Οι "ηθικοί" και οι "ανήθικοι" στην ελληνική πολιτική σκηνή

Είμαστε λαός με άκρατη αμετροέπεια, ώστε θεωρείται σύνηθες να υπερτονίζουμε όσα θεωρούμε πλεονεκτήματά μας, και όσα θεωρούμε μειονεκτήματα των άλλων. Με μια απαράδεκτη γενίκευση, εμείς όλοι είμαστε οι καλοί, ενώ οι άλλοι όλοι είναι οι κακοί.

Μού έκανε εντύπωση η επιχειρηματολογία του κ. Φλαμπουράρη, όταν κατηγορήθηκε πως ήταν μέτοχος εταιρίας που συνέπραττε με το Δημόσιο. Επικαλέστηκε ότι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, επειδή είναι άνθρωπος με ήθος, και έχει ήθος επειδή είναι αριστερός!

Συνάγεται επομένως, πως όσοι δεν είναι αριστεροί, μεταξύ των οποίων και ο υπογραφόμενος, είμαστε ανήθικοι. Αυτό το υποστηρίζει επιχειρηματίας-πολιτικός, ο οποίος αυτοτιτλοφορείται «προοδευτικός» αδιαφορώντας για το γεγονός ότι εμφορείται από άκρως ρατσιστική αντίληψη, να αποδίδει στους πολιτικούς του αντιπάλους δυσφημιστικές ιδιότητες.

Ένας πολιτικός, αλλά και ο οιοσδήποτε πολίτης, οφείλει να εμφορείται από ευγενές ήθος, αναγνωρίζοντας πως ηθικοί και ανήθικοι, υπάρχουν σε όλες τις κοινωνικές και πολιτικές τάξεις. Η κομματική ταυτότητα δεν υπονοεί το ήθος εκάστου. Ούτε και ο θρησκευτικός προσανατολισμός, όπου γνωρίζω πολλούς χριστιανούς που αντί να είναι ευσεβείς, επαγγέλλονται τους «ευσεβιστές» με όχι καθαρά κίνητρα.

Όπως, και από την άλλη πλευρά, όπου κάποιοι αποκαλούν το κόμμα τους «πατριωτικό», υπαινισσόμενοι πως τα άλλα δεν είναι. Γνωρίζω πολλούς αυτοτιτλοφορούμενους» πατριώτες, που επαγγέλλονται τον πατριώτη στα εύκολα και τον λησμονούν όταν οι καταστάσεις δεν τους ευνοούν. Ο πατριωτισμός, όπως και η πίστη σε όποιο θρήσκευμα, αποτελούν τρόπο ζωής. Είναι κοσμοθεωρία. Και ο καθείς μας δίνει εξετάσεις κάθε λεπτό, αν είναι συνεπής.

Πολύ περισσότερο, πρόκειται περί αμετροέπειας να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως προς το ήθος. Ας αφήσουμε τους άλλους να μάς κρίνουν παρακολουθώντας την συμπεριφορά μας. Για να μη γινόμαστε και καταγέλαστοι, όταν προσδίδουμε στους εαυτούς μας ευγενείς ιδιότητες, ενώ οι πράξεις μας βοούν περί του αντιθέτου.

Εκεί όμως, που η παραπλάνηση ξεπερνά κάθε όριο, είναι ο αυτοχαρακτηρισμός κάποιος ως δημοκράτη, θεωρώντας πως μόνον αυτός και οι σύντροφοί του είναι. Και καταντά ανοησία όταν ο αυτοχαρακτηριζόμενος ομολογεί δημοσίως ότι εμφορείται από αντιδημοκρατικές ιδέες. Με δεδομένο ότι το πολίτευμά μας θεωρείται δημοκρατικό, πώς μπορεί κάποιος μαρξιστής να παριστάνει τον δημοκράτη, όταν εξ ιδεολογίας έχει πρώτιστο καθήκον την κατάρρευση του κοινοβουλευτισμού και την καθιέρωση της δικτατορίας του προλεταριάτου;

Με πόση ευκολία χαρακτηρίζει το ΚΚΕ ως «δημοκρατικό στρατό» τον ΕΛΑΣ, που σημαίνει ότι πολέμησε εναντίον αντιδημοκρατών-φασιστών, όπου οι μεν πήραν τα όπλα κατά της πατρίδας, οι δε ήσαν Ελληνόπουλα στρατευμένα υπηρετώντας την πατρίδα. Και όπου ο «δημοκρατικός στρατός» πήρε τα όπλα κατά της νόμιμης δημοκρατικής κυβέρνησης, προκειμένου να εντάξει την χώρα στο κομμουνιστικό αντιδημοκρατικό μπλοκ.
Θυμάμαι κάποιον κρατικοδίαιτο δημοσιογράφο να αναγγέλλει τα αποτελέσματα των εκλογών, με τους όρους «ΠΑΣΟΚ και οι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις»! Όπου κατά τον κομματιζόμενο και εχθρό της ανεξαρτησίας του δημοσιογραφικού επαγγέλματος (κάποτε λειτουργήματος), η Ν.Δ. δεν ανήκε στις «δημοκρατικές δυνάμεις».

Αυτές οι γελοιότητες περνούν απαρατήρητες, ενώ αποτελούν δείγμα επιτυχίας μιας νεοταξίτικης διεθνιστικής προπαγάνδας, η οποία ριζώνει στα λαϊκά στρώματα, και καθιερώνεται. Πρέπει να είσαι αριστερός για να είσαι δημοκράτης, πρέπει να είσαι αριστερός για να είσαι οικολόγος, πρέπει να είσαι αριστερός για να είσαι κοινωνικά ευαίσθητος. Η αποτυχία της Ν.Δ. στην εκλογή προέδρου της είναι ήσσονος σημασίας, εμπρός στην ανικανότητά της να απαντήσει όπως ταιριάζει σε όσους παραπλανούν σκοπίμως τον λαό.

Πηγή Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση