Ελπίζω να μην γίνετε ένας νέος Σημίτης

Ας μην επαναλάβει και η κυβέρνηση Τσίπρα λάθη όπως αυτά που οδήγησαν στην εθνική ήττα των Ιμίων

Από τον Νίκο Ελευθερόγλου

Σαν αύριο, το 1996, γράφτηκε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας. Μια τραγωδία που στοίχισε τη ζωή σε τρεις Ελληνες αξιωματικούς και οδήγησε σε μια εθνική ήττα με το γκριζάρισμα της περιοχής των Ιμίων. Για αυτή την εθνική ντροπή, οι πραγματικοί ένοχοι όχι μόνο δεν πλήρωσαν για τις τεράστιες και εγκληματικές ευθύνες τους, αλλά έχουν το θράσος να εμφανίζονται ως τιμητές και ως κήνσορες, μέχρι σήμερα, του ελληνικού λαού.

Ο κ. Σημίτης και η παρέα του κατάφεραν την πρώτη μεγάλη ελληνική ήττα μετά τον τραγικό πόλεμο του 1897 και, το χειρότερο, χωρίς να ρίξουν ούτε μια τουφεκιά για την τιμή των όπλων.
Το μόνο που πέτυχαν οι Σημίτης, Πάγκαλος είναι να αλλάξουν για χρόνια την ψυχολογία του Ελληνικού Στρατού και να τον γεμίσουν με θυμό για την ανικανότητα της πολιτικής ηγεσίας.

Γνωρίζουμε ότι ξύνουμε πληγές με αυτή την ιστορία. Πληγές, όμως, που πρέπει να μας διδάσκουν για τον ρόλο ανθρώπων στη σύγχρονη Ιστορία, για το παιχνίδι που έπαιξαν οι σύμμαχοί μας Αμερικανοί (και εδώ), αλλά, το κυριότερο, για τις δικές μας ευθύνες απέναντι στην Ιστορία. Και τότε και σήμερα.

Ο έντρομος κ. Σημίτης πέρασε στην Ιστορία με το «ευχαριστώ» που ψέλλισε μέσα στη Βουλή στους Αμερικανούς, γιατί -λέει- μας έσωσαν από πόλεμο.

Εκείνο που ξέχασε να πει ο φοβισμένος ανθρωπάκος, που ήταν αρχηγός της πιο διεφθαρμένης κυβέρνησης την οποία γνώρισε ο τόπος, ήταν ότι το «ευχαριστώ» του μας στοίχισε τρία παλικάρια και μια σελίδα ντροπής.Αργά χθες το βράδυ ένας άλλος Αμερικανός διπλωμάτης ήρθε στην Αθήνα. Σε μια Αθήνα που, αν είχε εθνική συνείδηση, θα έπρεπε να του στείλει το μήνυμα ότι είναι ανεπιθύμητος, όχι λόγω καταγωγής, αλλά λόγω ακαταλληλότητας.

Ο κ. Νίμιτς δεν κάνει για διαπραγματευτής. Διότι 25 χρόνια μετά όχι μόνο δεν περιόρισε, ως όφειλε, τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων, αλλά τον υποδαύλιζε και τον τροφοδοτούσε.
Είκοσι πέντε χρόνια μετά (στα οποία πληρωνόταν αδρά για τις υπηρεσίες του στον ΟΗΕ) το μόνο που κατάφερε ήταν να είναι μονόπλευρος και ανιστόρητος.

Είκοσι πέντε χρόνια μετά ο κ. Νίμιτς μάς λέει το ίδιο προκλητικό «τραγούδι» που έλεγε από την πρώτη ημέρα: «Αναγνωρίστε τα Σκόπια με το όνομα που έκλεψαν, με την ανύπαρκτη εθνότητα που καλλιέργησαν».
Σήμερα, πράγματι, η χώρα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Σίγουρα έχει πληρώσει τη διαχείριση του «βάζω τα δύσκολα στο ράφι με τα θέματα εξωτερικής πολιτικής». Δεν διαφωνεί κανείς ότι πρέπει να δούμε τι γίνεται γύρω μας, την ώρα που το διεθνές σκηνικό αλλάζει.

Αλλά θέλω να πιστεύω ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν οραματίζεται να γίνει ο νέος Σημίτης στα εθνικά θέματα. Να πει κι εκείνος μέσα στη Βουλή «ευχαριστώ τους Αμερικανούς που μας βοήθησαν να λύσουμε (σ.σ.: με μια εθνική ήττα) το θέμα των Σκοπίων». Θέλω να πιστεύω ότι αυτός ο νέος πατριωτισμός, για τον οποίο μίλησε απευθυνόμενος στον ελληνικό λαό, δεν είναι σαν αυτόν του Κώστα Σημίτη.

Πιστεύω και ελπίζω, κ. πρωθυπουργέ...

Δημοκρατία



  Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση