Το καλό παιδί

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Τα δημόσια συγχαρητήρια της γερμανικής καγκελαρίας προς την ελληνική κυβέρνηση για την… «προσφορά» της στο προσφυγικό που τόσο πολύ εκτιμήθηκε στο Βερολίνο, άφησαν μεν εμβρόντητους τους πάντες, έδειξαν δε με τον πλέον καθαρό τρόπο τι σημαίνει στην πλήρη της έκταση αυτή η «μετάλλαξη» του Αλέξη Τσίπρα για την οποία πρωτομίλησε ο ευρωπαίος επίτροπος Μοσκοβισί, ο οποίος μας επισκέπτεται σήμερα στην Αθήνα με τις φρούδες ελπίδες πολλών για αλλαγή πολιτικής από τους δανειστές να έχουν φουντώσει ξανά, ενώ, στην πραγματικότητα, η θέση της Ελλάδας έχει δυσκολέψει δραματικά. Όχι μόνον δεν αλλάζει τίποτα, αλλά η τραγωδία των προσφύγων απειλεί πλέον ευθέως τη χώρα με αποσάθρωση από την ώρα που η γερμανική γραμμή επιβλήθηκε και επ’ αυτού στην Ε.Ε. – όχι η γραμμή του Γερμανού ευρωβουλευτή που ζήτησε να πυροβολούν τους τραγικούς, απελπισμένους αυτούς ανθρώπους, η γραμμή του Βερολίνου που θέλει να αφήσει όσους πιο πολλούς γίνεται εξ αυτών στην Ελλάδα, χωρίς καν να στηριχθεί η χώρα στο παραμικρό.

Το ζήτημα δεν είναι πια η αποδοχή ή όχι μιας συμφωνίας, έστω και επώδυνης, την οποία αν είχε κάνει άλλος ο κ. Τσίπρας θα τον πετούσε στην πυρά μαζί με τη συμφωνία. Το ζήτημα είναι το πέρασμα από το ένα άκρο, της απόλυτης καταγγελτικότητας, στο άλλο, της απόλυτης υποταγής, στη λευκή επιταγή, στο ναι σε όλα. Στην ουσία, στην παραίτηση. Οχι βέβαια παραίτηση από καρέκλες και οφίκια: γι αυτά δόθηκαν λυσσασμένες μάχες και ειπώθηκαν τέτοια ψέματα που δεν πρόκειται να εγκαταλειφθούν με τίποτα, τουλάχιστον μέχρι να πατήσουν το κουμπί οι Γερμανοί. Παραίτηση από το ρόλο που όφειλε να διαδραματίσει εκείνος που τα είχε κάνει όλα αυτά για να αρπάξει την εξουσία, όπως κάθε πρωθυπουργός που θα είχε συνείδηση του ρόλου και των ευθυνών του.

Η πορεία του Τσίπρα από τη θέση του ριζικού αμφισβητία μέχρι αυτήν του πιο καλού παιδιού την οποία κατέχει από τη στιγμή της υπογραφής του τρίτου Μνημονίου και μετά, κορυφώθηκε την περασμένη Κυριακή στην έκτακτη σύνοδο για το προσφυγικό. Πρόκειται για ορόσημο καθώς εκεί έγινε πλέον αδήριτα φανερό ότι η κυβέρνησή του δεν πρόκειται να πει ποτέ ξανά κουβέντα και για τίποτα που θα την έφερνε σε αντίθεση με το Βερολίνο, με όποιο για την Ελλάδα κόστος και όσος κι αν είναι ο παραλογισμός.
Η Ελλάδα του κ. Τσίπρα δέχθηκε με σκυφτό το κεφάλι αποφάσεις αδιανόητες για το μεταπολεμικό ευρωπαικό πλαίσιο, οι οποίες, το μόνο που κάνουν, είναι να σκουπίζουν, όσο γίνεται, το πρόβλημα μακριά από τις μεγάλες χώρες και να το πετάνε στον πρόθυμο ελληνικό κάλαθο με την χώρα να επιβαρύνεται δραματικά περισσότερο από κάθε άλλη της Ε.Ε. σε αναλογία πληθυσμού / προσφύγων: μια συγκριτική ματιά στις αναλογίες τρομάζει.

Αργά ή γρήγορα, (γρήγορα), ο κ. Τσίπρας θα κατανοήσει ότι όλα αυτά δεν τον βγάζουν πουθενά. Ότι ο ρόλος και ο δρόμος του είναι πλέον συγκεκριμένος. Πλήρως προδιαγεγραμμένος. Πικρός…

Πηγή "Το Βήμα"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση