Τι επέτυχε η Τουρκία με την στρατιωτική της εμπλοκή στη Συρία

Γράφει ο Ανδρέας Ματζάκος

Όπως είναι γνωστό, από τις 24 Αυγούστου του 2016, η Τουρκία συμμετέχει μαζί με δυνάμεις Σουνιτών αντιφρονούντων στο καθεστώς Άσαντ, στην επιχείρηση ΑΣΠΙΔΑ ΤΟΥ ΕΥΦΡΑΤΗ, μέσα στο έδαφος της Συρίας.
Πολλοί σχολιαστές βλέποντας την επί τρίμηνο σχεδόν πολιορκία της πόλεως Al-Bab (Χάρτης 1) και τις απώλειες του τουρκικού στρατού, εξέφρασαν τη γνώμη ότι η επιχείρηση αποτελεί αποτυχία του τουρκικού στρατού. Είναι όμως έτσι;
Χάνει η Τουρκία από τη μέχρι τώρα εμπλοκή της στη Συρία;

Η Τουρκία οργάνωσε την επιχείρηση αυτή, πρώτα από όλα για να αποφύγει τη δημιουργία ανεξαρτήτου κουρδικού κράτους στα νώτα της. Με την επιχείρηση αυτή, απελευθερώθηκε κατ’ αρχάς η πόλη Jarabulus (Αντικειμενικός Σκοπός 1 στον Χάρτη 1), στη συνέχεια η Al-Bab (Αντικειμενικός Σκοπός 2), ενώ τώρα η Τουρκία σχεδιάζει να συμμετέχει και την απελευθέρωση της πρωτεύουσας του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ), Raqqa (Αντικειμενικός Σκοπός 3).

Πλέον αυτού, ο στρατός της κατέχει συριακό έδαφος έχοντας δημιουργήσει μια Ζώνη Ασφαλείας μήκους 90 περίπου Χλμ. (Χάρτης 1). Έτσι απεφεύχθη ο κίνδυνος συνδέσεως του κουρδικού καντονιού Κομπάνι, στο κέντρο της κουρδικής περιοχής, με το καντόνι του Αφρίν στα ανατολικά. Βεβαίως παραμένει το πρόβλημα της πόλεως Manbij, η οποία ευρίσκεται δυτικά του Ευφράτη ποταμού και η οποία κατέχεται από κουρδικές δυνάμεις, για το οποίο όμως Αμερική – Ρωσία και Τουρκία προσπαθούν να βρουν λύση.
Πάντως η μη σύνδεση των κουρδικών καντονιών είναι ζωτικό συμφέρον για την Τουρκία. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Χωρίς στρατιωτική επέμβαση δεν θα το είχε επιτύχει.

Λόγω της παρουσίας της στη Συρία πλέον, η Ρωσία και το Ιράν, κάλεσαν την Τουρκία στις ειρηνευτικές συνομιλίες που έλαβαν χώρα στην Αστάνα του Καζακστάν από 24 έως 26 Ιανουαρίου τρέχοντος έτους, όπου συζητήθηκε το μέλλον της Συρίας. Στη συνέχεια η Τουρκία συμμετείχε και πάλι σε συνομιλίες με το ίδιο θέμα υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, στην Γενεύη από 23 Φεβρουαρίου μέχρι 7 Μαρτίου.
Χωρίς αυτήν την επέμβαση, η εκτίμηση είναι ότι η Τουρκία θα ήταν απούσα από τις συζητήσεις. Ενώ τώρα, είναι βασικός συνομιλητής.

Με την επιχείρηση αυτή επίσης, η Τουρκία απέδειξε τόσο στη διεθνή κοινότητα, όσο και στους Σουνίτες Μουσουλμάνους της Μέσης Ανατολής των οποίων ο πρόεδρος Ερντογκάν φιλοδοξεί να γίνει ο ηγέτης, ότι είναι μια μετριοπαθής δύναμη που πράγματι πολεμά το ΙΚ.

Η πρόσφατη συνάντηση των Αρχηγών ΓΕΕΘΑ, ΗΠΑ, Ρωσίας και Τουρκίας, στην Αττάλεια της Τουρκίας την 7η Μαρτίου, αποδεικνύει ότι η Τουρκία μπήκε ενεργά στη διαμόρφωση του μέλλοντος της εγγύς περιοχής της, ως περιφερειακή δύναμη.
Άρα ό,τι δεν είχε καταφέρει η πολιτική Νταβούτογλου των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες, φαίνεται να αρχίζει να επιτυγχάνει με τη νέα στρατηγική Ερντογκάν.

Βεβαίως τα κέρδη της Τουρκίας είναι προσωρινά, η δε στρατηγική της θα χρειαστεί έναν συνδυασμό παραγόντων για να χαρακτηριστεί τελικώς ως επιτυχημένη. Και πολλοί εξ’ αυτών των παραγόντων δεν εξαρτώνται από τις δυνατότητες της Τουρκίας, αλλά από την εξέλιξη των συμφερόντων και τη συνεννόηση των δυο μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη.

* Ο Ανδρέας Ματζάκος είναι Απόστρατος Αξιωματικός ΣΞ, MSc Διεθνείς Σχέσεις και Διπλωματικές Σπουδές
Πηγή ηλεκτρονική εφημερίδα "Κοινωνείν"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση