«Όχι» στο Ξεπούλημα του Νερού

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη 

Σύμφωνα με την ισχύουσα νεοφιλελεύθερη λογική, ιδιωτικοποίηση του νερού λέγεται κάθε συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην παροχή υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης. Αυτό συμβαίνει όταν οι επιχειρήσεις αναλαμβάνουν τον έλεγχο των υπηρεσιών του νερού η ακόμα και τον έλεγχο των ίδιων των υδάτινων πόρων. Ουσιαστικά, η ιδιωτικοποίηση του νερού υλοποιεί την ιδέα ότι το νερό δεν είναι αγαθό αλλά εμπόρευμα και οι υπηρεσίες του μπορούν να πουληθούν στην αγορά.

Οι ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης ήταν συνηθισμένες κάποτε στην Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Λατινική Αμερική μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Στην Αγγλία και την Ουαλία, η εμφάνιση των πρώτων ιδιωτικών εταιρειών ύδρευσης χρονολογείται από τον 17ο αιώνα. Η σημασία τους σταδιακά άρχισε να ξεθωριάζει μετά τις αρχές του 20ου αιώνα, αφού αποδείχθηκαν ανίκανες να διευρύνουν την πρόσβαση των πολιτών στο νερό και άρχισαν να ισχυροποιούνται παντού οι δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφελείας.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, έγινε η δεύτερη επέλαση των ιδιωτικών εταιρειών ύδρευσης, στον απόηχο των ιδιωτικοποιήσεων της Θάτσερ στην Αγγλία, την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την παγκόσμια έμφαση που ακολούθησε στις πολιτικές της ελεύθερης αγοράς. Η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο σε όλη αυτή τη διαδικασία μέσω των νέων προϋποθέσεων δανεισμού.

Το ρεύμα εμφανίστηκε δυναμικά το 1989, όταν η συντηρητική κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ ιδιωτικοποίησε όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις ύδρευσης και αποχέτευσης στην Αγγλία και την Ουαλία.

Συγκέντρωση έξω από τη Βουλή πραγματοποίησαν την ώρα που ψηφιζόταν άλλο ένα πολυνομοσχέδιο με προαπαιτούμενα η ΑΔΕΔΥ, εργαζόμενοι της ΕΥΔΑΠ και της ΔΕΗ μαζί με το ΠΑΜΕ, όπως και κόμματα και συλλογικότητες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, μεταξύ των οποίων η ΛΑ.Ε., η Πλεύση Ελευθερίας, το Κόκκινο Δίκτυο, η πρωτοβουλία ΔιΕΕξόδος και η Λαϊκή Αντίσταση ΑΑΣ.

Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ ξεκαθάρισαν ότι και μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, οι αγώνες θα συνεχιστούν με στόχο να μην εφαρμοστούν ποτέ όσα προβλέπονται σε αυτό για τις δημόσιες επιχειρήσεις. Οι εκατοντάδες πολίτες που συμμετείχαν μίλησαν για «πρωτοφανές ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας». [Πηγή: efsyn, 27/09/2016]

Στην Σκωτία, οι τοπικές κυβερνήσεις που ελέγχονται από το Εργατικό κόμμα διατηρούν τα συστήματα του νερού υπό δημόσιο έλεγχο. Ο τομέας του νερού στη Γαλλία ανέκαθεν χαρακτηριζόταν από την συνύπαρξη δημόσιας και ιδιωτικής διαχείρισης, με τα αντίστοιχα μερίδιά τους να κυμαίνονται αναλόγως. 

Η ύδρευση του Παρισιού ιδιωτικοποιήθηκε το 1985, όταν ένας συντηρητικός δήμαρχος ανάθεσε σε δύο εταιρείες την ύδρευση της πόλης, με την καθεμιά να καλύπτει το ήμισυ της πόλης, αλλά το 2010, ένας σοσιαλιστής δήμαρχος επαναδημοτικοποίησε το σύστημα ύδρευσης της γαλλικής πρωτεύουσας. 

Στην Ισπανία, η μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρεία ύδρευσης είναι η Aguas de Barcelona, που πέρασε σταδιακά υπό γαλλικό έλεγχο στις αρχές του 21ου αιώνα. Ευρωπαϊκές και τοπικές ιδιωτικές επιχειρήσεις νερού επεκτάθηκαν στη Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ασία κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. 

Στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, οι ιδιωτικές εταιρείες έφθασαν κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1990, ιδιαίτερα στη Βουλγαρία, την Τσεχία, την Ουγγαρία και τη Ρουμανία. 

Υπάρχουν δύο κύριοι τύποι ιδιωτικοποίησης του νερού: το βρετανικό μοντέλο και το γαλλικό μοντέλο. 
Κατά το βρετανικό μοντέλο, οι εταιρείες ιδιωτικοποιούν τόσο τα περιουσιακά στοιχεία όσο και την εκμετάλλευσή τους. Δηλαδή περιουσιακά στοιχεία σε σχέση με το δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης, εγκαταστάσεις επεξεργασίας, κ.λπ. 
Στο γαλλικό μοντέλο, τα περιουσιακά στοιχεία παραμένουν κρατικά. 

Συχνά παίζουν ρόλο εξωτερικές επιρροές, π.χ. από την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), όπως στην περίπτωση της Βολιβίας και σε πολλές αφρικανικές χώρες. Αυτό μπορεί να γίνει με την μορφή προγραμμάτων διαρθρωτικής προσαρμογής. 

Επίσης, άλλοι Οργανισμοί Βοήθειας υποστήριξαν την ιδιωτικοποίηση του νερού, όπως η Διαμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης (Inter-American Development Bank) στον Ισημερινό, την Κολομβία και την Ονδούρα, η Ασιατική Τράπεζα Ανάπτυξης (AsianDevelopment Bank) στην Κίνα, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (European Bank for Reconstruction and Development) στην Ανατολική Ευρώπη, η γερμανική συνεργασία ανάπτυξης μέσω του τραπεζικού ομίλου KfW (π.χ., στην Αλβανία, την Αρμενία, την Ιορδανία και το Περού), η γαλλική συνεργασία ανάπτυξης (π.χ., στη Σενεγάλη) και η βρετανική συνεργασία ανάπτυξης (π.χ., στην Τανζανία και τη Γουιάνα). 

Στην Βρετανία, το Παγκόσμιο Κίνημα Ανάπτυξης (World Development Movement) αντιτάχθηκε στην στήριξη της ιδιωτικοποίησης του νερού μέσω κρατικών ενισχύσεων. Παράλληλα, δεκάδες κινήματα έχουν οργανωθεί γιαυτό και ξεφυτρώνουν παντού σ' όλο τον κόσμο από καταναλωτές, εργαζόμενους και μικροεισοδηματίες που υψώνουν φωνή για να αντισταθμίσουν την αυξανόμενη δύναμη των μεγάλων πολυεθνικών που εκμεταλλεύονται τον "γαλάζιο χρυσό". 

Αυτό που θέλουν οι "παγκοσμιοποιητές" της Νέας Τάξης είναι κάποια μέρα, σύντομα, οι επιχειρήσεις να κατέχουν όλο το νερό του κόσμου. Έτσι δρούν οι τύποι αυτοί. 

Εδώ και καιρό, άλλωστε, σχεδιάζουν την καταστροφή της οικονομίας, να μας κατακλύσουν με ΓΤΟ (γενετικά τροποποιημένα) τρόφιμα που να μην μπορούμε να αποκλείσουμε από την διατροφή μας, την καταστροφή της ατμόσφαιρας με αεροψεκασμούς, την καταστροφή των απαράγραπτων ανθρώπινων δικαιωμάτων και την επιβολή σαρωτών σώματος βιομετρικών στοιχείων, την καταστροφή της πραγματικής εκπαίδευσης, έτσι ώστε η φοίτηση ενός παιδιού σε δημόσιο σχολείο να μην είναι εφικτή - ούτε όμως θα μπορεί να διδαχθεί από τους γονείς στο σπίτι του, αφού, λόγω της χρεοκωπημένης οικονομίας, όλοι θα ψάχνουν για πολλαπλές εργασίες προσπαθώντας να επιβιώσουν, οπότε δεν θα τους μένει χρόνος για τα παιδιά τους. 

Θέλουν να επιβάλλουν ακόμα την ουσιαστική κατάργηση της ελευθερίας του λόγου στο Διαδίκτυο με την εξάλειψη την δυνατότητάς για πρόσβαση σε αληθινή ενημέρωση ελεύθερων ανθρώπων, την πλύση εγκεφάλου και την απομάκρυνση από την εξουσία όλων εκείνων που αντιτίθενται στην ελίτ, βάζοντας στη θέση τους μόνο αυτούς που θα υπακούουν στις διαταγές για την εφαρμογή της παγκόσμιας φασιστικής κοινωνίας. 

Η αντίσταση μας πρέπει να γενικευτεί τώρα, να τους σταματήσουμε πριν να κάνουν πράξη τις εντολές των πολυεθνικών και να λογοδοτήσουν για το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας.

Πηγή "Πύλη Των Φίλων"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση