Μαθήματα γερμανικής αλαζονείας…

Πρόσφατα είχα μία απογοητευτική εμπειρία με την BMW - ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ, σε αγορά ενός καινούργιου ΜΙΝΙ (F56) αυτοκινήτου, όπου τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη θεωρούνται κορυφαίες στον τομέα τους. Γερμανική ποιότητα κατασκευής σε συνεργασία με πιστοποιημένη ελληνική εταιρεία που πλέον έχει τεράστια εμπειρία στ’ αυτοκίνητα… Είναι όμως έτσι;

Από την ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ διαπίστωσα διάφορα στάδια συμπεριφοράς όπως, άγνοια, αμφισβήτηση, δυσπιστία, στρουθοκαμηλισμό, μετακύλιση ευθυνών σε τρίτους, κωλυσιεργία, αδιαφορία. Τακτικές γνωστές, που γίνονται εν γνώσει των εργοστασίων, μην πω καθ’ υποδειξίν αυτών. Αυτό αφενός για να δικαιολογήσουν την προμήθειά τους, κι αφετέρου για να λειτουργούν ως κυματοθραύστες. Έτσι έχουμε μια ευγενική πρόσοψη του μεταπωλητή που δεν κάνει τίποτε, και μια απρόσιτη εταιρεία - εργοστάσιο που αποφασίζει τι θα γίνει και το ανακοινώνει απλά στον μικρό και ασήμαντο καταναλωτή. Αυτό λέγεται premium προϊόν και πρέπει να το πληρώνουμε πιο ακριβά από άλλα. (περί τις 5-6 χιλιάδες ευρώ παραπάνω από το επόμενο αντίστοιχο ευρωπαϊκό αυτοκίνητο).

Από πλευράς των κατασκευαστών υπήρχε επιπλέον και μια αλαζονεία, υπεροψία: Σε ηλεκτρονικό "κόλλημα", που δεν μπορούσαν πλέον να αμφισβητήσουν αλλά ούτε και να λύσουν μετά από ΈΝΑ χρόνο προσπάθειας, 3 αντικαταστάσεις μονάδας και αλλεπάλληλες επισκέψεις στο συνεργείο, εξακολουθούσαν να μην παραδέχονται τη βλάβη (επίσημα) και φυσικά ουδέποτε ζήτησαν συγγνώμη για την πολύμηνη ταλαιπωρία σε καινούργιο αυτοκίνητο σε εγγύηση.

Δεν ξέρω αν αυτό είναι συμπτωματικό ή χαρακτηριστικό της γερμανικής κουλτούρας που περνάει ως εταιρική πλέον πολιτική… Το παράδοξο πάντως είναι ότι ειδικά στην περίοδο που διανύουμε, θα περίμενε κανείς οι γερμανοί να είναι πιο ευαισθητοποιημένοι ειδικά με τους έλληνες καταναλωτές που δείχνουν την προτίμησή τους στα προϊόντα τους, γιατί πολύ εύκολα δίνονται κοινωνικές προεκτάσεις και συνειρμοί, που μπορούν να τους αδικήσουν. Αλλά φαίνεται από την προκλητική συμπεριφορά τους ότι μάλλον δεν νοιάζονται ούτε γι αυτό. Χαρακτηριστική ήταν και η αδιαφορία της γερμανικής πρεσβείας όταν ζητήθηκε θεσμικά η συμβολή της… Άρα μάλλον θεωρούμαστε από αυτούς τους γερμανούς (εταιρείες - εργοστάσια - πρεσβείες), πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Τέλος, μ’ απογοήτευσε η απαξίωση με την οποία συμπεριφέρονται οι εκπρόσωποι των γερμανών (στους εξουσιοδοτημένους συνεργάτες τους), χωρίς οι δεύτεροι να θίγονται, να προσβάλλονται. Υποτακτικά, πειθαρχημένα, σα νεοσύλλεκτοι που στέκονται προσοχή με χαμηλωμένο το βλέμμα, την ώρα που ο “καραβανάς” τους ξεφτυλίζει. Προκειμένου να καλύψουν την αδυναμία τους, φορτώνουν τις ευθύνες στους (έλληνες) τεχνικούς, τους οποίους οι ίδιοι έχουν εκπαιδεύσει. Άλλη μια “χρησιμότητα" των μεταπωλητών για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους… Υπάρχει ένα όριο αξιοπρέπειας το οποίο ξεπέρασαν πολλάκις μπροστά μου. Η απορία μου είναι πως η ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ μια μεγάλη και υπερήφανη(;) ελληνική εταιρεία, ανεχόταν αυτή την προσβολή. Πως να σεβαστώ εγώ μετά το εξουσ. συνεργείο όταν αυτό αποδομείται από την ιδια την κατασκευάστρια; Κι αφού δε σέβονται τους συνεργάτες τους, φανταστείτε πως αντιμετωπίζουν τους (έλληνες) πελάτες τους…  Γιατί η πολιτική τους αλλάζει όταν πρόκειται για τους υπόλοιπους ευρωπαίους!

Κάπου ανάμεσα στην ταλαιπωρία μου, στην απροθυμία και στην ανικανότητά τους, χάθηκε όλο το μεγαλείο των δύο εταιρειών με τα γυαλιστερά αυτοκίνητα, τις πολυτελείς εγκαταστάσεις και τις ευγενικές κουβέντες. 

Το μέγεθος ενός οίκου κι η σοβαρότητα ενός αντιπροσώπου φαίνονται από το πάθος με το οποίο εργάζονται και την αποτελεσματικότητά τους, αν κι εφόσον χρειαστεί. Αυτό που λέμε aftersales service δηλαδή. Κι εδώ υπήρχε πάντα ένα χλιαρό, αργοκίνητο, νερόβραστο ενδιαφέρον, καλυμένο από κενές λέξεις σοβαροφάνειας, σαν αυτές που υπόσχονται οι πολιτικοί στις προεκλογικές καμπάνιες. Εκεί μου έκανε “κλικ”. Σα να βλέπω τον (εκάστοτε) έλληνα πρωθυπουργό να μας παραμυθιάζει. Απλά αντί για πολιτικό ήταν σε εμπορικό επίπεδο. Ήταν απογοητευτικό, αλλά μόλις το συνειδητοποίησα αισθάνθηκα μια ηρεμία. Συμφιλιώθηκα. 

Τιμωρήθηκα σκέφτηκα, γιατί σε καιρό κρίσης κι ενώ οι ελληνογερμανικές σχέσεις δοκιμάζονται, (μία με σκάνδαλα και μία με ανθελληνικές δηλώσεις) εγώ πήγα κι αγόρασα καινούργιο γερμανικό αυτοκίνητο. Δεν προέβαλα καμία αντίσταση. Ως καταναλωτής, παρασύρθηκα από τις γλυκές “προεκλογικές” κουβέντες του μεταπωλητή. Τελικά ο μύθος των γερμανικών προϊόντων καταρρίπτεται μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ. Πρώτα το τεράστιο σκάνδαλο της VW, τώρα η BMW. 
Εγώ το πήρα το μάθημά μου. 

Δημήτρης Χ. 


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση