Ελλάδα και ΗΠΑ, βίοι παράλληλοι

Μετά την αποτυχία του πρωθυπουργού να τηρήσει τις υποσχέσεις του, κατ’ αναλογία με τον πρόεδρο Obama, η Ελλάδα πρέπει να βρει μία άλλη λύση – ένα επόμενο κίνημα, το οποίο να είναι σε θέση να την απελευθερώσει από τη γερμανική κατοχή, καθώς επίσης να μην την εξευτελίζει

"Δεν υπάρχουν πια Έλληνες που να τοποθετούνται υπέρ των μνημονίων, θεωρώντας ότι αποτελούν πράγματι λύση στα προβλήματα της χώρας– αλλά μόνο κάποιοι ανόητοι, οι οποίοι δεν διακρίνουν άλλη δυνατότητα, τουλάχιστον όσον αφορά τη χρηματοδότηση του δημοσίου.

Κανένας πάντως δεν θέλει νέα δανεικά έναντι ενός τέταρτου οδυνηρού μνημονίου που πιθανότατα θα συνοδεύεται από ένα παράλληλο νόμισμα ή από την «κατοχική δραχμή» χωρίς κανένα αντίκρισμα – αφού θα έχει ήδη λεηλατηθεί η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία μας".

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Πριν από οκτώ χρόνια οι Αμερικανοί εξέλεξαν τον πρόεδρο Obama, επειδή ήταν ένας νεαρός πολιτικός, μη διαβρωμένος από το σύστημα – ενώ τους είχε υποσχεθεί πως θα περιορίσει τις στρατιωτικές δαπάνες, αποσυρόμενος από τα διεθνή πεδία μαχών, στηρίζοντας παράλληλα τα μεσαία και κατώτερα εισοδηματικά στρώματα. Ουσιαστικά είχε τοποθετηθεί υπέρ ενός δημοκρατικού σοσιαλισμού (ανάλυση), στη θέση του μονοπωλιακού καπιταλισμού και του άκρατου νεοφιλελευθερισμού – ενός δίκαιου πολιτεύματος για την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας.

Εν τούτοις τους απογοήτευσε οικτρά και δεν τήρησε τις υποσχέσεις του, ενώ οδήγησε τις Η.Π.Α. σε νέες περιπέτειες, πιθανότατα επηρεαζόμενος από την κυρία Clinton –  ιδίως στη Λιβύη, όπου ανέτρεψε το καθεστώς ανοίγοντας το δρόμο στην ISIS και βυθίζοντας τη χώρα στην αναρχία. Κυρίως όμως στη Μέση Ανατολή, όπου προκάλεσε μία τεράστια ανθρωπιστική/γεωπολιτική καταστροφή και ένα μεταναστευτικό χάος – δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία στη Ρωσία να εισέλθει δυναμικά στη διεθνή σκηνή.

Εκτός αυτού δημιούργησε ανόητα μεγάλες εστίες πυρκαγιάς αφενός μεν στην Ουκρανία, αφετέρου στην Αίγυπτο – όπου στηρίχθηκε το τρομοκρατικό καθεστώς των αδελφών Μουσουλμάνων. Παράλληλα τεκμηριώθηκε η διαφθορά του ιδρύματος Clinton κατά τη διάρκεια που η πρώην πρώτη κυρία ήταν υπουργός εξωτερικών – αφού εισέπραξε μέσω αυτού χρήματα από διάφορα επιχειρηματικά λόμπι, καθώς επίσης από κράτη όπως η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και η Τουρκία, αποφεύγοντας να πληρώνει φόρους.

Τέλος, διπλασίασε το δημόσιο χρέος στα 20 τρις $, προσθέτοντας όσο όλοι οι υπόλοιποι πρόεδροι σε 220 χρόνια (!), ενώ έδωσε την ευκαιρία στη Γερμανία να απομυζεί αχόρταγα τις άλλες χώρες εταίρους της, με αποτέλεσμα να διεκδικεί την ανεξαρτησία της από τις Η.Π.Α., μέσω της ηγεμονίας της στην ΕΕ – όταν ταυτόχρονα παράγει τεράστια πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, εις βάρος ολόκληρου του υπόλοιπου πλανήτη.

Ως εκ τούτου, οι Αμερικανοί μάλλον καταψήφισαν την κυρία Clinton και τον κ. Obama  (ανάλυση), παρά ψήφισαν τον κ. Tramp – ο οποίος δαπάνησε τα μισά χρήματα στην προεκλογική του εκστρατεία, ενώ δεν στηρίχθηκε καν από το κόμμα του.

Ακόμη περισσότερο, επέλεξαν το νέο πρόεδρο χωρίς να έχει ένα σαφές οικονομικό πρόγραμμα – εκτός από το ότι θα μειώσει τους φόρους στο 15% (γεγονός που θα ωφελήσει προφανώς τη μεσαία και ανώτερη εισοδηματική τάξη, αφού η ανώτατη δεν πληρώνει καθόλου), θα αυξήσει τις δημόσιες επενδύσεις, θα επιδιώξει την επιστροφή κεφαλαίων στη χώρα του περιορίζοντας το φόρο στο 10%, ενώ θα εμποδίσει τη μεταφορά των θέσεων εργασίας στο εξωτερικό (είτε επιβάλλοντας δασμούς στις εισαγωγές, είτε κυρώσεις σε εκείνες τις χώρες που υποτιμούν σκόπιμα τα νομίσματα τους για να στηρίξουν τις εξαγωγές τους).

Το βασικότερο όλων ήταν πάντως το ότι, ο κ. Trump υποσχέθηκε πως θα κάνει την Αμερική ξανά μεγάλη – ότι λοιπόν θα την οδηγήσει στην πρώτη θέση, από την τέταρτη που βρίσκεται σήμερα, σύμφωνα με μία πρόσφατη έρευνα (γράφημα). Λογικά επομένως ανησυχούν οι βασικοί της ανταγωνιστές – πριν από όλους η Γερμανία που, έχοντας εκμεταλλευθεί την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, λόγω της οποίας διατηρείται ανταγωνιστικά χαμηλή η ισοτιμία του δικού της ευρώ, ευρίσκεται στην πρώτη θέση, με σημαντικά πλεονάσματα απέναντι στις Η.Π.Α., στη Μ. Βρετανία κοκ.

Επεξήγηση γραφήματος: Οι καλύτερες χώρες του πλανήτη (κριτήρια)

.

Περαιτέρω, αυτό που μας ενδιαφέρει εμάς δεν είναι οι Η.Π.Α. αλλά η Ελλάδα – όπου οι Έλληνες ουσιαστικά καταψήφισαν την πολιτική των μνημονίων τον Ιανουάριο του 2015, ενώ επέλεξαν έναν νεαρό πολιτικό από ένα μη διεφθαρμένο ακόμη κόμμα, με κριτήριο τις τότε υποσχέσεις/δεσμεύσεις του. Έπραξαν δηλαδή όπως οι Αμερικανοί το 2008, όπου οδήγησαν τον κ. Obama στην εξουσία – με ανάλογα δυστυχώς αποτελέσματα, παρά το ότι του έδωσαν και δεύτερη ευκαιρία το Σεπτέμβρη, συγχωρώντας του μία από τις μεγαλύτερες ίσως προδοσίες στην παγκόσμια ιστορία (αντιστροφή του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ).

Σε κάθε περίπτωση, οι Έλληνες δεν επέλεξαν την αριστερή πολιτική, αφού θεωρούν πως είναι αδύνατον να υιοθετηθεί από μία και μοναδική χώρα στον πλανήτη – γεγονός που τεκμηριώθηκε από την αποτυχία της αριστερής πλατφόρμας της κυβέρνησης να εισέλθει στη Βουλή, παρά το ότι είχε συμπεριφερθεί έντιμα, αρνούμενη να επικυρώσει την προδοσία και το τρίτο μνημόνιο. Κατά την άποψη μας πάντως, το πολίτευμα που προσελκύει τους περισσότερους Έλληνες είναι επίσης ο δημοκρατικός σοσιαλισμός – η ελεύθερη, μικτή οικονομία δηλαδή, με κοινωνικό πρόσωπο.

Ανάγκη αλλαγής

Συνεχίζοντας, μετά την οικτρή αποτυχία του πρωθυπουργού να τηρήσει τις υποσχέσεις του, κατ’ αναλογία με τον πρόεδρο Obama, είναι σήμερα φανερό το ότι, η Ελλάδα πρέπει να βρει μία άλλη λύση – ένα επόμενο κίνημα, το οποίο να είναι σε θέση να την κάνει εάν όχι ξανά μεγάλη, τουλάχιστον να την απελευθερώσει από την κρίση, από την ντροπή (ανάλυση), από τη γερμανική κατοχή, καθώς επίσης από την παγίδα του χρέους, στην οποία δυστυχώς οδηγήθηκε.

Η ανάγκη μίας τέτοιας αλλαγής στην πατρίδα μας είναι ασφαλώς άμεση – πριν ακόμη λεηλατηθεί και οδηγηθεί ακούσια στην «κατοχική δραχμή». Δεν υπάρχει άλλωστε η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με το ότι, η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει (άρθρο) – παρά το ότι έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος από μία ακόμη κυβέρνηση των μνημονίων, η οποία της προξένησε νέες ζημίες πάνω από 50 δις €, εξευτελίζοντας την ξανά διεθνώς.

Η βεβαιότητα μας οφείλεται κυρίως στο ότι, η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα η οποία ακόμη και σήμερα, με τα κριτήρια της ίδιας έρευνας που τοποθετεί τη Γερμανία στην πρώτη θέση και τις Η.Π.Α. στην τέταρτη, βρίσκεται στην 26η θέση μεταξύ όλων των χωρών παγκοσμίως (πηγή) – πριν από το Μεξικό, τη Μαλαισία, τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία, τη Ν. Αφρική κλπ.

Για να μπορέσει όμως να τα καταφέρει σήμερα η Ελλάδα, θα πρέπει να εξασφαλισθούν άμεσα οι απαραίτητες προϋποθέσεις – πριν από κάθε τι άλλο η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους, αφού έχει καταστεί πλέον μη βιώσιμο χωρίς να φταίει τόσο η ίδια (άρθρο), όσο το ΔΝΤ. Άλλωστε χωρίς αυτή τη διαγραφή, είναι αδύνατον να δρομολογηθούν πια όλα εκείνα τα μέτρα, τα οποία απαιτούνται για την αναβίωση της ελληνικής οικονομίας – μεταξύ των οποίων τα εξής:

(α) Η μείωση της φορολογίας στο 15%, έτσι ώστε να είναι ανταγωνιστική με τις γύρω χώρες – οπότε να πάψουν να μεταναστεύουν οι υγιείς επιχειρήσεις στο εξωτερικό, να εξυγιανθούν οι υφιστάμενες παύοντας να έχουν ζημίες, να διενεργηθούν επενδύσεις στον εξαγωγικό μας κλάδο, στον οποίο συμπεριλαμβάνεται ο τουρισμός κοκ.

Υπενθυμίζουμε εδώ ξανά πως η μείωση της φορολογίας βοηθάει κυρίως τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις – αφού οι μεγάλες, καθώς επίσης τα υποκαταστήματα των πολυεθνικών στην Ελλάδα, δεν πληρώνουν σχεδόν καθόλου εκμεταλλευόμενες τους φορολογικούς παραδείσους, καθώς επίσης τις διάφορες άλλες δυνατότητες αποφυγής φόρων (ανάλυση).

(β)  Η στήριξη του τραπεζικού τομέα από το κράτος με νέα κεφάλαια, έτσι ώστε να είναι σε θέση αφενός μεν να χρηματοδοτήσει την πραγματική οικονομία, αφετέρου να ρυθμίσει τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια του ιδιωτικού τομέα – με τη μετατροπή των ενυπόθηκων σε Leaseback, όπου αυτοί που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν τις δόσεις να διαμένουν με ενοίκιο στα σπίτια τους, με το πάγωμα μέρους των επιχειρηματικών δανείων για κάποιο χρονικό διάστημα με πολύ χαμηλά επιτόκια, με διαγραφές όπου αιτιολογούνται κοκ.

Με τον τρόπο αυτό οι ελληνικές τράπεζες δεν θα αφελληνισθούν μετατρεπόμενες σε κερδοσκοπικά κεφάλαια, ενώ το κράτος θα μπορέσει αργότερα να πουλήσει τη συμμετοχή του στον ιδιωτικό τομέα, ως οφείλει – αφού οι μόνες επιχειρήσεις που πρέπει να έχει στην ιδιοκτησία του είναι οι κοινωφελείς, οι στρατηγικές και οι μονοπωλιακές κερδοφόρες (όπου δυστυχώς ξεπουλήθηκε ο ΟΠΑΠ).

Το σημαντικότερο, θα ανακτηθεί η πιστοληπτική ικανότητα του ιδιωτικού μας τομέα, αφού θα έχει αποκατασταθεί προηγουμένως, μέσω της διαγραφής, η αντίστοιχη του δημοσίου – οπότε, μεταξύ άλλων, όπως η δημιουργία νέων χρημάτων από το πουθενά χωρίς την οποία η ανάπτυξη είναι ουτοπική (ανάλυση), θα μπορούμε να συμμετέχουμε στα προγράμματα της ΕΚΤ, αυξάνοντας επί πλέον τη ρευστότητα στην οικονομία μας.

(γ)  Η στήριξη ορισμένων μεγάλων επιχειρήσεων από το δημόσιο, έτσι ώστε να μην ξεπουληθούν σε εξευτελιστικές τιμές – μεταξύ των οποίων της ΔΕΗ, για να μπορέσει να διαγράψει εκείνες τις απαιτήσεις της που δεν μπορεί να εισπράξει, λόγω της πολιτικής των μνημονίων (περί τα 2,5 δις €).

(δ)  Η παροχή επενδυτικών κινήτρων στις εξαγωγικές επιχειρήσεις, έτσι ώστε να εκμεταλλευτεί η Ελλάδα τη ζήτηση των άλλων χωρών – αφού η εγχώρια έχει καταρρεύσει, λόγω των μειώσεων των εισοδημάτων των Ελλήνων. Επίσης στη ναυτιλία, στην οποία οι Έλληνες εφοπλιστές κατέχουν την πρώτη θέση παγκοσμίως – γεγονός που θα λειτουργούσε επί πλέον προς όφελος του διεθνούς εμπορίου και των εξαγωγών μας.

(ε)  Η αύξηση των δημοσίων επενδύσεων, με στόχο κυρίως την καταπολέμηση της ανεργίας, καθώς επίσης την άνοδο της εγχώριας ζήτησης – έτσι ώστε να επιλυθεί ταυτόχρονα το πρόβλημα του ασφαλιστικού μας συστήματος, πριν καταρρεύσει.

(στ) Η θέσπιση κινήτρων για την επιστροφή των καταθέσεων από το εξωτερικό, καθώς επίσης από τα σπίτια και τις θυρίδες – ποσόν που υπολογίζεται πάνω από 100 δις €, οπότε θα εξυγιαίνονταν αυτόματα οι τράπεζες μας. Φυσικά προϋποθέτει την ως άνω στήριξη του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος, έτσι ώστε να πεισθούν οι καταθέτες πως οι αποταμιεύσεις τους θα είναι ασφαλείς – καθώς επίσης τη διαγραφή μέρους των χρεών του δημοσίου, αφού διαφορετικά δεν πρόκειται να εμπιστευθεί κανένας τη χώρα.

(ζ)  Η έκδοση εθνικών ομολόγων, ενδεχομένως με εγγύηση την περιουσία του ΤΑΙΠΕΔ, για τη μετατροπή του χρέους που θα απέμενε μετά τη διαγραφή σε εσωτερικό – οπότε να περιορισθεί ο κίνδυνος μίας επόμενης χρεοκοπίας, ο οποίος συνήθως οφείλεται στον εξωτερικό δανεισμό.

Συνεχίζοντας, προφανώς απαιτείται παράλληλα η δρομολόγηση των απαραίτητων διαρθρωτικών αλλαγών, οι οποίες φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με τις μειώσεις των μισθών – ενώ επιγραμματικά είναι η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς και της διαπλοκής, η αύξηση της αποδοτικότητας του δημοσίου, η υιοθέτηση ενός απλού φορολογικού συστήματος, η εξυγίανση των Θεσμών (ανάλυση), ένα λειτουργικό επιχειρηματικό πλαίσιο κοκ.

Βέβαια, θα πρέπει να επιλυθεί προηγουμένως το πολιτικό και κοινωνικό μας πρόβλημα –  αφού, εάν οι Πολίτες δεν εμπιστευθούν το κράτος τους, πόσο μάλλον εάν συνεχίσουν να το μισούν όπως συμβαίνει σήμερα, θεωρώντας το υπεύθυνο για όλα τα δεινά τους, τότε δεν υπάρχει καμία απολύτως ελπίδα για το μέλλον.

Επίλογος

Περαιτέρω, εάν οι κατ’ επίφαση δανειστές μας δεν εγκρίνουν τα παραπάνω σε ένα νέο κίνημα που θα έχει το θάρρος να τα απαιτήσει, μαζί με της γερμανικές επανορθώσεις (άρθρο), τότε θα πρέπει να αποτολμήσει η χώρα μας τη στάση πληρωμών (ανάλυση) – πριν ακόμη οδηγηθούμε σε ένα τέταρτο οδυνηρό μνημόνιο που πιθανότατα θα συνοδεύεται από ένα παράλληλο νόμισμα ή από την «κατοχική δραχμή», χωρίς κανένα αντίκρισμα αφού θα έχει ήδη λεηλατηθεί η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία μας.

Φυσικά η στάση πληρωμών οφείλει να δρομολογηθεί εντός της Ευρωζώνης (ανάλυση), αναλαμβάνοντας το ρίσκο να μας επιβάλλουν τότε οι Ευρωπαίοι την έξοδο μας από το κοινό νόμισμα – παρά το ότι δεν έχουν απολύτως κανένα δικαίωμα και εκτός του ότι προϋποθέτει αρκετούς μήνες διαπραγματεύσεων. Σε μία τέτοια περίπτωση και υπό την προϋπόθεση της διεξαγωγής των διαπραγματεύσεων ήπια και σωστά, η Ελλάδα ασφαλώς θα τα κατάφερνε – αφού διαθέτει τον απαραίτητο πλούτο, ενώ το βασικό της πρόβλημα είναι η κακοδιαχείριση του.

Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει είτε με τον ένα τρόπο, είτε με τον άλλο – αρκεί να υπάρξει μία ικανή και έντιμη κυβέρνηση, την οποία να μπορούν να εμπιστεύονται όλοι οι Πολίτες. Χωρίς την ύπαρξη μίας τέτοιας κυβέρνησης, θα ήταν ασφαλώς αιθεροβάμων αυτός που θα πίστευε ότι, μπορεί να επιτευχθεί η διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους, να προβεί εναλλακτικά η χώρα σε στάση πληρωμών διαπραγματευόμενη σωστά το μέλλον της, καθώς επίσης να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα εξυγίανσης της.

Πόσο μάλλον ότι μπορούν να επιστρέψουν οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες, να πουληθούν ομόλογα σε ιδιώτες ή να βοηθήσουν όλοι μαζί οι Έλληνες στην επανεκκίνηση της οικονομίας τους κοκ. – παρά το ότι τα οφέλη τους θα ήταν τεράστια, τόσο σε εθνικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Ως εκ τούτου, το πρόβλημα της χώρας μας είναι κυρίως πολιτικό και δευτερευόντως κοινωνικό (παιδεία) – με το οικονομικό, από το οποίο εξαρτάται το εθνικό, να ακολουθεί στην τρίτη μόλις θέση.

Πηγή Analyst

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση