Ένας πλανητικός Καζαμίας του 2017 για όσους μισούν τα παραμύθια

Ποιες χώρες της υφηλίου θα πρωταγωνιστήσουν το 2017; Ποιος πηγαίνει καλά και ποιοι βαδίζουν με ταχύτητα στην αντιμετώπιση μεγάλων προβλημάτων τα οποία μάλιστα θα τους απειλήσουν επειδή οι εγγενείς δομικές αδυναμίες δεν θεραπεύτηκαν ή ενεπλάκησαν σε αδιέξοδες συγκρούσεις ή επειδή κάποιοι τάιζαν σανό είτε το εσωτερικό είτε άλλους στο πρόθυμο εξωτερικό;

Του Γιώργου Αναγνωστόπουλου

Όταν έρθει η ώρα της κρίσης, τότε τα παχιά λόγια γίνονται μπούμερανγκ αφού οι ψηλές προσδοκίες που καλλιεργούνταν για λόγους επικοινωνιακής διαχείρισης, όταν δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα, σκάνε ως φούσκα κάνοντας μεγάλο θόρυβο.

Το πραγματικό πρόβλημα όμως είναι, ότι στο επίπεδο του παγκόσμιου καταμερισμού ισχύος, ανάμεσα σε χώρες με πυρηνικά οπλοστάσια, όσο μεγαλύτερη είναι η διάψευση των προσδοκιών, τόσο αυξάνεται το κίνητρο των ηγετών για προσφυγή στον μοναδικό παράγοντα που φέρνει ισορροπία… η τραγική ειρωνεία είναι, ότι αυτός ο φόβος «φυλάει τα «έρημα», όλους εμάς.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση της υπερφίαλης Γερμανίας, της Γαλλίας χωρίς ηγεσία και της Βρετανίας που μοιάζει όλο και περισσότερο με μια… στριμμένη και ιδιόρρυθμη γεροντοκόρη, βαδίζει σταθερά προς τη διάλυση της. Η Ευρώπη από τότε, που η οικονομική της ατμομηχανή (λέγε με Γερμανία) έμεινε ακυβέρνητη από Γάλλο μηχανοδηγό, άρχισε να ξεφουσκώνει.

Η Ευρώπη ήδη βρίσκεται σε διεθνή ανυποληψία και αν καταφέρει να επιβιώσει στη σημερινή της μορφή και δεν διαλυθεί, θα είναι ένα μόρφωμα αντιπαραγωγικό που θα το δείχνουν όλοι ως το εγχείρημα που ξεκίνησε πολλά υποσχόμενο, για να καταλήξει σε κάτι δυσλειτουργικό που δεν αρέσει σε κανέναν, ούτε καν στους ίδιους τους Ευρωπαίους…

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Ας μη γελιέται, δεν έχει καμία τύχη να κάτσει ποτέ στο τραπέζι με τους ισχυρούς αυτού του κόσμου. Εάν θέλει να καταλάβει κανείς το γιατί, δεν έχει παρά να κοιτάξει τα δομικά οικονομικά της στοιχεία και να τα συγκρίνει με τα αντίστοιχα στοιχεία άλλων μεγάλων χωρών για να την κατατάξει στην Γ’ κατηγορία και ως χώρα και ως οικονομική δύναμη.

Προσθέστε σε αυτά και τη στρατιωτική της ανυπαρξία και τη διεθνή διπλωματική απουσία από τα μεγάλα παγκόσμια γεγονότα για να διαπιστώσετε πιο είναι στην πραγματικότητα το αληθινό της μέγεθος σε επίπεδο παγκόσμιου καταμερισμού ισχύος.

Κάπου εκεί θυμάσαι αναπόφευκτα τη ρήση, ότι η Γερμανία είναι πολύ μικρή για να παίξει παγκόσμιο ρόλο και πολύ μεγάλη για να μην αποσταθεροποιεί την Ευρώπη.

ΡΩΣΙΑ

Πολλοί νομίζουν ότι η Ρωσία με τη στρατηγική και διπλωματική της νίκη στην Συρία και όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία, έκανε τη μεγάλη επιστροφή, το μεγάλο «comeback». Δυστυχώς για τους ίδιους θα διαψευσθούν. Στρατιωτική και στρατηγική δύναμη στηριζόμενη σε οικονομία με πήλινα πόδια δεν υφίσταται. Δεν έχει υπάρξει ποτέ στην Ιστορία.

Ο Πούτιν είναι καλός γνώστης της στρατηγικής, αλλά η νίκη του στην Συρία δεν οφείλεται τόσο στη δική του ικανότητα, όσο στην ανικανότητα των αντιπάλων του, εν προκειμένω της κυβέρνησης Ομπάμα, την οποία ανίχνευσε εγκαίρως και εκμεταλλεύτηκε για να προωθήσει τα συμφέροντα της χώρας του.

Και καλά έκανε, αναμφισβήτητα. Το πρόβλημα με τον Βλαντιμίρ Πούτιν όμως, είναι ότι ως «προϊόν Σοβιετικής Ένωσης», δεν αντιλαμβάνεται και πολύ από οικονομικά με αποτέλεσμα να κυβερνά τη Ρωσία με τα κλασικά ρωσικά αρχέτυπα.

Οι οικονομίες όμως, ΔΕΝ μπορούν να στηρίζονται στην πληθώρα πρώτον υλών, σε πέντε βιομηχανίες και σε μία ομάδα ολιγαρχών (οι οποίοι θα έπρεπε να ονομάζονται… κλεφτοκοτάδες-πλιατσικολόγοι, όπως τους αντιμετώπισε με την άνοδό του ο Πούτιν μέχρι να τους θέσει υπό τον απόλυτο έλεγχο του Κρεμλίνου).

Οι εθνικές οικονομίες στηρίζονται στη μεταποίηση και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, πράγματα ανύπαρκτα στη σύγχρονη Ρωσία. Το πρόβλημα το γνωρίζει και έχει προσπαθήσει να αλλάξει πολλά, το «σύστημα» όμως δε βοηθάει, με αποτέλεσμα μια ανύπαρκτη οικονομία.

ΚΙΝΑ

Ο αυριανός ηγέτης του κόσμου και η μεγαλύτερη απειλή για όλες τις χώρες με παγκόσμιες φιλοδοξίες. Μία χώρα που έχει κεντρικό σχέδιο δεκαετιών, όπου κάθε σημαντικό σχέδιο έχει πλειάδα εναλλακτικών σχεδίων. Μία χώρα μεθοδική και… εκνευριστικά υπομονετική.

Μία χώρα που κάνει άριστη χρήση της οικονομικής ισχύος που έχει επιτύχει και επενδύει κυρίως στην τεχνολογία, αφού η εποχή του πλεονεκτήματος του φθηνού εργατικού δυναμικού για την κατασκευή φθηνών προϊόντων που θα κατακλύσουν τις διεθνείς αγορές παρήλθε ανεπιστρεπτί.

Πλέον εργάζεται για να αντισταθμίσει την αύξηση του κόστους παραγωγής, άρα τη μείωση της ανταγωνιστικότητας, τόσο με τη δραματική βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων όσο και με την ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης, ώστε μέρος της παραγωγής να απορροφάται από τους ίδιους τους Κινέζους, μια αγορά άνω του ενός δισεκατομμυρίων ψυχών.

Πρόκειται για μια χώρα που έχει κάνει μέχρι τώρα τα λιγότερα λάθη στο εσωτερικό και το εξωτερικό συγκριτικά με όλες τις άλλες, ενώ και οι δυνατότητες αντιμετώπισης των προβλημάτων που ανακύπτουν στην πορεία στην πορεία είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτρές των ανταγωνιστών της.

ΗΠΑ

Αν σαν άσκηση εργασίας οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές κηρύσσονταν σήμερα εκ νέου, τα συστημικά αμερικανικά κόμματα θα προσάρμοζαν την προεκλογική τους ατζέντα και την πολιτική, στα πρότυπα που εισήγαγε ο Ντόναλντ Τράμπ. Σίγουρα με λιγότερο λαϊκισμό και χυδαιότητα, όμως η ουσία θα ήταν πολύ κοντά στο «νέο δόγμα» που δημιούργησε ο Τράμπ.

Ο αμερικανικός λαός μίλησε, έστω κι αν σε απόλυτο αριθμό ψήφων κέρδισε η Κλίντον. Αυτό που είπαν οι απλοί Αμερικάνοι, είναι ότι η προτεραιότητα της κυβέρνησής τους πρέπει να είναι ο Αμερικανός και η ευημερία του, όχι ο Σύρος ή ο Αφγανός.

Δεν μπορεί ο Αμερικανός Πρόεδρος αντί να διορθώσει και να βελτιώσει πρώτα το υπάρχον οικονομικό και κοινωνικό σύστημα, με επιμέρους νόμους και παρεμβάσεις που είναι εύκολο περάσουν από τα νομοθετικά σώματα, να αναλώνει όλο του το εσωτερικό πολιτικό κεφάλαιο σε ένα αμφιλεγόμενο νομοσχέδιο όπως το «Obama Care».

Και ας μη βιαστούν οι μη γνωρίζοντες να κατηγορήσουν με «τσιτάτα» του είδους «όλοι πρέπει να απολαμβάνουν περίθαλψης», κανείς δε διαφωνεί, το πώς το κάνεις όμως, σχετίζεται με τη βιωσιμότητα… Όπως επίσης είναι ανήκουστο το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα να πάσχει από τέτοια ένδεια ιδεολογική ώστε να καταφεύγει στα «Tea Party» και στις προσευχές.

Η Αμερική ως χώρα και ως σύστημα δεν βρίσκεται σε ιδεολογική παρακμή. Η Αμερική βρίσκεται σε στρατηγική παρακμή λόγο των δικών της λανθασμένων επιλογών, κάτι που κατά την γνώμη μου δεν είναι δύσκολο να αναστραφεί. Η Αμερική επέτρεψε στον εαυτό της να είναι οικονομικά ισχυρή επειδή ηγείται της παγκόσμιας τραπεζικής σπέκουλας και όχι στηριζόμενη στα Βασικά Οικονομικά εργαλεία, όπως η μεταποίηση και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Αυτό που σώζει την Αμερική είναι η παραγωγή και προσέλκυση εγκεφάλων με τους οποίους παράγει τόση καινοτόμο τεχνολογία ετησίως όσο ο όλος υπόλοιπος κόσμος μαζί. Η Αμερική επέβαλε στον κόσμο την Παγκοσμιοποίηση της οικονομίας και είχε δίκιο. Αυτό που ΔΕΝ προέβλεψε και πρέπει με κάποιον τρόπο να διορθώσει, είναι ότι η Παγκοσμιοποίηση της οικονομίας επιτρέπει την ανεξέλεγκτη διάχυση του χρήματος.

Η προσπάθεια ελέγχου του χρήματος (άρα της δύναμης του χρήματος) μέσω διακρατικών συμφωνιών κατά της φοροδιαφυγής και ξεπλύματος μαύρου χρήματος είναι μάταιες. Το χρήμα είναι το υπέρτατο στρατηγικό όπλο, η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε οικονομικά, δεν κατέρρευσε ούτε πολιτικά, ούτε στρατιωτικά.

Επομένως το μεγάλο πρόβλημα της Αμερικής σήμερα είναι πρώτον ο έλεγχος των κεφαλαίων διεθνώς, δεύτερον η επάνοδος της αμερικανικής οικονομίας στις βασικές αναπτυξιακές αξίες και τελευταίο η αντιμετώπιση της Κίνας.

Γιατί από τους υπόλοιπους δεν απειλεί ουσιαστικά κανείς. Καλή η προπαγάνδα, όμως όταν έρχεται η ώρα της σύγκρουσης σε όλα τα επίπεδα, η πραγματικότητα ξεγυμνώνεται…

ΙΝΔΙΑ

Η Ινδία για να κάτσει κάποια στιγμή στο τραπέζι των ισχυρών (έχει όλες τις προϋποθέσεις γι’ αυτό), πρέπει να νικήσει πρώτα τον κακό εαυτό της. Ο μεγάλος εχθρός της Ινδίας, εν αντιθέσει με τη γειτονική Κίνα, είναι οι εσωτερικές της διαιρέσεις, μίση αιώνων, προκαταλήψεις, κάστες και πολυγλωσσία (6 επίσημες γλώσσες, όταν οι ανεπίσημες είναι περίπου ακόμη 18)… κατά συνέπεια η αναποτελεσματικότητα συνολικά του μηχανισμού παραμένει παροιμιώδης.

ΒΡΑΖΙΛΙΑ

Ναι μεν είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Λατινικής Αμερικής, αυτό όμως δεν φθάνει. Επιμέρους επιτυχίες δεν επαρκούν και είναι μακριά ακόμη από το να ωριμάσει σαν κοινωνία, να μειώσει τις μεγάλες της κοινωνικές ανισότητες στην πράξη και όχι στα λόγια και να καταφέρει να δημιουργήσει δίκτυο εθνικών υποδομών (αντί για έργα εντυπωσιασμού ώστε να βγαίνουν «μίζες»), που θα φέρουν την οικονομική ανάπτυξη.

Πηγή Defence-Point


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση