Η τελική μάχη με την Τουρκία

Η αμφισβήτηση της Συνθήκης της Ελλάδας ως ευκαιρία της Ελλάδας

Η Συνθήκη της Λωζάνης και ο χαλίφης Ερντογάν

Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης

Και ξαφνικά σεισμός: Ο ψευτο-χαλίφης Ερντογάν δήλωσε πως δεν του αρέσει πλέον η Συνθήκη της Λωζάνης. Γιατί η Τουρκία «ζημιώθηκε από την συμφωνία του 1923», γιατί «μας ανάγκασαν να δεχθούμε τη Συνθήκη της Λωζάνης» και γιατί «Παραχωρήσαμε τα νησιά μας» (εννοεί τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου). Έτσι απλά.

Μετά από ένα σχεδόν αιώνα από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης (24 Ιουλίου 1923) – μια πολυμερή Διεθνή Σύμβαση, η οποία τίθεται υπό την προστασία της Τουρκίας από την μια μεριά και υπό την προστασία της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας, της Ιταλίας, της Σερβίας, της Ρουμανίας και της Ελλάδος από την άλλη.

Με άλλα λόγια, η Τουρκία, μόνη αντισυμβαλλόμενη απέναντι σε 6 χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, άρπαξε όσα εδάφη εξασφάλισε με την υπογραφή της συνθήκης (Ανατολική Θράκη, τα Ελληνικά νησιά Ίμβρος και Τένεδος, μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με την Συρία και «φουσκωμένα» σύνορα της Τουρκίας με το Ιράκ), «απαλλάχτηκε» από εκατομμύρια χριστιανών της Μικράς Ασίας, υποχρέωσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως να εγκαταλείψει την επίσημη ιδιότητα του Εθνάρχη των Ελλήνων, «μάντρωσε» πολλά εκατομμύρια Κούρδων και άλλων εθνοτήτων μέσα στην «Τουρκική ταυτότητα», κατεξευτέλισε συστηματικά όλες ανεξαιρέτως τις υποχρεώσεις που ανέλαβε από την Συνθήκη, αλωνίζει προκλητικά μέσα στο Αιγαίο, καθοδηγεί με εντεινόμενη επιθετικότητα τους πράκτορες της ΜΙΤ τους οποίους έχει σκορπίσει μέσα στην Ελληνική Θράκη, δεν έχασε ευκαιρία πισώπλατης μαχαιριάς όταν αισθανόταν ασφαλής και μετά από όλα αυτά, και πάρα πολλά άλλα, έρχεται ο ψευτο-χαλίφης της Άγκυρας ένα πρωινό του Σεπτεμβρίου 2016 και μας λέει τώρα πως δεν «συμφέρει» πλέον στην Τουρκία η Συνθήκη της Λωζάνης!!

Η επικίνδυνη αυτή κλιμάκωση της Τουρκικής προκλητικότητας και η ξαφνική έκρηξη του ψευτο-χαλίφη της Άγκυρας μόνο τυχαία δεν είναι.

Η ανατολίτικη πονηριά του γνωρίζει πολύ καλά ότι η Τουρκία έχει παραιτηθεί πανηγυρικά, με τα άρθρα 20 και 27 της Συνθήκης της Λωζάνης, από κάθε δικαίωμα στην μαρτυρική Κύπρο ενώ η λύση του Κυπριακού πλησιάζει, με ορατό το ενδεχόμενο απόσυρσης των Τουρκικών στρατευμάτων κατοχής αλλά και σημαντικού αριθμού εποίκων.

Γνωρίζει επίσης πολύ καλά ότι η Συνθήκη της Λωζάνης επιβάλλει στην Τουρκία αποστρατικοποίηση της ζώνης των στενών, κάτι που της φάνηκε ιδιαίτερα επώδυνο της περίοδο της κρίσης των σχέσεων Ρωσίας – Τουρκίας μετά την κατάρριψη του Ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους.

Τέλος –και πιο σημαντικό– γνωρίζει πως η Αιγυπτιακή κυβέρνηση έχει καταλήξει στην απόφαση να προχωρήσει σε υπογραφή συμφωνίας με την Ελλάδα για την οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων ανάμεσα στις δυο χώρες σύμφωνα με την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας η οποία επιβάλλει τον συνυπολογισμό της επήρειας του Καστελόριζου στις θαλάσσιες ζώνες. Το γεγονός αυτό βάζει ταφόπετρα στα όνειρα της Τουρκίας να καταστεί αυτόκλητος συνέταιρος της Ελληνικής και Κυπριακής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Στις 7 Σεπτεμβρίου 2016 το άρθρο μας «Η «προσέγγιση» Ρωσίας – Τουρκίας» κατέληγε με την πρόβλεψη πως «η ώρα που η Ελλάδα και η Κύπρος θα έχουν την «κατάλληλη ευκαιρία» να αντιμετωπίσουν άπαξ διαπαντός την διαρκή νέο-οθωμανική επιθετικότητα και τον παράλογο επεκτατισμό της Ισλαμικής Τουρκίας, πλησιάζει. Και η χώρα μας πρέπει να είναι έτοιμη σε όλα τα «μέτωπα» που η Τουρκία κρατάει ανοιχτά με την απειλή χρήσης βίας εδώ και δεκαετίες».

Οι δηλώσεις Ερντογάν για την Συνθήκη της Λωζάνης, η απόπειρα «εξαγωγής κρίσης» προς την Ελλάδα και «συσπείρωσης» του εσωτερικού μετώπου της Τουρκίας με ένα διαχρονικά δημοφιλή «στόχο» ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενος από όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις στην περιοχή μας. Άλλωστε η γενικότερη κατάσταση του γειτονικού γίγαντα με τα γυάλινα πόδια είναι σε όλους γνωστή:

Η Τουρκία βρίσκεται απομονωμένη από εχθρούς και φίλους. Οι γερές «πλάτες» των «συμμάχων» μας που της επέτρεψαν να εισβάλλει εκ του ασφαλούς στην μαρτυρική Κύπρο, δεν υπάρχουν πλέον. Επί πλέον, αντιμετωπίζει ένα αιματηρό εμφύλιο πόλεμο με ολοένα και μεγαλύτερες απώλειες νέων, αθώων, ανθρώπων. Μπήκε στην κόλαση της Συρίας ελπίζοντας σε εδαφικά και πολιτικά οφέλη, παραγνωρίζοντας όμως τους τεράστιους κινδύνους να εγκλωβιστεί με δυσανάλογα μεγάλες απώλειες. Η Τουρκική οικονομία μετά το τεράστιο πλήγμα στον τουρισμό και την αστάθεια από την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016, υποβαθμίζεται συνεχώς από όλους τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης. Η εσωτερική κατάσταση οδεύει επικίνδυνα σε μια ολοκληρωτική δικτατορία με συλλήψεις δεκάδων χιλιάδων Τούρκων κάθε «επαγγέλματος» – από στρατιωτικούς, πανεπιστημιακούς και δικαστικούς μέχρι δημοσιογράφους, δημόσιους υπάλληλους ή υπαλλήλους της ΜΙΤ.

Ένας Τούρκος πολιτικός που μπήκε στην πολιτική πριν από 20 περίπου χρόνια «ξυπόλητος», σήμερα θεωρείται από τους πλουσιότερους πολιτικούς του κόσμου (περιοδικό Forbes), έχοντας μετατρέψει ολόκληρη την Τουρκία σε μια προσοδοφόρα οικογενειακή επιχείρηση, χωρίς να μπορεί να τον καταγγείλει κανείς.

Συνεπώς όλες οι γενικότερες συνθήκες είναι ώριμες και κατάλληλες από κάθε άλλη φορά. Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν έχουμε προετοιμαστεί σωστά ώστε να βάλουμε επί τέλους ένα τέλος στην διαρκή επιθετικότητα της Τουρκίας που εγκαινιάστηκε μετά την εισβολή στην Κύπρο του 1974.

Ευχόμαστε ολόψυχα πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας μας να αποδειχτούν άξιοι των περιστάσεων που παρουσιάζονται όχι συχνότερα από κάθε 100 χρόνια. Ευχόμαστε ολόψυχα να αξιοποιήσουν με επιτυχία την θετική συγκυρία που βρίσκεται διαμορφωμένη. Αυτό άλλωστε, είναι κάτι που θα το ανακαλύψουμε στην πράξη πολύ σύντομα…

________________________________________________________

* Ο Λεωνίδας Κουμάκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Πέρα και στην συνέχεια φοίτησε για δυο χρόνια στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο, πριν εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη, λόγω της απέλασης του πατέρα του, το 1964. Στην Ελλάδα τέλειωσε το Γυμνάσιο Παγκρατίου στην Αθήνα και την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα, από το 1967, άρχισε να εργάζεται σε ελληνική βιομηχανία (κλάδος ποτών) στην οποία παρέμεινε επί 30 συνεχή χρόνια και της οποίας διετέλεσε Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής και Διευθυντής Εξαγωγών. Την δεκαετία 2003 – 2013 ασχολήθηκε με έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις. Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία» (1992) και «Ματιές στις ρίζες του Ελληνισμού» (1997). Τον Δεκέμβριο του 1996 κυκλοφόρησε τον σύντομο «Αποχαιρετισμό».

Πηγή Greek American News Agency

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση