Μήπως ένας τρελός θα φέρει την άνοιξη;

Ο επιθανάτιος ρόγχος ενός κατεστραμμένου συστήματος

Του Δημήτρη Γ. Απόκη

Διαβάζοντας πριν από λίγες ημέρες ένα άρθρο γνώμης, σε μια από τις βίβλους του παγκοσμίου συστήματος τον Economist, αναφορικά με τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες, αισθάνθηκα ότι διάβαζα τον επιθανάτιο ρόγχο ενός βαριά άρρωστου με ανίατη νόσο ασθενή.

Η συντακτική ομάδα του Economist, χωρίς να κρύβει την απέχθεια της στον «Ρεπουμπλικάνο», υποψήφιο για την προεδρία, Ντόναλντ Τράμπ, θέλοντας να στηρίξει την υποψηφιότητα της υποψηφίου των Δημοκρατικών, Χίλαρι Κλίντον, χρησιμοποίησε ένα επιχείρημα που αφήνει άναυδο και καθιστά εξαιρετικά ανήσυχο οποιοδήποτε σοβαρό αναγνώστη και οποιοδήποτε σοβαρό αναλυτή των παγκόσμιων εξελίξεων.

Ο Economist δείχνοντας τον τρόμο του στην πιθανότητα μια εκλογής Τράμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, εξέφρασε την υποστήριξη του στην κ. Κλίντον σημειώνοντας, «στην Αμερική, που κρίνονται πολλά, η απάντηση πρέπει να έρθει μέσα από την υφιστάμενη δομή των κομμάτων. Οι Ρεπουμπλικάνοι που επιθυμούν σοβαρά να αντιταχθούν στους πολέμιους της παγκοσμιοποίησης πρέπει να κλείσουν τη μύτη τους και να υποστηρίξουν την κ. Κλίντον. Και η κ. Κλίντον η ίδια, τώρα που κέρδισε το χρίσμα πρέπει να προωθήσει την διαφάνεια σε αντίθεση με την ασάφεια. Η επιλογή της με τον Τίμ Κέην, ενός ομιλούντα ισπανικά θιασώτη της παγκοσμιοποίησης ως συνυποψηφίου της, είναι καλή ένδειξη. Αλλά οι δημοσκοπήσεις είναι επικίνδυνα κοντά. Το μέλλον του Φιλελεύθερου κόσμου, εξαρτάται από το εάν θα πετύχει.»

Το επιχείρημα αυτό πρέπει να προκαλεί βαθιά ανησυχία αναφορικά με το τι έρχεται. Και μια προσεκτική ματιά στην παγκόσμια σκακιέρα επιβεβαιώνει αυτή την ανησυχία.

Στην Ευρώπη, το αποτέλεσμα του Brexit, και οι εξελίξεις οι οποίες προκαλεί, αποδεικνύει πόσο αποσαθρωμένο και υπό κατάρρευση είναι το σύστημα των Βρυξελλών και το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από τη μια χώρα μέλος της ΕΕ στην άλλη αρχίζουν σιγά σιγά να σκάνε δημοψηφίσματα και εκλογικά αποτελέσματα τα οποία λιθαράκι – λιθαράκι, ξηλώνουν την αποκαλούμενη «Ενωμένη Ευρώπη». Έιναι γεγονός ότι ενδεχομένως η Μαρί Λεπέν βρίσκεται με το ένα πόδι στην Προεδρία της Γαλλίας. Επίσης γεγονός είναι ότι το ακροδεξιό κόμμα στη Γερμανία, ανεβαίνει ραγδαία στις προτιμήσεις των Γερμανών ψηφοφόρων, ότι ο ακροδεξιός προεδρικός υποψήφιος στην Αυστρία, δύσκολα θα χάσει την επαναληπτική εκλογή, ότι ο Ρέντσι στην Ιταλία, προωθεί συνταγματικό δημοψήφισμα, και οι Ούγγροι στην ουσία με το δημοψήφισμα του Οκτωβρίου ρίχνουν ένα μεγαλοπρεπές φάσκελο στις Βρυξέλλες.

Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, κανείς εντός του συστήματος του Φιλελεύθερου Κόσμου, δεν εννοεί να κατανοήσει ότι η μοναδική αντίδραση για την επιβίωση του πολιτισμένου κόσμου που όλου ότι μέχρι σήμερα έχουμε συνηθίσει να ζούμε δεν είναι η συντήρηση με νύχια και με δόντια του status quo, αλλά η μεταρρύθμιση με βάση τα δεδομένα της εποχής.

Η διατήρηση απαρχαιωμένων ως προς την αποστολή τους και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν, διεθνών οργανισμών όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα (άν θέλεις σβήσε την Παγκόσμια Τράπεζα διότι είναι πολύ πιό εντάξει απο τον ανταγωνιστικό ΟΟΣΑ, βάλε αν θέλεις στη θέση αυτή τον ΟΟΣΑ που αντιπροσωπεύει τη σύγχρονη Σοβιετία), τα Ηνωμένα Έθνη, και το ΝΑΤΟ, χωρίς καμία προσπάθεια προσαρμογής στην εποχή και τις απαιτήσεις της μόνο καταστροφή μπορεί να επιφέρει.

Το ίδιο ισχύει και για τις δομές του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος το οποίο συνεχίζει, παρά τα άλματα στην τεχνολογία και τα νέα οικονομικά δεδομένα, να στηρίζεται στις δομές και τις λειτουργίες που διαμορφώθηκαν στο Bretton Woods, μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Κανείς εντός του, όπως αρέσκεται να τον αποκαλεί η συστημική βίβλος Economist, Φιλελεύθερου Κόσμου, δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται το τι έχει συμβεί σε παγκόσμια κλίμακα σε κοινωνικό επίπεδο. Και ούτε βέβαια ακούει τα καμπανάκια κινδύνου ηγετικών προσωπικοτήτων του παγκόσμιου συστήματος, όπως το αφεντικό της General Electric, που αντιλαμβανόμενος σωστά τις εξελίξεις φωνάζει εδώ και αρκετό διάστημα για την ανάγκη αλλαγής της στρατηγικής της παγκοσμιοποίησης και στροφής της σε τοπικό επίπεδο, με στόχο την επιβίωσή της.

Σε αντίθεση με αυτή τη σκληρή για το παγκόσμιο σύστημα πραγματικότητα, το φάρμακο το οποίο προτείνουν οι ευρισκόμενοι στην παρούσα φάση στις καρέκλες διακυβέρνησης του, είναι η στοίχιση, όπως εντελώς ξεδιάντροπα προτείνει η βίβλος τους ο Economist, πίσω από μια υποψήφιο για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία συγκεντρώνει στο σύνολό τους όλα τα στραβά τα οποία έχουν προκαλέσει τη σήψη του συστήματος. Προτείνουν ως λύση στο θανάσιμο πρόβλημά του παγκόσμιου συστήματος την εκλογή, έστω και κλείνοντας τη μύτη διότι η μπόχα είναι πολύ έντονη, στην προεδρία της Μητρόπολης του Φιλελεύθερου Κόσμου, ενός προσώπου το οποίο εκπροσωπεί πλήρως αυτά που εξοργίζουν τις κοινωνίες και τα εκλογικά σώματα σε όλο το σύστημα.

Και θα μπορούσε να πει κανείς μέσω μιας απλουστευτικής λογικής και ανάλυσης ότι μια νίκη της Χίλαρι Κλίντον, θα αποτρέψει τουλάχιστον, την ανάδειξη στην Προεδρία της Μητρόπολης του Φιλελεύθερου Κόσμου, του τρελού (φοριέται πολύ τελευταία) Ντόναλντ Τράμπ, οπότε το σύστημα θα κερδίσει πολύτιμο χρόνο έτσι ώστε να ανατρέψει τη σφοδρή επίθεση που δέχεται στα θεμέλια και τους βασικούς πυλώνες του.

Δυστυχώς, εδώ ελλοχεύει ο ακόμα μεγαλύτερος κίνδυνος για το Φιλελεύθερο Κόσμο.

Όλοι αυτοί που προωθούν αυτή την ανόητα απλουστευτική λογική, έχουν καθίσει να αναλογιστούν την επόμενη ημέρα της εκλογής στην Προεδρία της Μητρόπολης του Φιλελεύθερου Κόσμου, ενός προσώπου που εκπροσωπεί ότι έχει σιχαθεί και απεχθάνεται η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου στις κοινωνίες αυτού του κόσμου;

Έχουν εξετάσει όλοι αυτοί την πιθανότητα, ότι αυτή η στρατηγική μπορεί να επιφέρει πολύ πιο γρήγορα και με πολύ πιο τραγικές εξελίξεις αυτό που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να αποτρέψουν;

Μήπως να σκεφτούν όσο είναι ακόμη καιρός, ότι μια εκλογή Κλίντον, με τα βαρίδια που κουβαλάει η υποψήφιος των Δημοκρατικών και με αυτό που εκπροσωπεί και προωθεί, θα φέρει πολύ πιο άμεσα αυτό που όλοι αυτοί πιστεύουν ότι θα επέλθει με μια εκλογή Τράμπ;

Διότι με την αγανάκτηση και σιχαμάρα που επικρατεί από άκρη σε άκρη του Φιλελεύθερου Κόσμου, για το υφιστάμενο σύστημα και τις πολιτικές ελίτ (δεξιές και αριστερές) που το διαφεντεύουν, είναι πολύ πιθανό, άν όχι βέβαιο, ότι ο πλανήτης να πάρει φωτιά. Και φωτιά η οποία δεν θα είναι δυνατόν να ελεγχτεί και να καταπολεμηθεί. Μια φωτιά που θα έχει ένα και μόνο αποτέλεσμα, τις στάχτες.

Βέβαια, σε όλα αυτά τα ερωτήματα και σε αυτή την ανάλυση το εύλογο ερώτημα της συστημικής πλευράς είναι δεδομένο. Αποτελεί απάντηση σε αυτό το θανάσιμο για το σύστημα πρόβλημα, μια εκλογή Τράμπ; Η παράτολμη απάντηση αυτής της αντισυμβατικής ανάλυσης είναι, «μήπως ένας τρελός θα φέρει την άνοιξη;»

Πηγή MIgnatiou

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση