Μια εξαφανισμένη κοινωνική κατάσταση ζητείται και πάλι

Γράφει η Κατερίνα Χατζηθεοδώρου

“Όλοι για όλους και όλοι για τον ένα” είναι μια κοινωνική κατάσταση που έχει χαθεί από την Ελλάδα. Είναι το αποτέλεσμα της διάλυσης της κοινωνικής συνοχής. Και δεν είναι στόχος του παρόντος άρθρου να αναλυθούν οι αιτίες της, για τις οποίες εξ' άλλου έχουν γραφτεί πολλά.

Ο καθένας νοιάζεται για το άτομό του και το στενό οικογενειακό του περιβάλλον, τη δουλειά του (αν έχει!) και ως ένα σημείο για τον επαγγελματικό κλάδο στον οποίο ανήκει. Και αδιαφορεί πλήρως για τους άλλους ανθρώπους ή κλάδους.

Αυτό που συμβαίνει, χρόνια τώρα, είναι ότι σήμερα απεργούν οι συνταξιούχοι, αύριο απεργούν οι λιμενεργάτες, μεθαύριο οι νοσηλευτές, την επόμενη οι αγρότες ή οι δικηγόροι και πάει λέγοντας. Είναι ν' απορεί κανείς γιατί δεν πραγματοποιείται κάτι τόσο απλό, που αν συνέβαινε, καμιά μνημονιακή κυβέρνηση δε θα μπορούσε να σταθεί.

Είναι, άραγε, τόσο δύσκολο όλοι οι επαγγελματικοί κλάδοι να κατανοήσουν ότι από τα μνημονιακά πλήγματα δεν εξαιρείται κανείς και να συμπορευτούν με τους κλάδους που πλήττονται πρώτοι, συνεπώς πρώτοι και αντιδρούν; Κι αν όχι με τους πρώτους, γιατί αυτή η ευκαιρία έχει περάσει, με αυτούς που κάθε φορά παίρνουν σειρά. Είναι τόσο δύσκολο να κατέβουν σε αγώνα όλοι οι κλάδοι μαζί και έτσι να ανατρέψουν κάθε κατάσταση εις βάρος σήμερα του ενός και αύριο τού άλλου, αν και εφ' όσον ο κάθε κλάδος αγωνίζεται μόνος του;

Παραδείγματος χάριν, στην αντίσταση για τους πλειστηριασμούς, γιατί να μη συντρέξουν όλοι οι Έλληνες; Κι αν έχουν ένα σπίτι, αύριο μπορεί και αυτοί να κινδυνέψουν να το χάσουν. Είναι πολύ λίγοι αυτοί που μέσα στην οικονομική και ψυχική κόλαση των μνημονίων ζουν με βεβαιότητες. Κυρίως τα βο(υ)λευτικά κομματόσκυλα και οι παρατρεχάμενοί τους. Ίσως και τα ηγετικά στελέχη των ιδιωτικών επιχειρήσεων και αυτών του δημοσίου.

Θα αντείπει ασφαλώς κάποιος ότι κατεβάζουν όλους τους μισθωτούς, σε μονοήμερες απεργιακές “κινητοποιήσεις”, ΓΕΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ μαζί. Πάρα πολλά μέλη αυτών των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά και όλων, έχουν καταλάβει ότι κάτι τέτοιες ενέργειες είναι “άσφαιρα πυρά”, οργανωμένα από τις ηγεσίες, προς επίρρωσιν του κατεστημένου πολιτικο-οικονομικού συστήματος και όχι προς διάρρηξή του. Οπότε η συμμετοχή του στις πορείες δεν είναι ανάλογη ούτε του πλήθους των μελών ούτε της κρισιμότητας της κατάστασης.

Εξ' άλλου μια μονοήμερη-διήμερη απεργία η κάθε κυβέρνηση απλά την περιμένει να τελειώσει. Δημιουργεί και μερικά επεισόδια στις πορείες για να νομιμοποιούνται τα ΜΑΤ να χτυπήσουν με γκλόμπς και δακρυγόνα, ώστε, αφ' ενός να μη φουντώσει η πραγματική αντίσταση (όπως φούντωσε η αντίσταση στο Πολυτεχνείο το 1973) και αφ' ετέρου να φοβηθούν οι “φιλήσυχοι” πολίτες και να “κάτσουν στ' αυγά τους”, γιατί -το κατανοούν!- αν οι πορείες, έτσι όπως γίνονται, φέρνουν κάποιο αποτέλεσμα αυτό είναι δύσπνοια , ξύλο και λιποθυμίες.

Τίθεται λοιπόν ένα μεγάλο ερώτημα. Ποιος είναι ο τρόπος αντίστασης που θα μπορούσε να κάμψει τις μνημονιακές κυβερνήσεις, που κατά διαδοχή, σαν σε σκυταλοδρομία, παραλαμβάνουν τη σκυτάλη η μία από την άλλη για να επιφέρουν τόσα και τόσα δεινά στον τόπο και στον κάθε Έλληνα ξεχωριστά;

Για να οργανώσει επιτυχή αντίσταση ο λαός πρέπει να υπάρξει ένας ηγετικός πυρήνας, που θα αρχίσει να τον οργανώνει, εφ όσον στη συνέχεια είναι πολύ πιθανό να ενεργοποιηθεί η αυτοοργάνωση. Και πρέπει να έχει δύο χαρακτηριστικά: πρόσωπα άφθαρτα από κάθε εμπλοκή με το κατεστημένο, οργάνωση και θέση “α-κομματική” και δεύτερον ένα καλά επεξεργασμένο σχέδιο τόσον για τον τρόπο αντίστασης, όσον και μετά, όταν αυτή επιτύχει.

Έστω κι αν κάποια στιγμή δημιουργούνταν αυτές οι δύο προϋποθέσεις, πώς θα έφθανε το “σήμα” του ηγετικού αυτού πυρήνα στο λαό, εφ' όσον είναι περισσότερο από βέβαιο ότι όλα τα συστημικά -γι' αυτό και πλατιά- μέσα ενημέρωσης θα το φίμωναν έως πνιγμού; Κατά λογικό συμπέρασμα, θα πρέπει να βρεθούν άλλα μέσα και τρόποι για να εξαπλωθεί αυτό το σήμα. Πιο αναχρονιστικοί, πιο παραδοσιακοί, ίσως και πιο “επαναστατικοί”.

Ωστόσο, επειδή αυτές οι τρεις προϋποθέσεις έχει ως τώρα αποδειχτεί δύσκολο να συμβούν, ο λαός παραμένει περίπου βουβός και αδρανής. Μερικοί πολίτες επιστρέφουν στην καλοπακτωμένη παγίδα μιας “νέας ελπίδας” με το έτερο σκέλος του συστημικού δικομματισμού. Κι ας έχουν διαψευστεί οι τέτοιες ελπίδες τους δεκάδες φορές, από τότε που άρχισαν να ψηφίζουν.

Άλλοι είναι τελείως απελπισμένοι, στα όρια ή και μέσα στην κατάθλιψη που φέρνει η πλήρης απελπισία. Και άλλοι “περιμένουν” ν' ακούσουν το “σήμα”, αλλά με την οργή μέσα τους να βράζει. Μια οργή δίκαιη, που τους καίει τα σωθικά, για το άδικο που βιώνουν στη ζωή τους και τριγύρω τους. Σε αυτούς τους τελευταίους ίσως μπορεί να βασιστεί μια γνήσια ελπίδα για τη νεκρανάσταση της Ελλάδος μέσα από τις στάχτες της.

Ζητείται η ηγετική ομάδα, το σχέδιο και η... ντουντούκα!

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση