Τι θα… συμβούλευε η Μελίνα τη σημερινή Ελλάδα (της κρίσης)

Η κρίση την οποία διέρχεται η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, είναι μάλλον δευτερευόντως οικονομική.

Το πιο έντονο αποτύπωμά της ιχνηλατείται ως κρίση αξιών, ηθικής, εθνικού προσανατολισμού και προτεραιοτήτων. Μεταξύ μας, είναι την ίδια στιγμή και κρίση ηγεσίας, πολιτικής, οικονομικής, πνευματικής.

Στην πιο δύσκολη στιγμή της εθνικής διαδρομής των τελευταίων δεκαετιών, η Ελλάδα ατύχησε να έχει αυταπόδεικτο έλλειμμα ηγεσίας. Ηγετικών προσωπικοτήτων σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου, που αν υπήρχαν, θα μπορούσαν να συνθέσουν πολύ ταχύτερα, και με καλύτερη αποτελεσματικότητα, ένα εθνικό σχέδιο για την υπέρβαση της κρίσης και την επιστροφή της Ελλάδας στη… φωτεινή πλευρά του φεγγαριού.

Στο περιθώριο της εθνικής μελαγχολίας για την απουσία εκείνων που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν και να ηγηθούν, η μνήμη δυσκολεύεται να αποφύγει τον πειρασμό να κοντοσταθεί σε εκείνους που… πέρασαν από τα μέρη μας. Είτε ήταν ηγέτες, είτε προσωπικότητες που δεν σε άφηναν αδιάφορο, αλλά αντιθέτως σε υποχρέωναν να σταθείς και να τους ακούσεις.

Η Μελίνα Μερκούρη ήταν μια από αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες, που ξεπέρασε τα στενά και πεπερασμένα σύνορα. Είτε της πολιτικής, είτε της υποκριτικής, είτε της ίδιας της χώρας.

Στη Μελίνα, ο ιστορικός του μέλλοντος αποδίδει ήδη μια αποστροφή από το παρελθόν, με αποδέκτη τον Ανδρέα Παπανδρέου, στον πυρήνα της οποίας φαντάζει καρφιτσωμένο το κεντρικό ερέθισμα για να ξανασκεφτούμε… το μέλλον. Και να το διορθώσουμε.

Την εποχή λοιπόν που το ΠΑΣΟΚ έχανε την εξουσία, το 1989, η Μελίνα Μερκούρη φέρεται να είχε πει στον Ανδρέα Παπανδρέου: «Δεν αρέσουμε, πρόεδρε».

Ο υπαινιγμός ευθύς: Κάτι θα έπρεπε να γίνει ώστε το ΠΑΣΟΚ να… αρέσει ξανά. Και όπως έδειξε η ιστορική συνέχεια, ο Ανδρέας κατάφερε να ξαναπιάσει το νήμα με το dna των Ελλήνων. Έκανε το ΠΑΣΟΚ να αρέσει ξανά. Και να βρεθεί στην εξουσία… μέχρι σήμερα, με τη μια ή την άλλη μορφή του.

Κατ’ αντιστοιχία, τα λόγια της Μελίνας θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως εθνική αφύπνιση. Η Ελλάδα, η σημερινή Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, δεν αρέσει.

Για να βγει από την κρίση, πρέπει να αρέσει και πάλι ξανά. Και για να… αρέσουμε ξανά σαν χώρα, χρειάζεται να αναγνωρίσουμε ότι η σημερινή συγκυρία εθνικής απομόνωσης, δεν οφείλεται στους «κακούς ξένους».

Εμείς φταίμε. Και από εμάς εξαρτάται το πόσο σύντομα και με ποιούς όρους θα ξαναγίνουμε «καλά νέα» για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Περισσότερο εύγλωττα από τον Μαχάτμα Γκάντι, δεν το είπε ποτέ κανείς: Να γίνουμε εμείς η αλλαγή που θέλουμε να δούμε…

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση