Ο Αμερικανός Πρόεδρος και η ελληνική μυθολογία: Από το δημόσιο χρέος, στο... ατομικό!

Γράφει ο Αλέξανδρος Δρίβας
Υποψήφιος Διδάκτορας Διεθνών Σχέσεων

Η επίσκεψη του Μπάρακ Ομπάμα στην Ελλάδα, μόνο συμβολική δεν ήταν. Οι άρχοντες μιας δύναμης όπως είναι οι ΗΠΑ, δε δίνουν (όπως εμείς) τσάμπα λεφτά για κηροζίνη.

Οι επισκέψεις τους έχουν λόγους σοβαρούς που γίνονται. Ακόμη και συμβολική όμως να ήταν, στην Ελλάδα μάλλον δεν έχουμε κατανοήσει πως τα σύμβολα, παίζουν ρόλο στη διεθνή πολιτική. Μακάρι να ήταν βέβαια μόνο αυτό που δεν έχουμε κατανοήσει. Ας είχαμε ουσία και από σύμβολα, -και να μην υπήρχαν- θα επινοούσαμε.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος, όφειλε και οφείλει να λάβει την ευγνωμοσύνη μας δημοσίως (όχι αντίστοιχο «ευχαριστώ» που ειπώθηκε κάποτε σε μια μάυρη μέρα για την ελληνική εξωτερική πολιτική) γιατί μας έδωσε αλήθεια. Στην ελληνική γλώσσα, η λέξη αλήθεια έχει ένα στερητικό «α» και τη λήθη (=μνήμη). Η άρση της λήθης λοιπόν, η ανάμνηση –ακριβέστερα- οδηγεί στο αληθές. Ο Αμερικανός Πρόεδρος, έδειξε οτι γνωρίζει πράγματα για την Ελλάδα τα οποία η μέση πολιτική σκηνή, αγνοεί –στην καλύτερη- ή τα περιφρονεί –στη χειρότερη- καθώς για πολλές δεκαετίες έριξε το βάρος στη μεγιστοποίηση της διαφθοράς και όχι στο πως οι αξίες τις οποίες συνόδευσε με το «Ζήτω η Ελλάς» ο Αμερικανός Πρόεδρος, θα γίνουν πολιτική. Πως οι πάμπλουτες ελληνικές αξίες και ιδέες θα γίνουν τα νέα (πάντα διαχρονικά) ήθη μας, ήτοι, οι θεσμοί μας και η Πολιτεία μας.

Το πρόβλημα είναι το… Πολυτεχνείο

Μια μελέτη στους αριθμούς που άφησε η ελιτ που προέκυψε από την πτώση της Χούντας των συνταγματαρχών, θα μας πείσει πως πρόκειται ίσως για τη χειρότερη γενιά από αρχής ελληνικού κράτους. Πρόκειται για μια γενιά, που πλούτο (περίπου) 120 ετών, τον στράγγιξε μέσα σε 42 έτη. Πρόκειται για μια γενιά που δημιούργησε μια κοινωνία τερμιτών (όπως αυτή περιγράφεται από την Πολιτική Κοινωνιολογία) η οποία αφού πρώτα μετάλλαξε τον πυρήνα των ηθών του Ελληνισμού, άντλησε από τη Δύση μόνο όσα διαβρώνουν, χωρίς να αφομοιώσει όσα η Δύση μπορούσε να προσφέρει την περίοδο που η τελευταία, άκμαζε.

Η φράση-κλισέ περί απουσίας «οράματος» έρχεται να αποδείξει πως ο μηδενισμός που μας άφησε πίσω αυτή η γενιά, είναι η μοναδική μας ευκαιρία. Βεβαίως και είναι ευκαιρία όταν σου αφήνουν ένα εντελώς κενό οικόπεδο. Τότε έχεις την ευκαιρία να χτίσεις.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος, μέσα σε μεστούς λόγους, μας έδειξε πως αγάπη για την κοινωνία, (την καπηλεύτηκαν πολτικές «δυνάμεις») απαράμμιλη αγάπη για την πατρίδα και ανάπτυξη (και «πατρίδα» και «ανάπτυξη» καπηλεύτηκαν άλλες πολιτικές-κομματικές δυνάμεις και ακόμη το κάνουν) μπορούν να συνυπάρξουν μια χαρά και χωρίς κάποια «ιδεολογία». Το ίδιο συμβαίνει και με την αυτοκριτική. Η αμερικανική πολιτική παρακμή που είδαμε στις μάχες Χίλαρυ Κλίντον και Ντόναλντ Τραμπ, είναι προσωρινή όσο οι ΗΠΑ μπορούν να βγάζουν ανθρώπους με την παιδεία του Αμερικανού Προέδρου που παρά τα λάθη του, αποδεικνύεται πως είναι ο ειρηνικότερος Πρόεδρος των ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες. Σκεφτείτε την Ε.Ε και τη Γερμανία να έπρατταν πολιτικά όσα έπραξαν σήμερα αν ήταν στην αμερικανική εξουσία, επιτελεία του G. Bush Jr.

Τον Ομπάμα, θα τον νοσταλγήσει σύντομα ο κόσμος, ακόμη και αν υπολογίσει κατά το «το μη χείρον, βέλτιστον».

Μυθολογία και Ελληνισμός

Η ομιλία του Αμερικανού Προέδρου στην Ακρόπολη, ήταν μουσική και μελωδία για τα αυτιά ανθρώπων που αγαπούν με πράξεις την Ελλάδα και ο,τι ευγενέστερο παρήγε ποτέ αυτός ο τόπος, τον Οικουμενικό Ελληνισμό, ο οποίος είναι πρόταση ζωής, είναι κοσμοθεωρία που κατά πάσα πιθανότητα, ο ίδιος ο πλανήτης θα ακολουθήσει αναγκαστικά όταν αντιληφθεί πως η παρακμή αγγίζει το σημείο μηδέν.

«Να προσπαθήσετε να μείνετε στη χώρα σας». Να μια ωραία πρόκληση. Και τι θα κάνει κάποιος νέος στην Ελλάδα του 30%; Τι θα κάνει ένας νέος Έλληνας; Να βλέπει την κυβέρνηση με την αντιπολίτευση να μάχονται σε συνθήματα; Να η πρόκληση. Κακά τα ψέματα. Η γενιά μας (γεννημένοι δεκαετία 90’) έχουμε μόνο έναν ρόλο. Να χτίσουμε κάτι για όσους γεννήθηκαν τη δεκαετία του 2010’. Αυτή είναι η πολιτική. Η πολιτική, ορίζεται με δεκαετίες και γενιές (20ετίες). Υπάρχει μεγαλύτερη πρόκληση από το να ακολουθήσουμε την Ελληνική Μυθολογία;
Ο Ουρανός, νικήθηκε από τον Κρόνο. Ο Κρόνος, με τη σειρά του, ηττήθηκε από τον Δία. Το μήνυμα μαθημάτων ζωής που δάσκαλοι του «Πολυτεχνείου» έδρασαν κατάλληλα για να κάνουν ανιαρά τέτοια μαθήματα και να δημιουργήσουν αυτεκπληρούμενες προφητείες περί «νεκρών γλωσσών» (μην ξεχνούμε πως η Κυρία Ρεπούση αποκάλεσε νεκρή γλώσσα τα αρχαία ελληνικά, που ζουν και ακμάζουν σε όλον τον πλανήτη ακόμη και σε τεχνολογίες αιχμής) και ταυτόχρονα, να θεωρούν εαυτούς (αλλά και από μέρος των ακροατηρίων τους) «προοδευτικούς». Ο Μπάρακ Ομπάμα μας έδειξε μέσα σε ένα διήμερο, ένα ψήγμα προοδευτισμού, χωρίς να χρειάζεται να «παντρολογηθεί» με κάποια ιδεολογία.

Ορίστε λοιπόν, θυμίζουμε πάλι την πρόκληση. Η προηγούμενη γενιά, είναι ο Κρόνος. Όσοι δεν έχουν/είχαν πάρε-δώσε με την αρρώστια της προηγούμενης κομματικοποιημένης γενιάς, όσοι δεν έγιναν διαλυτικά στοιχεία με «ταξικά μίση» και διαχωρισμούς οριζοντιομένους και καθέτους, μπορούν να τη γλιτώσουν, όπως τη γλίτωσε ο Δίας από τον Κρόνο. Η εξέλιξη των κοινωνιών αλλά και των ατόμων, στηρίζεται στο «ο μαθητής, πρέπει να ξεπερνά τον δάσκαλο». Η συγκεκριμένη γενιά, θα αμυνθεί όπως είναι φυσιολογικό (στη συγκεκριμένη περίπτωση, μας κουνά και το δάχτυλο…). Η Ελλάδα, κατά τη γνώμη του γράφοντα, θα βγει από κάθε κρίση και θα μεγαλουργήσει μόνο αν επιλέξει «ταγούς» που αποδεδειγμένα δε συμμετείχαν στην αρρώστια της μεταπολίτευσης και χρησιμοποιήσει σα μοχλό, τη γενιά που δεν «έκανε ληστρική επίθεση» στη χώρα. Δεν πρόλαβε να το κάνει, το αποτέλεσμα είναι πως δεν λήστεψε.

Ποιό χρέος;

Ο κύριος Μιχάλης Ιγνατίου, έχει γράψει ένα βιβλίο το οποίο θα είναι σύντομα ιστορικός «μπούσουλας» για κάποιον που θα αναρωτηθεί στο μέλλον τι πράγματι έγινε με το Μνημόνιο και με την υποθήκευση της χώρας. Το δημόσιο χρέος και ο ρόλος των ΗΠΑ, ξεκινά από την αρχή. Η αρχή στην πολιτική, είναι το παν. Ούτε καν το ήμισυ του παντός. Το παν. Ας μην περιμένουμε κάποια «ξεχωριστή» βοήθεια από τις ΗΠΑ για το χρέος. Η Ελλάδα, επέλεξε άλλες «βοήθειες», όταν χρειαζόταν βοήθεια στην αρχή.

Η αμερικανική πολιτική, θα βοηθήσει για τα χρέη, όχι ξεχωριστά για την Ελλάδα. Οι ΗΠΑ, έχουν συγκεκριμένη πολιτική για την Ευρώπη απλά και ο αμερικανικός παράγοντας, έδειξε αφέλεια από το 1993 μέχρι και το 2009 σε σχέση με το πως έβλεπε την αρχιτεκτονική της Ε.Ε και τη Γερμανία. Αυτή η ιστορική παρεξήγηση, στην παγίδα της οποίας έπεσαν οι ΗΠΑ (εκείνος που «πληρώνει και αγοράζει» περιμένει ανταπόδωση) έφτασε να κάνει σιωπηλό τον Αμερικανό Πρόεδρο σε δηλώσεις του Κυρίου Σοϊμπλε, ενός αποδεδειγμένα διωκώμενο για σκάνδαλα (πολιτικο-οικονομικά) στη Γερμανία στις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα, και να μην μπορεί να αρθρώσει καν τη φράση «Greek Debt» στην από κοινού συνέντευξη με την Κυρία Μέρκελ.

Εστιάζουμε λοιπόν στο δικό μας χρέος, που είναι να πάρουμε στα σοβαρά τα όσα μας είπε εδώ ο απερχόμενος Αμερικανός Πρόεδρος τον οποίον πρέπει η Ελλάδα οπωσδήποτε μέσα από την Ομογένεια, (καμία εμπιστοσύνη στην ελληνική πολιτική όσο είναι επάνω η γενιά του «Πολυτεχνείου») καθώς τώρα (ως ήθισται) ο Αμερικανός Πρόεδρος θα χρησιμοποιηθεί από το αμερικανικό πολιτικό σύστημα ως δρώντας εξωτερικής πολιτικής, έστω ήπιας μορφής. Η Ελλάδα, σαν brand name, έχει την πολυτέλεια να έχει τέτοιους φίλους σε μια περίοδο που αυτή η πολυτέλεια, ταυτίζεται με την επιβίωση του Ελληνισμού.

Πηγή MIgnatiou

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση