Το Brexit και ο διπλός δρόμος για την Ευρώπη

Η επιλογή των Βρετανών να αποσχισθούν από την Ενωση των ηπειρωτικών δυνάμεων στην Ευρώπη δεν αποτελεί ένα πρωτοφανές ιστορικά γεγονός. Εχει συμβεί και πάλι, μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν είχε επιχειρηθεί η Οικονομική Ενωση της Ευρώπης, στη βάση της ισοτιμίας του χρυσού. Και τότε, όπως και σήμερα, οι Βρετανοί, στις 21 Σεπτεμβρίου 1931, είχαν αποχωρήσει από την τότε Ευρωπαϊκή Ενωση, μαζί με τη στερλίνα. Η πραγματικότητά του τότε είναι διαφορετική σε σχέση με το σήμερα. Κοινός τόπος όμως ότι η υπερεκτίμηση της αξίας του χρυσού, ως προς τον ορισμό της τιμής και της ισοτιμίας των εθνικών νομισμάτων με αυτόν, οδηγούσε σε υπανάπτυξη, ανεργία, παράλογη μείωση κρατικών δαπανών και αύξηση φόρων.

Ο,τι δηλαδή συμβαίνει και σήμερα, με τη μόνη κυρίαρχη διαφορά ότι η παρούσα Ευρωπαϊκή Ενωση συγκροτείται στη βάση του ανελαστικού και δυσπροσάρμοστου «ευρωμάρκου», ενισχύοντας μονομερώς τη Γερμανία -σε μοντέλο που θυμίζει Σοβιετική Ενωση της Δύσης- με τις άλλες χώρες, ισχυρότερες ή αδύναμες, να υπηρετούν τη στρατηγική και τα συμφέροντα του Βερολίνου.

Το Ηνωμένο Βασίλειο, χωρίς να έχει περιπέσει στην «παγίδα» που το ενέπλεξε το 1925 ως υπουργός Οικονομικών ο Ουίνστολ Τσόρτσιλ, στην τότε Ευρωπαϊκή Ενωση του «κανόνα του χρυσού», αφού διατήρησε τη στερλίνα εκτός του ευρωπαϊκού μηχανισμού και την εθνική δικαιοδοσία της Βρετανίας, πέραν της Γερμανογαλλικής Ομοσπονδίας (imperium) της Ευρώπης, στην παρούσα φάση αποφεύγει μια νέα περίοδο «κατευνασμού» της Γερμανίας, όπως στον Μεσοπόλεμο υπηρέτησε ο τότε πρωθυπουργός τους Τσάμπερλεν. Ο κυρίαρχος λαός της Βρετανίας ψήφισε Brexit. Απόσχιση αντί συνεννόησης. Το πλέον πιθανόν είναι ότι, αφού αποκατασταθεί η πολιτική εκπροσώπηση της πλειοψηφίας στα κόμματα των Τόρις και των Εργατικών και αφού διατηρηθεί η ενότητα του Ηνωμένου Βασιλείου (Αγγλία, Ουαλία, Σκωτία, Β. Ιρλανδία) στη βάση του θρόνου, η Βρετανία θα διαπραγματευθεί μια ζώνη ή σχέση ελεύθερου (κατά το δυνατόν) εμπορίου με την ηπειρωτική Ευρώπη. Ταυτοχρόνως, ως απότοκος του Brexit, οι κεντρικές (αυτοκρατορικές) δυνάμεις της ηπειρωτικής Ευρώπης, με τη Γαλλία πλήρως ποδηγετούμενη επί του παρόντος από τη Γερμανία, θα διακηρύξουν την περίφημη «πολιτική Ενωση της Ευρώπης».

Ουσιαστικά ο λόγος για ένα γερμανογαλλικό «imperium», το... Ράιχ με τις δύο πρωτεύουσες, το Βερολίνο και το Παρίσι, που θα απλώνεται από τον Ατλαντικό ως τις παρυφές της Ρωσικής Κοινοπολιτείας. Οπως ήδη διαρρέει στον διεθνή Τύπο, η «task force Brexit», που δημιουργήθηκε άμεσα στο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών υπό τη στενή εποπτεία Σόιμπλε, αλλά και τα υπουργεία Εξωτερικών Γερμανίας και Γαλλίας θα ζητήσουν καταρχάς από τις χώρες του Βίζεγκραντ αρχικά (Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία, Σλοβακία) και στη συνέχεια από το σύνολο των «27» τον έλεγχο των εθνικών στρατιωτικών δυνάμεών τους, τη διαχείριση των συνόρων και των Αρχών και υπηρεσιών ασφαλείας τους και την πλήρη οικονομική διαχείριση των κρατικών προϋπολογισμών τους. Σύμφωνα με τις υπηρεσίες του Β. Σόιμπλε, επικίνδυνες χώρες ν' αρνηθούν την ενσωμάτωση αυτή σε ενιαίο Ράιχ είναι η ίδια η Γαλλία, η Ολλανδία, η Αυστρία, η Φινλανδία και η Ουγγαρία.

Η Ευρώπη που οργανώνει το Βερολίνο είναι πλήρως αντιδημοφιλής, βασισμένη στο έλλειμμα δημοκρατίας των κεντρικών θεσμών, πολυέξοδη για τη συντήρηση της δομής της, παραδομένη στη «φωτισμένη δεσποτεία» από τα «γκρίζα κοστούμια και ταγέρ» των Βρυξελλών.

Οπως και αν έρθουν τα πράγματα σε αυτήν τη νέα εποχή που ξεκινά με την ενεργότερη εμπλοκή της Ιταλίας (αντί της Βρετανίας) στον άξονα Γερμανίας - Γαλλίας, ήδη διαφαίνονται δύο δρόμοι για το μέλλον: ο ένας, η «παράδοση» των εθνών και των λαών της Ευρώπης στο γερμανικής λογικής Ράιχ. Ο άλλος, η διεθνής ισχυροποίηση των ευρωπαϊκών εθνών με τη συμμετοχή στη φιλελεύθερη Κοινοπολιτεία της Βρετανίας, που ανοίγει τα σύνορα στους ωκεανούς ως τη μακρινή Αυστραλία. Το ευτύχημα είναι ότι αρχίζει να υπάρχει επιλογή. Αρα και ελπίδα...

Μενέλαος Τσιόπουλος
Πηγή "Δημοκρατία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση