"Αναχρονιστικός" ή "Σύγχρονος συνδικαλισμός";

Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Στην διάζευξη του τίτλου, μια πρώτη απάντηση: Το χειρότερο Συνδικάτο είναι αυτό που δεν υπήρξε ποτέ.
Σήμερα αμφισβητείται η αξία και η αποτελεσματικότητα του Συνδικαλισμού. Αρκετοί αντιμετωπίζουν με καχυποψία το ρόλο των συνδικαλιστών.

Πριν από την κρίση, ο φρενήρης ρυθμός: παγκοσμιοποίησης, νέων τεχνολογιών, εισαγωγής ευρώ, Ολυμπιακοί Αγώνες κ.ο.κ. έθεταν διαφορετικά αλλά εξίσου πιεστικά ζητήματα, σχετικά με το ρόλο ή την αναγκαιότητα ύπαρξης του συνδικαλισμού. Ας αναλογιστούμε την κλίμακα των “νεωτερισμών” πριν από 16 χρόνια: Ίντερνετ, Facebook, έξυπνα τηλέφωνα, YouTube, κοινωνικά δίκτυα κ.ά. συνέθεταν το καταναλωτικό και το “πολιτιστικό” πρότυπο.

Τότε ο Συνδικαλισμός αντιμετωπιζόταν ως "εμπόδιο" στην “πρόοδο” και τη νέα οικονομία (βλ. Χρηματιστήριο). Και αυτό, μόνο και μόνο επειδή "επέμενε" στην αναγκαιότητα ύπαρξης πολιτικών και θεσμικών παρεμβάσεων στη λειτουργία των αγορών και στην διαφύλαξη των «παλαιών» βεβαιοτήτων (συλλογικές συμβάσεις, μισθολόγια αρχών, ποιότητα και δικαιώματα εργασίας). Τότε θεωρήθηκε αναχρονιστικός. Ή ακόμα χειρότερα, αληθινή τροχοπέδη στην ευκαιρία "απογείωσης" της ευμάρειας.

Είναι αλήθεια, ότι εντός των τειχών των ελληνικών Συνδικάτων αλλά και του παγκόσμιου συνδικαλιστικού κινήματος (χαρακτηριστική περίπτωση το αμερικανικό εργατικό κίνημα) οι ιστορίες διάβρωσης, εξαρτήσεων, επιρροών, παρεμβάσεων δεν είναι άγνωστες. Πάντοτε υπήρχαν πρόσωπα επιρρεπή σε τέτοιες λογικές, που δεν έμειναν πιστά σε αρχές ,δεοντολογία και ιδεολογία, που χρησιμοποιούσαν το Συνδικαλισμό για «πάρτη τους».

Ανεξάρτητα αν είναι λίγες αυτές οι περιπτώσεις, οι επιπτώσεις αυτών των συμπεριφορών στη συνοχή, τη δυναμική, την αποδοχή του συνδικαλισμού είναι μεγάλες. Τόσο στη χώρα μας όσο και παγκοσμίως, αυτές οι στάσεις αμαύρωσαν περιόδους της ιστορίας του συνδικαλιστικού κινήματος.Όμως δεν κατάφεραν να ματαιώσουν τους αγώνες του.

Όπως και να έχει, ο προσωπο-κεντρικός, μικροκομματικός, μικρο-συντεχνιακός συνδικαλισμός, δηλαδή ο αναχρονιστικός πάντα θα συνυπάρχει με τον άλλο. Εκείνον που θα λειτουργεί με αλληλεγγύη, συνεργασία, κοινωνική ενότητα με στόχο την άμβλυνση των ανισοτήτων και αγωνίζεται για την κυριαρχία των κοινωνιών επί των αγορών.

Με αυτό το δεδομένο, το ζητούμενο είναι: αν τα Συνδικάτα συνδέουν την πορεία τους με την "ιδεολογία" του δημοσίου-κοινωνικού συμφέροντος. Αν, ξεπερνώντας τα πολλά και σοβαρά χτυπήματα που έχουν δεχτεί, ανανεώνουν με δύναμη και ισχύ τον ρόλο τους για έξοδο από την κρίση.

Η ίδια η κρίση έχει αναδείξει την αναγκαιότητα ενός σοβαρού Συνδικαλισμού: με κεντρικό πολιτικό –όχι κομματικό- αυτόνομο λόγο και δράση. Η ανάγκη για δημιουργία και λειτουργία σύγχρονων Συνδικάτων, πραγματικών εργατικών – λαϊκών – εθνικών θεσμών, θα γίνεται εντονότερη όσο η κρίση είναι παρούσα.

Γι αυτό, πρέπει να τελειώνουμε με τον αόριστο πληθυντικό, με την ισοπέδωση και την απαξίωση. Πρέπει να μιλήσουμε επί της ουσίας.

Το «καλό» και το «κακό», το «σύγχρονο» και το «αναχρονιστικό», το «παλαιό» και το «νέο» πάντα συνυπάρχουν, όπως και κανένας νόμος δεν πρόκειται να μας γλιτώσει από τον κακό πολιτικό ή συνδικαλιστή. Ποιό και τι θα κυριαρχεί, εξαρτάται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, τους πολίτες, την κοινωνία, το λαό, δηλαδή αυτούς που επιλέγουν πολιτικές και πολιτικούς. Αυτοί πρέπει να γίνουν δρώντες, να πάψουν να είναι θεατές στην εξέδρα και να θυμούνται ότι κανείς εργαζόμενος και απλός άνθρωπος δεν πρόκειται να κερδίσει όταν χάνει ο διπλανός του!

Η Δημοκρατία, η πολιτική που βασίζεται σε αρχές και αξίες και ο αξιόμαχος συνδικαλισμός συνθέτουν τον πιο σύντομο, τον πιο ασφαλή, τον πιο φωτεινό δρόμο για την έξοδο από την κρίση!

Πηγή εφημ. "Το Παρόν"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση