Ποιος άραγε θα… ελέγξει τους ελεγκτές στα εξοπλιστικά;

Τα αμαρτωλά εξοπλιστικά της μεταπολίτευσης εξακολουθούν να δίνουν τροφή για γαργαλιστικές δημοσιογραφικές ιστορίες, σε βάρος πάντα της εθνικής άμυνας και της εθνικής ασφάλειας της χώρας. Το υστέρημα του ελληνικού λαού επενδύθηκε – ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι – για την ασφάλεια της χώρας και του λαού της, για να κάνουν στο τέλος κάποιοι απατεώνες περιουσίες… Δεν ήταν μόνο πολιτικοί απατεώνες, αλλά εντάσσονταν επαξίως και στο βασίλειο του κοινού ποινικού δικαίου, όπως άλλωστε αποδεικνύεται από τις εξελίξεις.

Του Μιχαήλ Βασιλείου

Δεν ήταν μόνο ο Άκης, αν και αυτός θα μείνει πρώτος και καλύτερος στην Ιστορία. Ήταν κι άλλοι πολιτικοί φαίνεται, πολλοί είχαν εθιστεί στην «κουλτούρα» του νεοελληνικού παρασιτισμού και θεωρούσαν ότι «δικαιούνταν» να πάρουν το κατιτίς τους, επειδή χειρίστηκαν ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο τμήμα σε κάποια δημόσια προμήθεια.

Πολύ μπροστά αυτός ο τύπος τη δεκαετία του 1980 που είχε κάνει με πρωθυπουργική κάλυψη, ένα δωράκι στον εαυτό του, ύψους μισού δισεκατομμυρίου δραχμών. Η διαφθορά είχε μπει στο μεδούλι του δημοσίου υπαλλήλου, όχι ασφαλώς όλων, αλλά ανησυχητικά πολλών. Τυχαία ανακάλυψαν έκπληκτοι πέντε χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους να έχουν βγάλει στο εξωτερικό ενάμιση δισ. ευρώ;

Ξεκινώντας από τον μικροαπατεώνα που έβαζε στην τσέπη ψιλά έχοντας συμφωνήσει με αυτόν που θα προμήθευε με χαρτί υγείας την υπηρεσία στην οποία εργαζόταν και περνώντας στη συστηματική φοροδιαφυγή του καθηγητή της μέσης εκπαίδευσης με τα φροντιστήρια, φτάνουμε στα μεγαλο-λαμόγια που πέρασαν από την ιεραρχία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, φυσικά μαζί και με ορισμένους διαφθαρμένους στρατιωτικούς που βρέθηκαν σε επιτελικές θέσεις. Και σε άλλα υπουργεία βέβαια, τα οποία μια χαρά βολεύονται από την εστίαση του ενδιαφέροντος της Δικαιοσύνης στο συγκεκριμένο υπουργείο. Ελπίζοντας να τη βγάλουν καθαρή όσοι πέρασαν και θησαύρισαν εκεί.

Φυσικά μας φταίνε πάλι οι άλλοι και όχι ο απατεώνας εαυτός μας. Φταίνε οι Γερμανοί που δωροδόκησαν, όπως έκαναν όμως ΟΛΟΙ – και αυτό να τονιστεί – όσοι έκαναν δουλειές με τη χώρα και όχι μόνο στο Άμυνας. Δε μας φταίει το σύστημα της συναλλαγής και της διαφθοράς που είχαμε εγκαθιδρύσει στον ευρωπαϊκό νότο, μετατρέποντας την Ελλάδα της μεταπολίτευσης σε μπανανία λατινοαμερικανικού τύπου, όρος που πλέον σηκώνει πολύ συζήτηση για την καταλληλότητά του.

Αυτό που δεν έχει πιάσει κανένας εισαγγελέας όμως στην Ελλάδα είναι ο ρόλος αυτών που έθεσε ο νόμος για να αποτελούν την τελευταία ζώνη άμυνας για την προστασία των συμφερόντων του Έλληνα φορολογούμενου. Αυτών που είχαν τον τελευταίο λόγο να ελέγξουν που βάζαμε ως κράτος την υπογραφή μας και με ποιους όρους. Υπήρχαν νομικοί σύμβουλοι στα υπουργεία που είχαν την ευθύνη να ελέγξουν τη νομιμότητα των συμβάσεων και τη συμμόρφωση με το γράμμα και το πνεύμα του ελληνικού νόμου, ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

Ας μην κουραζόμαστε, υπήρχαν. Και δεν ήταν μόνο αυτοί. Όταν έρθει η ώρα να ανοίξει ο φάκελος των δικαστικών διαμαχών που έχει χάσει η χώρα με τον φορολογούμενο να καλείται να καταβάλει δισεκατομμύρια ευρώ, τότε μάλλον θα διαπιστωθεί ότι το περίφημο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους οφείλει και αυτό να δώσει εξηγήσεις. Διότι όπου και να καταδικαστήκαμε ως χώρα, είχαν υποτίθεται ελέγξει τις συμβάσεις που υπογράφτηκαν και όλα τα είχαν βρει τέλεια. Χωρίς προβλήματα. Κάνουμε λάθος;

Και για να ολοκληρώσουμε το σύντομο αυτό σχόλιο μήπως να αναζητούσαμε την πορεία του τότε νομικού συμβούλου στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας; Όχι για να τον… εκδικηθεί κανείς, καθώς πλέον ετοιμάζονται «καμπάνες» με πολυετείς καθείρξεις, αλλά για να δούμε που τον βρίσκει η ολοκλήρωση του σωτηρίου έτους 2015, δώδεκα χρόνια μετά.

Διότι δεν μπορεί να μη κάνει εντύπωση όταν πληροφορείσαι, ότι ζει και βασιλεύει στον ευρύτερο χώρο της εθνικής ασφάλειας. Με την ίδια άραγε επιτυχία σε επίπεδο νομικών συμβουλών; Κάνει τρομερή εντύπωση το πώς τους παίρνει η μπάλα όλους – και δικαίως – εκτός από αυτούς που ήταν θεσμικά υπεύθυνοι να ελέγξουν αυτό που υπογραφόταν.

Η Δικαιοσύνη έκρινε ότι οι συμβάσεις με τα αντισταθμιστικά ωφελήματα, γνωστά ως «offsets» διεθνώς, ήταν προβληματικές, με αποτέλεσμα τη ζημία του Δημοσίου. Πως είναι δυνατόν τότε να διώκονται όλοι οι υπόλοιποι και να μένει στο απυρόβλητο αυτός που είχε την ευθύνη να τις ελέγξει για να διασφαλίσει ότι δεν υπάρχει περιθώριο διασπάθισης των χρημάτων των φορολογουμένων;

Εάν σκοπίμως τον είχαν αφήσει απ’ έξω για να περάσουν όλα όσα επιθυμούσαν οι πολιτικοί προϊστάμενοι θα πρέπει να το ξέρουμε κι αυτό για λόγους δικής του προστασίας. Αλλιώς το να μην ασχολείται κανείς μαζί του είναι από τα αξιοπερίεργα του ελληνικού νομικού συστήματος. Με αποτέλεσμα να κάνουν όλοι τη δουλειά τους «στο περίπου». Κανείς να μη φέρει ευθύνη. Πόσο θα συνεχιστεί αυτό ακόμη;

Πηγή Defence-Point


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση