Οι “Σταυροφορίες”, η “Ελευθερία” μας και το Ισλάμ

Του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Τα τελευταία επεισόδια στη Γηραιά Ήπειρο, οι απανωτές τρομοκρατικές επιθέσεις, έχουν πλέον τεκμηριώσει στη συνείδηση του κάθε Ευρωπαίου πολίτη το γεγονός ότι ένα τουλάχιστον κομμάτι του Ισλάμ έχει κηρύξει τον πόλεμο σε αυτό που αποκαλείται “Δύση” και της οποίας η Ευρώπη αποτελεί μέρος.

Στη συντριπτική πλειοψηφία τους, όμως, αυτοί οι ίδιοι πολίτες που κατανοούν πλέον ότι είναι στόχοι και πιθανά θύματα του Ισλάμ, πιστεύουν ότι οι “πολεμιστές” του Ισλάμ μάς μισούν για δύο συγκεκριμένους λόγους. Ποίοι είναι αυτοί; “Οι Σταυροφορίες” και η “Ελευθερία” μας.

Αυτά τα δύο αφηγήματα είναι ενδεικτικά της πολιτικής προέλευσης όσων τα εκφέρουν. Από τη μία πλευρά η ενοχική αριστερά, που θέλει να δικαιολογήσει ακόμη και αυτόν τον τύπο που σκοτώνει με ένα φορτηγό και ένα πιστόλι 80 ανθρώπους, ενώ αυτοί γιορτάζουν σε μια παραλιακή πόλη. Αυτή η αριστερά που ψάχνει τρόπο για να αποδώσει μία “αιτία” σε αυτόν που μπαίνει σε μια εκκλησία και κόβει το λαρύγγι του παπά. Γιατί, είτε κάποιος λέει “φταίνε οι σταυροφορίες”, είτε λέει “φταίει ο πόλεμος του Ιράκ”, είτε χρησιμοποιεί την άθλια ατάκα “αυτοί είχαν αποικίες”, αυτό που κάνει επί της ουσίας είναι το να αποδίδει μία “ηθική ποιότητα” - αυτήν της “αυτοάμυνας” - στις μαζικές και τυφλές τρομοκρατικές δράσεις των διαφόρων δολοφόνων. Τους μετατρέπει με την μία σε θύματα, από θύτες, και ως εκ τούτου προσπαθεί ταυτόχρονα να “απαλύνει” τη βαρύτητα της πράξης τους αλλά και να μεταφέρει τις ενοχές στην πλευρά των πραγματικών θυμάτων.

Από την άλλη πλευρά είναι οι φιλελεύθεροι, οι οποίοι - είτε πραγματικά το πιστεύουν, είτε προσπαθούν να πείσουν εμάς – ισχυρίζονται ότι ο λόγος για τον οποίο μας επιτίθενται οι ισλαμιστές είναι οι “ελευθερίες” μας. Και πιο συγκεκριμένα η “κοινωνική ελευθερία” μας, η οποία εκφράζεται μέσω των gay pride, μέσω της κατάργησης του ρόλου της θρησκείας στα κράτη της Δύσης και από όλη την υπόλοιπη ατζέντα της αριστεράς, με κυρίαρχη ίσως μέσα σ’ αυτά την Πολυπολιτισμικότητα. Η δική τους αιτιολογία έχει συγκεκριμένη εφαπτόμενη λογική συνέπεια: Το ότι το να “υποχωρήσουμε” στα θέματα που αφορούν τις συγκεκριμένες “ελευθερίες” αποτελεί τη “νίκη” του Ισλάμ και ως εκ τούτου πρέπει να τις υπερασπιστούμε μέχρι τέλους, ακόμη και μετρώντας εκατόμβες νεκρών δίχως να απαντάμε παρά συνεχίζοντας να διαβιούμε ως έφηβοι σε rave party τη δεκαετία του '90. Γιατί μόνον λίγοι “ριζοσπάστες”, “φανατικοί” και “αμόρφωτοι” μουσουλμάνοι έχουν επιθετικές τάσεις εναντίον μας και άρα “ενσωματώνοντας” το μεγαλύτερο μέρος των μεταναστών το φαινόμενο θα εκλείψει. Απλά πρέπει να κάνουμε λίγη υπομονή. Με δύο λόγια είναι αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι τίποτε δεν πρέπει να γίνει, τίποτε δεν πρέπει να αλλάξει. “Μια παρεξήγηση” περίπου μας λένε ότι είναι και ότι όλα θα λυθούν σύντομα… Υπάρχουν αυτοί που πραγματικά πιστεύουν κάποιο από τα παραπάνω. Υπάρχουν και αυτοί που τα λένε διότι έχουν άμεσο συμφέρον στη διατήρηση του status quo.

Η αλήθεια δυστυχώς, όμως, είναι διαφορετική. Και δεν αφορά μόνον τους ισλαμιστές αλλά και τα εκατομμύρια ασιατών και αφρικανών που πλημμυρίζουν τα τελευταία χρόνια τη Δυτική Ευρώπη. Οι Ισλαμιστές απλά τυχαίνει τη στιγμή αυτή να είναι η πιο καλά οργανωμένη ομάδα. Αυτό που τους προτρέπει στο να έλθουν δεν είναι ούτε η εκδίκηση για τις σταυροφορίες, ούτε και η διάθεσή τους να συμμετέχουν στο προαναφερόμενο rave party. Παρόλο που είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν τόσο μουσουλμάνοι που θα ήθελαν να “εκδικηθούν” για τις σταυροφορίες, όσο και μουσουλμάνοι που έρχονται στις χώρες μας για να πηδήξουν τις “δυτικές έκφυλες πόρνες” και να κάνουν από όλα τα σύγχρονα ναρκωτικά που δεν βρίσκουν στις χώρες τους. Αυτό που τους τραβά, αυτό που τελικά κάνει την Ήπειρό μας έναν ελκυστικό στόχο για τους στρατιώτες του Αλλάχ είναι η μυρωδιά σήψης που εκχύουμε προς τα έξω. Μια γη πλούσια, με έναν πολιτισμό “γερασμένο” και έναν πληθυσμό δίχως θέληση για αντίσταση, ένα εύκολο λάφυρο για τις μάζες που προκύπτουν από τη δημογραφική έκρηξη Ασίας και Αφρικής. Μία Ήπειρος χωρίς θέληση να υπερασπισθεί τον εαυτό της, χωρίς τη ζωτικότητα να απομακρύνει τα χέρια που απλώνονται προς αυτήν, όχι ως ικεσία αλλά ως άρπαγες.

Ποιά όμως μπορεί να είναι η δική μας απάντηση σε αυτό;

Οι δύο τύποι αντιδράσεων έναντι των ισλαμικών επιθέσεων στην Ευρώπη εκφράζουν τους δύο διαφορετικούς δρόμους που επικράτησαν μεταπολεμικά. Η οδός της παλαιάς Αριστεράς, η οποία μας ζητά να “δικαιολογήσουμε” και να ανεχθούμε τους επιτιθέμενους, και από την άλλη η οδός της “φιλελεύθερης αριστεράς”, η οποία μας ζητά να συνεχίσουμε στο ίδιο μονοπάτι και να εξασφαλίσουμε έτσι το τέλος της πορείας του Ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Ας ρίξουμε μια ματιά όμως στο Ισλάμ, μία από τις παραδοσιακές θρησκείες του κόσμου, η οποία αποτελεί ένα δόγμα που οδηγεί προς τα εμπρός τις μάζες της Ασίας και συντόμως της Αφρικής, χρησιμοποιώντας αρχετυπικά προστάγματα. Το Ισλάμ, ως μία μη δομημένη, με την έννοια των δυτικών Εκκλησιών, θρησκεία, χωρίς σαφή ιεραρχία, αλλά με έντονα τα στοιχεία των τριμπαλιστικών κοινωνιών στις οποίες αναπτύχθηκε αλλά και τις οποίες εκφράζει σήμερα, είναι τόσο ρευστό ώστε να καθίσταται αδύνατη η σαφής κατηγοριοποίησή του.

Δεν πρόκειται σ’ αυτό το κείμενο – καθότι δεν υπάρχει και το απαραίτητο background – να ασχοληθώ με ζητήματα αστυνομικής αντιμετώπισης του φαινομένου της τρομοκρατίας. Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι όσα και εάν είναι τα “μέτρα” που θα ληφθούν, όσο και εάν αυξηθεί το budget των μυστικών υπηρεσιών, όσο και εάν διευρυνθούν οι αρμοδιότητες συγκεκριμένων τμημάτων, εάν δεν υπάρξει μια σοβαρή αλλαγή στην ψυχολογία των Ευρωπαίων θα είναι σαν να προσπαθούμε με κουβάδες να σταματήσουμε το νερό που ξεχειλίζει από ένα φράγμα που καταρρέει.

Με απλά λόγια: Δεν μπορούμε να πάρουμε σοβαρά μέτρα “αστυνόμευσης” του προβλήματος. Όσο και εάν ενισχύσουμε τις δομές παρακολούθησης εντός των Ευρωπαϊκών χωρών, όσο και εάν ξεκινήσουμε να αντιμετωπίζουμε δυναμικά τα τρομοκρατικά χτυπήματα, όσο και εάν τα δίκτυα πληροφοριών επεκταθούν, η αλήθεια είναι ότι για τον κάθε έναν ισλαμιστή που αποφασίζει να σκοτώσει και να σκοτωθεί θα υπάρχουν δέκα, εκατό ή χίλιοι “μετριοπαθείς” μουσουλμάνοι εντός του Ευρωπαϊκού εδάφους που θα του παρέχουν νομιμοποίηση στα μάτια της κοινότητάς τους. Και όταν ένας άνθρωπος είναι αποφασισμένος να πεθάνει και να πάρει κάποιους άλλους μαζί του, καμία ποιοτική διαφορά στην τεχνολογία, καμία ποσοτική διαφορά στη δυνατότητα συγκέντρωσης ισχύος δεν θα μπορέσει να τον εμποδίσει. Ειδικά όταν αυτός νιώθει μέρος της “ανερχόμενης δύναμης”, όταν νιώθει κομμάτι μιας κοινότητας της οποίας οι συγκολλητικοί δεσμοί είναι κατά πολύ ισχυρότεροι του αντιπάλου τους. Ειδικά όταν για τον “εχθρό” δεν νιώθει τίποτε άλλο παρά περιφρόνηση.

Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας. Αφού η αστυνόμευση δεν αρκεί, αφού ήδη έχουν εγκατασταθεί εκατομμύρια μουσουλμάνων εντός του ευρωπαϊκού εδάφους, αφού οι γεωπολιτικοί κλυδωνισμοί ενθαρρύνουν την άνοδο του Ισλάμ δημιουργώντας κενά ισχύος, πώς μπορεί η Ευρώπη και φυσικά η Ελλάδα να αντιμετωπίσει αυτή την πρόκληση; Ας είμαστε ειλικρινείς. Στην τωρινή της κατάσταση δεν μπορεί. Με βάση τα σημερινά δεδομένα, δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο παρά μια μάχη οπισθοδρόμησης και να περιμένει τη στιγμή κατά την οποία η “έκρηξη” δεν θα είναι ένα τρομοκρατικό χτύπημα ή μια περίοδος αυξημένων “εγκληματικών” χτυπημάτων (όπως σύντομα θα αρχίσουν να ονομάζονται τα μικρότερα χτυπήματα των μουσουλμάνων προκειμένου να μην υπάρχει “πρόβλημα τρομοκρατίας”).

Η μόνη λύση για την επιβίωση της χώρας μας, αλλά και ως επέκταση της Ευρώπης, είναι το να δοθεί ένα τέλος σε αυτή την μυρωδιά της “σήψης”. Να τερματισθεί για τα καλά το παραμύθι της ανεκτικότητας, να μετατραπεί η Ευρώπη από ένα “εύκολο λάφυρο” σε ένα πολύ καλά προστατευμένο “φρούριο”, που φυλάσσεται από άνδρες και γυναίκες αποφασισμένους να κόψουν οποιοδήποτε χέρι προσπαθήσει να το αρπάξει.

Για να γίνει όμως αυτό είναι ανάγκη να συνθλιβούν οι παράγοντες οι οποίοι οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση και για να φτάσουμε εκεί είναι απαραίτητο να εκμηδενισθούν οι “μύθοι” τόσο της αριστεράς όσο και του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Από τη μία πλευρά να επανανακαλύψουμε τους δικούς μας μύθους, τη δική μας ιστορία και να πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων τις προσπάθειες της αριστεράς για τη δαιμονοποίηση των ηρώων μας. Και από την άλλη πλευρά, να εννοήσουμε ότι ελευθερία δεν σημαίνει παρακμή αλλά συνειδητή ανάληψη των καθηκόντων μας και φυσικά ολοκλήρωσή τους.

Να γκρεμίσουμε από το βάθρο που έχουν στήσει τους “κοινωνικούς αγωνιστές” - πλαστούς και αναδυόμενους από τα υπόγεια των διαφόρων κομματικών μηχανισμών της αριστεράς - και να περιφρονήσουμε τους φορείς της διαστροφής που διαστρεβλώνουν την Ευρωπαϊκή παράδοση της ατομικής ελευθερίας σε έναν εορτασμό του κάθε τι που θέλει να διαλύσει τις ίδιες τις δομές μας.

Να διαμορφώσουμε το μέλλον μας πατώντας γερά στα θεμέλια της Παράδοσής μας, όπως αυτή εκφράστηκε στην υπερχιλιετή πορεία του πολιτισμού μας: Αυτός πρέπει να είναι ο Συντηρητισμός μας.

Να πλάσουμε τον χαρακτήρα μας παιδεύοντας το σώμα και το πνεύμα μας. Να μην επιτρέψουμε στην παρακμή να μας ναρκώσει, προκειμένου να είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις: Αυτός είναι πρέπει να είναι ο Ανδρισμός μας.

Να υπερασπιστούμε τη μνήμη των γονέων μας και το μέλλον των παιδιών μας. Όχι μόνον να υπερασπίσουμε αυτά για τα οποία οι πρόγονοί μας μάτωσαν, αλλά και να διαμορφώσουμε τη μελλοντική μας θέση στον κόσμο που αλλάζει: Αυτός πρέπει να είναι ο Εθνικισμός μας.

Δουλεύοντας με βάση αυτά τα τρία θα πρέπει να διαμορφώσουμε όχι απλά μια πολιτική πρόταση επιβίωσης για τους συμπολίτες μας, αλλά στην πραγματικότητα μία συνταγή επιβίωσης για το Έθνος μας.

Πηγή Ιδεάπολις

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση