Το Σκοπιανό δεν φέρνει εκλογές

Του Γιάννη Σιδέρη 

Εχει περάσει το πρώτο δυσάρεστο ξάφνισμα. Η κοινωνία έχει ζήσει με το πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων, το έχει ενσωματώσει, δεν υπάρχει η πρώτη θυμική αντίδραση που κατέβασε τον λαό στους δρόμους με – δίκαιη – αγανάκτηση για την λαθροχειρία της ιστορικής οικειοποίησης που επιχειρούν τα εκ Βορρά σλαβικά φύλα, που εγκαταστάθηκαν περί τον 7ο αιώνα στην περιοχή. 

Η ονομασία περιέπεσε πλέον στη δικαιοδοσία των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών συνεντεύξεων πολιτικών, απόψεων δημοσιογράφων και χρηστών των social media. Φαντασία να έχει κανείς και βρίσκει όσα ονόματα γουστάρει… να προτείνει (μέχρι και το παλαιϊκό «Δακία» πρότεινε πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ).

Η διεθνής κοινότητα όμως έχει την προσλαμβάνουσα, ότι ένα μικρό μετακομμουνιστικό κράτος προσπαθεί να ορθοποδήσει, και ο μεγάλος του γείτονας, με πρόφαση παλιές ιστορίες που χάνονται στην σκόνη του χρόνου, δεν του το επιτρέπει.

Η πολιτική ηγεσία έχει χρέος στην επίγνωση των δυνατοτήτων της χώρας, και εντός των ορίων της να διαφυλάξει όσα μπορεί, από μια υπόθεση που εν πολλοίς είναι χαμένη. Ητοι, να εκμηδενίσει τις αλυτρωτικές τάσεις που υπάρχουν στο σύνταγμα της γείτονος, στην ιστορία, τη γεωγραφία και τους χάρτες των σχολικών βιβλίων, και φυσικά να προφυλάξει τα εμπορικά σήματα, που αποτελούν δυναμικό στοιχείο εισοδηματικής ευεξίας για τις εξαγωγικές επιχειρήσεις της Βόρειας Ελλάδας. 

Εξ ορισμού τα όνομα δεν είναι… μόνο όνομα, έχει οικονομικό και  γεωπολιτικό υπόβαθρο στο διηνεκές.

Γιατί τώρα;

Σε τμήμα των μη ΣΥΡΙΖΑ (ή των αντι-ΣΥΡΙΖΑ) πολιτών, υπάρχει η λαθεμένη αίσθηση ότι η κυβέρνηση άνοιξε το θέμα για μικροπολιτικούς λόγους. Η κυβέρνηση το χειρίζεται μικροπολιτικά, αλλά δεν το άνοιξε αυτή. Το άνοιξε ο διεθνής παράγων.

Βασικές συνιστώσες που το προσδιορίζουν είναι:

Ο ΟΗΕ: Ο Μάθιου Νίμιτς επισκέφθηκε αρχές Καλοκαιριού Ελλάδα και Σκόπια και δήλωσε ότι θα αναλάβει εκ νέου πρωτοβουλία για το όνομα (στην ουσία θα επιταχύνει την παλιά), θεωρώντας ευνοϊκές τις συνθήκες, με την παρουσία του μετριοπαθούς πρωθυπουργού Ζάεφ.

ΗΠΑ και ΝΑΤΟ: Η ένταξη της λιλιπούτειας χώρας στο ΝΑΤΟ στην Σύνοδο του Ιουλίου, αποκτά γι αυτούς ζωτικό ενδιαφέρον, προκειμένου να αποκόψουν την ρωσική διείσδυση στα Βαλκάνια, που είχε επιτευχτεί επί Γκρούεφσκι, και η οποία άρχισε να αναχαιτίζεται υπό την νέα πρωθυπουργία.

Η Σταθεροποίηση των  Σκοπίων: Η ένταξη αυτή θα αποτρέψει την κατάρρευση ή τη διάσπασή τους, καθώς βρίσκονται προ του κινδύνου νέων επεισοδίων και αποσχιστικών τάσεων (να θυμίσουμε ότι μόλις τον περασμένο Απρίλιο ο UCK,  απειλούσε ότι θα απελευθερώσει με πόλεμο «τη γη της Ιλλυρίδας» και τα αδέλφια τους αλβανούς, που «οι Σλαβομακεδόνες (sllavomaqedonve), τους φέρονται σαν ζόμπι».

Να θυμίσουμε επίσης τα επεισόδια με την εισβολή εθνικιστών στο Κοινοβούλιο της  ΠΓΔΜ όταν βουλευτές του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και των κομμάτων της Αλβανικής μειονότητας, εξέλεξαν για πρώτη φορά έναν Αλβανό για πρόεδρο της Βουλής.

Τέλος η  Ε.Ε: Κακώς έστω, βιάζεται να εντάξει στους κόλπους της τα Δυτικά Βαλκάνια, στα οποία περιλαμβάνονται και τα Σκόπια.

Και ναι μεν όλα αυτά δεν είναι άμεσα δικά μας προβλήματα, αλλά αποτελούν το δεσμευτικό πλαίσιο εντός του οποίου καλούμαστε να χειριστούμε  την υπόθεση.

Ο μπουρλοτιέρης Νίκος Κοτζιάς 

Η Ελλάδα ως συνήθως μακάρια, ξαφνιάστηκε με την ξαφνική αναζωπύρωση του θέματος, παρότι ο Νίμιτς είχε προειδοποιήσει. Ωστόσο η ανάφλεξη στο εσωτερικό πολιτικό τοπίο προήλθε κυρίως από τον ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιά, του οποίου η άτσαλη διαχείριση το προήγαγε σε μέγιστο εσωτερικό θέμα!

Εξηγούμαστε:  Αντί να καλέσει τους πολιτικούς αρχηγούς για απλή ενημέρωση, χωρίς δέσμευση εκ μέρους τους, βγήκε και δήλωσε ότι το όνομα θα το ψηφίσουν βουλευτές και όχι κόμματα. Κατήργησε δηλαδή με μία δήλωση τα κόμματα, άγνωστο βάσει ποίας δικαιοδοσίας!

Επόμενο ήταν να τροφοδοτήσει το ένστικτο αυτοσυντήρησης των κομμάτων, τα οποία δικαίως, το εξέλαβαν ως προσπάθεια κατάργησής τους επί του συγκεκριμένου, υποπτεύθηκαν μύριες κυβερνητικές μεθοδεύσεις, και άρχισαν να λειτουργούν ανταγωνιστικά προς την κυβέρνηση.

Επίσης, ενώ ασκεί μυστική διπλωματία – δήθεν για λόγους τακτικής δεν ανακοινώνει τις ελληνικές προτάσεις – απαιτεί τα κόμματα να καταθέσουν τις δικές τους προτάσεις επί των ανύπαρκτων κυβερνητικών! Στο γρονθοκόπημα αυτό της κοινής λογικής, προσχώρησε σύμπας ο ΣΥΡΙΖΑ και τα φιλικά του έντυπα, μη κατανοώντας το γελοίον της απαίτησης.

Εκλογές

Στο Μαξίμου καθόλου δεν είναι θορυβημένοι για την άρνηση του Πάνου Καμμένου να συναινέσει στο συνθετικό «Μακεδονία».

Κατά αρχάς δεν στοχεύουν να συρθούν σε εκλογές. Θα τις κάνουν σε χρόνο που θα αποφασίσουν αυτοί (μάλλον το Φθινόπωρο). Στόχος τους είναι να φανούν επικυρίαρχοι διαμορφωτές καταστάσεων και όχι συρόμενοι από αυτές. Ως εκ  τούτου, στη χειρότερη περίπτωση, δεν  αποκλείεται η λύση να μετατεθεί για αργότερα.

Πέραν αυτού, το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει το άλλοθί του Καμμένου. Αυτός δεν ήθελε, αλλά προκειμένου να μην δημιουργήσει προβλήματα στη χώρα και την κυβέρνηση, τι να κάνει, συναίνεσε!

Υπάρχει και μια άλλη πτυχή, και ας ακούγεται ως μη σοβαρή. Το τι θα πει ο Καραμανλής! Είναι αυτός που έχει κληρονομήσει ως παρακαταθήκη… το δάκρυ του μπάρμπα του, όταν είπε ότι η Μακεδονία είναι ελληνική, και ως εκ τούτου η γνώμη του έχει προστιθέμενο βάρος  επί του θέματος!

Σε κάθε περίπτωση πάντως, μια κυβέρνηση χάνει τη δεδηλωμένη όταν καταψηφιστεί σε πρόταση μομφής (ή εμπιστοσύνης), όταν αποσκιρτήσουν βουλευτές της, ή όταν δεν ψηφιστεί ο προϋπολογισμός. Αυτό αποτελεί οδηγό του κυβερνητικού σχεδιασμού.

Γι αυτό στην αντιπολίτευση ας μην επενδύουν πολύ σε αυτό. 

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση