαινες του κόσμου μας να στραγγαλίσουν μικρές χώρες. ‘Όπως έγινε στο Νταβός τον Φεβρουάριο 2010, όπου φόρεσαν στον Γιώργο Παπανδρέου το ΔΝΤ και τον έβαλαν στον δρόμο της καταστροφής της χώρας του.

Μεταμοντέρνος σταλινισμός

Ωστόσο η κυβέρνηση επιμένει, άνευ επιχειρημάτων, στην κατηγορηματική άρνησή της να προκηρύξει δημοψήφισμα, παρόλο που ήταν η ίδια, μόλις προ δυόμισυ ετών, που προσέφυγε σε αυτό το μέσο. Σε ένα ντελίριο μάλιστα αντιδημοκρατικής νοοτροπίας, αποδοκίμασε και τα συλλαλητήρια, καταφεύγοντας στο σύνηθες ελληνικό σπορ να λούσει τους οργανωτές  με ένα σωρό επίθετα, αντί να χρησιμοποιεί επιχειρήματα για να πείσει τους ανθρώπους.

Μήπως να καταργηθεί αδέρφια, στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση, και το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και η πρόβλεψη για δημοψήφισμα;

Τα λέει μάλιστα αυτά ένα κόμμα που, πριν έρθει στην εξουσία, διαμαρτυρόταν για την ουσιαστική απαγόρευση των συγκεντρώσεων από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δια της μαζικής, αναίτιας χρήσης δακρυγόνων. Τα λέει μια κυβέρνηση που ήρθε στην εξουσία με πρόγραμμα να ικανοποιήσει τα συνθήματα των διαδηλωτών, για να μη κάνει μετά τίποτα από όσα υποσχόταν. Μια κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει τις αξίες και τις ιδέες της αριστεράς, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.

Οι κυβερνητικοί πιστεύουν κατά τα φαινόμενα ότι όλα είναι παιχνίδια μηχανισμών. Δεν έχει σημασία να πείσουν τους πολίτες συζητώντας μαζί τους, αλλά να πιάνουν τον προκαθήμενο της Εκκλησίας (την οποία έβριζε προ ημερών πατόκορφα το Υπουργείο Εξωτερικών!), νομίζοντας ότι το πλήρωμά της είναι πρόβατα, ιδιοκτησία του Αρχιεπισκόπου.

‘Όπως αυτή η κυβέρνηση δεν συνειδητοποίησε τη δύναμη του εθνικού και κοινωνικού αισθήματος που την έφερε στην εξουσία, έτσι δεν συνειδητοποιεί πάλι τη δύναμή του, τώρα, που εκδηλώνεται εναντίον της πολιτικής της. Φοβούμενοι μάλιστα ότι η συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης θα έχει πολύ μεγάλη επιτυχία, άρχισαν από τώρα να λένε δεξιά, αριστερά, ότι για να είναι επιτυχής, θα πρέπει να έχει τουλάχιστον ένα εκατομμύριο, όσο είχε δηλαδή αντίστοιχη το 1992. Μας κάνουν προφανώς πλάκα, μάλλον κάνουν στον εαυτό τους. Οι ίδιοι μπορούν σήμερα να κάνουν τις προεκλογικές συγκεντρώσεις που έκαναν το 1992;

Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Προδίδουν την ολοκληρωτική αδυναμία της κυβέρνησης να αφουγκραστεί, και στο θέμα αυτό, τα βαθύτερα αισθήματα της κοινωνίας.

Έλλειμμα Δημοκρατικής Κουλτούρας

Προκαλεί όμως πολύ μεγάλη εντύπωση η αλλεργία και πολλών άλλων, πέραν της κυβέρνησης, στην ιδέα της διεξαγωγής δημοψηφίσματος, στην ιδέα δηλαδή ότι μπορεί ο ίδιος ο ελληνικός λαός να αποφασίσει για την τύχη του, για την ιστορία και για το μέλλον της χώρας του. Θεωρούν την άποψή τους αυτονόητη και επομένως περιττεύει να τεθεί στην κρίση του λαού.

Ακόμα κι όταν αυτό πρακτικά συνεπάγεται ότι θα αναθέσουμε τη λήψη τόσο κρίσιμων αποφάσεων σε ένα πολιτικό σύστημα που όλη η πολιτεία του κατατείνει στο ότι, τουλάχιστο σε κρίσιμα θέματα, τελεί συχνά υπό τον έλεγχο ξένων πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων!

Οι αντίπαλοι της ιδέας του δημοψηφίσματος θεωρούν πιο έξυπνους και πατριώτες από τον μέσο Έλληνα, τον κ. Τσίπρα, τον κ. Μητσοτάκη, την κ. Γεννηματά, πιο ικανούς από τον ελληνικό λαό να πάρουν τέτοιες αποφάσεις; Κι αν ναι, γιατί;

Η πρόβλεψη για δημοψήφισμα, πέραν του ότι είναι ο ορθός, βαθιά δημοκρατικός και εθνικός τρόπος να λυθεί ένα τέτοιο ζήτημα, συνεπάγεται και δύο πράγματα ακόμα. Πρώτον «υπευθυνοποιεί» εξ ανάγκης την κυβέρνηση (και τους πολίτες), γιατί, ακόμα κι αν καταφέρει να βρει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που χρειάζεται για μια συμφωνία, οφείλει να πείσει και τους ‘Ελληνες για την ορθότητά της. Δεύτερο ενισχύει τη διαπραγματευτική της δύναμη, αν θέλει όντως να διαπραγματευθεί.

Αυτή η αλλεργία προς τα δημοψηφίσματα είναι ενδεικτική της βαθειάς απουσίας δημοκρατικής κουλτούρας στη χώρα μας. Δηλαδή κακά οργανωμένη χώρα είναι η Ελβετία, όπου ο λαός αποφασίζει κάθε δύο και τρεις, για περισσότερο ή λιγότερο σημαντικά ζητήματα;

Τα δημοψηφίσματα στην ελληνική ιστορία

Με το δημοψήφισμα του 1950 στην Κύπρο υπέρ της αυτοδιάθεσης του κυπριακού λαού και της Ένωσης με την Ελλάδα, ξεκίνησε ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Κυπρίων, μια από τις σημαντικότερες αντιαποικιακές, αντιιμπεριαλιστικές επαναστάσεις του Εικοστού Αιώνα, ως αποτέλεσμα της οποίας υπάρχει σήμερα (τουλάχιστον ακόμα) κυπριακό κράτος.

Και τότε βεβαίως δυσανασχετούσαν οι πολιτικοί των Αθηνών γιατί, έλεγαν, η Ελλάδα αναπνέει με δύο πνεύμονες, έναν αγγλικό και έναν αμερικανικό, και θα πάθαινε ασφυξία χωρίς αυτούς. Έπαθα στο τέλος όντως ασφυξία, αλλά την έπαθε από τα ίδια τα δηλητήρια που την τροφοδοτούσαν οι «αναπνευστήρες» της. Έπαθε ασφυξία  όχι γιατί αντιστάθηκε, αλλά γιατί έκανε επανειλημμένως τα θελήματα των Αγγλοαμερικανών, και στη Διάσκεψη του Λονδίνου (1955), και στη Ζυρίχη και το Λονδίνο (1960) και το καλοκαίρι του 1974. Όπως χατήρια των Αμερικανών πάει τώρα να κάνει ο Τσίπρας στα Βαλκάνια και παντού αλλού.

Με το δημοψήφισμα του 1974 ήταν που ο ελληνικός λαός αποφάσισε να απαλλαγεί από τον ξενόφερτο θεσμό της Βασιλείας, που τόσο τον καταταλαιπώρησε με τις διαρκείς επεμβάσεις του επί δύο αιώνες υπέρ Ξένων Δυνάμεων, ακρωτηριάζοντας ευθύς εξ αρχής την ελληνική ανεξαρτησία και τη δημοκρατία.

Μπορεί κάποιος να φανταστεί τι θα γινόταν αν επεβίωνε αυτός ο θεσμός, ή αν καταργούνταν με κάποια συντακτική πράξη, που δεν θα επικυρωνόταν από τον λαό;

Χάρη στο δημοψήφισμα του 2004 στην Κύπρο διεσώθη η Κυπριακή Δημοκρατία, κι έτσι δεν χρειάζεται τώρα ο κ. Μουζάλας να ψάχνει σκηνές και για Ελληνοκύπριους πρόσφυγες.

Εμείς ίσως κάνουμε λάθος. Κάνουν άραγε και οι απέναντι; Γιατί λυσσάει ο Σόιμπλε και όλο το ευρωπαϊκό σκυλολόι, κάθε φορά που τα δημοψηφίσματα, αλλά και οι απλές εκλογές ακόμα, έρχονται να παρενοχλήσουν τα σχέδιά τους;

Το δημοψήφισμα του 2015

Εκεί που ο παραλογισμός και η ασυναρτησία φτάνουν στο απόγειο, είναι στην επίκληση του προηγούμενου του 2015, ως επιχειρήματος εναντίον των δημοψηφισμάτων. Είδατε τι έγινε, λένε, η κυβέρνηση δεν σεβάστηκε το αποτέλεσμα! Δηλαδή να μην κάνουμε δημοψηφίσματα, για να αποφύγουμε τον κίνδυνο να μην εφαρμόσουν το αποτέλεσμα οι κυβερνώντες!

Πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι. Επειδή θεωρούμε τους πολιτικούς μας ανάξιους να διαχειριστούν το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος, καταργούμε τον θεσμό του δημοψηφίσματος, και αφήνουμε τους ίδιους, ανάξιους πολιτικούς, να παίρνουν τις τελικές αποφάσεις μόνοι τους, χωρίς «ενόχληση» από τη λαϊκή ψήφο.

Το λάθος δεν είναι ότι έγινε το δημοψήφισμα του 2015. Το λάθος είναι ότι δεν έγινε το 2010, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου έβαλε τη χώρα στα Μνημόνια και τις Δανειακές, πραγματοποιώντας κατ’ ουσίαν ένα πραξικόπημα εις βάρος της συνταγματικής τάξης, της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας και του δημοκρατικού πολιτεύματος, ως αποτέλεσμα του οποίου, σύμφωνα με τις στατιστικές, όχι με την άποψη του γράφοντος, η Ελλάδα υπέστη τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του καπιταλισμού.

Δεν μπορώ να ξέρω τι θα γινόταν αν είχε προβλεφθεί τέτοιο δημοψήφισμα το 2010. Το βέβαιο είναι ότι, ότι κι αν γινόταν, η χώρα δεν θα γνώριζε την τεράστια καταστροφή που γνώρισε ως αποτέλεσμα και της βαθειά αντιδημοκρατικής ψυχολογίας των πολιτικών που τη θεωρούν ιδιοκτησία τους, αλλά τη μεταχειρίζονται στην πραγματικότητα πολύ χειρότερα από την ιδιοκτησία τους.

Ειρήσθω εν παρόδω, η κυβέρνηση Παπανδρέου εξηρτάτο ασφυκτικά από τους Αμερικανούς, τους ίδιους δηλαδή που ανέσυραν το μακεδονικό από την αφάνεια και θέλουν με το ζόρι να το λύσουν εδώ και τώρα.

Ξαναγυρνώντας στο σήμερα, να υπενθυμίσουμε ότι δεν κόβουνε τις συντάξεις ή ξεπουλάνε όλη τη χώρα, από άκρη σε άκρη, γιατί έγινε το δημοψήφισμα του 2015, αλλά γιατί οι κυβερνώντες δεν σεβάστηκαν το αποτέλεσμά του και γιατί δεν είχαν κάνει και την παραμικρή σοβαρή προετοιμασία για να το εφαρμόσουν.

Το δημοψήφισμα του 2015 το προκήρυξαν άλλωστε γιατί τότε, όπως και τώρα, αφενός έχουν οργανική αδυναμία να αφουγκραστούν τον κόσμο, αφετέρου γιατί δεν φαίνεται να διαθέτουν κάποια στρατηγική σκέψη.

Δηλαδή τι θα γινόταν αν δεν είχε προκηρυχθεί το δημοψήφισμα, ή, πολύ περισσότερο, αν είχαμε ψηφίσει ναι; Θα εφαρμοζόταν η ίδια πολιτική, αλλά θα έλεγαν όλοι ότι αυτή την πολιτική τη θέλουν οι Έλληνες. Είτε γιατί ψηφίζουν τα κόμματα που την υποστηρίζουν, είτε, στην περίπτωση που γινόταν δημοψήφισμα και έβγαινε το Ναι, γιατί οι ίδιοι θα την είχαμε επιδοκιμάσει άμεσα.

Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν είχαμε ψηφίσει Ναι στο δημοψήφισμα; Θα μας έκοβαν τη σύνταξη, θα πουλούσαν όλα τα δημόσια νοσοκομεία (όπως λέγεται ότι ετοιμάζονται να κάνουν, μου λένε οι κακές γλώσσες, ελπίζω να μην είναι αλήθεια) και θα τους λέγαμε Ευχαριστώ Αφέντη.

Ο βαθύτερος λόγος που τόσοι μισούν το δημοψήφισμα του 2015, είναι άλλος στην πραγματικότητα. Τους ανάγκασε να πάρουν θέση. Τους ανάγκασε να αντιμετωπίσουν τις ευθύνες τους. Ο μόνος που πέρασε αξιοπρεπώς τη δοκιμασία ήταν ο τότε Πρόεδρος της ΝΔ που παραιτήθηκε αναγνωρίζοντας την αποδοκιμασία. Οι άλλοι, βοηθούντος και του ΣΥΡΙΖΑ, τα βάζουνε τώρα με το δημοψήφισμα. Αν μπορούσαν (αν μπορέσουν), θα απαγόρευαν εντελώς τα δημοψηφίσματα, αν δεν καταργούσαν στο τέλος και τις εκλογές, που έχουν άλλωστε ήδη εν πολλοίς καταφέρει να αχρηστεύσουν, ως εργαλείο έκφρασης πολιτικής βούλησης.

Τα αποτελέσματα δημοψηφισμάτων δεν αλλάζουν νομίμως παρά με νέα δημοψηφίσματα. ‘Ότι και να ψηφίζει έκτοτε ο ελληνικός λαός στις εκλογές, η ψήφος της 5^ης Ιουλίου 2015 συνιστά μια ιστορική παρακαταθήκη του ελληνικού έθνους, την απόδειξη ότι οι πολιτικές που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα είναι αντίθετες με τη θέληση του ελληνικού λαού, με τη δημοκρατία και με την ευρωπαϊκή έννομη τάξη, ένα σπουδαίο πολιτικό και νομικό όπλο.

Η ύπαρξη βέβαια τέτοιων όπλων έχει σημασία όταν μια κοινωνία έχει και τα πολιτικά και κοινωνικά εργαλεία που χρειάζεται για να παλέψουν να υλοποιήσουν τη βούλησή της.

Αυτό είναι το πραγματικό μάθημα του 2015 για τη χώρα που ο εθνικός της ποιητής, ο Διονύσιος Σολωμός, συμπύκνωσε την τραγωδία της με την ιστορική φράση του στην προς Επτανησίους επιστολή του:
«Λαέ μου ευκολόπιστε και πάντα προδομένε».



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση