Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται και ο ρόλος μιας προβληματικής Ελλάδας

Αν κάποιος βγαίνει απόλυτα κερδισμένος από την πρόσφατη οικονομικο-πολιτική περιπέτεια της Ελλάδας είναι, χωρίς αμφιβολία, οι ΗΠΑ. Έτσι η δήλωση της κας Βικτώριας Νούλαντ, κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στην Αθήνα, ότι αισθανόταν ενθουσιασμένη ήταν οπωσδήποτε ειλικρινής. Προφανώς ήταν ικανοποιημένη και με τον εαυτόν της, καθώς είχε και η ίδια βάλει το χέρι της στην «ευτυχή» για τα αμερικανικά συμφέροντα κατάληξη του ελληνικού δράματος…

Του Σωτήρη Δημόπουλου

Οι ΗΠΑ, έχοντας εξασφαλίσει όλα τα ισχυρά, φανερά και αφανή, εργαλεία για την επιτυχία των σκοπών τους, κινήθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα με τρόπο περίτεχνο, αποφασιστικό, ενίοτε μακιαβελικό. Στο νέο «Μεγάλο Παιχνίδι», που παίζεται στην ευρασιατική ήπειρο, η αμερικανική αυτοκρατορία είχε εδώ και καιρό εξαπολύσει γενική αντεπίθεση.

Κύριος στόχος της είναι η διατήρηση του συστήματος του μονοπολικού κόσμου, υπό την ηγεμονία της Ουάσιγκτον και των πανίσχυρων διεθνών κύκλων του παγκόσμιου κεφαλαίου που πορεύονται μαζί της –τουλάχιστον έως έναν βαθμό με κοινά συμφέροντα. Για την ευρωπαϊκή ήπειρο αυτό μεταφράζεται με το γνωστό δόγμα από ιδρύσεως ΝΑΤΟ: η Αμερική «μέσα», η Γερμανία «κάτω» και η Ρωσία «έξω»…

Ποιος, όμως, ο ρόλος της χρεωκοπημένης οικονομικά, αλλά σε κομβικό γεωπολιτικό σταυροδρόμι Ανατολής-Δύσης και Βορράς-Νότου, Ελλάδας; Ήδη από τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, το ελλαδικό κράτος και ο ελληνισμός άρχισαν να μετατρέπονται σε προβληματικό κρίκο για τον αμερικανικό παράγοντα.

Σειρά εξελίξεων, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο ευρύτερο περιβάλλον, αν δεν αδυνάτιζαν την αμερικανική επιρροή κινούνταν πάντως στην αντίθετη κατεύθυνση από τις επιδιώξεις των ΗΠΑ. Κάνοντας, λοιπόν, μια μικρή αναδρομή στο χρόνο θα δούμε ότι έως το 2009 οι Αμερικανοί διαπίστωναν για την Ελλάδα:

α. Την ολοένα και μεγαλύτερη εξάρτησή της από Γερμανία και το γερμανικό κεφάλαιο, η οποία είχε ενταθεί κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Σημίτη. Η κατάσταση γινόταν πιο περίπλοκη από την προσπάθεια του Βερολίνου να χειραφετηθεί από την αμερικανική κηδεμονία, επιδιώκοντας πέρα από οικονομικά και γεωπολιτικά κέρδη –σε συνδυασμό με τις αλματωδώς αυξανόμενες οικονομικές σχέσεις της Γερμανίας με τη Ρωσία.

β. Τα παραδοσιακά φιλορωσικά αισθήματα του ελληνικού λαού άρχισαν να αποκτούν πρακτική εφαρμογή, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή προχώρησε σε συμφωνίες, στον τομέα της ενέργειας, με την Μόσχα. Η τελευταία, ας σημειωθεί, ότι επανέκαμπτε στα Βαλκάνια -μετά τον ντροπιαστικό για το κύρος της πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας- με σοβαρές φιλοδοξίες, που αν πραγματοποιούνταν θα άλλαζαν δια παντός τις γεωπολιτικές ισορροπίες.

γ. Το φιάσκο του βρετανο-αμερικανικού «σχεδίου Αννάν» στην Κύπρο, που οδήγησε σε πρόσκαιρη αναβολή της εφαρμογής του στρατηγικού στόχου της Ουάσιγκτον για την υπαγωγή της Κύπρου σε καθεστώς μειωμένης κρατικής κυριαρχίας υπό νατοϊκή/αμερικανική ομπρέλα.

δ. Την επιμονή της Αθήνας στην μη αποδοχή απαράδεκτων για τα ελληνικά συμφέροντα υποχωρήσεων στις σχέσεις της με την πΓΔΜ. Η ελληνική στάση, που κορυφώθηκε στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008, αποτελούσε τεράστιο εμπόδιο στον άλλον στρατηγικό στόχο της Ουάσιγκτον. Στον πλήρη έλεγχο, δηλαδή, των Βαλκανίων μέσω της ένταξης όλων των χωρών της χερσονήσου στο ΝΑΤΟ και της ακύρωσης κάθε ρωσικής παρουσίας, ιδιαίτερα στις ενεργειακές διαδρομές.

Ερχόμενοι λοιπόν στο σήμερα, έπειτα από πάνω από έξι χρόνια κατακλυσμιαίων αλλαγών, το τοπίο είναι εντελώς διαφορετικό. Η Αθήνα είναι δεμένη γερά στο άρμα της αμερικανικής πολιτικής, ουσιαστικά «όργανό» της εντός της Ε.Ε., σε διαδικασία ψύχους των σχέσεων της με τη Ρωσία, ενώ και οι ίδιες οι ΗΠΑ έχουν αποκτήσει πια το φωτοστέφανο του σωτήρα της χώρας, χωρίς να έχουν δώσει ούτε ένα δολάριο! Αν αυτό δεν είναι επιτυχία, τότε τι είναι;

Καταμετρώντας τους καρπούς που έδρεψε ως τώρα η Ουάσιγκτον, ανακαλύπτουμε ότι οι κακοδαιμονίες της ελληνικής οικονομίας, οι ακρότητες του πολιτικού συστήματος της χώρας, όπως ο αθεράπευτος λαϊκισμός και ο ιδεολογικός ανορθολογισμός, αλλά και η δικαιολογημένη αγανάκτηση ή και η απελπισία της κοινωνίας, μετετράπησαν σε ιδανικούς μοχλούς προώθησης των επιθυμητών στόχων.

Το κραχ του, παρασιτικού, ελληνικού παραγωγικού μοντέλου έγινε το όχημα της διαρκούς υπονόμευσης των σχεδίων του γερμανικού κεφαλαίου, που πολιτικά εκφράζεται από τον χερ Σόιμπλε, για την νέα γερμανική Ευρώπη. Η είσοδος του αμερικανοκίνητου ΔΝΤ, δια χειρός Γιώργου Παπανδρέου, στα εσωτερικά οικονομικά της ευρωζώνης σήμανε και το επίσημο τέλος των μαξιμαλιστικών ονείρων του Βερολίνου.

Πολύ σύντομα, στο Κίεβο θα ερχόταν το δεύτερο εκκωφαντικό αμερικανικό κτύπημα, που στόχευε ευθέως τη γερμανο-ρωσική συνεργασία. Η κατάληψη της εξουσίας από τους εθνικιστές Ουκρανούς αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο πραγμάτωσης αυτού που θα ονομάζαμε διευρυμένο «μπρεζίνσκειο όραμα»: τη δημιουργία ενός νέου «τείχους», που θα ξεκινά από τη Φινλανδία, τις Βαλτικές χώρες και την Πολωνία, και το οποίο μέσω της Ουκρανίας, της Ρουμανίας και τη Βουλγαρίας θα καταλήγει στην … Ελλάδα και στην Κύπρο!

Το Βερολίνο, από την πλευρά του, μπροστά στο ελληνικό πρόβλημα είχε δύο επιλογές: ή να απαλλασσόταν από την ελληνική «σαβούρα» (όσο και να πληγώνει, αυτή είναι πλέον η εικόνα της Ελλάδας σε όλον τον βορειο-ευρωπαϊκό χώρο), με όποιο κόστος, ή να έβαζε κάπως το «νερό στο αυλάκι», μετατρέποντάς ταυτόχρονα τη χώρα σε ημι-επίσημη αποικία του. Και τα δύο, όμως, ήταν το ίδιο απορριπτέα από την αμερικανική πλευρά.

Ως εκ τούτου, σθεναρά οι ΗΠΑ υπονόμευσαν και τις δύο επιλογές. Παρενέβησαν το ίδιο καταλυτικά και στις δύο περιπτώσεις που το GREXIT έμοιαζε αναπόφευκτο (2012 και 2015), αλλά και όταν ανακοινώθηκε η πρόθεση της ελληνικής κυβέρνησης, κατόπιν επιτακτικής γερμανικής υπαγόρευσης, να διακόψει τη συνεργασία της με το ΔΝΤ (2014).

Και ο στόχος επετεύχθη, καθώς η Ελλάδα συνεχίζει να παραμένει στην Ε.Ε., έστω και ως ασθενής, αναγκασμένος να υποβληθεί σε επώδυνη θεραπευτική αγωγή, γνωρίζοντας ότι είναι ελάχιστες οι ελπίδες ίασης. Οι λεπτομέρειες, εξάλλου, δεν ενδιαφέρουν το αυτοκρατορικό κέντρο, καθώς αυτές είναι αλλουνού, Γερμανού καθολικού ή προτεστάντη, παπά ευαγγέλιο…

Για την Ουάσιγκτον, όμως, τα κέρδη από το παιχνίδι που έπαιξε στην Ελλάδα, και με την Ελλάδα, είναι ασύγκριτα:

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, από τα αλλεπάλληλα κτυπήματα έχει χάσει πλέον την εμπιστοσύνη των πολιτών των κρατών-μελών της. Οι αρμοί της Ένωσης τρίζουν παντού και όχι μόνον στην Ελλάδα.

Στην Πολωνία, για παράδειγμα, ο πρόσφατος θρίαμβος του «Κόμματος Νόμου και Δικαιοσύνης» ήταν ακόμη ένα καρφί στη σταύρωση του γερμανικού ονείρου. Για να μην αναφέρουμε τον βρετανικό ευρωσκεπτικισμό, την ενίσχυση της ακροδεξιάς ή της αντι-ευρωπαϊκής αριστεράς.

Εν τω μεταξύ, η προσφυγική-μεταναστευτική κρίση γιγαντώνει έτι περαιτέρω τις υπαρκτές γεωπολιτικές και ιδεολογικές αντιθέσεις μεταξύ των κρατών-μελών, που βρίσκονταν εν υπνώσει την εποχή των παχέων χρηματοδοτικών αγελάδων. Το σύμπλεγμα όλων αυτών των προβλημάτων είναι βέβαιο ότι δεν εξαλείφονται με πρόσκαιρες, τακτικού χαρακτήρα, συμφωνίες ούτε καν με τα δισεκατομμύρια των ευρωπαϊκών προγραμμάτων.

Ως εκ τούτου, οι πύλες για την επέλαση των αμερικανικών οικονομικών συμφερόντων, μέσω και της συμφωνίας Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Εταιρικής σχέσης (ΤΤΙΡ) –τις συνέπειες της οποίας, λόγω και της μυστικότητας των σχετικών διαπραγματεύσεων Ε.Ε.-ΗΠΑ, δεν τις έχουν αντιληφθεί ακόμη οι πολίτες της Ευρώπης- είναι ορθάνοικτες.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, εξαιτίας των ιδεοληπτικών της εμμονών και της ψύχωσης για την παγκοσμιοποίηση από τα κάτω, άνοιξε άτυπα αλλά de facto τα σύνορα. Η κίνηση αυτή διευκόλυνε τη μαζική είσοδο μεταναστών και προσφύγων, λόγω και του πολέμου στη Συρία που συνεχίζεται, να υπενθυμίσουμε, για πέμπτο χρόνο. Η Ευρώπη πλέον ζει εκ νέου μια μεγάλη μετανάστευση των λαών, που διαμορφώνει νέα πληθυσμιακά, εθνολογικά και πολιτικά δεδομένα.

Η Ουάσιγκτον ποτέ δεν έκρυψε την επιθυμία της για μια πολυπολιτισμική Ευρώπη, με την εισδοχή εκατομμυρίων μεταναστών από την Ασία και την Αφρική. Ο κ. Σόρος, πάντοτε «ρηξικέλευθος», προσδιόρισε τον αριθμό τους στο ένα εκατομμύριο ετησίως.

Αυτό αφορά, βεβαίως, και στην Ελλάδα, και γι’ αυτό άλλωστε δεν υπήρξε στην πρόσφατη σύνοδο της Ε.Ε. κάποια “υπεράνω” παρέμβαση για να της αλαφρώσει το βάρος από τους δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες που οφείλει να «φιλοξενήσει». Στη μετατροπή της Ελλάδας σε πολυπολιτισμικό χώρο δεν προκύπτει να υπάρχει διαφωνία μεταξύ του Βερολίνου και της Ουάσιγκτον.

Διαφωνία, όμως, φαίνεται ότι υπάρχει στο πλαίσιο των ελληνο-τουρκικών σχέσεων. Κι αυτό φάνηκε στην απόρριψη από την ελληνική κυβέρνηση της «φαεινής» ιδέας του Βερολίνου για κοινές περιπολίες του ελληνικού λιμενικού με την τουρκική ακτοφυλακή.

Η αμερικανική πλευρά δεν θα δώσει έτσι άκοπα στον δύστροπο Ερντογάν τη δυνατότητα να σουλατσάρει με ευρωπαϊκό φιρμάνι στα νερά του Αιγαίου. Η όποια διευθέτηση, που θα συμπεριλαμβάνει τη συγκυριαρχία του Αρχιπελάγους, θα γίνει με την ΝΑΤΟϊκή σφραγίδα και την αμερικανική εποπτεία εις το διηνεκές.

Αντιθέτως, το Βερολίνο που βλέπει ότι μετά και τη ρωσική επέμβαση στη Συρία, επισπεύδεται το μοίρασμα της Μέσης Ανατολής, και το ίδιο μένει εκτός νυμφώνος, σπεύδει ιδροκοπώντας να πάρει μερίδιο μέσω της συμμαχίας της με την Άγκυρα. Η κα Μέρκελ γύρισε το ρολόι στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, και αποπειράθηκε να προσφέρει στους νεο-οθωμανούς κομμάτι της «ιδεατής» επιρροής της στην Ελλάδα. Αλλά το «αφεντικό» δεν θέλει συνεταίρους –επιτρέπει ίσως στον επίσης πελαγωμένο κ. Ολάντ ένα μικρό κομμάτι της πίτας, ως αντάλλαγμα της φιλοαμερικανικής του στάσης.

Η «βαλκανική» πολιτική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξ αρχής απόλυτα ταυτισμένη με τις αμερικανικές επιδιώξεις. Ο κ. Κοτζιάς, άλλωστε, δεν το έκρυψε ποτέ. Η λύση με τα Σκόπια είναι στα σκαριά. Την εμποδίζει μόνον ο παλαιολιθικός εθνικισμός του Γκρουέφσκι. Τον Ιούλιο, όμως, του 2016, στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, οι Αμερικανοί δεν θα επιτρέψουν να επαναληφθεί η «αταξία» του Βουκουρεστίου.

Τα Σκόπια, με όποιο όνομα, θα μπουν στο ΝΑΤΟ, ώστε να κλείσει μια μαύρη τρύπα στο κέντρο των Βαλκανίων, από την οποία η δυναμική ρωσική αρκούδα μπορεί να ξεμυτίσει –το ίδιο ισχύει και για το Μαυροβούνιο, και γι’ αυτό το λόγο ο πρωθυπουργός του Μίλο Τζουγκάνοβιτς ζει τελευταία έντονες στιγμές. Στην νέα βαλκανική γραμμή εντάσσονται, όμως, και το άνοιγμα οσονούπω γραφείου της Ελλάδας στην Πρίστινα του Κοσσυφοπεδίου, καθώς και οι στενές σχέσεις με τις, απόλυτα ελεγχόμενες από τις ΗΠΑ, Ρουμανία και Βουλγαρία.

Όλες οι ελληνορωσικές ενεργειακές συμφωνίες, από την περίοδο Καραμανλή, έχουν ακυρωθεί και πλέον προωθούνται οι αγωγοί αμερικανικών συμφερόντων. Η πρόσφατη επίσκεψη του Βούλγαρου υπουργού Εξωτερικών Ντάνιελ Μίτωφ ξεκαθάρισε και τους προσανατολισμούς της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα.

Επιτάχυνση της κατασκευής του διασυνδετήριου αγωγού IGB, για να καταστεί επιχειρησιακός μέσα στο 2017, και να εισαχθεί στον αγωγό αζερικό αέριο μέσω ΤΑΡ αλλά και του αμερικανικού LNG. Το άνοιγμα στη Μόσχα –που αναβίωσε η πτέρυγα της «Αριστερής Πλατφόρμας» για ένα εξάμηνο, χωρίς καν να υποπτευθεί τους λόγους της ανοχής της Ουάσιγκτον- έλαβε απότομο τέλος. Και μάλιστα όχι μόνον στην ενέργεια αλλά και σχεδόν σε όλες τις μεγάλες επενδυτικές στοχεύσεις, όπως της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, του ΟΛΘ και της ROSCO.

Αντίθετα από το 2004, σε ό,τι αφορά την ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά τα πάντα είναι «θετικά», ενόψει μιας επίλυσης του «κυπριακού προβλήματος».

Να επισημάνουμε ότι η δέουσα συμφωνία που προωθείται πρέπει να ανταποκρίνεται γενικά στους εξής στόχους:
α) τον εδραιωμένο κυρίαρχο ρόλο των ΗΠΑ,
β) την παράταση της βρετανικής παρουσίας και της λειτουργίας των βρετανικών βάσεων,
γ) τον εξοβελισμό του ρωσικού παράγοντα από το νησί,
δ) τη συγκρότηση ενός τριγώνου συνεργασίας στην ανατολική Μεσόγειο μεταξύ ΗΠΑ-Ισραήλ-Τουρκίας, και την σχετική με αυτό εκμετάλλευση του φυσικού αερίου και των διαδρομών μεταφοράς του.

Ο κ. Κοτζιάς έχει, επίσης εξ αρχής, ξεκαθαρίσει ότι η ελληνική πλευρά είναι υπέρ της λύσης, με την προϋπόθεση της λήξης του καθεστώτος των εγγυήσεων. Αυτό υπονοεί βεβαίως ότι την ασφάλεια της νήσου θα την εγγυηθεί κάποιος υπερεθνικός οργανισμός, δηλαδή το ΝΑΤΟ… Βεβαίως, το φιλόδοξο σχέδιο βρίσκει «τοίχο» στον ανεξέλεγκτο Ερντογάν, ο οποίος αναζητά εύκολες νίκες έναντι του ελληνισμού, μετά τα αλλεπάλληλα στραπάτσα που έχει πάθει σε όλα τα μέτωπα που είχε ανοίξει.

Είναι βέβαιο ότι, τμήμα του αστικού κόσμου, ο οποίος κινείτο παραδοσιακά με βάση τις γνωστές φιλοδυτικές συντεταγμένες, αισθάνεται πια τρομερή αμηχανία βλέποντας τη στήριξη που απολαμβάνει η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ από την Μέκκα του καπιταλισμού.

Γενικά, οι τακτοποιημένοι θεωρητικά ιδεολογικοί και πολιτικοί πόλοι στην ελληνική συλλογική αντίληψη, διαμορφωμένοι κατά τη μακρά θητεία της στον ανορθολογισμό και στα δάνεια δυτικά σχήματα, αριστερά και φιλελεύθερα, αδυνατούν να συλλάβουν τη διαχρονική υπεροπλία των ωμών γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων αλλά και την πραγματική θέση της χώρας μας εντός αυτών.

Αδυνατούν να κατανοήσουν και να εξάγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα εκ του γεγονότος ότι οι ΗΠΑ επιλέγουν να υποστηρίζουν στην Ουκρανία και στις Βαλτικές Δημοκρατίες ακροδεξιές δυνάμεις, στην Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική ακραίους ισλαμιστές και σε κάποια ευρωπαϊκά κράτη αριστερά ή λαϊκιστικά κόμματα.

Ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα είναι ως χώρα και ως κοινωνία να βρισκόμαστε μονίμως υπό το κράτος δυσάρεστων εκπλήξεων και τραγικών διαψεύσεων.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση