Μήπως το “ανήκομεν εις την Δύσιν” είναι πια μια σοφιστεία της γεωπολιτικής μας άγνοιας;
Του Ραφαήλ Ρεκουνιώτη
Ο πολυετής εμφύλιος που μαίνεται στη Συρία έχει αναδείξει σε μεγάλο βαθμό τη σύγχρονη γεωπολιτική πολυπλοκότητα, που αναμένεται να οξυνθεί τα επόμενα χρόνια, με τεράστιες ευκαιρίες για γεωπολιτικά μονομερείς χώρες όπως η Ελλάδα. Η χώρα μας τα τελευταία 40 χρόνια, ταλαιπωρείται από σοφιστείες του τύπου: «Ανήκομεν εις την Δύσιν» ή «Η Ελλάδα είναι ναυτική δύναμη», που αποδεικνύουν τη σύγχρονη γεωπολιτική απαιδευσία και ως συνέπεια, την παραμέληση των εθνικών συμφερόντων και την προαγωγή επικίνδυνων πολιτικών.
Η πρόσφατη επέμβαση της Ρωσίας υπέρ του Άσαντ, ανέδειξε την αυτοκτονική τάση της Δύσης να επεμβαίνει άμυαλα και απρόσκοπτα σε κράτη που δεν συμβαδίζουν με τη πολιτική της. Η πίεση που δέχθηκε η Μόσχα από τις Η.Π.Α. στον πόλεμο της Ουκρανίας, ανάγκασε τη ρωσική στρατηγική σκέψη να κινηθεί προς ανατολάς, στο Πεκίνο. Από την άλλη, η Κίνα και αυτή πιεζόμενη στον Ειρηνικό από Ιαπωνία και Κορέα (αμφότερα κράτη-προωθητές αμερικανικών συμφερόντων), και από την αναδυόμενη Ινδία στο νότο, υποχρεώθηκε σε μια συσπείρωση συμφερόντων με τη Ρωσία. Εννοείται φυσικά, ότι η δημιουργία αυτής της συμμαχίας –χαλαρής μεν, αλλά ουσιαστικής- θα στρέψει κράτη της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. και της ευρύτερης ασιατικής περιφέρειας στη σφαίρα επιρροής των δύο χωρών. Λόγω αυτής της τεράστιας δυναμικότητας συσπείρωσης, ισχυρά κράτη όπως το Ιράν ή το Πακιστάν δεν θα μείνουν ουδέτερα, αφού θα βρεθούν σε μειονεκτική θέση. Δεν αποκλείεται και η Ινδία, ευρισκόμενη στο μαλακό υπογάστριο της Κίνας, να ταχθεί υπέρ αυτού του σχηματισμού, αλλιώς κινδυνεύει να απομονωθεί.
Την ίδια στιγμή, το καθεστώς Άσαντ φαίνεται να επιβιώνει και έτσι, να ενισχύεται το σιϊτικό τόξο (Ιράν-Συρία-Χεζμπολάχ) εναντίον των αμερικανικών και σουνιτικών συμφερόντων τα οποία, λόγω των τραγικών λαθών που έκαναν ξυπνώντας το τέρας του ακραίου Ισλάμ (ISIS), αναμένεται να πληρώσουν το τίμημα με την προσωρινή απομόνωσή τους από τα τεκταινόμενα της περιοχής. Μία απομόνωση στην οποία θα υποκύψει και το Ισραήλ αφού θα αναγκαστεί να ασχοληθεί με τα εσωτερικά του θέματα (Παλαιστίνη), όπως δείχνουν τα γεγονότα σήμερα. Ειδικότερα η παλαιστινιακή πίεση θα ενταθεί στο μέλλον –πιθανώς με συμμετοχή της Χεζμπολαχ- μιας και το Ισραήλ υποστήριζε σιωπηλώς τα δυτικά σχέδια περί ανατροπης Άσαντ και περιέθαλπτε μαχητές του ISIS. Επομένως το Ισραήλ θα περιέλθει σε μία στρατηγική αμηχανία και σε στάση αναμονής για τις μετέπειτα κινήσεις του.
Το στοίχημα του ISIS έχει χαθεί και για τη γείτονα Τουρκία. Η μεγαλομανία του Ερντογάν περί κυριαρχίας στις αραβικές μουσουλμανικές χώρες, έχει αντικατασταθεί με πολιτικά κηρύγματα περί ασφάλειας των πολιτών που απειλούνται από τους Κούρδους και το ISIS. Το κουρδικό ζήτημα αναμένεται να απασχολήσει περισσότερο την Τουρκία από το νέο έτος, οπότε θα βρεθούμε σε μία ανατολική Μεσόγειο με κενά εξουσίας.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση το κενό της κεντρικής-μεγάλης περιφερειακής δύναμης θα το καλύψει η Αίγυπτος υπό την ηγεσία του προέδρου Σίσι. Η Αίγυπτος έχει αφήσει πίσω της τις χυδαίες εποχές των «Αδερφών Μουσουλμάνων» και της καταστρεπτικής αραβικής ΄΄άνοιξης΄΄ και στρέφεται στη Μόσχα ενώ ταυτόχρονα παραμένει στρατηγικός σύμμαχος των Η.Π.Α. Παράλληλα, αναβαθμίζει την πολεμική-αποτρεπτική της ισχύ και σχεδιάζει να εκμεταλλευτεί τα κοιτάσματα στα θαλάσσια σύνορά της. Εάν προχωρήσουν τα σχέδια του Καϊρου, τότε μιλάμε για ανάδυση ενός μεγάλου παράγοντα διαμόρφωσης στην ανατολική Μεσόγειο.
Αυτήν ακριβώς τη νέα περίσταση οφείλει να εκμεταλλευτεί η χώρα μας αφού διαχρονικά υπήρξαμε ειλικρινείς φίλοι των αράβων και ειδικά των Αιγυπτίων. Η τόνωση του γεωπολιτικού άξονα Αθήνα-Λευκωσία-Κάϊρο σε μία ενδιάμεση πολυπολική εποχή όπως η σημερινή, θα προσφέρει μεγάλες ευκαιρίες στην Ελλάδα. Η ένωση των ΑΟΖ των τριών χωρών (και πιθανώς και του Ισραήλ) θα δημιουργήσει ένα χώρο ανεμπόδιστης παροχής των κοιτασμάτων στις χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης και θα απομονώσει την επικίνδυνη Τουρκία.
Η Άγκυρα γνωρίζει τις συνέπειες εις βάρος της εάν επικρατήσει αυτό το σενάριο, γι’αυτό και θα το πολεμήσει (ή μάλλον το πολεμάει ήδη). Ο “πόλεμός” της θα διεξαχθεί σε δύο κύρια επίπεδα: το πρώτο θα είναι το προσφυγικό και η παροχή ανταλλαγμάτων (βλέπε κοινές περιπολίες,αρχικά) από μέρος της Ευρώπης, και το δεύτερο είναι το Κυπριακό όπου η πίεση για λύση ενδέχεται να οδηγήσει σε ένα τρίτο ΄΄Αττίλα΄΄ και στη σταδιακή κατάληψη της μεγαλονήσου, αυτή τη φορά με ειρηνικά μέσα.
Σε αυτή την απόπειρα διάσπασης των εθνικών μας κτήσεων θα πρέπει να αντιδράσουμε, τουλάχιστον για μια φορά, σοβαρά...
Η πρόσφατη επέμβαση της Ρωσίας υπέρ του Άσαντ, ανέδειξε την αυτοκτονική τάση της Δύσης να επεμβαίνει άμυαλα και απρόσκοπτα σε κράτη που δεν συμβαδίζουν με τη πολιτική της. Η πίεση που δέχθηκε η Μόσχα από τις Η.Π.Α. στον πόλεμο της Ουκρανίας, ανάγκασε τη ρωσική στρατηγική σκέψη να κινηθεί προς ανατολάς, στο Πεκίνο. Από την άλλη, η Κίνα και αυτή πιεζόμενη στον Ειρηνικό από Ιαπωνία και Κορέα (αμφότερα κράτη-προωθητές αμερικανικών συμφερόντων), και από την αναδυόμενη Ινδία στο νότο, υποχρεώθηκε σε μια συσπείρωση συμφερόντων με τη Ρωσία. Εννοείται φυσικά, ότι η δημιουργία αυτής της συμμαχίας –χαλαρής μεν, αλλά ουσιαστικής- θα στρέψει κράτη της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. και της ευρύτερης ασιατικής περιφέρειας στη σφαίρα επιρροής των δύο χωρών. Λόγω αυτής της τεράστιας δυναμικότητας συσπείρωσης, ισχυρά κράτη όπως το Ιράν ή το Πακιστάν δεν θα μείνουν ουδέτερα, αφού θα βρεθούν σε μειονεκτική θέση. Δεν αποκλείεται και η Ινδία, ευρισκόμενη στο μαλακό υπογάστριο της Κίνας, να ταχθεί υπέρ αυτού του σχηματισμού, αλλιώς κινδυνεύει να απομονωθεί.
Την ίδια στιγμή, το καθεστώς Άσαντ φαίνεται να επιβιώνει και έτσι, να ενισχύεται το σιϊτικό τόξο (Ιράν-Συρία-Χεζμπολάχ) εναντίον των αμερικανικών και σουνιτικών συμφερόντων τα οποία, λόγω των τραγικών λαθών που έκαναν ξυπνώντας το τέρας του ακραίου Ισλάμ (ISIS), αναμένεται να πληρώσουν το τίμημα με την προσωρινή απομόνωσή τους από τα τεκταινόμενα της περιοχής. Μία απομόνωση στην οποία θα υποκύψει και το Ισραήλ αφού θα αναγκαστεί να ασχοληθεί με τα εσωτερικά του θέματα (Παλαιστίνη), όπως δείχνουν τα γεγονότα σήμερα. Ειδικότερα η παλαιστινιακή πίεση θα ενταθεί στο μέλλον –πιθανώς με συμμετοχή της Χεζμπολαχ- μιας και το Ισραήλ υποστήριζε σιωπηλώς τα δυτικά σχέδια περί ανατροπης Άσαντ και περιέθαλπτε μαχητές του ISIS. Επομένως το Ισραήλ θα περιέλθει σε μία στρατηγική αμηχανία και σε στάση αναμονής για τις μετέπειτα κινήσεις του.
Το στοίχημα του ISIS έχει χαθεί και για τη γείτονα Τουρκία. Η μεγαλομανία του Ερντογάν περί κυριαρχίας στις αραβικές μουσουλμανικές χώρες, έχει αντικατασταθεί με πολιτικά κηρύγματα περί ασφάλειας των πολιτών που απειλούνται από τους Κούρδους και το ISIS. Το κουρδικό ζήτημα αναμένεται να απασχολήσει περισσότερο την Τουρκία από το νέο έτος, οπότε θα βρεθούμε σε μία ανατολική Μεσόγειο με κενά εξουσίας.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση το κενό της κεντρικής-μεγάλης περιφερειακής δύναμης θα το καλύψει η Αίγυπτος υπό την ηγεσία του προέδρου Σίσι. Η Αίγυπτος έχει αφήσει πίσω της τις χυδαίες εποχές των «Αδερφών Μουσουλμάνων» και της καταστρεπτικής αραβικής ΄΄άνοιξης΄΄ και στρέφεται στη Μόσχα ενώ ταυτόχρονα παραμένει στρατηγικός σύμμαχος των Η.Π.Α. Παράλληλα, αναβαθμίζει την πολεμική-αποτρεπτική της ισχύ και σχεδιάζει να εκμεταλλευτεί τα κοιτάσματα στα θαλάσσια σύνορά της. Εάν προχωρήσουν τα σχέδια του Καϊρου, τότε μιλάμε για ανάδυση ενός μεγάλου παράγοντα διαμόρφωσης στην ανατολική Μεσόγειο.
Αυτήν ακριβώς τη νέα περίσταση οφείλει να εκμεταλλευτεί η χώρα μας αφού διαχρονικά υπήρξαμε ειλικρινείς φίλοι των αράβων και ειδικά των Αιγυπτίων. Η τόνωση του γεωπολιτικού άξονα Αθήνα-Λευκωσία-Κάϊρο σε μία ενδιάμεση πολυπολική εποχή όπως η σημερινή, θα προσφέρει μεγάλες ευκαιρίες στην Ελλάδα. Η ένωση των ΑΟΖ των τριών χωρών (και πιθανώς και του Ισραήλ) θα δημιουργήσει ένα χώρο ανεμπόδιστης παροχής των κοιτασμάτων στις χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης και θα απομονώσει την επικίνδυνη Τουρκία.
Η Άγκυρα γνωρίζει τις συνέπειες εις βάρος της εάν επικρατήσει αυτό το σενάριο, γι’αυτό και θα το πολεμήσει (ή μάλλον το πολεμάει ήδη). Ο “πόλεμός” της θα διεξαχθεί σε δύο κύρια επίπεδα: το πρώτο θα είναι το προσφυγικό και η παροχή ανταλλαγμάτων (βλέπε κοινές περιπολίες,αρχικά) από μέρος της Ευρώπης, και το δεύτερο είναι το Κυπριακό όπου η πίεση για λύση ενδέχεται να οδηγήσει σε ένα τρίτο ΄΄Αττίλα΄΄ και στη σταδιακή κατάληψη της μεγαλονήσου, αυτή τη φορά με ειρηνικά μέσα.
Σε αυτή την απόπειρα διάσπασης των εθνικών μας κτήσεων θα πρέπει να αντιδράσουμε, τουλάχιστον για μια φορά, σοβαρά...
Πηγή Militaire
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...