O "σουλτάνος" Ερντογάν πληρώνει την παρανοϊκή πολιτική του

Υπάρχει μια τρικυμία εν κρανίω στο προεδρικό μέγαρο της Άγκυρας, όπου συμμαχώντας με τον έναν, ο Ερντογάν δυσαρεστεί τον άλλον

Πάνω που υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει κάθε ίχνος υπερφίαλου εγωισμού, γονυπετώντας εμπρός στον Πούτιν, τον Νετανιάχου, αλλά συμφώνως προς πληροφορίες συντόμως και εμπρός στον Άσαντ (!), ήρθε η βομβιστική ενέργεια στην Κωνσταντινούπολη να του υπενθυμίσει ότι δεν ξεφεύγει κανείς εύκολα από το παρελθόν του. Θα τον κυνηγά πάντα, και θα έρθει εμπρός του την στιγμή που δεν το περιμένει. Η μοίρα όσων σπέρνουν ανέμους είναι να θερίζουν θύελλες.

Επί χρόνια παίζει με την φωτιά ο Ερντογάν, απλώς τώρα ξεπέρασε τα όρια. Επέτρεπε όχι μόνο τη διαμονή στην Τουρκία, αλλά και την υποβοήθηση ενεργειών ακραίων Τσερκέζων κατά Ρώσων και ρωσικών συμφερόντων. Βεβαίως, πολλές χιλιάδες Τσερκέζων είχαν υποχρεωθεί να εγκαταλείψουν την Κιρκασία πριν από 150 περίπου χρόνια και να εγκατασταθούν σε εδάφη της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Όμως, περιστατικά συγκρούσεων πρακτόρων της ΕΣΣΔ και σημερινής Ρωσίας με Τσερκέζους στην Κωνσταντινούπολη, αρκετά έχουν γίνει γνωστά.

Αλλά, και πριν από την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου, πάντα φρόντιζε ο Ερντογάν να αντιπαρατεθεί στην Ρωσία, πότε με τους Τατάρους της Κριμαίας, πότε με την υποστήριξη των Αζέρων εις βάρος της Αρμενίας. Πάντα οι σχέσεις Ρωσίας - Τουρκίας θα βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού, με συνεχείς πολέμους (17, όλους νικηφόρους για τους Ρώσους) ιδιαιτέρως τώρα με την επικράτηση του σουνιτισμού στην Τουρκία.

Υποχρεώθηκε να ζητήσει συγγνώμη ο Ερντογάν για να απομακρυνθεί όσο μπορεί από την περιθωριοποίηση που του επέβαλε η διεθνής κοινότητα, αλλά είναι άγνωστο πόσος καιρός θα χρειαστεί για να εισπράξει οικονομικά οφέλη η Τουρκία, επειδή ναι μεν ήρε την απαγορευτική σύσταση προς τους Ρώσους τουρίστες ο Πούτιν, αλλά αφενός μεσούντος του θέρους οι αποφάσεις των τουριστών έχουν παρθεί, αφετέρου ενισχύεται συνεχώς ο αποτρεπτικός παράγοντας, εκ των συνεχών βομβιστικών αιματηρών ενεργειών.

Η πρόσφατη τρομοκρατική ενέργεια είναι άγνωστο πού θα αποδοθεί, αν δεν αναληφθεί από κάποιον η ευθύνη. Υπάρχουν αρνητικά και θετικά πλεονεκτήματα αν την αποδώσει στον ISIS ή στα Γεράκια του Κουρδιστάν. Ναι μεν η «συμφιλίωση» με τους Ρώσους μπορεί να ενοχλήσει τους τζιχαντιστές, αλλά η συμφιλίωση με το Ισραήλ είναι θετική ενέργεια γι’ αυτούς, αφού έχουν κοινό εχθρό τους Ιρανούς Φρουρούς της Επανάστασης και την Χεζμπολάχ. Γιατί ο ISIS να θέλει να κτυπήσει την Τουρκία, πλην εάν οι δράστες είναι «μοναχόλυκοι».

Η απόδοση των βομβιστικών ενεργειών στους Κούρδους δίνει επιχείρημα στον Ερντογάν να συνεχίσει την καταστροφή των κουρδικών πόλεων και τον θάνατο αμάχων, αλλά έχει και το μειονέκτημα ότι πρέπει να παραδεχθεί ότι ο κουρδικός κίνδυνος δεν εξέλειπε και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις δεν περιόρισαν καν τον κίνδυνο. Απεναντίας.

Όπως και να έχει, δεν μπορεί να ξαναφέρει την Τουρκία στην θέση που ήταν πριν από λίγα χρόνια. Ακόμη και αν εγκρίνει το ισραηλινό κοινοβούλιο την συμφωνία με τους Τούρκους, που φέρει οικονομικά οφέλη στο Ισραήλ (ο Λίμπερμαν, και όχι μόνον αυτός, δύσκολα θα την αποδεχθούν) πέραν του αγωγού, το μόνο όφελος που μπορεί να προσμένει ο Ερντογάν είναι να πείσει το Ισραήλ την Αίγυπτο να επανασυσφιχτούν οι σχέσεις με την Τουρκία (προοπτική άκρως δυσμενής για την Ελλάδα).

Πληροφορίες φέρουν να υπάρχουν μυστικές συνεννοήσεις και με τον Άσαντ, ο οποίος κάνει συνεχώς λόγο για ενιαία και ακέραια Συρία, μη αποδεχόμενος την Ομοσπονδία -την οποία ήδη έχουν ιδρύσει οι Κούρδοι- κι εκεί ίσως έχουν κοινό στόχο.

Όλα αυτά προκειμένου να μη υπάρξει αυτόνομο κράτος Κουρδιστάν στα συροτουρκικά σύνορα, θανάσιμη απειλή για την Τουρκία. Για το Κουρδιστάν του Ιράκ δεν ανησυχεί, αφενός επειδή είναι ισραηλινό προτεκτοράτο, αφετέρου οι ηγέτες του όχι μόνον πωλούν πετρέλαιο στην Τουρκία, παρά την αντίδραση της ιρακινής κυβέρνησης, αλλ’ ούτε ενοχλούνται που κάθε λίγο τουρκικά αεροπλάνα, αλλά και στρατός μπαίνουν στο έδαφός τους κυνηγώντας αντάρτες του ΡΚΚ.

Υπάρχει επομένως μια τρικυμία εν κρανίω στο προεδρικό μέγαρο της Άγκυρας, όπου συμμαχώντας με τον έναν δυσαρεστεί τον άλλον. Μοιραία κατάληξη, η άσκηση της εξωτερικής πολιτικής δεν βασίζεται στην ωμή πραγματικότητα, όπως τα προηγούμενα χρόνια, αλλά στις φαντασιώσεις ενός παρανοϊκού δικτάτορα.

Μανεδών
Πηγή Voria

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση