Ο ΣΥΡΙΖΑ και η δεύτερη ευκαιρία

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας

Να τον εμπιστευθεί ο λαός για δεύτερη φορά, «ας μας δώσει μια δεύτερη ευκαιρία» ζήτησε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας από τον Ελληνικό λαό στις εκλογές της 20 Σεπτεμβρίου και ο Ελληνικός λαός του την έδωσε.
Δεν μας εξήγησε όμως πως εννοεί την δεύτερη ευκαιρία…

Όταν μια γυναίκα «τσακώσει» τον άνδρα της να την απατά, μπαίνει στο δίλημμα αν πρέπει να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία.
Είτε γιατί τον αγαπά, είτε γιατί δεν θέλει να «χαλάσει» την οικογένεια της, για τα παιδιά, ενδεχομένως και γιατί οι συνθήκες δεν την ευνοούν, δεν της επιτρέπουν να φύγει.
Αν του την δώσει όμως την δεύτερη ευκαιρία, δεν θα του την δώσει για να συνεχίσει να την απατά, αλλά για να μείνει πιστός στους όρκους που τις έδωσε.

Αναρωτιέμαι ο Αλέξης που ζήτησε την δεύτερη ευκαιρία αλλά και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που του την έδωσαν, του την έδωσαν γιατί;

Για να συνεχίσει να τους εξαπατά, η για να μείνει πιστός στις προεκλογικές του εξαγγελίες και το πολιτικό συμβόλαιο που υπέγραψε μαζί τους στις 25 Γενάρη του 2015.
Αν πίστεψαν - που πίστεψαν – σε εκείνες τις εξαγγελίες και τα στομφώδη λόγια, δεν πρέπει να νοιώθουν σαν απατημένη σύζυγος;

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι.
Το συγκρίσιμο μέγεθος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ του Γενάρη του 2015.

Ο αντίπαλος του Αλέξη δεν είναι ο όποιος αρχηγός της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ αλλά ο ίδιος του ο εαυτός, τα δικά του λόγια, το μεγαλόστομο ύφος, οι εξαγγελίες και οι υποσχέσεις του.

Τον βολεύει όταν προσπαθεί να τον συγκρίνουν με τους προηγούμενους, του είναι πιο εύκολο να πείσει ότι το δικό του μνημόνιο που φέρει μόνο την δική του υπογραφή, είναι καλύτερο από τα δικά τους.

Στην προσπάθεια του να ξεχάσουν οι ψηφοφόροι του τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αυτές οι συγκρίσεις πονάνε, προσπαθεί να πείσει ότι είναι καλύτερος από αυτούς.

Το επιχείρησε με τα capital controls και κατάφερε να το περάσει στους ψηφοφόρους του, με το ηλίθιο επιχείρημα που έγινε σύνθημα στα χείλη των φανατικών: «σας ενοχλούν οι ουρές στις τράπεζες, αυτές στον ΟΑΕΔ ήταν καλές;»

Ανόητες συγκρίσεις, για να δικαιολογήσουν την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε μια φιλομνημονιακή πορεία…

Σας πέρασε ποτέ από το μυαλό ρε συντρόφια, ότι δεν θέλουμε καμία ουρά;
Ούτε έξω από τις τράπεζες, ούτε έξω από τον ΟΑΕΔ και πολύ περισσότερο στα συσσίτια και στις φιλανθρωπίες της σακούλας;
Αντιλαμβάνεστε ότι αυτό το επιχείρημα, έχει βάση όταν καλούμαστε να διαλέξουμε μια εκ των δύο;
Γιατί «χαίρεστε» επειδή στην υπάρχουσα ουρά, προσθέσαμε άλλη μια αυξάνοντας την προηγούμενη;

Σας πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι αυτή την επιχειρηματολογία, την έχει ανάγκη εκείνος που θέλει να αποδείξει ότι το δικό του κακό είναι μικρότερο από του προηγούμενου;
Ότι η θεωρία του συμψηφισμού ήταν η λογική των διεφθαρμένων κομμάτων εξουσίας και όχι φιλοσοφία της αριστεράς;

Αν πιστεύεις ότι είσαι κάτι διαφορετικό από τους άλλους, δεν συγκρίνεσαι με αυτούς.
Γιατί δεν μπορείς να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα, την ζάχαρη με το αλάτι, το γλυκό με τα σκατά.
Αν το κάνεις αυτό γίνεσαι και εσύ μια μεγάλη κουράδα.

Αυτό ήταν το πλεονέκτημα της αριστεράς, ότι δεν είχε ανάγκη να συγκριθεί με αυτό το άθλιο κυβερνητικό σύστημα.

Στην προσπάθειά του ο Αλέξης, να θάψει τον χαριτωμένο ψευτράκο των υψηλών ιδανικών και τον εμποράκο της πολιτικής, του διαφεύγει ότι αυτό είναι συγχρόνως και μια παραδοχή ότι έγινε ίδιος με αυτούς.
Είναι ουσιαστικά μια ομολογία ότι έγινε και αυτός μέρος τους, το τρίτο κομμάτι του ίδιου σάπιου μνημονιακού πολιτικού συστήματος, που ακόμα και τώρα καταγγέλλει.

Ο ίδιος πρότεινε το πιο επαχθές μνημόνιο, χωρίς κανένα αναπτυξιακό μέτρο, που στηρίζεται κατά 92% στην υπερφορολόγηση των Ελλήνων πολιτών, το ψηφίζει στην βουλή, αναπτύσσοντας συγχρόνως μια αντιμνημονιακή ρητορική που καταντά όλο αυτό γελοίο.

Ο άνθρωπος που αρνείται να παραδεχτεί ότι δεν πίστευε αυτά που μεγαλόστομα υποσχέθηκε και που προτιμά να πεθάνει παρά να ομολογήσει ότι έκανε λάθος.

Και κάτι για το «πρώτη φορά αριστερά».
Ποια αριστερά; Μια ιδιότυπη σοσιαλδημοκρατία είναι, που αλληθωρίζει προς τον εθνικοσοσιαλισμό.

Η αριστερά δεν προσδιορίζεται μόνο από την ιδεολογία της, αλλά και από την συμπεριφορά των στελεχών της.

Είναι αριστερά ο Φίλης και ο Κατρούγκαλος; Ήταν αριστερά η Κωνστανοπούλου και ο Βαρουφάκης; Είναι αριστερά οι ψεκασμένοι του Καμένου; Είναι αριστερά το βαθύ ΠΑΣΟΚ; Είναι αριστερά ο Προκόπης Παυλόπουλος;

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η συνέχεια του ΚΚΕ εσωτερικού, θα τρίζουν τα κόκαλα του Λεωνίδα Κύρκου και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη.

Είναι αριστερά τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι;
Είναι αριστερά οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου;
Είναι αριστερά η ψήφιση των 40 προαπαιτούμενων με ένα νόμο ένα άρθρο;

Ήταν αριστερή η χθεσινή ομιλία του Αλέξη στην βουλή, στις προγραμματικές δηλώσεις και την ψήφο εμπιστοσύνης;
Και αν αυτή ήταν μια αριστερή τοποθέτηση, η αντίστοιχη ομιλία του, -που είχε και συγκίνηση μέσα- στις 8/2/2015 τι ήταν; «Αναρχοαυτόνομη»;

Αυτή είναι η αριστερά Αλέξη;


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση