Η ίδια ιστορία από την αρχή…

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας

Φοβάμαι ότι μπαίνουμε ολοταχώς σε ένα δεύτερο εξάμηνο χειρότερο από εκείνο το πρώτο, του Ιανουαρίου του 2015.
Και αν σ’ εκείνο ο Πρωθυπουργός της χώρας φόρτωσε όλες τις καταστροφές σε έναν υπερφλύαρο καθηγητή «της θεωρίας των παιγνίων» και στους ηλίθιους εκβιασμούς του, τώρα αναλαμβάνει ο ίδιος προσωπικά τις ευθύνες των καταστροφικών πρωτοβουλιών του.

Πρωτοβουλίες που έχουν δύο στόχους και όπως πάντα κανένα σχεδιασμό.
Ο πρώτος στόχος, έχει σαν αποδέκτες τους θεσμούς και το ΔΝΤ, πιστεύοντας ότι στην παρούσα φάση η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση και ο δεύτερος την αντιπολίτευση. Για άλλη μια φορά ο Αλέξης παίζοντας κομματικά παιχνίδια έχει σαν προτεραιότητα όχι το καλό του Ελληνικού λαού και των χαμηλοσυνταξιούχων, αλλά πως θα φέρει σε δύσκολη θέση την αντιπολίτευση κατά την ψήφιση στην Βουλή του πακέτου μέτρων παροχών που εξήγγειλε.

Τι θα κάνει η αντιπολίτευση;
Θα ψηφίσει ΟΧΙ στο πακέτο μέτρων υπέρ των χαμηλοσυνταξιούχων πηγαίνοντας κόντρα στο δημόσιο αίσθημα, ώστε να μπορεί να την κατηγορήσει για άλλη μια φορά ότι εκπροσωπεί τους δανειστές και το ΔΝΤ η θα ψηφίσει ΝΑΙ στις παροχές καθιστώντας την συνένοχη στην καταστροφή που έρχεται;

Δεν υπολόγισε όμως για άλλη μια φορά τις αντιδράσεις των δανειστών, αλλά και την δική του δυνατότητα να υπερασπιστεί αυτές του τις εξαγγελίες.

Αναρωτήθηκε ποτέ, είχε υπολογίσει άραγε, όταν με στομφώδη τρόπο εξήγγειλε στον Ελληνικό λαό αυτές τις παροχές, ότι έθετε σε κίνδυνο την συμφωνία για το χρέος που τόσα πολλά είχε επενδύσει πάνω της;

Τι θα κάνει τώρα;

Αν οι δανειστές επιμείνουν στην αδιαλλαξία τους και πουν η τις παίρνεις πίσω αυτές τις παροχές η η συμφωνία για το χρέος παγώνει, τι θα κάνει;
Θα τις πάρει πάλι πίσω, όπως τόσες άλλες;
Αν του πουν εντάξει καλά τα έδωσες, βρες τώρα ισόποσα ισοδύναμα;
Που θα τα ψάξει; Από πού θα τα βρει;
Αντέχει άλλη ταπείνωση η ανύπαρκτη αξιοπρέπεια, όχι πια του ιδίου αλλά του Πρωθυπουργού της χώρας;

Αναρωτήθηκε άραγε, πόσο μεγάλη είναι η ευκαιρία που τους έδωσε να αμφισβητήσουν την συμφωνία για το χρέος, μια συμφωνία που δεν την ήθελαν, με κρύα καρδιά την αποδέχτηκαν και που πάντα θα έψαχναν έναν λόγο να την ακυρώσουν;

Μας λέει ότι διαπραγματεύεται πολιτική λύση.
Ποια διαπραγμάτευση;

Την ό,ποια δυνατότητα είχε η χώρα να κάνει μια υποτυπώδη έστω διαπραγμάτευση την έχουν ακυρώσει οι δηλώσεις του Αλέξη το καλοκαίρι του 2015, αμέσως μετά τo δημοψήφισμα και την απόφαση του να πάμε στο τρίτο μνημόνιο.

«Στις Βρυξέλλες είχα δίλημμα αν θα σηκωθώ να φύγω και θα γυρίσω σαν ήρωας ή αν θα αποτρέψω μια ιστορική οικονομική καταστροφή.
Η απόφαση της εξόδου θα ήταν ανείπωτη καταστροφή.
Να σηκωθώ να φύγω, όπως μου έλεγε η καρδιά μου, γυρίζοντας πίσω ως ήρωας με χιλιάδες να με αποθεώνουν και το κόμμα μου πρώτο, αλλά έχοντας να αντιμετωπίσω την επόμενη μέρα ένα χάος, με την κατάρρευση των τραπεζών, ίσως έναν εμφύλιο.
Και η επιλογή ήταν να πάρω το πολιτικό κόστος να αποτρέψω μια ιστορική οικονομική καταστροφή».

Μετά από όλες αυτές τις δηλώσεις πιστεύει κανείς ότι είμαστε σε θέση σήμερα να κάνουμε διαπραγμάτευση;

Όποτε θέλουν επαναφέρουν στο τραπέζι το θέμα της εξόδου. Μπορεί να κάνει τώρα η κυβέρνηση κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανε το καλοκαίρι;

Και συνεχίζει:

«Πανικός δεν μ' έπιασε, πικρία μεγάλη, αλλά εσωτερική απογοήτευση και πάλη, ναι... Αν ήταν να παίζω στα ζάρια τη δική μου ύπαρξη, θα ήταν εύκολο, αλλά ήταν οι τύχες ενός ολόκληρου λαού».

Από εδώ και πέρα με την απειλή της αποπομπής που ο Αλέξης την θεωρεί, «μια ιστορική οικονομική καταστροφή», «κατάρρευση των τραπεζών, ίσως έναν εμφύλιο», ότι θέλουν θα μας επιβάλουν.

Τι θα τους πει τώρα; Φεύγω;
Αυτό δεν θα είναι σήμερα «μια ανείπωτη καταστροφή»;
Δεν θα επέφερε ένα χάος όπως λέει στην συνέντευξη του; Και γιατί δεν το έλεγε τότε να γινόταν και ήρωας όπως είπε;

Το παραμυθάκι λοιπόν της σκληρής διαπραγμάτευσης που μας λέει είναι ένα τεράστιο ψέμα. Εκκλήσεις κάνουμε να δεχτούν κάποια από τα μέτρα που προτείνουμε και μάλιστα άκομψα, μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Παράκληση κάνουμε και όχι διαπραγμάτευση.

Εμείς προτείνουμε και αυτοί αποφασίζουν. Αυτή είναι η αλήθεια.
Όλα τα άλλα είναι τα συνήθη πολιτικά ψέματα με τα οποία εδώ και δύο χρόνια μας έχουν «φλομώσει» για να τονωθεί το ηθικό των οπαδών.

Τι άλλο του μένει;

Το χαρτί του δημοψηφίσματος το έκαψε το καλοκαίρι του 2015, όταν έστειλε στις κάλπες τον Ελληνικό λαό σ’ ένα δημοψήφισμα-παρωδία, με ένα ανύπαρκτο δίλημμα.

Να καταψηφίσει στις 5 Ιουλίου του 2015 μία συμφωνία που είχε ήδη λήξει στις 30 Ιουνίου και μέσα σε μια νύχτα το «μεγαλειώδες» ΟΧΙ του Ελληνικού λαού το μετέτρεψε σε ένα ταπεινωτικό ΝΑΙ, όταν μάλιστα ο ίδιος διαβεβαίωνε τον Ελληνικό λαό:

«Ελληνίδες Έλληνες, σας καλώ να αποφασίσετε Κυρίαρχα και Περήφανα...»
«Δεσμεύομαι προσωπικά ότι θα σεβαστώ το αποτέλεσμα της Δημοκρατικής σας επιλογής ΟΠΟΙΟ και αν είναι αυτό»

Με τι «κότσια» να προτείνει πάλι δημοψήφισμα;
Και ποιο θα είναι το καινούριο δίλημμα;

Το παιχνίδι των εκλογών.
Γιατί και τις εκλογές σαν παιχνιδάκι τις είδε, έτσι τις αξιοποίησε.
Για κομματικές σκοπιμότητες αλλά και για την άμετρη ματαιοδοξία του, τον Ιανουάριο του 2015 προκάλεσε τις εκλογές για να ανέλθει στην εξουσία με ότι ψέμα μπορούσε να φανταστεί, χωρίς να έχει κανένα πλάνο διακυβέρνησης της χώρας.

Την έλλειψη αυτού του πλάνου και του σχεδιασμού τα είδαμε, τα διαπιστώσαμε και νιώσαμε στο πετσί μας τις καταστροφικές τους συνέπειες, κατά το πρώτο εξάμηνο του 2015.

Αυτοσκοπός η εξουσία, η δύναμη της και τα οφέλη της για το κόμμα και τους συντρόφους.

Στις 20 Σεπτέμβρη του 2015 ξαναέστειλε στις κάλπες τον Ελληνικό λαό με μοναδικό στόχο και σκοπό να απαλλαγεί από τους αντιρρησίες του Λαφαζάνη, να εξασφαλίσει την απαιτούμενη συνοχή στο κόμμα του και να περάσει από την Βουλή το τρίτο και πιο απεχθές δικό του μνημόνιο.

Και σε λίγο καιρό, εδώ που οδήγησε τα πράγματα θα τις χρησιμοποιήσει πάλι, αυτή την φορά σαν μέσο διαφυγής από την εξουσία, αφήνοντας πίσω του μια κατεστραμμένη χώρα, φορτώνοντας στις πλάτες της ένα τέταρτο μνημόνιο, μόνο που αυτό δεν θέλει να το χρεωθεί ο ίδιος.

Για να κλείσει ένας κύκλος και ίσως η πολιτική καριέρα ενός ανθρώπου που πάνω του ο Ελληνικός λαός είδε την ελπίδα και επένδυσε τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του.

Και να αποδειχτεί περίτρανα για άλλη μια φορά, πως και πόσο η εξουσία φθείρει ανθρώπους, ιδέες, αρχές, συνειδήσεις.

Μα περισσότερο φθείρει όλους εκείνους που φοβούνται μην την χάσουν.

Η αδυναμία να την αρνηθείς σε κάνει άλλον άνθρωπο.
Όταν γευτείς τις χαρές της, την δύναμη της, αυτά που σου προσφέρει, τις υποκλίσεις, την μεγαλοπρέπεια και τις τιμές, εκεί αρχίζουν τα προβλήματα.

Ξεχνώντας αυτό που έλεγε ο Καζαντζάκης:

«Αξιοπρέπεια δεν είναι στο να κατέχω τιμές αλλά στο να τις αξίζω»

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση