Τα ευρωπαϊκά όρια και οι χιλιάδες πρόσφυγες

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Μέχρι πριν από ελάχιστο χρονικό διάστημα η Ευρώπη βρισκόταν ουσιαστικά εγκλωβισμένη στο ελληνικό ζήτημα και το Grexit, στην απόκλιση Βορρά - Νότου και τις συζητήσεις σχετικά με την εμμονική στρατηγική περί δημοσιονομικής πειθαρχίας του Βερολίνου και του Β. Σόιμπλε.

Τα όσα συνέβαιναν στην Ανατολή ή την Αφρική ήταν πολύ μακριά για τις πρωτεύουσες των ηπειρωτικών δυνάμεων. Μεγαλύτερη σημασία είχαν η Ουκρανία και η σύγκρουση με τη Μόσχα σε κλίμα επιστροφής του Ψυχρού Πολέμου, παρά η διάλυση του Ιράκ ή η σύγκρουση γύρω από το καθεστώς του Ασαντ και των Αλεβιτών στη Συρία. Μάλιστα, η Ευρώπη σε επίπεδο υπερδομής και γραφειοκρατίας έδειχνε τόσο υπεροπτική και ανυποψίαστη για τα όσα στη συνέχεια θα δημιουργούσαν στις περισσότερες κυβερνήσεις της πανικό, που δεν ενδιαφέρθηκε ούτε για μια δεύτερη σκέψη ή προσέγγιση σε σχέση με τις συμφωνίες του Δουβλίνου για τους πρόσφυγες ή τη λειτουργία της ζώνης Σένγκεν. Για την κεντρική Ευρώπη και τις κυβερνήσεις της, όσο άσχημα και αν πήγαιναν τα πράγματα στην Ανατολή ή στον Νότο, το βάρος θα το επιφορτίζονταν η Ελλάδα, η Ιταλία, ενδεχομένως και η Ισπανία. Αρα το πρόβλημα των προσφύγων θα ήταν ελεγχόμενων επιπτώσεων για τον Βορρά.

Μέχρι που το ενδεχόμενο έγινε πραγματικότητα και άρχισαν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες να περνούν από το ελληνικό αρχιπέλαγος του Αιγαίου με προορισμό τις χώρες του Βορρά και κυρίαρχα τη Γερμανία και τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, που σχετίζονται με τη Γερμανία ή την παλαιά Αυστροουγγαρία, για μια καλύτερη τύχη. Μπορεί στην παρούσα φάση η Γερμανία να έχει δεχτεί περίπου 800.000 πρόσφυγες και η Ελλάδα να έχει συμφωνήσει στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής για στρατόπεδα συγκέντρωσης της τάξης των 50.000 προσφύγων, σε μια Βαλκανική που θα κρατήσει 100.000 πρόσφυγες, αλλά το πρόβλημα δείχνει άλυτο με 2.000.000 πρόσφυγες από τη Συρία, ανακατεμένους με οικονομικούς μετανάστες από το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, να βρίσκονται στην Τουρκία. Η Μέση Ανατολή, η Εγγύς Ανατολή με περισσότερη ακρίβεια, δεν έχει δείξει ακόμη το βάθος της κρίσης της. Δεν βρισκόμαστε κοντά σε μια λύση που θα δημιουργήσει σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή. Παρά τις συνθήκες ειρήνης του Ιράν με τη Δύση με πρωτοβουλία των ΗΠΑ ή την εμπλοκή της Ρωσίας για τη σταθεροποίηση της Συρίας.

Το βάθος της κρίσης στην Ανατολή έχει δύο κρίσιμες παραμέτρους. Η μία είναι ένας γενικευμένος πόλεμος σουνιτών - σιιτών, κατά τον οποίο από τη μία μεριά θα βρεθούν δυνάμεις όπως η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία σε συμμαχία με ισχυρές δυτικές δυνάμεις και από την άλλη το Ιράν με τη Χεζμπολάχ και σύμμαχο τη Ρωσία. Ενας τέτοιος πόλεμος, εμφύλιος εντός του Ισλάμ, θα αποκτήσει παγκόσμια διάσταση, ανάλογη με τους ευρωπαϊκούς πολέμους του 20ού αιώνα, πολλαπλασιάζοντας δραματικά τον αριθμό των προσφύγων όχι μόνον από τη Μέση Ανατολή, αλλά και την Αφρική, όπου η θερμή ζώνη θα απλωθεί σχεδόν αυτόματα. Η δεύτερη παράμετρος που μπορεί να συσχετίζεται με την πρώτη είναι ο αποσυντονισμός και η δημιουργία συνθηκών διάλυσης της σύγχρονης Τουρκίας σε τρία μέρη. Το Βυζάντιο από την Καππαδοκία έως την Αττάλεια, την Ανατολία και το Κουρδιστάν, που θα συνδεθεί με τις άλλες απελευθερωμένες περιοχές των Κούρδων.

Σε μια τέτοια περίπτωση όχι μόνον η Ευρώπη πολιτικά και διπλωματικά θα χάσει κάθε έλεγχο, αλλά θα βρεθεί πολύ γρήγορα με μια σειρά από ακροδεξιές - ρατσιστικές κυβερνήσεις και κινήματα να ελέγχουν τα Κοινοβούλια και τους δρόμους ή τις πλατείες της και με ευρείες συγκρούσεις στο εσωτερικό της για το πώς θα αντιμετωπιστούν τα καραβάνια των προσφύγων, για τα οποία οι συμφωνίες σε επίπεδο Συνόδων Κορυφής ή οι ζώνες τύπου Σένγκεν δεν θα μπορέσουν να έχουν καμία αποτελεσματικότητα. Η Ευρώπη θα είναι απλώς παρελθόν και σε διάχυτο κλίμα Μεσοπολέμου.

Πηγή "Δημοκρατία"



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση