Ντόναλντ Τραμπ: 45ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών

Γράφει ο Τάσσος Συμεωνίδης
Ακαδημαικός Σύμβουλος

Στις 3 Απριλίου 2016, στο αγγλικό σχόλιο αυτής της σελίδας, με τίτλο Hurricane Trump, γράψαμε:

If there is one thing certain among the piling uncertainties surrounding Hurricane Donald is that he is determined to bring a future presidency straight into uncharted waters without much care about what is etched in stone or what the establishment sensitivities, preferences, and cushy cooperative relationships define as prim and proper...

Στις 8 Νοεμβρίου 2016, η πρόβλεψη αυτή μεταβλήθηκε σε πραγματικότητα μετά από την μεγαλύτερη εκλογική έκπληξη στην ιστορία της ηγέτιδας δύναμης του Δυτικού κόσμου.
«Και εταράχθησαν τα όρη και νέφη μελανά διέτρεξαν τους ουρανούς».

Το σύνολο των θετικών απόψεων, έστω και οριακών, που εκφράσθηκαν για τον μόλις εκλεγέντα 45ο πρόεδρο των ΗΠΑ στα ελληνικά «μέσα» υπολογίζεται στο «0» δηλ. μηδέν.

«Αναλυτές» πάσης φύσεως, κατευθύνσεως, θρησκευτικής ταυτότητος, και πνευματικής ικανότητος συμφωνούσαν καθημερινώς ότι ο «μισογύνης», «ολοκληρωτικός», «χιτλερίσκος», «ρατσιστής», «δικτατορίσκος», «χυδαίος», «εγωπαθής» και, φυσικά, «λαϊκιστής» Τραμπ είχε προσγειωθεί στην Γη κατ’ ευθείαν απ’ τον Κάτω Κόσμο και συγκεκριμένα από τον Ένατο Κύκλο της Κολάσεως.

Με την εξαίρεση δύο-τριών ψύχραιμων και λογικών σχολιαστών (των οποίων οι απόψεις δεν βρίσκουν πάντοτε απήχηση ακριβώς επειδή ανήκουν σε πνευματικό επίπεδο που οι ελληνόφωνοι έχουν εγκαταλείψει προ πολλού), η υποψηφιότητα Τραμπ αντιμετωπίστηκε στην Ελλάδα ωσάν τα διαπλεκόμενα αμερικανικά μέσα και οι βαμμένοι Δημοκρατικοί, που, με το θυμιατό στο χέρι και τα εξαπτέρυγα αναπεπταμένα, άλλαζαν βάρδιες μπροστά στο Βυζαντινό εικόνισμα της Κυρίας Κλίντον μέχρι το βράδυ της 8/11, είχαν μετακομίσει ομαδικώς στην Αθήνα.

Το γεγονός δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία αν οι συνθήκες δεν ήσαν αυτές που είναι σήμερα στην χρεοκοπημένη και δέσμια Ελλάδα. Η Αθήνα έχει μηδαμινές δυνατότητες να επηρεάσει το τι γίνεται στην Ουάσιγκτον και απλώς παρακολουθεί. Όμως, έστω και από θέση αδυναμίας, είναι ζωτικής σημασίας για τους «ειδικούς» μας να βλέπουν καθαρότερα το πως εξελίσσεται μια κρίσιμη κατάσταση στρατηγικής σημασίας και που οδηγεί καθ’ όσον επηρεάζει ευθέως τα ελληνικά συμφέροντα και τα «εθνικά θέματα».
Αυτό είναι το απόλυτο ελάχιστο που απαιτείται για την περίφημη «λήψη αποφάσεων».

Στον τομέα αυτόν, οι «σοφοί» μας πάσης φύσεως χάθηκαν εις τα περί Τραμπ στην ομίχλη της ελληνικής συνήθειας να χλευάζει και να απορρίπτει ότι δεν συνάδει με την Hellenic έκδοση του «προοδευτισμού» -- το αλλοπρόσαλλο αυτό μείγμα αριστερισμού μεταχουντικής εκδόσεως και «ευρωπαϊσμού» που σήμερα πλέον το διεκδικούν όλες οι παρατάξεις της κάποτε «δυνατής Ελλάδας».

Οι λόγοι που οδήγησαν σ’ αυτόν τον Clintonista παροξυσμό έχουν ενδιαφέρον αλλά δεν θα μας απασχολήσουν σήμερα. Αυτό που θα μας απασχολήσει όμως τώρα είναι τι διέφυγε τελείως (είτε αθέλητα λόγω ιδεολογικής τυφλότητας, είτε ηθελημένα λόγω συμμαχίας με τον «προοδευτισμό» που δήθεν χαρακτήριζε την Κυρία Κλίντον) από τους «εδικούς» που, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων τους στις ΗΠΑ, αποδείχθηκαν να έχουν μεσάνυχτα περί του πραγματικού κύματος της αμερικανικής εκλογικής αναμέτρησης.
Ας το δούμε.

Η «σιωπηλή πλειοψηφία» που αγνοήθηκε παντελώς

Ο όρος που πρωτοχρησιμοποίησε ο Ρίτσαρντ Νίξον το 1968 είχε ξεχαστεί και παραμερίστηκε συστηματικά στην διάρκεια της οκταετίας Ομπάμα. Η «σιωπηλή πλειοψηφία» όμως, όπως απέδειξε η 8/11, είχε αποφασίσει να μιλήσει. Το γεγονός έμεινε εκτός των δημοσκοπήσεων, κυρίως διότι οι δημοσκόποι, βέβαιοι για μια άνετη επικράτηση Κλίντον, επικεντρώθηκαν σε επιλεκτικές συνεντεύξεις με ομάδες αποδεδειγμένης Δημοκρατικής αποκλίσεως. Δεν χρειάζεται μαθηματικό ταλέντο για να καταλάβει κανείς που οδηγούν παρόμοιες κινήσεις κραυγαλέας υποστήριξης δια πλαγίων τον όποιον υποψήφιο της συντηρεί.

Το σύνολο των «έγκυρων» αμερικανικών ΜΜΕ αποδύθηκε σε μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία ενοχοποίησης, δημόσιας προσβολής των «άλλων», και άκρατου κομματισμού υπέρ της Κυρίας Κλίντον.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις σκληροπυρηνικών «προοδευτικών», ο μέσος αμερικανός πιστεύει ακράδαντα ότι τα «μέσα» όχι μόνο ψεύδονται, αλλά και ότι εκ προμελέτης διαστρέφουν τα γεγονότα για να τα προσαρμόσουν σε θεσμικές και εξωθεσμικές συνταγές. Εξ ου και η μαζική στροφή σχεδόν των πάντων προς μέχρι χθες «περιθωριακές» πηγές στο Διαδίκτυο.
Η στροφή αυτή δημιούργησε τακτικό πλεονέκτημα εις βάρος των «προοδευτικών» το οποίο οι τελευταίοι αρνήθηκαν μέχρι τέλους να αναγνωρίσουν περιγράφοντας το ειρωνικά ως echo chamber.
Στις 8/11 ανακαλύψαμε που ακριβώς οδηγούν αυτές οι μονομανίες και η άρνηση των γεγονότων.

Το Δημοκρατικό κόμμα απέτυχε παταγωδώς στον στρατηγικό σχεδιασμό μιας εκστρατείας υποθέτοντας ότι μια ουσιαστικώς χρεοκοπημένη πολιτική δυναστεία διατηρούσε προτέρημα και λαϊκό έρεισμα ακόμη και με την «σιωπηλή πλειοψηφία».

Το γεγονός αγνοήθηκε συστηματικά και επιδεικτικά από το σύνολο των «αναλυτών» με εξαίρεση ελαχίστων. Η εθελοτυφλία αυτή καταγράφεται ως μοναδικό και πρωτοφανές παράδειγμα στην ιστορία της διαχείρισης πολιτικής εκστρατείας στον Δυτικό κόσμο. Η πρώτη ανάλυση των αποτελεσμάτων κατά πολιτεία αποδεικνύει την χαώδη απόσταση των «στρατηγών» του Δημοκρατικού κόμματος από την εκπεφρασμένη οργή δεκάδων εκατομμυρίων ψηφοφόρων που αντιμετωπίζουν το απόλυτο αδιέξοδο ζωής.
Οι ίδιοι «στρατηγοί» θεώρησαν ότι η Κυρία Κλίντον μπορούσε να «πλασαριστεί» ως συνδυασμός ενός αλάθητου αρχηγού και μιας σχεδόν αυτοκρατορικής παρουσίας. Οι εκτιμήσεις τους αποδείχθηκαν εκτός πάσης πραγματικότητας και οδήγησαν στην πανωλεθρία.

Η επίμονη άρνηση της Κυρίας Κλίντον να αντιμετωπίσει σοβαρά τις αποδείξεις που την βαρύνουν οδήγησαν πλήθη ψηφοφόρων να την απορρίψουν ασυζητητί κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή.

Οι «στρατηγοί» και πάλι θεώρησαν ότι, π.χ., το επικίνδυνο κενό εθνικής ασφαλείας που δημιουργήθηκε με την διαβόητη χρήση προσωπικού email, που θα οδηγούσε οποιονδήποτε άλλον στον εισαγγελέα με βαρύτατες κατηγορίες, ΔΕΝ αφορούσε στην Κυρία Κλίντον. Σήμερα γνωρίζουμε πως ακριβώς η επιλογή αυτή αποτιμήθηκε στην κάλπη.

«Αναλυτές» και «στρατηγοί» υποτίμησαν δραματικά τον δημογραφικό παράγοντα

Υπακούοντας την «πολιτικά ορθή» άποψη ότι οι ΗΠΑ ορίζονται πλέον πολιτικά από μειονότητες προελεύσεως κυρίως Τρίτου Κόσμου, οι γκουρού ανέλυαν διεξοδικά πως η μόχλευση (leverage) αυτών των μειονοτήτων δεν μπορούσε παρά να προσφέρει τη νίκη με ελάχιστο πολιτικό κεφάλαιο και αγνοώντας επιδεικτικά τους «αξιοθρήνητους».
Το αποτέλεσμα αυτής της συχνά παραληρητικής αυτής εκτίμησης θυμίζει μερικές από τις πλέον καταστροφικές πολεμικές ήττες του 20ου αιώνα.

Οι αντίπαλοι του Τραμπ (και Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι) απέτυχαν παταγωδώς στις εκτιμήσεις τους γύρω από τις πρωτοτυπίες πολιτικής καμπάνιας που υιοθέτησε ο 45ος Πρόεδρος των ΗΠΑ.

Σε αντίθεση με τις λεγεώνες εθελοντών· τον πακτωλό δολαρίων χρηματοδότησης· τις πανάκριβες δημοσκοπήσεις των τελικώς ασχέτων δημοσκόπων· την δημιουργία «επιτελικών οργάνων» σε στυλ Πενταγώνου· και την έξαλλο μαζική επίθεση των τελευταίων εβδομάδων για να κερδηθεί το λεγόμενο ground game (όρος που περιγράφει την έξοδο εθελοντών για πόρτα-πόρτα, το blitzkrieg τηλεφωνημάτων, τις ριπές τηλεοπτικής αρνητικής διαφήμισης κ.λπ.) ο νικητής των εκλογών υιοθέτησε τις λεγόμενες poorman’s solutions («λύσεις του φτωχού»): ούτε επιτελεία, ούτε στρατηγούς, ούτε μεραρχίες εθελοντών, ούτε γιγάντιους χρηματοδότες, ούτε τηλεοπτικές εκστρατείες αλλά μάλλον επίμονο Twitter και ακάματο όργωμα της χώρας για ομιλίες που πάντα προκαλούσαν την κινητοποίηση χιλιάδων. Στην τελική ευθεία οι «πελταστές» του Τραμπ κυριολεκτικά διέλυσαν τους «καταφράκτους» της Κυρίας Κλίντον.

Οι «οργανωμένοι» Δημοκράτες γελοιοποίησαν και κορόϊδεψαν αφόρητα τον Γερουσιαστή Μπέρνυ Σάντερς, τον μοναδικό (αυτό-αποκαλούμενο) «πραγματικό Σοσιαλιστή» της εκλογικής εκστρατείας 2016.

Ο Σάντερς κυριολεκτικώς κινητοποίησε εκατομμύρια νέους ανθρώπους. Η απάντηση των «στρατηγών» ήταν ευθεία «βία και νοθεία» περίπου αλά ελληνικά που οδήγησε τον Σάντερς σε ναυάγιο και σε ταπεινωτική συνθηκολόγηση και υποστήριξη της Κυρίας Κλίντον. Ο παράγοντας «Μπέρνυ» όμως καταδίωξε την αποτυχούσα μέχρι τέλους, οδηγώντας πολλούς λεγόμενους «Μπέρνερς» είτε να απόσχουν των εκλογών είτε να ψηφίσουν τρίτο κόμμα (που βεβαίως ωφέλησε τον αντίπαλο).

Ο κατάλογος αυτός μπορεί να συνεχισθεί για πολλές ακόμη σελίδες που δεν μπορούμε να αφιερώσουμε εδώ. Η νίκη Τραμπ έχει ήδη αστραπιαία μεταβληθεί σε αντικείμενο ανώτατης προτεραιότητας για ερευνητές, ιστορικούς, και τους αδηφάγους το «μέσων».

Οι εν Ελλάδι «γκουρού» ασχολήθηκαν ελάχιστα ή καθόλου με τα λίγα που αναφέραμε στο σημερινό σημείωμα. Οι «εκτιμήσεις» τους συντριπτικά επικεντρώθηκαν στο πόσο εύκολα οι Κλίντον θα ξαναγύριζαν στον Λευκό Οίκο.
Αναθεματίζοντας τον Τραμπ βρέθηκε η «προοδευτική λύση» της γνωστής ελληνικής εθελοτυφλίας. Όπως και οι συνάδελφοί τους εδώ στις ΗΠΑ, απέτυχαν να διακρίνουν την δυναμική των καιρών, τις τραγικές επιπτώσεις της «παγκοσμιοποίησης» και της ανάδειξης ισχυρών εξωθεσμικών παραγόντων σε ρυθμιστές των πολιτικών εξελίξεων, και την αηδία που διακατέχει την «σιωπηλή πλειοψηφία» για τις ακρότητες του «προοδευτισμού» και της «πολιτισμικότητας».

Θα είχαν πετύχει πολλά οι της Ελλάδος αν παρακολουθούσαν τις επίμονες προειδοποιήσεις του ακραίου προοδευτικού» σκηνοθέτη και υποστηρικτή των Κλίντον Michael Moore, ο οποίος κατατρόπωσε τους πάντες και τα πάντα με την εκπληκτική και λογικά στηριζόμενη του πρόβλεψη της νίκης Τραμπ.
ΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟΣ είχε την αυτοπεποίθηση και το θάρρος να ανακοινώσει ότι «η βασίλισσα είναι γυμνή». Το ότι δεν κατασπαράχθηκε αμέσως από τους «στρατηγούς» και τους συνοδοιπόρους της «βασίλισσας» οφείλεται στο γεγονός της εγνωσμένης του «προοδευτικότητας».

Όπως λέει και ο σοφός λαός μας, «από τρελό κι από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια».
Σχεδόν πάντοτε.

Πηγή RIEAS

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση