Διαγωνισμός κοροϊδίας προς τους Έλληνες πολίτες

Η (παλαιοκομματική) λογική να έχεις την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο δεν βγαίνει και η ανοχή θα είναι ελάχιστη για ακόμα έναν ψεύτη πολιτικό

Τ ο ότι χρειάζεται να πάρουμε άδεια από τον Σόιμπλε ακόμη και για να επισκεφτούμε την τουαλέτα το έχουμε καταλάβει. Το ότι ο Τσίπρας δεν θυμήθηκε ξαφνικά τον πόνο του Ελληνα συνταξιούχου, αλλά εφηύρε τη «13η σύνταξη» για να στήσει (στα πρόχειρα) αφήγημα ηρωικής απόδρασης επίσης το καταλάβαμε.

Αυτό που δεν έχω καταλάβει είναι τι ακριβώς κάνει σήμερα η Νέα Δημοκρατία. Στηρίζει τη «γραμμή» Σόιμπλε, την ώρα που για πρώτη φορά διαφαίνονται πραγματικές ρωγμές στο μέτωπο των δανειστών; Ή ρίχνει νερό στον μύλο του Αλέξη, ζητώντας εκλογές «αύριο» για να μειώσει, όπως υπόσχεται, τους φόρους;

Ομολογουμένως παράδοξη στρατηγική... Που ονομάζεται «συμφωνία αλήθειας», αλλά βασίζεται σε ένα θεμελιώδες και αυταπόδεικτο ψέμα. Γιατί και ο τελευταίος Ελληνας αντιλαμβάνεται ότι οποιαδήποτε μείωση φόρων, τουλάχιστον για τα επόμενα δύο χρόνια, προϋποθέτει αλλαγή του συμφωνηθέντος προγράμματος με τη συγκατάθεση του Βερολίνου. Δηλαδή…τρέχα να δεις αν έρχομαι!

Θα μου πείτε, ο πρώτος ή ο τελευταίος είναι ο Κυριάκος που ξεφουρνίζει ψεύτικες προεκλογικές υποσχέσεις, βαφτίζοντάς τις «αλήθειες»; Χορτάσαμε από τέτοια παραμύθια την τελευταία εξαετία. Θυμηθείτε το «λεφτά υπάρχουν», που έλεγε ο αλήστου μνήμης ΓΑΠ μέχρι και λίγο πριν παραδώσει την εξουσία, τα «success stories» του Σαμαρά και φυσικά το σκίσιμο των Μνημονίων και τον χορό με τα νταούλια των αγορών στο μυαλό του ονειροπαρμένου Αλέξη…

Σήμερα, λοιπόν, οι ψηφοφόροι δεν στέκονται τόσο στο ότι ο Τσίπρας τούς εξαπάτησε όσο στο ότι αποδείχτηκε «μία από τα ίδια». Ανεξαρτήτως προθέσεων, δεν μπόρεσε να τους απαλλάξει από τον εφιάλτη του Μνημονίου.
Οι Ελληνες είναι απελπισμένοι. Και ψάχνουν εναγωνίως μια νέα ψευδαίσθηση ελπίδας. Που υποψιάζονται ότι θα τους απογοητεύσει, αλλά θα την επιλέξουν, απλά και μόνο για να αλλάξει το σκηνικό. Εστω και για μία ημέρα.

Ο Κυριάκος, από την πλευρά του, υπόσχεται -δυστυχώς, ψευδόμενος- ότι με μια άλλη συνταγή θα φέρει την ανάπτυξη και θα μας απαλλάξει από το Μνημόνιο. Κόβοντας φόρους, αλλά χωρίς να πειράξει ούτε μια τρίχα από κεφάλι δημοσίου υπαλλήλου. Το είπε προχθές στην ιταλική RAI, δίχως ίχνος δισταγμού: «Αυτό το κράτος, που παραμένει μεγάλο και σπάταλο, μπορούμε να το περιορίσουμε χωρίς να απολύσουμε δημοσίους υπαλλήλους, αλλά κάνοντάς το να δουλεύει πιο καλά, πιο αποτελεσματικά, πιο παραγωγικά, προς όφελος τελικά των Ελλήνων φορολογουμένων».
Δυστυχώς, Κυριάκο, ομελέτα χωρίς να σπάσεις αβγά δεν γίνεται. Θα ήταν πολύ πιο τίμιο εκ μέρους σου να ομολογήσεις ότι, υπό τη σκιά του μαστιγίου Σόιμπλε, ο μόνος τρόπος μείωσης φόρων περνά από την απόλυση ενός ικανού ποσοστού δημοσίων υπαλλήλων.

Αυτό θα ήταν μια πραγματικά «καθαρή εξήγηση» προς τον λαό. Μια ειλικρινής προσέγγιση που θα σεβόμουν, ασχέτως αν προσωπικά δεν θα επέλεγα. Γιατί δεν νομίζω ότι το ελληνικό πρόβλημα λύνεται με τη θυσία 100.000 εργαζομένων του Δημοσίου. Αυτές είναι «νεοφιλελέ» ιδεοληψίες για να τις αναμασούν η κυρία Μιράντα και ο κάθε Σκυλακάκης στον Σκάι.

«Και πώς να τα βάλει με 600.000 δημοσίους υπαλλήλους εν όψει εκλογών;» μπορεί να αναρωτηθείτε. «Γιατί, μήπως τώρα τους έχει ψηφοφόρους;» σας απαντώ. Και με… 20 μονάδες δημοσκοπικής διαφοράς που του δίνουν οι σύμβουλοί του τι έχει να φοβηθεί;
Θα δυσαρεστούσε κάποιον κόσμο ο αρχηγός της Ν.Δ. αν επέλεγε να πει την αλήθεια.

Ο μως, το «αίμα» των απολύσεων θα του έδινε περιθώριο για κάποιες εντυπωσιακές και γρήγορες προσαρμογές ακόμη και στο φορολογικό τοπίο, που μπορεί να περνούσαν από τον Σόιμπλε, να έπειθαν τις αγορές και να τον έσωζαν προσωρινά από το 4ο Μνημόνιο.
Δυστυχώς, η παλαιοκομματική λογική να έχεις την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο δεν βγαίνει και οδηγεί στο προεκλογικό ψέμα. Να μου θυμηθείτε ότι, έτσι και γίνει ο Κυριάκος πρωθυπουργός, ούτε δημοσίους υπαλλήλους θα απολύσει, αλλά ούτε φόρους θα κόψει. Μόνο που οι ανοχές και οι αντοχές θα είναι ελάχιστες για ακόμη έναν ψεύτη πολιτικό του Μνημονίου. Και η παρένθεση μπορεί να έχει τραγικό φινάλε…

Γιώργος Χαρβαλιάς
Πηγή "Δημοκρατία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση