Το νέο Ανατολικό Ζήτημα με την χάραξη και επαναχάραξη συνόρων

Του Δαμιανού Βασιλειάδη 

Για να κατανοήσουμε τα γεγονότα και να έχουν οι απόψεις μας μια κάποια επιστημονική προσέγγιση της αλήθειας, πρέπει να καταγράψουμε τη στρατηγική των δυνάμεων που καθορίζουν αυτά τα γεγονότα. Αλλιώς μπλέκουμε σε έναν φαύλο κύκλο ερμηνειών που και σύγχυση δημιουργούν και περιπτωσιολογικές είναι. Δεν αντιμετωπίζουν δηλαδή τα γεγονότα σε μια δυναμική, την οποία καθορίζουν δυνάμεις, που πρέπει να ερευνήσουμε σε τι αποσκοπούν και πια στρατηγική επιλέγουν για να την εφαρμόσουν, υλοποιώντας το σενάριο ή τα σενάρια, που θα έχουν τι μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία.

Θα ξεκινήσω από τα κριτήρια της ανάλυσης, για να είναι αυτή η ανάλυση έγκυρη και να έχει τα επιστημονικά κατά προσέγγιση εχέγγυα της αλήθειας και της αντικειμενικότητας, πέρα από στερεότυπα, κλισέ και ιδεοληψίες του παρελθόντος.
Ευσταθούν τα κριτήρια, ευσταθεί και η ανάλυση. Έτσι έχουν τα πράγματα.

Ι. Τα κριτήρια ανάλυσης

Οπότε τίθεται το ερώτημα: Ποια είναι αυτά τα κριτήρια;

1.«Η ενέργεια με βάση την εξασφάλιση των πηγών και αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, συνιστά τον ύψιστο στρατηγικό στόχο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που καθορίζει την πολιτική τους και επικαθορίζει και τους άλλους επί μέρους στόχους. Αυτό σε συσχέτιση με την εξάντληση όχι μόνο των ενεργειακών πόρων του πλανήτη, αλλά και όλων των άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών και σε συσχέτιση με την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού.

2. Τα γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά συμφέροντα της Αμερικής και των συμμάχων της στο ΝΑΤΟ οδηγούν στον αποκλεισμό και την απομόνωση των ανταγωνιστικών δυνάμεων, όπως είναι η Ρωσία στην περιοχή μας και η Κίνα στην Άπω Ανατολή.

3. Τα κριτήρια αυτά ρυθμίζουν την στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων στα πλαίσια του πολυπολικού κόσμου, μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Καθορίζουν συνάμα σε ένα μεγάλο βαθμό και τις σχέσεις και την τύχη των περιφερειακών δυνάμεων, μικρών και μεγάλων, που εμπλέκονται, λόγω στρατηγικής θέσης στο παιχνίδι των ζωνών επιρροής. Δεν υπάρχουν φιλίες, ανάμεσα στους λαούς, παρά μόνο συμφέροντα που καθορίζουν τις σχέσεις αυτές με βάση το νόμο της ισχύος, όπως τον όρισε ο Θουκυδίδης. Με την έννοια αυτή καμία σχέση ανάμεσα στα κράτη δεν είναι μόνιμη και σταθερή.
Αυτό μας το επιβεβαιώνει η ιστορία και δε χρήζει απόδειξης.

4. Αποτελεί σχεδόν νομοτέλεια η εμπειρική διαπίστωση ότι τα περιφερειακά κράτη, μικρά και μεγάλα, πρέπει να δημιουργήσουν ισχυρές συμμαχίες, που χωρίς αυτές είναι έκθετα σε κάθε εκβιασμό. Φυσικά η επιλογή των συμμαχιών είναι καθοριστική, για οποιαδήποτε επιτυχία ή αποτυχία.

ΙΙ. Η υπό εξέταση παράγοντες

Με βάση τα ανωτέρω κριτήρια θα εξετάσουμε τρεις παράγοντες, που αφορούν την Ελλάδα και Κύπρο, για να βγάλουμε τα απαραίτητα συμπεράσματα που είναι δυνατόν να προσεγγίζουν την αντικειμενική πραγματικότητα, πέρα από τα φαινόμενα.

1. Υπόθεση εργασίας για τις σημερινές και μελλοντικές εξελίξεις βάση των πραγματικών δεδομένων.

2. Την στρατηγική που πρέπει να χαράξει η πατρίδα μας με βάση αυτά τα δεδομένα.

Ας αφήσουμε λοιπόν την φαντασία μας να καλπάζει και ας υποθέσουμε (υποθετικά) ότι

Πρώτον, οι ΗΠΑ σε συμφωνία με τον Ερντογάν σχεδίασαν το αστείο πραξικόπημα για να τον κάνουν απόλυτο και αναμφισβήτητο κυρίαρχο στην Τουρκία, ανατρέποντας όλες τις αναλύσεις περί πραξικοπήματος έως τώρα και τα συναφή. Αν οι Αμερικανοί ήθελαν έχουν ποικίλες δυνατότητες να το «κόψουν τα πόδια», που λέει ο λόγος. Μην είμαστε αφελείς να πιστεύουμε ότι θα άφηναν τον Ερντογάν, σε τελευταία ανάλυση, να αντιστρατεύεται τα συμφέροντά τους.

Δεύτερον, ας υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ ενισχύουν και ισχυροποιούν τον Ερντογάν με τις προσπάθειες που κάνει για την επέκταση της τουρκικής επιρροής και επεκτατικής του πολιτικής προς Δυσμάς, με στόχο να αποτελέσει η Τουρκία ένα ισχυρό ανάχωμα προς την Ρωσία, όπως ήταν ανέκαθεν από την εποχή ακόμη του Μαρξ και Ένγκελς η πολιτική των δυτικών δυνάμεων. Γνωστή είναι η θέση του Μαρξ και Ένγκελς για την ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως ανάχωμα απέναντι στην δεσποτική Ρωσία, που θα έβαζε φραγμούς στην επανάσταση στην Δύση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα. Το είπε προχθές ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντοναλντ Τουσκ καθαρά: «Σε ό,τι αφορά τη συζήτηση για τη Ρωσία, οι «28» αποφάσισαν να μείνουν ενωμένοι μπροστά στη στρατηγική της Ρωσίας «να αποδυναμώσει την ΕΕ». «Αυτή είναι μια νηφάλια εκτίμηση. Δεν έχουμε αυταπάτες». Ας μην έχουμε κι εμείς αυταπάτες ότι αυτήν την γραμμή «επέβαλαν» στους συμμάχους τους οι ΗΠΑ, με την αντιστροφή της πραγματικότητας.

Τρίτον, ας υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ έχουν ως στρατηγικούς συμμάχους τους Κούρδους, όπως και πραγματικά συμβαίνει, και με την έννοια αυτή δεν πρόκειται να κάνουν παραχωρήσεις στους Τούρκους στην Μέση Ανατολή, όπου οι Τούρκοι διεκδικούν εδάφη του Ιράκ και της Συρίας.

Τέταρτον, ας υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ θέλουν να αποδυναμώσουν την Ελλάδα σε τέτοιο βαθμό οικονομικά, πολιτικά, πολιτισμικά και με την αφαίρεση στρατηγικών εδαφών, όπως είναι η Θράκη, η Μακεδονία, η Ήπειρος και το Αιγαίο, αλλά και η Κύπρος, για να μην υπάρχει η δυνατότητα στον αιώνα τον άπαντα να προσεγγίσει η Ελλάδα την Ρωσία, που αποτελεί για τους Αμερικανούς τον θανάσιμο αντίπαλο στην περιοχή.

Πέμπτον, ας υποθέσουμε ότι οι Αμερικανοί για να πετύχουν αυτούς τους στόχους τους επέλεξαν να αναδείξουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, ώστε να πετύχουν τους στόχους τους, γιατί σε μεγάλο βαθμό οι ιμπεριαλιστικοί στόχοι των Αμερικανών ταυτίζονται με την ιδεοληπτική ψευτοδιεθνιστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ: Αδιαφορία για τα εθνικά θέματα, ανοιχτά σύνορα στην λαθρομετανάστευση, κατάλυση όλων των θεμελίων που συγκροτούν το εθνικό φρόνιμα. Θρυμματισμός της συνοχής της ελληνικής κοινωνίας με την επίθεση σε ορθοδοξία, γλώσσα και ιστορία και με την έννοια αυτή πλήρη αποδυνάμωση της αντίστασης του ελληνικού λαού σε εξωτερική επιβουλή.

Έκτον, η επίσκεψη του Ομπάμα, σκοπό έχει με την «διεθνιστική» αυτή κυβέρνηση να λύσει ορισμένα κρίσιμα εθνικά θέματα υπέρ των Τούρκων συμμάχων τους, κι ας ασκεί ο Ερντογάν κριτική εναντίον της Αμερικής και των δυτικών δυνάμεων, όπως έκανε προσχηματικά και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μάλλον ενδιαφέρεται να λύσει στην παρούσα φάση κυρίως το κυπριακό και ίσως όχι μόνο, κομίζοντας χάντρες και καθρεφτάκια στους «ιθαγενείς». Μήπως ισχύει στην περίπτωση αυτή το «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας»;

Άραγε ευσταθούν όλα τα ανωτέρω, που έθεσα ως υπόθεση εργασίας, ή αποτελούν μια σκληρή και συγχρόνως τραγική για τον τόπο πραγματικότητα;
Αφήνω στους παραλήπτες αυτών των στοχασμών να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.

Όμως θα πω την δική μου θέση και ας φαντάζει ως αποκύημα επιστημονικής φαντασίας, θέτοντας τρία κριτήρια, που αποτελούν τα θεμέλια μιας αποτελεσματικής εθνικής αποτρεπτικής στρατηγικής ενάντια στις επιβουλές των «άσπονδων φίλων και συμμάχων μας» και των εξ Ανατολάς και Βορρά άκρως εθνικιστικών γειτόνων μας. Στο πολιτικό στερέωμα της Ελλάδας, με την καταστροφική εσωστρέφεια που μας «δέρνει», σύμφωνα και με την σοφή φράση του Αισώπου: «Ω κάκιστα ζώα, των οικιών υμών εμπιπραμένων, αυτοί άδετε». Αν την αλληγορία αυτήν του Αισώπου, που αφορούσε τα σαλιγκάρια, την μεταφέρουμε στην ανθρώπινη κοινωνία, τότε αντιλαμβανόμαστε την σημασία της!
Τα πράγματα μέρα με την μέρα, λεπτό με λεπτό γίνονται πιο επικίνδυνα για την ύπαρξη και επιβίωσή μας ως έθνους και ως κράτους.

ΙΙΙ. Κριτήρια για μια εθνική στρατηγική

Πρώτον το φρόνημα ενός λαού. Αυτό η πολιτική αυτής της κυβέρνησης, και όχι μόνο φυσικά, προσπαθεί με όλα τα μέσα που διαθέτει να καταστρέψει μέχρις ερειπίων.

Δεύτερον, μια επαρκής αποτρεπτική δύναμη, που δεν θα σχολιάσω, απλώς θα πω ότι είναι πέρα από απαραίτητη και

Τρίτον, συμμαχίες, τις οποίες δεν φροντίσαμε να δημιουργήσουμε ή καταστρέψαμε, αλλά είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεων για μια εθνική στρατηγική που θέλει να έχει προοπτική επιτυχίας. Για παράδειγμα και ας απατούν τα φαινόμενα, η Τουρκία ποτέ δεν κάνει κάτι, αν δεν εξασφαλίσει την συμμαχία των ΗΠΑ ή άλλων δυνάμεων της Δύσης, όπως αυτήν της Γερμανίας, που ως γνωστόν ήταν και είναι πάντοτε υπέρ της Τουρκίας και πάντοτε εναντίον μας, χωρίς εξαίρεση, παρ’ όλο που κάθε κανόνας έχει και την εξαίρεσή του.

Το τι λοιπόν πρέπει να πράξουμε διαφαίνεται από τις τρεις προϋποθέσεις που έθεσα στις οποίες θα προσθέσω ως επίλογο μια τελευταία: την επαγρύπνηση και συστράτευση, χωρίς αναβολή και χρονοτριβή όλων των πατριωτικών δυνάμεων της πατρίδας μας, γιατί τώρα ο αγών είναι πράγματι υπέρ πάντων!

1. «Ο ισχυρός επιβάλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλει η αδυναμία του», Θουκυδίδου ιστορία, Ε 89-91.
2. Οι λεγόμενοι παραδοσιακοί δεσμοί, τάχα με τα αραβικά κράτη ή και με οποιαδήποτε άλλα κράτη, είναι απατηλός μύθος και αν ισχυριστούμε ότι υπήρξαν κατά το παρελθόν, δεν υπάρχουν σήμερα.
3. Ορισμός του όρου συμμαχία: Συμμαχία σημαίνει τακτική ταύτιση συμφερόντων σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή και όσο ισχύει η κατοχύρωση αυτών των αμοιβαίων συμφερόντων. Ισχύει δηλαδή απαρεγκλίτως η αρχή της αμοιβαιότητας συμφερόντων. Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η συμμαχία ισχύει ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Τουρκία, λόγω της Ρωσίας.
4. Τον «νυν υπέρ πάντων αγών, δεν είναι πια- δυστυχώς- μόνο σχήμα λόγου.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση