Κοίτα, Αλέξη, μπορώ κι εγώ!

Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης

Νέο λουκ για τον Πάνο Λάμπρου, τον υπεύθυνο του ΣΥΡΙΖΑ για τα δικαιώματα, με καπελίνο μόρτικο. Να κρύβεται κάποιο μυστικό ίσως κάτω από το καπελίνο; Μια εμφύτευση, που λέει ο λόγος;

Ενα από τα πρώτα γεγονότα της ζωής του που θυμόταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν από την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων. Τον κρατούσε ο πατέρας του από το χέρι και προχωρούσαν, όταν συνάντησαν έναν έφιππο Βούλγαρο αξιωματικό, ο οποίος είχε προηγούμενα με τον πατέρα Καραμανλή και τον χτύπησε στο πρόσωπο. Τότε ο μικρός, κατά την αφήγηση, με κάποιον τρόπο μπήκε στη μέση, αγκαλιάζοντας το πόδι του πατέρα του σαν να ήθελε να τον προστατεύσει. Αυτό έκανε τον αξιωματικό να σταματήσει, και το επεισόδιο δεν είχε περισσότερο δυσάρεστη, ενδεχομένως και τραγική, κατάληξη. (Ελπίζω ότι το μεταφέρω σωστά, διότι δεν έχω το βιβλίο πρόχειρο. Αναφέρεται, πάντως, στην επίτομη βιογραφία του μεγάλου πολιτικού από τον Κωνσταντίνο Σβολόπουλο, την οποία εξέδωσε το 2012 ο «Ικαρος»).

Το γεγονός αυτό το θυμάμαι κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να σκέπτεται πόση ζημία έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν –υπέργηρος πια, σε μία από τις τελευταίες δημόσιες δηλώσεις του– ξέσπασε σε λυγμούς προσπαθώντας να πει ότι «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική». Ζημία, διότι πίσω από αυτό το γεγονός (τη μοναδική φορά που είδαμε τον Καραμανλή δημοσίως να σπάει συναισθηματικά) έχουν οχυρωθεί σήμερα όσοι κόβουν φλέβες και σκίζουν καλτσόν για το όνομα της Μακεδονίας. Αλλά τι έφταιγε ο Καραμανλής; Η επιστροφή με τη μνήμη στην αρχή της διαδρομής μας στον κόσμο, όταν ο άνθρωπος πλησιάζει στο τέλος της, καθώς και η αναπόφευκτη ευσυγκινησία, ήταν μια φυσική κατάσταση για έναν άνθρωπο στα πρόθυρα της εβδόμης ηλικίας της ζωής, κατά τον σαιξπηρικό διαχωρισμό. Το αφύσικο μάλλον ήταν ότι σε τόσο προχωρημένη ηλικία τον έσπρωχναν στη σκηνή για να παίξει.

Εν πάση περιπτώσει, τόσα χρόνια μετά και εμείς παραμένουμε παγιδευμένοι σε ένα θέμα, ψυχολογικό κατά βάσιν, το οποίο προδίδει την ανασφάλεια του μεγάλου (ημών) έναντι του μικρού (FYROM) και τίποτε περισσότερο. Σε μεγάλο βαθμό, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έχει δικαιωθεί, όταν έλεγε ότι σε δέκα χρόνια δεν θα το θυμάται κανένας. Oλοι στο εξωτερικό Μακεδονία λένε το παρ’ ημίν ακατονόμαστο «κρατίδιο»*, καθώς επίσης και πάρα πολλοί στο εσωτερικό. Στην πραγματικότητα, ο καθένας το λέει όπως θέλει, χωρίς να προκαλείται ανατριχίλα, γιατί το θέμα έχει πια ξεθυμάνει. Μόνον οι επαγγελματίες γαντζώνονται ακόμη επάνω του, είτε σταδιοδρομούν στην πολιτική είτε στον πατριωτισμό.

Η πρόσφατη ανακίνησή του, εξ αφορμής μιας εν παρόδω αναφοράς του Γ. Μουζάλα, έχει εξελιχθεί σε κάτι τόσο γελοίο αλλά και τόσο ελληνικό ταυτόχρονα. Στηρίζει την κυβέρνηση, έλεγε ο Π. Καμμένος, αλλά δεν στηρίζει τον Γ. Μουζάλα. Μπορεί να βγει από την κυβέρνηση, αλλά δεν θα την καταψηφίσει στη Βουλή. Πόσο σοβαρά μπορείς να τα πάρεις αυτά, αλλά και την ευθιξία του υπουργού Αμύνης περί τα λεγόμενα «εθνικά θέματα»; Ιδίως όταν ο ίδιος ο Π. Καμμένος συλλαμβάνεται, μόλις την επομένη της φασαρίας που ξεσήκωσε για την ατυχή αναφορά του Γ. Μουζάλα, να χρησιμοποιεί και αυτός τη συνταγματική ονομασία του «κρατιδίου», και μάλιστα στην κοινοβουλευτική ομάδα του.

Το θέμα (εκτός από πρόσφορο σε πολιτική εκμετάλλευση) είναι κατά βάσιν ψυχολογικό, επιτρέψτε μου να το επαναλάβω. Εχει περισσότερη σχέση με την αδυναμία να παρακολουθήσουμε και να κατανοήσουμε την εξέλιξη του κόσμου, αλλά και με την ανασφάλεια που συνεπάγεται αυτή η αδυναμία. Γι’ αυτό και είναι κατ’ εξοχήν δικό μας: ελληνικό. Γι’ αυτό, εξάλλου, γίνεται βάση συμβιβασμού μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, καθώς χθες και οι δύο πλευρές τραβήχτηκαν πίσω. Ο μεν Π. Καμμένος δεν ζητεί τίποτε, δεν στέλνει τελεσίγραφα, λέει τώρα. Δεν έχει πρόβλημα με τον Γ. Μουζάλα, η συνεργασία τους ήταν πολύ καλή. Εχει πρόβλημα με το λεκτικό λάθος που έδωσε ευκαιρία στους «εθνομηδενιστές»· η δε κυβέρνηση δηλώνει ότι σέβεται τις ευαισθησίες των ΑΝΕΛ. (Οχι όμως και τις αντίθετες ευαισθησίες της συντριπτικής πλειονότητας των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλουν «Μακεδονία» όχι λόγω πραγματισμού αλλά εξαιτίας της αποστροφής τους για τον ελληνικό εθνικισμό.)

Ουσιαστικά, δηλαδή, όλη αυτή η παράσταση στήθηκε προκειμένου να δοθεί η ευκαιρία στον Π. Καμμένο να δείξει πόσο άνετα κάνει την περιώνυμη κωλοτούμπα, τώρα που έχει χάσει μάλιστα 19 κιλά. (Ετσι λέει ο ίδιος, αλλά δεν του φαίνεται καθόλου...) Τον φαντάζομαι σε εκείνη την προεκλογική διαφήμιση να λέει στο παιδάκι: «Αλέξη, κοίτα, μπορώ κι εγώ», και να ρίχνει επί τόπου μια τούμπα. (Να σκάει επάνω σε ένα ράφι με παιχνίδια, αυτό να γκρεμίζεται επάνω σε ένα άλλο, μια κυρία –ίσως η μαμά του Αλέξη της διαφήμισης– να ουρλιάζει, να σπάει η βιτρίνα του καταστήματος, κ.λπ.).

Πέραν και της πολιτικής σκοπιμότητας, όμως, τόσο η στάση της Αριστεράς όσο και της Δεξιάς για το εν λόγω ζήτημα δεν διαφέρουν, έστω και αν ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες. Για μεν τους αριστερούς προέχει ιδεολογικά η ήττα του ελληνικού εθνικισμού, για δε τους ακραιφνείς δεξιούς η επιβολή της ελληνικής θέσης σε όλους τους άλλους. Και οι δύο απέχουν εξίσου από την πραγματικότητα, και ο καθένας τους την αρνείται με τον δικό του τρόπο. Οι αριστεροί αδιαφορούν για το ιστορικό βάθος που μπορεί να έχει ένα αίτημα, όσο παρωχημένο και αν είναι για τα μέτρα των καιρών, ενώ οι δεξιοί αδιαφορούν για τη μεταμόρφωση του κόσμου που συντελείται γύρω μας.

Το περισσότερο δυσάρεστο αυτής της γελοίας υπόθεσης ήταν ότι καταφέραμε να ανακινήσουμε και το θέμα της ονομασίας της FYROM, ώστε τώρα να είναι τοποθετημένο στο πεδίο του δημοσίου διαλόγου, περικυκλωμένο όμως από αγκαθωτό σύρμα, και κανείς να μην τολμά να το πλησιάσει. Να είναι, άραγε, προληπτική δράση της κυβέρνησης (τι λέω κι εγώ τώρα...), ώστε, αν μας τεθεί άνωθεν το θέμα της ονομασίας, εμείς να μπορούμε να δικαιολογηθούμε ότι δεν γίνεται να το θίξουμε επειδή θα πέσει η κυβέρνηση; Εντάξει, αστειεύομαι· όμως το θέμα της ονομασίας θα το βρούμε μπροστά μας σύντομα. Είναι φανερό από τις κινήσεις της FYROM στο διεθνές διπλωματικό πεδίο ότι βρήκε την ευκαιρία να αναζητήσει συμμάχους στην Ευρώπη εναντίον της Ελλάδος για το συγκεκριμένο θέμα. Μόλις προ εβδομάδος, ο υπουργός τους των Εξωτερικών, με συνέντευξή του σε αυστριακή εφημερίδα, εκλιπαρούσε βοήθεια εναντίον των Ελλήνων, «με τους οποίους όλοι έχουν προβλήματα», όπως είπε. Ηδη οι Αυστριακοί ανταποκρίθηκαν στέλνοντας βοήθεια στη FYROM για τον έλεγχο των συνόρων τους. Από την ώρα που δεχθήκαμε να υποχωρήσουν τα σύνορα της Ευρώπης από το Αιγαίο στην Ειδομένη, το μέλλον μάς επιφυλάσσει εκπλήξεις...

* «Κρατίδιο», ώστε εμείς οι κομπλεξικοί να νιώθουμε κράτος. Διότι όσο πιο χαμηλά κατεβαίνεις στην «pecking order» τόσο περισσότερο αγριεύουν τα πράγματα...

Πηγή εφημ. "Καθημερινή"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση