Η πολιτική παρακμή της Τουρκίας και οι θανάσιμοι κίνδυνοι

Η εικόνα είναι αποκαρδιωτική λογικά για όσους έτρεφαν ψευδαισθήσεις περί «εξημέρωσης του θηρίου», για τις προοπτικές δηλαδή μετατροπής της Τουρκίας σε μια φυσιολογική μη επιθετική – ή λελογισμένα διεκδικητική – χώρα, η οποία θα μπορούσε να συμβιώσει εν ειρήνη με την Ελλάδα και συν τω χρόνω θα μπορούσε να εξευρεθεί ένα στρατηγικό modus vivendi ώστε να αποφορτιστεί μια από τις πιο κρίσιμες γεωστρατηγικά περιοχές του πλανήτη.

Του Μιχαήλ Βασιλείου

Η Τουρκία του Ερντογάν έχει δείξει το πραγματικό της πρόσωπο που έρχεται από τα βάθη της Ασίας, μια νοοτροπία μεγάλου μέρους του πληθυσμού που απέχει παρασάγγας από τη μέση νοοτροπία μιας ευρωπαϊκής χώρας, καθώς κινείται σε δυο «ράγες»: Η μία είναι η αγελαία συμπεριφορά του πληθυσμού που συντάσσεται με έναν συγκεκριμένο ηγέτη και η δεύτερη η ικανότητα αυτού του ηγέτη να χειραγωγεί αυτό τον πληθυσμό.

Μετά το πραξικόπημα, ο «στρατός του Ερντογάν», ο φανατισμένος ισλαμικός όχλος απλώς υπακούει στις εντολές του σουλτάνου». Μόνο στο πότε θα πηγαίνουν… προς νερού τους δεν τους έχει πει ακόμα. Βγείτε στον δρόμο λέει ο ηγέτης, βγαίνουν αυτοί.

Μπορεί να επικρατεί η μαντίλα, ωστόσο, ακολουθώντας γκεμπελικά βήματα, οι επικοινωνιολόγοι της «υψηλής πύλης» φροντίζουν να εντοπίζουν μερικές κοπελίτσες «σαν τα κρύα τα νερά» και τις φωτογραφίζουν, για να διακοσμήσουν τους λογαριασμούς του πολυχρονεμένου, στους ιστοχώρους κοινωνικής δικτύωσης περνώντας βολικά μηνύματα στη Δύση.

Το πιο τραγικό είναι όμως, το πόσο «αμάσητο» έχουν καταπιεί και βαθύτατα πειστεί, ότι όσα κάνουν έχουν σαν στόχο ένα και μοναδικό πράγμα: Να σώσουν τη Δημοκρατία στην Τουρκία! Όχι το καθεστώς που στήνει μέρα τη μέρα ο Ερντογάν και τον ίδιο.

Αυτό έχει σαφέστατες συνέπειες. Οι άνθρωποι αυτοί είναι λογικό να μην αντιλαμβάνονται την επιφυλακτικότητα της Δύσης και την κριτική που ασκείται και αντί να δουν τα χάλια τα δικά τους, εξανίστανται από ιερή αγανάκτηση εναντίον Αμερικανών και Ευρωπαίων, κατηγορώντας τους για διπλά στάνταρ, για δυο μέτρα και δυο σταθμά που λέμε πιο λαϊκά.

Οπότε, οι Δυτικοί είναι υποκριτές και βαθύτατα αντιδημοκρατικοί, επειδή δεν έσπευσαν στο πλευρό του Ερντογάν να στηρίξουν τον εκλεγμένο με δημοκρατικές διαδικασίες ηγέτη, δηλαδή αυτόν που επέλεξε η συλλογική βούληση της τουρκικής κοινωνίας να κυβερνήσει.

Τι κι αν ο άνθρωπος αυτός έχει κάνει σκουπίδι το Σύνταγμα και για να διατηρήσει την εξουσία στα χέρια του έχει μετατρέψει de facto το πολίτευμα σε προεδρική από προεδρευόμενη «Δημοκρατία»! Ό,τι κάνει ο λαοπρόβλητος ηγέτης είναι καλώς καμωμένο.

Τι κι αν ενδείξεις και αποδείξεις ότι το πογκρόμ για τους αντιπάλους δείχνει να ήταν σχεδιασμένο από παλιά και έλλειπε μόνο η αφορμή για να εξαπολυθεί νομιμοποιημένα, είναι πολλές. Οι περισσότεροι επισημαίνουν ότι είχε αργήσει, υπερθεματίζοντας και «βάζοντας πλάτη» στον Ερντογάν.

Τραγική είναι και η περίπτωση Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, του ηγέτη του αντιπολιτευόμενου – υποτίθεται πλέον – Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CHP), ο οποίος πλέον δείχνει να έχει «καβαλήσει το κύμα» και για να αποφύγει τις περιπέτειες, στην ουσία εμφανίζεται «ουρά» του καθεστώτος, δικαιώνοντας όσους υποστήριζαν πως η τουρκική νοοτροπία είναι ο «σεβασμός» απέναντι σε αυτόν που κρατά το τιμόνι της χώρας γερά, αφού όπως πολλοί στο εξωτερικό, βλέπουν το «τουρκικό μωσαϊκό» με όρους… ναρκοπεδίου.

Η κατάσταση έχει ξεφύγει τόσο πολύ, που ο Ερντογάν κραυγάζει από το μικρόφωνο πως «αν το θέλει ο λαός» θα επαναφέρει τη θανατική ποινή και μάλιστα με την εκπληκτική φράση «τα πολιτικά κόμματα θα ακολουθήσουν τη βούλησή του», σε μια απόδειξη του επιπέδου χειραγώγησης της κατάστασης στη χώρα.

Και για να μην μείνει η παραμικρή αμφιβολία περί αυτού, ο ίδιος ο Κιλιτσντάρογλου μίλησε στο πλήθος, λέγοντας πως «υπάρχει μία νέα Τουρκία μετά την 15η Ιουλίου» και πως το αποτυχημένο πραξικόπημα άνοιξε μία «νέα πόρτα για συμβιβασμό» στην πολιτική, προσθέτοντας για ξεκάρφωμα, ότι η πολιτική πρέπει να μείνει μακριά από τα τζαμιά, τις δικαστικές αίθουσες και τα στρατόπεδα.

Το πανηγυράκι αυτό το διοργάνωσε το κυβερνών AKP στην Κωνσταντινούπολη, προσκαλώντας τις ηγεσίες όλων των κομμάτων, πλην του φιλοκουρδικού HDP. Τον βρήκανε τον εχθρό, μόλις τους τελειώσει – αν ποτέ συμβεί αυτό – ο Γκιουλέν. Όλοι τους προσποιούνται πως δεν θυμούνται πως συζητούσε με PKK επί της ουσίας ο Ερντογάν και άδειασε τους Κούρδους μόλις συνειδητοποίησε ότι τον βολεύει πολιτικά. Συλλογική αμνησία…

Κι όποιος αμφιβάλλει για την ανώμαλη κατάσταση στη χώρα αρκεί να ενημερωθεί για τα λόγια του Γκρίζου Λύκου, του ηγέτη του Εθνικιστικού Κόμματος (MHP), Ντεβλέτ Μπαχτσελί, στην ίδια συγκέντρωση: «Η 15η Ιουλίου αποτελεί ορόσημο για την Τουρκία», πρόσθεσε επαινώντας την σθεναρή στάση των Τούρκων πολιτών κατά των πραξικοπηματιών.

Η πετυχημένη – πλέον – μίξη ισλαμισμού και εθνικιστικού λαϊκισμού στην Τουρκία έχει δημιουργήσει ένα κράτος-τέρας στην ευρύτερη περιοχή, εξαιτίας του οποίου οι εξελίξεις δεν προμηνύονται ρόδινες. Η δε συνθηματολογία Ερντογάν θυμίζουν τις εποχές του «ο λαός στην εξουσία» στην ελληνική πολιτική Ιστορία.

Τότε επικράτησε άκρατος λαϊκισμός, ο οποίος τελικά κατέληξε στην καταστροφή της χώρας, αφού άρχισαν οι πλειοδοσίες και ο «διαγωνισμός φιλολαϊκότητας», αφού ο κόσμος εκπαιδεύτηκε να τα θεωρεί όλα αυτά φυσιολογικά. Για ποιον λόγο να θεωρήσουμε ότι και το μέλλον της Τουρκίας δεν θα έχει παραπλήσια πορεία; Στο μεταξύ όμως, το κράτος-βόμβα της περιοχής θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να εκραγεί…

Πηγή Defence-Point

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση